To Στίγμα

Το διάβασα και δεν διαφωνώ, όπως τα λέει είναι.... (Γοργίας)

To Στίγμα -Του ΜΩΡΙΣ ΧΑΤΖΗ 

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 26/01/2009

Γεννήθηκα Εβραίος. Κανείς δεν με ρώτησε γι' αυτό. Με παρηγορεί όμως το γεγονός ότι ούτε εσένα ρώτησαν, φίλε μου χριστιανέ, ούτε και εσένα, φίλε μου μουσουλμάνε. Εγώ όμως, ενώ βρισκόμουν ακόμα στην κοιλιά της μάνας μου, θα γεννιόμουνα με ένα στίγμα. Οτι είμαι δολοφόνος. 

Γιατί λένε ότι πριν από 2.000 χρόνια σκότωσα έναν Θεό. Να ποια είναι η μεγάλη διαφορά μεταξύ μας. Και νομίζω εσύ, χριστιανέ, και εσύ, μουσουλμάνε, να την καταλαβαίνεις. 

Εγώ λοιπόν έτσι ξεκίνησα τη ζωή μου. Με τις πρώτες μου ανάσες ήμουν κιόλας δολοφόνος. 

Αντε τώρα με αυτήν την ταμπέλα κολλημένη στη μούρη σου να επιβιώσεις... 

Ισως αυτή να ήταν και η αιτία που επί 2.000 χρόνια με έχουν σκοτώσει 2.000 φορές. 

Και να ήταν μόνον αυτή η κατηγορία του Θεοκτόνου; Για να βάλουν και λίγη σάλτσα στο μαγείρεμα του κορμιού μου, με είπανε και μάγο, με είπανε και προδότη, και - χάριν συντομίας -είπαν ότι φταίω εγώ για όλα τα κακά που γίνονται σε αυτήν τη γη. Γι' αυτό, όπου και αν πήγα, με έδιωξαν , γι' αυτό με ταπείνωσαν, γι' αυτό με κρέμασαν, γι' αυτό με έκαψαν. Κάθε φορά που έχτιζα κάτι μου το γκρέμιζαν. Κάθε φορά που έκανα οικογένεια, μου τη σκότωναν. Η ζωή μου έμελλε να έχει μια προδιαγεγραμμένη πορεία πριν ακόμα γεννηθώ. Ο Θεοκτόνος Εβραίος. Ελπίζω, φίλε μου χριστιανέ, και εσύ φίλε μου μουσουλμάνε, να αντελήφθης πόσο διαφορετικά μεγαλώσαμε. Εγώ με όλες τις ρετσινιές, ενώ εσύ... 

 

Απ' ό,τι όμως απεδείχθη, είμαι φαίνεται σκληρό τομάρι και δεν πεθαίνω, αλλά για να είμαι ειλικρινής, ούτε έχω τέτοιο σκοπό, και αυτό ήδη έπρεπε να το είχες καταλάβει. 

Απλώς θέλω να σου θυμίσω πως κάποτε ο Εβραίος είχε πατρίδα. Την Ιουδαία. Με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. Ναι, ναι, εκεί που γεννήθηκε και ο Θεός σου, που κατά σύμπτωση ήταν Εβραίος, και από Εβραία μάνα, άσχετα αν εσύ σήμερα λέγεσαι χριστιανός. Εκεί γεννήθηκε και ο Ισμαήλ, γιος του Αβραάμ, κατά σύμπτωση και αυτός Εβραίος, άσχετα αν σήμερα λέγεσαι μουσουλμάνος. Βέβαια από τότε πέρασαν χιλιάδες χρόνια και φαίνεται πως πολλά από αυτά τα ξέχασες. Ελα όμως που εγώ τα θυμάμαι. 

Οι συσχετισμοί όμως από τότε άλλαξαν. Εσείς γίνατε πολλοί, ενώ εμείς μείναμε «κολλημένοι» και λίγοι. Σε αυτό συνέτεινε ασφαλώς το ότι με σκότωναν συνεχώς και αδιαλείπτως επί 2.000 χρόνια. Και μια μικρή λεπτομέρεια. Την τελευταία φορά με σκότωσαν 6.000.000 φορές, και μάλιστα με εκσυγχρονισμένο τρόπο. Σε θαλάμους αερίων και σε φούρνους. 

Εγώ όμως, φίλε μου, είμαι πεισματάρης και δεν πεθαίνω. Έτσι για να σκάσουν από το κακό τους αυτοί που με θέλουν νεκρό. Τότε είναι που είπα: «Θα ξαναπάρω πίσω αυτό που μου έκλεψαν», δηλαδή την πατρίδα μου. Τι κι αν πέρασαν περισσότερα από 2.000 χρόνια. 

Εγώ επιβίωσα και ήμουν πάντα «κολλημένος» με την Ιερουσαλήμ. Και ξέρεις, φίλε μου ορθόδοξε χριστιανέ, και εσύ, φίλε μου μουσουλμάνε, από πού πήρα το παράδειγμα; Από τους Έλληνες. Και αυτοί ήταν 400 χρόνια υπό την κατοχή των Τούρκων. Και όμως πολέμησαν και ξαναπήραν πίσω αυτό που τους ανήκει. Γιατί αυτοί και όχι εγώ; Η Ορθοδοξία απέκτησε πατρίδα. Οι μουσουλμάνοι έχουν πολλές πατρίδες. Γιατί να μην έχει πατρίδα και ο εβραϊσμός; Όμως και αυτή τη μικρή γωνία της γης δεν θέλουν να υπάρχει. Θέλουν να την εξαφανίσουν. Και δεν το κρύβουν. Το λένε και το προσπαθούν. Τέσσερις πόλεμοι. Το 1948, το 1956, το 1967, το 1973, και ένας ακήρυχτος πόλεμος που κρατάει 60 χρόνια. Θυμήσου τι έλεγε ο Νάσερ. Θυμήσου τι έλεγε ο Άσαντ. Θυμήσου τι έλεγε ο Αραφάτ. Θυμήσου τι έλεγε η PLO. Τώρα που μιλάμε, δες τι λέει ο Αχμαντινετζάντ. Δες τι λέει η Χεσμπολάχ. Δεν τι λέει η Τζιχάντ. Δες τι λένε οι Μάρτυρες του Αχτσά. Δεν τι λέει η Χαμάς. Δες τι λένε ο Μπιν Λάντεν και οι λοιπές συντροφιές: «Αυτό το κράτος δεν το αναγνωρίζουμε και πρέπει να εξαφανιστεί». 

 

Και τώρα που κάθομαι, σκέφτομαι, φίλε μου. 2.000 χρόνια με λυπόσουνα. Εγώ από αυτόν τον οίκτο σου τι κατάλαβα; Πάντα ήμουνα διωγμένος και καταπιεσμένος. Πάντα ήμουν περιπλανώμενος Ιουδαίος, βορά στους διάφορους Χίτλερ. Ποτέ δεν αντιστάθηκα. Ήμουν σαν ένα πρόβατο για σφαγή. Αλλά και γι' αυτό με κατηγόρησες. Ότι είμαι μέσα σε όλα τα άλλα και δειλός. Ότι καθόμουνα σαν κότα.  

Επειδή λοιπόν δεν θέλω να με ξαναπείς δειλό και κότα αποφάσισα να αντισταθώ. Πολέμησα και έφτιαξα το κράτος μου εκεί όπου προϋπήρχε. Πρασίνισα την έρημο, έφτιαξα κτίρια, έφτιαξα εργοστάσια, έφτιαξα πανεπιστήμια, έφτιαξα νοσοκομεία, και αυτή η μικρή γωνία της Γης άνθησε και προόδευσε. Έδωσα στέγη στον πιο καταπιεσμένο λαό της Γης. Και όποιος Εβραίος ήθελε, αποκτούσε μια καινούργια πατρίδα. Απέκτησα φωνή. Έγινα άνθρωπος σαν εσένα (αν μου το επιτρέπεις). 

 

Όταν δεν πολεμούσα με έλεγες δειλό και κότα. Τώρα που πολεμάω με λες δολοφόνο. 

Τελικά έχω μπερδευτεί. Τι πρέπει να κάνω, φίλε, για να σου είμαι αρεστός; Όσες κατηγορίες υπάρχουν ή ακόμα και όσες κατασκευαστούν, ως Εβραίος, τις έχω ακούσει. Και μία ακόμα δεν πειράζει. 

Έχω καταλήξει πια. Αρκετά με λυπήθηκες μέχρι τώρα. Φτάνει πια. Δεν θέλω να με λυπάσαι ούτε και να με φοβάσαι. Θέλω απλώς να με υπολογίζεις. Τότε, όταν ξαναγεννηθούμε, θα έχουμε ίσες ευκαιρίες στη ζωή. Δίχως στίγματα, και αυτό γιατί απέκτησε και ο Εβραίος πατρίδα. Γι' αυτό την αγαπάω και την υποστηρίζω. 

Τώρα ξέρεις. Και αν σε ρωτήσει κάποιος εξήγησέ του γιατί σκλήρυνα. Παρ' όλα αυτά πίστεψέ με. Κλαίω κι εγώ μαζί με εσένα. Όμως όχι για έναν, αλλά για δύο λαούς.