ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΜΗ ΜΟΥ ΣΤΕΡΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΟΣΟ ΖΩ

ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΜΗ ΜΟΥ ΣΤΕΡΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΟΣΟ ΖΩ.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΝΕΚΡΗ

Το πρωινό μου δεν ήταν καθόλου ήρεμο. Πετάχτηκα με τις πιτζάμες να κολλάνε στο κορμί μου από ιδρώτα και γλίστρησα προς το σαλόνι αργά αργα όπου ακουγόντουσαν οι φωνές των γωνιών μου.
Κάποια στιγμή περνώντας από το δωμάτιο της γιαγιάς μου άκουσα μια πνιχτή φωνή. Έμεινα για λίγο ακίνητος γιατί από την μισάνοιχτη πόρτα την είδα καθισμένη στην άκρη του κρεβατιού να αναστενάζει βαριά.

Εκείνη συνειδητοποιώντας ότι την κατασκοπεύω καταπίνει τον λυγμό και προσποιήθηκε με ένα μαγικό τρόπο πως κάτι θυμήθηκε από τα παλιά. Η γνωστή ατάκα των γερόντων.

Μπροστά στην αγωνιώδη σιωπή μου, έριξε ένα βλέμμα στον καθρέφτη για να βεβαιωθεί πως δεν την μαρτυρούν τα κόκκινα μάτια της, έσιαξε αμήχανα τα γκρίζα μαλλιά της και με λίγο θεατρινίστικο τρόπο προσπαθούσε να με καθησυχάσει . Ύστερα ψηλάφησε με τα μελανά χεράκια της τα μαλλιά μου με στοργή και μου άφησε ένα φιλί στο μέτωπο. Ύστερα μου λέει το άλλο γνωστό. Μην δίνης σημασία ξεκούτιανα γιε μου.

Την ξέρω καλά την γλυκειά μου γιαγιά. Ναι ξέρω πότε μου κρύβει κάτι και δε θέλω να τις το χαλάσω. Ψευτοπαρηγορήται όταν μεταμφιέζεται στην ανέμελη και ευτυχισμένη γιαγιά. Ξέρω όμως πως καταβάθος φοβάται μην έρθει η μέρα που θα την αποκόψουν από τα εγγόνια της και βρεθεί στο περιθώριο. Απολάμβανε με ταπεινότητα και χωρίς διαμαρτυρίες την παρουσία μας αλλά και με μια αξιοθαύμαστη αξιοπρέπεια. Καμιά φορά μόνο αν την ξεχνούσαν οι γονείς μου ρωτούσε έτσι για να αποκτήσει λόγο ύπαρξης τι θα επιθυμούσαν για φαγητό. Και μετά η καλή μου γιαγιά ερχόταν στο δωμάτιο μας και μας κοιτούσε με μια αγαλλίαση. Αυτό το δρόμο του μεγαλείου να υπηρετεί τους άλλους γενναιόδωρα την ακολουθούσε παντού. Και φυσικά δεν πέρασε σε μένα και στην αδελφή μου ούτε μια στιγμή από το μυαλό μας να μας εγκαταλείψει γιατί την θεωρούμε κομμάτι δικό μας. Ένα κομμάτι ευγενικό.

Στο μεταξύ στο σαλόνι του σπιτιού μας οι φωνές συνεχιζόντουσαν.

Θέλοντας να μάθω τι έχει συμβεί και έκλεγε η γιαγιά μου πήρα μια βαθιά ανάσα και φθάνω τους γονείς μου.

- Μα τι συμβαίνει; Τους ρώτησα ανάστατος. Γιατί κλαίει η γιαγιά;

Δευτερόλεπτα εκείνοι με κοιτούσαν αμήχανα. Από την έκφραση του προσώπου τους διέκρινα ότι ένας άγριος καυγάς είχε προηγηθεί. Το γιατί δεν το ήξερα.

- Μα τι έγινε θα μου πείτε; Χωρίζετε; αυτό είναι; Ρώτησα τρομαγμένος.
- Για αυτό έκλαιγε η γιαγιά;

- Σε παρακαλώ παιδί μου πήγαινε στο δωμάτιο σου. Είναι προσωπική μας υπόθεση μην ανακατεύεσαι. Μου απάντησε η μητέρα μου. Όσο για την γιαγιά σου καλά θα κάνει να μην κρυφακούει το ανδρόγυνο.

- Εγώ καθόμουν στα καρφιά. Μια φρασούλα μόνο χωρίζετε;

Μεμιάς ο πατέρας μου μου πέταξε με απότομο τρόπο.

- Βλακείες λες μικρέ απλά διαφωνούμε με την μαμά γιατί θεωρεί πως η γιαγιά είναι αρκετά μεγάλη και δεν πρέπει πια να κάνει διακοπές μαζί μας γιατί θα μας είναι βάρος. Έριξε ένα βλέμμα όλο σημασία στην μητέρα μου και συνέχισε τις μπηχτές του. Αλλά στην πόλη είναι αρκετά νέα για τα πήγαινε έλα μέσα στο σπίτι ή στο σούπερ μάρκετ. Αλλά έτσι είναι όταν γεράσουν τα άλογα τα σκοτώνουν……..

Η μητέρα μου τον κοιτάζει με ένα ύφος που δεν το αναγνωρίζω. Α ,για μια στιγμή. Κάτι μου θυμίζει.
Ναι το είχα δει σε εκείνη την ταινία Κραμερ εναντίον Κραμερ και μου είχε κάνει εντύπωση γιατί αποδέχτες ήταν τα παιδιά. Μόνο στην περίπτωση της δική μας οικογένειας μήλον της έριδος ήταν η γιαγιά μου.

Στο μεταξύ η μητέρα μου άρχισε. Αυτό πάει πολύ. Ε όχι και να με συκοφαντείς στο παιδί μας. Δεν είναι αντρίκιο. Σηκώνεται ορθή και με πλησιάζει. Με τραβά στην αγκαλιά της και προσπαθεί να δικαιολογηθεί.

- Εγώ απλά εξέφρασα την επιθυμία να πάμε και φέτος κάπου μόνοι μας και εννοούσα την δική μου οικογένεια εσένα την αδελφή σου τον μπαμπά σου. Έχω κουραστεί γραφείο, σπίτι και θέλω να κάνω άλλα πράγματα τώρα που μεγαλώσατε και αυτοεξυπηρετήστε. Δεν μπορώ να ακούω μασέλες να χτυπούνε την ώρα που τρώγω αλλά ούτε και να σέρνω τη χλομάδα του θανάτου στην διασκέδαση μου.

- Τώρα τελευταία όλα σε ενοχλούνε πάνω της, μέχρι που έπαψες να τη θεωρείς και μέλος της οικογένειας σχολίασε πικρόχολα ο πατέρας μου . Πρέπει όμως να σου θυμίσω ότι ήταν δική σου η σκέψη να την φέρουμε κοντά μας και δική σου επινόηση για το πώς θα την πείσουμε να μας βοηθήσει στο μεγάλωμα των παιδιών μας. Εγώ τότε διαφωνούσα γιατί ήθελα να την αφήσω να ξεκουραστεί και να διαθέσει με δική της βούληση το χρόνο της και τη ζωή της . Θυμάσαι τη σκηνοθεσία έκανες τότε; Αν όχι θα στο θυμίσω εγώ. Έλεγες λοιπόν . Μητέρα θα είσαι η βασίλισσα του σπιτιού μας, της καρδιάς μας, θα φτιάχνεις αυτά τα ωραία φαγητά στην κουζίνα σου και θα μεγαλώνεις τα εγγόνια σου παραδοσιακά. θα συμμετέχεις και στη χαρά και στη λύπη μας . Βρες την τόλμη και παραδέξου τα έλεγες η δεν τα έλεγες;

Εγώ ακούγοντας το θέατρο του παραλόγου ξεφεύγω απότομα από την αγκαλιά της και τολμώ να φωνάξω και στους δυο.

- Μου έχετε πει να σας λέω ότι μου έρθει στο μυαλό. Ακούστε λοιπόν χωρίς να με διακόψετε. Το βρίσκω και άδικο και εγκληματικό αυτό που κάνετε για την γιαγιά. κάθε γιορτές και καλοκαίρι. Διαπράττετε την μεγαλύτερη αμαρτία σε αυτή την υπέροχη γιαγιά που ζει μόνο για μας. Και αν το κάνετε δεν θα έχετε καρδιά ούτε αισθήματα. Μιλάτε για κούραση αλλαγή ξενοιασιά. Η γιαγιά τι πρέπει να πει άραγε που ένα χειμώνα ολόκληρο φορτώνετε όλο τον όγκο του σπιτιού και την φροντίδα για να μας παρέχει ένα καλό υγιεινό φαγητό την καθαριότητα, μα πάνω από όλα την ασύγκριτη αγάπη και ασφάλεια που μας παρέχει σε δύσκολες στιγμές μας και σε τέτοιους καιρούς; Ξέρετε ότι η γιαγιά ήταν δυο φορές περισσότερο μάνα και πατέρας εμένα και της αδελφής μου; Ξέρετε εδώ και 14 χρόνια η γλυκιά μου γιαγιά μας στάθηκε τόσο στις ευχάριστες στιγμές όσο και στις δυσάρεστες; Πως ήταν ο υπερασπιστής μας; Πως μας έδωσε γνώσει και επηρέασαν τη ζωή μας που θα μας μείνει αλησμόνητη; Είχατε την ευλογία να αναθέσετε το μεγάλωμα μας σε μια αφοσιωμένη γιαγιά. Και αν πρέπει να βρω ένα της ελάττωμα θα τολμούσα να πω ότι έκανε αυτό που ήταν καλύτερο για τους άλλους και όχι για τον εαυτό της. Και καθώς εσείς αποκτούσατε καριέρα παιδιά ύλη χάσατε το πιο σημαντικό. Το φιλότιμο και την ευαισθησία προς τον φύλακα άγγελο μας. Της εμπιστευτήκατε την ανατολή τη ζωή μας. Μα ξεχάσατε τη δική της δύση . Μια δύση που στην ψυχή της πρέπει να φέρνει ηρεμία αναγνώριση αξιοπρέπεια στοργή. Η δύση μητέρα και πατέρα όταν την απολαμβάνουν πολλοί μαζί. σε γαληνεύει Αντίθετα αν είσαι μόνος σου φέρνει θλίψη και αγριότητα. Να το θυμάστε αγαπητή μου γονείς, γιατί εκεί που είστε ήτανε και εκεί που είναι θα είστε.

Με κοιτούσαν ασάλευτοι και αμίλητοι.

Δεν ξέρω πώς να σας το πω η καρδιά μου είχε γίνει ένα μπαλάκι και ήταν έτοιμη να πεταχτεί έξω από το σώμα μου. Άρχισα να τρέχω για να κλειστώ στο δωμάτιο μου. Μου είχε στοιχήσει η εγωιστική συμπεριφορά της μητέρας μου, ή εδώ κάπου αρχίζει η πίστη μου στην επανάσταση; Δεν ξέρω αλλά έπιασα τον εαυτό μου να κατασκευάζει μια μηχανή αμυντική και επιθετική. Η πρώτη τορπίλη που εκτόξευσα ήταν για την μητέρα μου.

Όταν κάποτε γεράσεις θα στο θυμίσω μάννα ……………..

Δεν έχω μάθει πολλά για την ανθρώπινη συμπεριφορά απέναντι στους ηλικιωμένους. Για την ακρίβεια μόλις τώρα με απασχόλησε γιατί την γιαγιά μας τη θεωρούσα ένα αποσπαστο κομμάτι της οικογένειας που ηθικά χριστιανικά και συναισθηματικά πρέπει να ζει ευχάριστα μέσα στο καταφύγιο που τους παρέχει αγάπη και προστασία. Σίγουρα θα υπάρχουν και ιδιαιτερότητες όμως τις αντιμετωπίζουμε κάθε μια με ξεχωριστή φροντίδα και όχι αδέξια και εγκληματικά. Έγκλημα δεν είναι θέμα μεγέθους όπως η απιστία η απάτη η συκοφαντία η ψευδομαρτυρία. Έγκλημα είναι και η αδιαφορία απέναντι στους γονείς μας. Γιατί είναι ύπουλη και τους οδική με μαθηματική ακρίβεια στον μαρασμό. Αυτό οι επιστήμονες το γνωρίζουν καλύτερα. Αλλά κανένας από αυτούς που διαπράττουν τέτοιου είδους πράξεις είναι πρόθυμοι να το παραδεχθούν γιατί έχουν σκληρύνει. Και τα τελευταία χρόνια συναντάμε σε συχνότητα ρουτίνας την σκληρότητα των ανθρώπων απέναντι σε αδύναμα και ευάλωτα πλάσματα όπως μικρά παιδιά ηλικιωμένους και ζώα.

Στην Ελλάδα η κοινωνία δεν δίνει όπως άλλοτε τον ανάλογο σεβασμό και την αγάπη που αξίζει στους γέροντες. Στην θεωρία όμως μας διδάσκουνε να αγαπάμε και να σεβόμαστε τα γηρατειά γιατί κάτω από τις ρυτίδες κρύβουν σοφία. Τα παιδιά όμως αγαπιούνται δεν αγαπάνε. Είχα ακούσει πως τα γηροκομεία ήταν γεμάτα και όμως αδυνατούσα να πιστέψω πως μόλις γεράσουν οι γονείς, τα ίδια τα παιδιά τους πακετάρουν τη ζωή τους σε μια βαλίτσα και τους θάβουν ζωντανούς κόβοντας κάθε δεσμό με την οικογένεια και στερώντας τους το δικαίωμα ακόμα και να εκφράσουν τα παραπόνα τους για την κατάντια τους. Με αφορμή τη γιαγιά μου, μου γεννήθηκε και ένα άλλο θέμα που με απασχόλησε.

Πέστε μου δεν θα μπορούσε ακόμα και η ανεργία να είχε καλυφθεί κάπως έχοντας το πλεονέκτημα να πέφτει κάθε μήνα δυο, έστω και μια σύνταξη σε κάθε σπίτι που έχει η γιαγιά η ο παππούς; Παράδειγμα η δική μου γιαγιά αν και ήταν αυτάρκης και ελεύθερη να διαθέσει την ζωή της σε ευχάριστα και ξεκούραστα πράγματα αντιθέτως μετά τον θάνατο του παππού μας προτίμησε στο όνομα της αγάπης να συμβάλει στο μεγάλωμα μας και στις ανάγκες του σπιτιού μας . Κάθε μήνα 1200 ευρώ λίγα ήταν;

Αλλά θεωρούν σημαντικότερο να ζουν με βάσανα να χρωστούν ,η να τους κόβουν το ρεύμα, να τρώνε πλαστικά φαγητά, να μεγαλώνουν ανειδίκευτες αλλοδαπές το παιδί τους που τις περισσότερες φορές τα κακοποιούν παρά να δεχθούν να συνυπάρχουν αρμονικά με τους γονείς.

Αλλά ας μη μιλάμε για αριθμούς οι αριθμοί αλλάζουν ή μήπως αλλάζουν και οι άνθρωποι; Η συμπεριφορά της μητέρας μου δημιούργησαν ερωτηματικά και αμφιβολίες.

Δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα για την μητέρα της μαμάς μου γιατί έφυγε νωρίς από την ζωή, ευτυχώς για να μην ζούσε την αδιαφορία τις μοναδικής της θυγατέρας. Με τον πατέρα της δηλαδή τον παππού μας είχε μια περίεργη σχέση. Τον θεωρούσε κατωτέρου επιπέδου και μάλλον ντρεπόταν γ' αυτόν. Καμιά φορά τις παραπονιόταν από το τηλέφωνο για την αδιαφορία της και την λαχτάρα να δει τα εγγόνια του πριν κλίσει τα μάτια, και εκείνη του απαντούσε απρόθυμα πως είναι τόσο απασχολημένη που δεν βρίσκει το χρόνο να σκεφθεί ούτε τα προβλήματα της δικής της ζωής.

- Δεν ξέρω γιατί αρνείσαι τις έλεγε να δω τα εγγόνια μου; Αν μου έλεγες τον λόγω θα σταματούσα να στο ζητάω όσο και αν με πονά αυτό. Είναι σαν να μην θέλεις κόρη μου να με βοηθήσεις να φύγω από την ζωή ήρεμος.

- Ωχ πάψε να κλαψουρίζεις πατέρα την άκουγα να του λέει βαριεστημένα θα ζήσεις χρόνια ακόμα και θα θάψεις και μας.

Ώσπου ένα πρωί ξαφνικά πριν πέντε χρόνια μας ειδοποίησαν κάτι γείτονες ότι πέθανε μόνος και αβοήθητος από εγκεφαλικό.

Μην περιμένετε να σας πω εγώ πως τέτοιες θλιβερές ιστορίες συμβαίνουν σπάνια; Η πραγματικότητα είναι ότι όλοι ζουν μες την μοναξιά και αδιαφορούν για όλους.

Μη μπορώντας να ησυχάσω και τσακίζοντας το πρόβλημα της γιαγιάς ανοίγω την τηλεόραση και πέφτω σε αυτές τις ηλίθιες εκπομπές με τις κατασκευασμένες κοινωνικές συζητήσεις που είναι φτυστές η μια με την άλλη και τα παίρνω με την ηλιθιότητα τους.

Τι να κάνω; Κάνω ζάπινγκ και βρέθηκα σε μια πιο άγρια εκπομπή. Στη βουλή μιλούν για τις πολιτικές ίντριγκες που σε λίγο θα τις έχουμε ξεχάσει . Τώρα ρωτούσε ένας κολάσιμος τον άλλο κολάσιμο. Που είναι τα λεφτά του λαού; Και απαντούσε ο άλλος δήθεν θιγμένος. Ρωτήστε το κόμμα σας κ πρόεδρε; Την κλείνω νευριασμένος Αϊ παρατάτε με μουρλό άνθρωποι .

Ξανά και πάλι μου έρχεται στο νου η γιαγιά μου και νιώθω ένοχος που δεν μπορούσα να λύσω το πρόβλημα της . Ναι ήμουν ανίκανος και ανώριμος για να καταπιαστώ με ένα τέτοιο θέμα . Κανονικά κάτω από άλλες συνθήκες η σκέψη μου θα σκάλιζε για λίγο στα τείχη της άγνοιας και μετά θα γύρναγε πονηρά στις εφηβικές μου ανασκαφές . Κάνω τα πάντα για την εύκολη λύση και τον ανώδυνο τρόπο να πω πως δεν με αφορά άμεσα το πρόβλημα ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως πουλάω την γιαγιά μου. Στο κάτω κάτω το θέλημα είναι αλλουνού. Όχι δικό μου.

Παρ όλα αυτά το μυαλό επιστρέφει και με υποτάσσει πάση θυσίας να ξαναδώ την πραγματικότητα με σεβασμό . Και επειδή μόνο όταν γράφω καταφέρνω να σκέπτομαι ανοίγω τον υπολογιστή μου και γράφω ότι νιώθω.

ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΜΗΝ ΜΟΥ ΣΤΕΡΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΟΣΟ ΖΩ .
ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΝΕΚΡΗ.

Με πνίγει η συμπόνια γ` αυτό το απροστάτευτο πλάσμα που κάποτε ήταν μια όμορφη στοργική μητέρα όλο ζωή και κοκεταρία, και τώρα την καταδιώκει η ήτα των γηρατειών και της μοναξιάς. Τόσο ψηλά λοιπόν ανεβάσαμε τον πήχη της απανθρωπιάς; Επιτέλους δεν είναι ένα κτήνος. Ανθρώπινο πλάσμα είναι με πολλές αποταμιεύσεις σοφίας που της αξίζει μια συνεχής έκφραση αγάπης και μια σχέση θαλπωρής .Τι και αν δεν έχει δόντια όταν μας χαμογελάει αγνά; Σάμπως όταν γεννιούνται τα μωρά έχουν δόντια; Έχουν όμως και οι δυο όψεις του νομίσματος αποτυπωμένη τη γλύκα της ζωής.

Θεωρώ πως θα είναι καθημερινά ο μεγαλύτερος εφιάλτης κάθε ηλικιωμένων ανθρώπων.

Και τώρα τι μου επιφυλάσσεται στο υπόλοιπο της ζωής μου; Θα ευνοηθώ από την τύχη μου ή θα εγκαταλειφθώ σε κάποιο σπίτι άδειο με μόνη συντροφιά τις αναμνήσεις και με παλιές φωτογραφίες ;

Και ρωτώ αυτούς που βγαίνουν από την φωλιά τους κάθε φορά που έχουμε εκλογές και σαν ηλίθιοι τους κολακεύουμε. Μήπως θα έπρεπε επιτέλους να κοιτάξετε να προστατεύετε εξίσου και τη τρίτη ηλικία με νόμο που να τιμωρούνται όσοι διαπράττουν το αδίκημα για εγκατάλειψη η εκμετάλλευση ηλικιωμένων ανθρώπων; Γιατί προστατεύουμε μόνο τα μικρά παιδιά και τα ανυπεράσπιστα ζώα; Γιατί;

Δείτε. φως έχει η ανατολή φως και η δύση. Και παραδεχτείτε το.
Έχει τόση ομορφιά και η δύση !

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΣ

ΜΑΘΗΤΗΣ 3ης γυμνασίου

Υ Γ. Η ιστορία που περιγράφω δεν έχει επίλογο γιατί η πληγές των γερόντων όσο ζουν είναι ανοιχτές. Η ιστορία που περιγράφω δεν με αφορά αλλά με προβληματίζει. Εσάς;