Διαδώστε το: ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ !!!

Διαδώστε το:   ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ !!!

Του  Δρ. Θαλή  Μυλωνά, δικηγόρου - διεθνολόγου, Προέδρου του Ινστιτούτου Διαβαλκανικών Σχέσεων

Το Αιγαίο, σύμφωνα με τα πραγματικά δεδομένα   ιστορίας χιλιετηρίδων,  του διεθνούς εθιμικού  και συμβατικού  δικαίου και τις διεθνείς συμβάσεις, τις οποίες θα αναλύσουμε κατωτέρω,  είναι Ελληνικό και οι τίτλοι κυριαρχίας της Ελλάδος  είναι ακατάλυτοι  και  ισχυρότεροι  από τις οποιοσδήποτε πιέσεις μικρής, μέσης η μεγάλης δύναμης όπως  π.χ.

1] Το Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830
2] Η συνδιάσκεψη του  Λονδίνου του 1913
3] Η συμφωνία της Λωζάνης της 24\7\1923
4] Η συμφωνία του Μοντρέ  του 1936
5] Η συμφωνία των Παρισίων του 1947
6] Η  συμφωνία του Ο.Η.Ε. του 1958
7] Η συμφωνία  του Ο.Η.Ε. του 1982
8] Οι συμφωνίες του  ICAO, [ Σικάγου, Παρισίων και  Βαρσοβίας]
9] Το Προεδρικό Διάταγμα  του 1931, και τα Ν.Δ. 142/69,1182/72, και   210\73 .
10] Ο Κατ.Χάρτης του ΟΗΕ, η Τελική Πράξη του Ελσινκι, ο Χάρτης των Παρισίων, το Σύμφωνο Λουγκάνο, το ΝΑΤΟ ,η συμφωνία της Βιέννης ,η Συμφωνία του Αμβούργου.
11] Η Ιστορική πραγματικότητα .

Η Μεσόγειος θάλασσα όπως γνωρίζετε, αποτελεί το πλέον σημαντικό  στρατηγικό μέρος της γης, για αυτό και προξενούσε πάντα το ενδιαφέρον των Μεγ. Δυνάμεων, μαζί με το Αιγαίο  το Ιόνιο και το Κρητικό πέλαγος, που  αποτελούν επίσης τμήματα αυτής, αλλά  και σημαντικούς    γεωστρατηγικούς  χώρους   της  Ελλάδας, η οποία όμως δεν έχει καταφέρει να τους  αξιοποιήσει  και να τους   εκμεταλλευθεί  αναλόγως.

Και τώρα ας δούμε πολύ περιληπτικά τι προβλέπουν  τα πάρα πάνω διεθνή  κείμενα, ήτοι.

 1] το πρωτόκολλό του Λονδίνου το οποίο  επικυρώσε την απελευθέρωση  το 1821 των νήσων Σποράδων  και την ένταξή τους μαζί με την Εύβοια  στην Ελλάδα

 2] η συνδιάσκεψη του Λονδίνου του 1913 επικυρώνει την απελευθέρωση των νήσων του ανατολικού Αιγαίου,Λήμνου,Σαμοθράκης,Λέσβου,Χίου,Σάμου, και Ικαρίας και την  ένταξή τους στην Ελλάδα

3] η συμφωνία της Λωζάνης του 1923, η οποία επικυρώνει  την παραχώρηση των νήσων του Αιγαίου στην Ελλάδα και κυρίως με το άρθρο 12 αυτής, προβλέπει ότι ,στην Τουρκία ανήκουν  μόνο οι νήσοι που βρίσκονται σε μικρότερη απόσταση των 3 μιλίων από τις ασιατικές ακτές, ενώ στο 'αρθρο 16 αυτής προβλέπεται ότι  η Τουρκία παραιτείται παντός τίτλου και δικαιώματος της πάσης φύσεως επί των εδαφών και εν σχέσει πρός τα  εδάφη, τα οποία κείνται πέραν των προβλεπομένων υπό της παρούσης συνθήκης ορίων ,δηλ. των τριών μιλίων από τις ασιατικές ακτές, τουτέστιν των πάσης φύσεως νήσων η νησίδων καθώς και του βυθού της θαλάσσης και νυν υφαλοκρηπίδας ,γιατί πέραν αυτών,arcumentum a contrario, αρχίζει το imperium της Ελλαδος, η Ελληνική κυριαρχία.

4] η συμφωνία του Μοντρέ του 1936, η οποία ακύρωσε  τις προβλέψεις εκείνες της συμφωνίας της Λωζάνης για αποστρατικοποίηση των νησιών και  έδωσε το δικαίωμα του εξοπλισμού  των Στενών και των  νησιών μας Λήμνου και Σαμοθράκης ,όπως τούτο αναγνωρίστηκε ρητώς από την Τουρκία με επιστολή του Τούρκου πρέσβη στην Ελλάδα Russen Estef  πρός τον Ελληνα Πρωθυπουργό και ανακοινώθηκε από  τον Τούρκο Υπουργό των Εξωτερικών Rustu Arras στην Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας, το 1936.
 Η  ίδρυσης του ΝΑΤΟ και του συμφώνου Βαρσοβίας, ο Κατ, Χάρτης του ΟΗΕ [ άρθρο 51 ] και η μεταβολή των διεθνών συνθηκών ανέτρεψαν κάθε ιδέα περί αφοπλισμού, ιδιαίτερα στην Ελλάδα η οποία είχε ήδη μπροστά της την απειλή  των βορείων γειτόνων της με την βοήθεια που παρήχαν στην κομμουνιστική ανταρσία, σύμφωνα με την επίσημη έκθεση της Ερευνητικής Επιτροπής του ΟΗΕ, την εισβολή στην Κύπρο, τις Απειλές, τις  Αμφισβητήσεις, τον  Αποβατικό στόλο στη Σμύρνη  τις παραβιάσεις του εναερίου και θαλάσσιου χώρου μας κτλ, από την Τουρκία, κατέστησαν επιτακτικό το φυσικό δικαίωμα της αυτοάμυνας. 

5] η συμφωνία των Παρισίων του 1947 η οποία προβλέπει ότι, η Ιταλία  εκχωρεί  στην Ελλάδα κατά πλήρη κυριαρχία τας νήσους της  Δωδεκανήσου ...και το Καστελόριζο , ως και τας παρακειμένας νησίδας, μεταξύ των οποίων και τα Ίμμια τα οποία ναι μεν δεν μνημονεύονται εδώ ρητώς ,εντούτοις , κείνται εντός του εκχωρηθέντος χώρου ,για αυτό και αναφέρονται με τον αριθμό 30 στο πρωτόκολλο εκχώρησης τους από την Τουρκία  πρός την Ιταλία, η  οποία εν συνεχεία εκχώρησε στην Ελλάδα ακριβώς ότι είχε πάρει από την Τουρκία. Αλλωστε   η Τουρκία σύμφωνα με τις προβλέψεις του άρθρου 15 της συμφωνίας της Λωζάνης, παραιτείται υπέρ της Ιταλίας παντός δικαιώματος και τίτλου επί του θαλασσίου χώρου της Δωδεκανήσου δηλ. νήσων ,νησίδων κτλ ,ώστε  η συνοριακή γραμμή  να κείται  βάσει των συμφωνιών  στα τρία μίλια από τις Τουρκικές ακτές η εν πάσει περιπτώσει στο μέσον της απόστασης, μεταξύ των δύο χωρών.

6] η συμφωνία της Γενεύης του 1958,η οποία  κωδικοποιεί το υφιστάμενο μέχρι τοτε διεθνές δίκαιο της θαλάσσης, εισάγει νέους θεσμούς, όπως η υφαλοκρηπίδα και η όμορος ζώνη , προβλέπει  την δυνατότητα της νόμιμης επέκτασης της Αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 ν.μ., ότι τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα, τον καθορισμό Αλιευτικής και  Διατήρησης του Ζωικού πλούτου ζώνης και  Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης.

7] το Π.Δ και ο N.5017/31 με τα οποία προβλέπει τον καθορισμό του εναερίου χώρου της χώρας μας, για λόγους ασφαλείας στα 10 ν.μ. από τις ακτές μας , το οποίο είχαμε ‘εκτοτε και μέχρι το 1974 ασκήσει για δεκαετίες  στην πράξει, χωρίς αμφισβήτηση εκ μέρους της Τουρκίας, δημιουργώντας έτσι τοπικό εθιμικό δίκαιο, το οποίο δυστυχώς η Τουρκία μαζί με τις άλλες  αυθαίρετες και παρόνομες  αξιώσεις της, άρχισε να αμφισβητεί  μετά την Αίτησή μας για  επανένταξή  στο ΝΑΤΟ το 1975, ενώ το Ν.Δ. 142\69, κυρήσει την  ελληνικότητα της ηπειρωτικής και νησιωτικής υφαλοκρηπίδας, σύμφωνα με τις διεθνείς συμβάσεις και τα  Ν.Δ. 1182/72και το 210\73  κυρώνουν τις διεθνείς  συμφωνίες και  επιφυλάσουν  στη χώρα μας,  την αποκλειστική εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της Ελληνικής υφαλοκρηπίδας σύμφωνα με τις διεθνείς συμβάσεις.

8] οι συμφωνίες του ICAO, international civil aviation organization  [ Σικάγο1944, Παρισίων1952, και  Βαρσοβίας ] οι οποίες προσδιόρισαν την έκταση του  FIR των  Αθηνών, [ flight information region],  σύμφωνα με τον εθνικό μας εναέριο χώρο,το οποίον είχεν σεβαστεί  η Τουρκία μέχρι το 1974 , όταν  φύγαμε προσωρινώς από το ΝΑΤΟ και ζητήσαμε την επανένταξή μας

9] ο Κατ.Χάρτης του ΟΗΕ ,η Τελική Πράξη του Ελσίνκι και πολλά άλλα διεθνή κείμενα, τεράστιας σημασίας, τα οποία σχεδόν έχουν κυρωθεί από όλες τις χώρες του κόσμου, για την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια, προβλέπουν  την κατάργηση η την απειλή του πολέμου,τον  έχουν θέσει  εκτός νόμου, δεν αναγνωρίζουν κανένα τιτλο δικαιώματος που έχει προέλθει από πόλεμο και προβλέπουν μέτρα υποχρεωτικής εφαρμογής, τα οποία  δίδουν τη   δυνατότητα  σε κάθε χώρα να επιδιώξει  την προστασία , των δίκαιων συμφερόντων της, αρκεί να μπορεί να αποφασίζει   εθνικά κυρίαρχα και πολιτικά ανεξάρτητα.

10] η τελευταία  συμφωνία του ΟΗΕ  του 1982 για το δίκαιο της θαλάσσης,  η οποία μετά την κύρωσή της από 60 χώρες και εν συνεχεία από 192  ετέθη  σε  ισχύ και οι προβλέψεις της πλέον, αποτελούν εθιμικό δίκαιο τουτέστιν  υποχρεωτικό, jus cogens, γιά όλες τις χώρες ακόμη και για αυτές που δεν την έχουν υπογράψει, όπως είναι στη Μεσόγειο η Τουρκία, το Ισραήλ, η Συρία, η Λιβύη και το Μαρόκο, ενώ η  Αγγλία που έχει συμφέροντα στην περιοχή, την έχει υπογράψει.

11] τέλος, πέραν  των ως άνω νομικών κειμένων, έχουμε και τη ζωντανή πραγματικότητα, που αποδεικνύει ότι το Αιγαίο είναι  ελληνικό και την ιστορία, την οποίαν δεν πρέπει να παραβλέπουμε, γιατί μας αποδεικνύει,  από τα βάθη των αιώνων και συγκεκριμένα από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, το σεισμό του 1630  στη Σαντορίνη , τον Αιγαιακό, Μινωικό και Μυκηναικό, την ελληνικότητα του Αιγαίου, που υπήρξε  το λίκνο του πρωτοελλαδικού πολιτισμού μας, γεγονός που ομολογεί και ο Τούρκος ναύαρχος Piri-Reis,στο βιβλίο του που εξέδωσε το 1512.

Έπειτα από την παραπάνω περιληπτική παράθεση των νομικών κειμένων, που αποδεικνύουν την ελληνικότητα του Αιγαίου, ας δούμε τώρα και τους θεσμούς οι οποίοι έχουν δημιουργηθεί  με την εφαρμογή του διεθνούς  δικαίου και ορίζονται κατά ζώνες , τις οποίες όμως, όπως είπαμε, άρχισε να αμφισβητεί η Τουρκία, από το 1975, προβάλλοντας αυθαίρετες και παράνομες αξιώσεις σε βάρος της Ελληνικής κυριαρχιας και των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, κατά παράβαση θεμελιωδών διατάξεων του ΟΗΕ και του Διεθνούς Δικαίου της θαλάσσης, οι  ζώνες αυτές είναι.

1] Τα  Εσωτερικά Ύδατα.
Η Σύμβαση του 1982 την οποία έχει κυρώσει η Ελλάδα αναγνωρίζει στα Κράτη το δικαίωμα να σχηματίζουν εσωτερικά ύδατα, τα οποία νομικά θεωρούνται «ωσεί έδαφος» και στα οποία τα κράτη  έχουν  το δικαίωμα  να ασκούν πλήρη και απόλυτη κυριαρχία. Τα εσωτερικά ύδατα καθορίζονται, με την εφαρμογή δυο μεθόδων  ήτοι.

• Της φυσικής ακτογραμμής (όταν έχουμε δανδελωτές  και πολυσχιδείς ακτές και κόλπους). Και
• Τις Ευθείες γραμμές βάσεως, σύμφωνα με την Απόφαση του Δ.Δ. του  1951, στην υπόθεση μεταξύ Αγγλίας και Νορβηγίας.

Ως εκ τούτου η Ελλάδα μπορεί και δικαιούται να εφαρμόσει τις ευθείες γραμμές βάσης, αντί της μεθόδου  της ακτογραμμής και να καταστήσει πολλά τμήματα της  θαλάσσης  εσωτερικά της ύδατα, στα οποία έχει το δικαίωμα να ασκεί πλήρη και αποκλειστική δικαιοδοσία .Ακόμη και οι   κόλποι που έχουν άνοιγμα μέχρι 24 ναυτικά μίλια, μπορούν να ενωθούν με ευθείες γραμμές, όπως προσπάθησε ναι κάνει  ο Καντάφι στον  κόλπο της Σύρτης που είναι 296 ν.μ. και  η   Ιταλία στον κόλπο του  Ταρανδα που είναι 60 ναυτ. μίλια κτλ. 

Πλήρης και Απόλυτη Κυριαρχία στα εσωτερικά της ύδατα, μίας χώρας, σημαίνει :

α) απόλυτο δικαίωμα εκμετάλλευσης όλων των πηγών της θάλασσας  του βυθού και του   υποθαλάσσιου υπεδάφους
β) απαγόρευση προσέγγισης κάθε ξένου πλοίου χωρίς άδεια του Κράτους.
γ) κανένα Κράτος δεν απολαμβάνει το δικαίωμα της αβλαβούς διέλευσης.
δ) απαγορεύεται η πτήση αεροσκαφών χωρίς άδεια του Κράτους.
ε) ασκείται η πλήρης και απόλυτη εφαρμογή της εσωτερικής Νομοθεσίας και Δικαιοδοσίας  του Κράτους κτλ.

2] Η  Χωρική θάλασσα ή  Αιγιαλίτιδα ζώνη 

Η ζώνη αυτή, στην οποίαν ασκείται η εθνική κυριαρχία των κρατών,  μπορεί να φτάσει τα 12 ν.μ. βάσει των συμφωνιών του ΟΗΕ  της Γενεύης του 1958 και του Καράκας του 1982, που πλέον έχουν καταστεί  διεθνές εθιμικό δίκαιο, δηλ. υποχρεωτικό για όλες τις χώρες και για αυτές που δεν τις έχουν υπογράψει.

Αιγιαλίτιδα ζώνη και κατ  έπέκταση  Υφαλοκρηπίδα έχουν και τα νησιά, που έχουν χλωρίδα και πανίδα
Η Ελλάδα με το Νόμο 1231\1913  που  ψήφισε, έχει το δικαίωμα κατά τη διάρκεια του πολέμου, :

α) να κλείνει τους κόλπους της με άνοιγμα  μέχρι τα 20 ν.μ.και
β) να απαγορεύει και την  αβλαβή διέλευση των πλοίων

Στη Αιγιαλίτιδα θάλασσα η Ελλάδα μπορεί να ασκεί πλήρη, απόλυτη και   αποκλειστική κυριαρχία,  μέχρι τα 12 ν.μ. με  βάση τον  εθιμικό νόμο, γιατί η  ίδια έχει καθορίσει  για Αγιαλίτιδα ζώνη της 6 ν.μ H Ελλάδα με το Ν. 2321/55  επιφύλαξε το δικαίωμα να επεκτείνει  την Αιγιαλίτιδα ζώνη της, από τα 6 ν.μ. στα 12 ν.μ.

Ενώ με το  Π.Δ. 1231/31 είχει ορίσει το εύρος του εναερίου χώρου στα 10 ν.μ. για λόγους αστυνόμευσης και ασφαλείας της χώρας και θα πρέπει να πούμε ότι αυτή η διαφορά, υπήρξε η αιτία της πρώτης αμφισβήτησης του εναερίου χώρου μας και στο χώρο αυτόν δηλ. μεταξύ των 6μιλών και των 10 μιλίων γίνονται οι σκληρές αναχαιτήσεις της αεροπορίας μας με  τα τουρκικά αεροπλάνα .

Στην Αιγιαλίτιδα ζώνη όπως είπαμε, η κάθε χώρα ασκεί πλήρη κυριαρχία, πλην της αβλαβούς διέλευσης, η οποία  όμως θα πρέπει να συμμορφώνεται με τη νομοθεσία της παράκτιας πολιτείας που αφορούν,θέματα υγείας, λαθρεμπορίου, ασφαλείας, πειρατίας, ρύπανσης κτλ.

Η πλήρης κυριαρχία μιας χώρας στα χωρικά της ύδατα, σημαίνει την εφαρμογή της εσωτερικής της νομοθεσίας και δικαιοδοσίας,  με την οποίαν δίδεται  το δικαίωμα της αβλαβούς διέλευσης,οπως είπαμε ανωτέρω και τα υποβρύχια, τα οποία οφείλουν   να αναδύονται στην επιφάνεια και να επιδεικνύουν τη σημαία τους. Τα   αεροσκάφη δεν μπορούν να πετούν πάνω από τα χωρικά μας ύδατα, χωρίς άδεια η εκ των πρωτέρων ενημέρωση της πολιτείας , εκτός από τους πορθμούς ,τα διεθνή κανάλια και τα στενά της διεθνούς ναυσιπλοιας.

3]  Η Ομορος η Συνορεύουσα ζώνη Contiguous  Jone]
Η παράκτια πολιτεία ,πέρα από την Αιγιαλίτιδα ζώνη, έχει το δικαίωμα να ασκήσει κατ΄αποκλειστικότητα ωρισμένα δικαιώματα,σύμφωνα με τον εσωτερικό της κανόνα που τελικώς αναγνωρίστηκε και διεθνώς με τις συμφωνίες που υπογράφτηκαν στα πλαίσια του ΟΗΕ. Τα δικαιώματα αυτά  μπορούν να ασκηθούν μέχρι τα 12 ν.μ. από τις ακτές της και  αφορούν,1]παραβιάσεις κανόνων τελωνειακών , οικονομικών,  μεταναστευτικών, υγιεινής και ρύπανσης  και  2] τιμωρία των παραβατών ,των ανωτέρω κανόνων,
Η αποκλειστικότητα της παράκτιας πολιτείας διασπάται  σε ορισμένες περιπτώσεις από λόγους παραδοσιακούς η ιστορικούς.
Στήν περίπτωση που δύο χώρες  ηπειρωτικές η νησιωτικές βρίσκονται η μία απέναντι της άλλης και το εύρος του θαλάσσιου  χώρου  δεν είναι αρκετό για να καλύψει  το δικαίωμα  και  των δύο χωρών ,τότε  η διανομή γίνεται στο μέσο της νοητής γραμμής , σύμφωνα με τις συμφωνίες του ΟΗΕ και βάσει του  εθιμικού δικαίου και της βασικής αρχής ,για την κυριαρχική ισότητα των χωρών.

4] Η Αποκλειστική Οικονομική ζώνη και η ζώνη Αλιείας και Διατήρησης του ζωικού πλούτου  της ανοικτής θάλασσας
Σύμφωνα με την τελευταία συμφωνία του ΟΗΕ,του 1982 όλες οι χώρες ηπειρωτικές ,νησιωτικές η αρχιπελαγικές  μπορούν να  ορίσουν την Αποκλειστική Οικονομική τους  ζώνη  αλλά και  την  ζώνη Αλιείας και Διατήρησης του ζωικού  πλούτου , όπως  τούτο  έχει διεθνώς και εθιμικώς συμφωνηθεί  και  να ασκήσουν  τα αποκλειστικά τους δικαιώματα. Με λίγα λόγια έχει πλέον διεθνώς θεσμοθετηθεί  ότι όλες οι χώρες έχουν το δικαίωμα  ασκήσεως αποκλειστικών δικαιωμάτων από τα 12 ν.μ. και εκείθεν προς την ανοικτή  θάλασσα, εντός της οποίας μπορεί  να    συμπίπτουν  η συνορεύουσα και η  αλιευτική ζώνη, που προέβλεπε η συμφωνία της Γενεύης του 1958 και σε εύρος  χιλιομέτρων [ίδετε χώρες της νότιας Αμερικής] η εν πάσει περιπτώσει  μέχρι της μέσης γραμμής η  του ημίσεως της αποστάσεως από την έναντι αυτής  κειμένη χώρα, σύμφωνα με τους  εθιμικούς κανόνες .

5]  Η Ανοικτή θάλασσα.
Η ανοικτή θάλασσα είναι κοινό αγαθό. Οι Ρωμαίοι εξομοίωναν τη θάλασσα σαν τον  αέρα και ο καθένας μπορούσε και είχε το δικαίωμα να την απολαύσει, γιαυτό την ονόμαζαν res nulius και res    Communis. Η ανοικτή θάλασσα είναι  για όλα ανεξαιρέτως τα Κράτη ακόμη και γι’αυτά που είναι περίκλειστα και δεν έχουν ακτές και χωρικά ύδατα.  Την ελευθερία των θαλασσών διακύρηξε το πρώτον ο Ολλανδός Ουγκο Γκρόσιους ,για να στηρίξει τις δραστηριότητες της Εταιρίας των Ανατολικών Ινδιών. Η ελευθερία της ανοικτής θάλασσας  σημαίνει ότι όλες οι χώρες έχουν το δικαίωμα.

1] της ελευθεροπλοιας 2] της αλιείας 3] της τοποθέτησης υπογείων καλωδίων και σωλήνων 4] της ελευθέρας πτήσεως.
Η ανοικτή θάλασσα είναι ανεπίδεκτος οιουδήποτε δικαιώματος , κατοχής, κυριαρχίας,κτλ.

Την ανοικτή θάλασσα  κανένα Κράτος δεν μπορεί να υπαγάγει στην αποκλειστική του αρμοδιότητα κυριαρχίας. Ανοικτές θάλασσες είναι εκείνες που βρίσκονται έξω από τα χωρικά ύδατα και έξω από την αποκλειστική οικονομική ζώνη, εάν έχει οριοθετηθεί από κάποιο παράκτιο η νησιωτικό  κράτος 

6] Ο Εθνικός Εναέριος Χώρος, το FIR Αθηνών  και ο καθορισμός ορίων Έρευνας και Διάσωσης από ναυτικά ατυχήματα .
Ο εθνικός εναέριος χώρος της χώρας μας, καλείται ο αέρας που εκτείνεται πάνω από τα εδάφη ηπειρωτικά ή νησιωτικά, τα εσωτερικά ύδατα και την Αιγιαλίτιδα ζώνη της χώρας μας, σε ύψος 46.000 ποδών μέχρι το οποίο  μπορεί να ασκηθεί έλεγχος, γιατί πέραν του ύψους αυτού εφαρμόζεται το δίκαιο του διαστήματος.

Το FIR των Αθηνών, (Flight Information Region) εκτείνεται όσο και ο εθνικός εναέριος χώρος της Ελλάδος, όπως αυτό έχει ρυθμιστεί από το 1944 με τη Διεθνή Συμφωνία του Σικάγου του Οργανισμού της Διεθνούς Πολιτικής Αεροπορίας (ICAO) και της εν συνεχεία συμφωνίας των Παρισίων του 1952 και της Βαρσοβίας, που όμως δεν σέβονται οι Τούρκοι και κάθε τόσο προσπαθούν με τις ΝΟΤΕΣ που εκδίδουν να δημιουργούν κινδύνους στη αεροπλοία, με σκοπό να επιτύχουν την συνδιαχείριση του Αιγαίου η εν πάσει περιπτώσει του ημίσεως του Αιγαίου μέχρι τον 25 μεσημβρινό .

Η Σύμβαση του Αμβούργου του 1979, προβλέπει  ότι  τα Κράτη   θα πρέπει να συμφωνήσουν μεταξύ τους, για τον καθορισμό των ορίων για την Έρευνα και Διάσωση  όσων κινδυνεύουν συνεπεία ναυτικών ατυχημάτων. Το  ICAO  βέβαια έχει ορίσει  τα όρια έρευνας και διάσωσης στο Αιγαίο σύμφωνα με τα όρια του FIR των Αθηνών. Η Τουρκία όμως η οποία βυσσοδομεί πάντα σε βάρος της   χώρας μας και για να αποκτήσει πλεονεκτήματα στο Αιγαίο, με εσωτερικό της Νόμο ,που  όμως δεν μπορεί να αποκτήσει  διεθνή δικαιώματα, προσδιόρισε τα όρια της αρμοδιότητας της μέχρι το ήμισυ του Αιγαίου -όπως είπαμε- με απατηλά και δόλια  επιχειρήματα και με παραπλανητικές  μεθόδους, ελλείψει αντίλογου από την Ελλάδα , π.χ. ότι τα νησιά μας του ανατολικού Αιγαίου είναι  αποστρατικοποιημένα και ως εκ τούτου δεν έχουν τη δυνατότητα να ασκήσουν έρευνα και διάσωση, με συνέπεια να επιτύχουν  την αναγνώρισή τους  και από τη Γεν. Συνέλευση του ΟΗΕ. Βέβαια πάντα ταύτα δεν μπορούν να  αντιστρατευθούν τα κυριαρχικά   δικαιώματα της  Ελλαδος  στο Αιγαίο, που στηρίζονται σε μείζονος σημασίας νομικά κείμενα, που είναι jus cogens, για όλες τις χώρες και  τα οποία έχουμε ήδη αναφέρει ανωτέρω.

7] Η Υφαλοκρηπίδα

Η συμφωνία της Γενεύης του 1958, η οποία κυρώθηκε από την Ελλάδα με το  Ν.Δ. 142/69 προβλέπει  τα περί υφαλοκρηπίδος, που είναι, ο βυθός και το υπέδαφος των υποβρυχίων περιοχών παρακειμένων στις ακτές των ηπειρωτικών, νησιωτικών και αρχιπελαγικών χωρών,  πέραν της Αιγιαλίτιδας ζώνης και σε βάθος 200 μέτρων ή και πέραν του ορίου αυτού, εφ’όσον το βάθος των υπερκειμένων υδάτων επιτρέπει την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της περιοχής. Η παράκτιος πολιτεία ασκεί επί της υφαλοκρηπίδας κυριαρχικά δικαιώματα, προς τον σκοπό εξερεύνησης και εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων π.χ. πετρελαίου, μαγνησίου, κ.τ.λ.
Στα υπερκείμενα ύδατα της υφαλοκρηπίδας επιτρέπεται η ελεύθερη ναυσιπλοΐα, η εγκατάσταση εξεδρών της παράκτιας πολιτείας, για την έρευνα και εκμετάλλευση, με παράλληλα μέτρα προστασίας των διερχομένων πλοίων.

Η διανομή της υφαλοκρηπίδας, μεταξύ δύο, απέναντι αλλήλως κειμένων ή παρακείμενων πολιτειών, γίνεται με συμφωνία μεταξύ των με την εφαρμογή της μεθόδου της μέσης γραμμής και στην περίπτωση μη υπάρξεως συμφωνίας  με παραπομπή του θέματος στο Διεθνές Δικαστήριο.

Η Ελλάδα για να αντιμετωπίσει την Τουρκία, στις υπερφύαλες αξιώσεις της, προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο, με την Κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, καλώντας την Τουρκία για την επίλυση του θέματος, πλην όμως η Τουρκία αρνήθηκε την αρμοδιότητα  του Διεθνούς Δικαστηρίου.

Έκτοτε και μέχρι σήμερα, το πρόβλημα  έχει μείνει άλυτο-στάσιμο, και προσπαθεί η Τουρκία να επιβάλλει με τη βία alla manu militare, την θέλησή της, ενώ η Ελλάδα από την πλευρά της δεν παίρνει τα νόμιμα μέτρα, για την κατοχύρωση του 90% της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου που ανήκει  στην Ελλάδα..

8] Οι Προκλητικές Διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο.
Η Τουρκία αποβλέπει  πάντα στην ενσωμάτωση των Ανατολικων νησιών του Αιγαίου και επι αυτού υπάρχουν  εκατοντάδες δηλώσεις της ηγεσίας της.
 α) θέλει τα νησιά ανοχύρωτα, βάσει της συμφωνίας της Λωζάνης, πλην όμως η συμφωνία Μοντρέ έδωσε το δικαίωμα εξοπλισμού των Στενών και παρομοίως το δικαίωμα εξοπλισμού των νησιών μας Λήμνου και Σαμοθράκης (δηλώσεις Υπ. Εξωτερικών Τουρκίας κ. Αράς ] Πέραν του φυσικού δικαιώματος της Αυτοάμυνας ,που έχει κάθε χώρα  σύμφωνα με τον ΟΗΕ,ΝΑΤΟ. κτλ
β] κατά τη διάρκεια του πολέμου ζήτησε να καταλάβει τα νησιά δήθεν γιά να μην διαθέσουν στρατιωτικές δυνάμεις οι σύμμαχοι
γ] στο συνέδριο ειρήνης στο Παρίσι το 1947,προσπάθησε
να ματαιώσει την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα.
δ) Το 1975 αρνήθηκε την επιστροφή μας στο ΝΑΤΟ προβάλλοντας veto με σκοπό να επεκτείνει τις αυθαίρετες και παράνομες αξιώσεις της στο Αγαίο.
ε) Η Τουρκία προβάλλει ως προβλήματα του αιγαίου τα εξής

1] Την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας.[με διαπραγματεύσεις δηλ. με την  βία και την απειλή των όπλων]
2] Το εύρος του  εναερίου  χώρου  του Αιγαίου [με διεκδικήσεις μεχρι το μέσον του Αιγαίου από όπου περνά ο 25 μεσημβρινός]
3] Το εύρος των χωρικών μας υδάτων [δεν συμφωνεί με την επέκταση της Αιγιαλίτιδας ζώνης μας στα 12 ν.μ. αν και η ίδια έχει κάνει χρήση του κανόνα αυτού στον Εύξυνο Πόντο και  στη Μεσόγειο στις νοτιο-δυτικές ακτές της] με την απειλη πολέμου [causus belli]
4] Τον  αφοπλισμό  των νησιών του Αιγαίου, θέματα που είναι της εσωτερικής μας κυριαρχίας και αρμοδιότητας[παρα το αναγνωρισμένο δικαίωμά μας].όπως αναπτύξαμε ήδη.
5] Την αλλαγή της  εναέριας κυκλοφορίας, της έρευνας και της διάσωσης στο Αιγαίο.[γιατί θέλει να συνδιαχειριστεί μαζί μας ‘ολόκληρο το Αιγαίο και με το ΝΑΤΟ] η εν πάσει περιπτώσει μέχρι τον 25 μεσημβρινό
6] Τις  λεγόμενες «γκρίζες ζώνες» του Αιγαίου, [με τις οποίες  στοχοποιεί πλέον των 131 νησιών μας].

Το 1992 στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, η Ελλάδα δέχτηκε πρόταση του ΝΑΤΟ, για κατάργηση των ορίων επιχειρησιακής ευθύνης του Νοτίου Αιγαίου, ενώ στη  Συνδιάσκεψη  της Μαδρίτης  η χώρα μας αναγνώρισε  ότι η Τουρκία έχει ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο.

Δυστυχώς οι ΗΠΑ, υποστηρίζουν ανέκαθεν την Τουρκία και  σαν απόδειξη αυτού αναφέρω ότι  το 1977, ο Πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα Σώφλυ, είχε πει «ότι στο Αιγαίο, υπάρχουν ασυνήθεις  γεωγραφικές ρυθμίσεις», γεγονός που ανάγκασε τον Ράλλη να τον χαρακτηρίσει persona non grata, και να ανακληθεί. Το State Department αργότερα είχε βγάλει ανακοίνωση, περί της δήθεν «ανάγκης εκ νέου ανάγνωσης των κειμένων που καθορίζουν το καθεστώς του Αιγαίου» δηλ. ασκούν σε βάρος μας  πολιτική κανονιοφόρων.

Έναντι αυτών εμείς ζητούμε τη λειτουργία της Θεολογικής  Σχολής της Χάλκης και μόνο ενώ  ακόμη διατηρεί στρατό κατοχής στην Κύπρο, είναι ένοχος εγκλημάτων παλαιών και  νέων κατά της ανθρωπότητας,αυθαιρετεί και παρανομεί καθημερινά σε βάρος των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.

Τέλος η ύπαρξης πετρελαίων στην περιοχή του Καστελόριζου, άνοιξε ως γνωστόν τις ορέξεις της Τουρκίας η οποία αμφισβητεί την ύπαρξη του νησιού ,την αιγιαλίτιδα ζώνη του την υφαλοκρηπίδα του, την οικονομική του ζώνη κτλ. κατά παράβαση θεμελιωδών διατάξεων του διεθνούς δικαίου. Το  Καστελόριζο αποτελεί για την Τουρκία  εμπόδιο  πρόσβασης  στην  ανοικτή θάλασσα για την απόκτηση εκ μέρους της οικονομικής ζώνης στα ανακαλυφθέντα πετρέλαια  της περιοχής, που όμως ανήκουν, στην Οικονομική ζώνη της Κύπρου και της Ελλάδας από την μία πλευρά και της Αιγύπτου από την άλλη.

Ο Νατοϊκός Διοικητής Σμύρνης, με επιστολή του ζητούσε την τοποθέτηση και Τούρκου διοικητού στο στρατηγείο της Λάρισας για  τον επιχειρησιακό έλεγχο του Αιγαίου, διαφορετικά ο τομέας του Αιγαίου, μέχρι την Στερεά & Πελοπόννησο θα ήταν  τυφλός, μέχρις ότου ρυθμιστεί το θέμα του επιχειρησιακού ελέγχου. (Δηλ. θέλει το Αιγαίο,  υπό την διαχείριση του ΝΑΤΟ και την συνκυριαρχία της Ελλάδος και Τουρκίας). Δηλ. το ΝΑΤΟ έρχεται σε αντίθεση και με την Ευρ. Ένωση και τις επιχειρήσεις FRONTEX, και ανέχεται όλες τις παραβιάσεις των Τούρκων στο Αιγαίο δηλ. λειτουργεί λίγο-πολύ, ως προβοκάτορας των σχέσεών μας με την Τουρκία.

Η Τουρκική κορβέτα BAFRA, που διέσχισε 17 νησιά μας, δηλ.την Αιγιαλίτιδα ζώνη της χώρας μας, χωρίς να δώσει κανένα σχέδιο πλεύσης, παραβιάζοντας έτσι  το Διεθνές Δίκαιο. Στις ημίκλειστες ή κλειστές θάλασσες, επιβάλλεται, όλως ιδιαιτέρως, η διεθνής συνεργασία γιά την εκμετάλλευσης,τις έρευνες τα μέτρα, προστασίας, κοινα προγράμματα για την εκμετάλλευση  πηγών πετρελαίου αλλα και την διενέργειαν αλλιευτικών επιχειρήσεων .κτλ.

Όπως έχουμε πει και στα άλλα σημεία της ομιλίας μας η Τουρκία, ενώ κατ’αρχήν και μέχρι το 1974, είχε αποδεχθεί το ανωτέρω νομικό καθεστώς του Αιγαίου, από το 1974, όμως και εντεύθεν, λόγω της αποχώρησής μας από το ΝΑΤΟ σε ένδειξη διαμαρτυρίας μας,  για την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, η Τουρκία άλλαξε πολιτική και αμφισβητεί το νομικό καθεστώς του Αιγαίου και προβάλλει αυθαίρετα και παράνομα αξιώσεις και δικαιώματα μέχρι το μέσον του Αιγαίου, όπου διέρχεται ο 25ος μεσημβρινός, δηλ. διεκδικεί συνδιαχείριση του Αιγαίου το οποίο κατά 90% περίπου ανήκει στην Ελλάδα, ή θα μπορούσε να ανήκει, εάν η Ελλάδα, δηλ. οι Ελληνικές Κυβερνήσεις είχαν ασκήσει τα νόμιμα δικαιώματά της, για την επέκταση της Αιγιαλίτιδας ζώνης

Κατόπιν τούτου η Τουρκία στέλνει τα αεροπλάνα της, πάνω από το Εθνικό μας εναέριο χώρο, με συνέπεια να είμαστε σε συνεχή ετοιμότητα αναχαιτίσεώς των, δεσμεύει τον Ελληνικό εναέριο και θαλάσσιο χώρο για ασκήσεις της, όπως είναι η περιοχή Μυκόνου-Φούρνων & Ικαρίας (25 μεσημβρινός) υπό την εποπτεία ή καθοδήγηση του ΝΑΤΟ και τέλος αναχαιτίζει τα Ελληνικά αεροπλάνα όταν διέρχονται τον 25 μεσημβρινό.

Έτσι λοιπόν η Τουρκία έφτασε στο σημείο να θεωρεί όλα τα νησιά ή νησάκια μας εκείθεν του 25 μεσημβρινού 131 τον αριθμό, ως δήθεν γκρίζα ή γκρίζες ζώνες γιατί δεν μνημονεύονται ρητώς στις διεθνείς συμφωνίες κατά παράβαση βέβαια όλων των άλλων νομίμων στοιχείων του Διεθνούς Εθιμικού Δικαίου και των διεθνών συμφωνιών του ΟΗΕ, περί μέσης απόστασης και των άλλων συμφωνιών που αναφέραμε καθώς και της Ιστορίας των νησιών  και  των  κατοίκων τους  κ.τ.λ.

Τέλος, ζητά τον αφοπλισμό των νήσων και δη της Λήμνου και Σαμοθράκης, δήθεν βάσει της Συνθήκης της Λωζάνης, ενώ η συμφωνία αυτή ανετράπη στο σημείο αυτό, με τη συμφωνία του Μοντρέ του 1936, η οποία έδωσε το δικαίωμα στην Τουρκία για επανεξοπλισμό των Στενών και κατ’επέκταση και των Ελληνικών νησιών, γεγονός το οποίο ανεγνωρίσθη ρητώς από την Τουρκία, με την επιστολή του Τούρκου Πρεσβευτή στην Αθήνα Russen Esref προς τον Έλληνα Πρωθυπουργό και τη δήλωση του Τούρκου Υπουργού των Εξωτερικών Rastu Arras (το 1936) στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση, όπως είπαμε ήδη.

9] Οι σχέσεις  Ελλάδος και Τουρκίας

Κατόπιν των ανωτέρω είναι  φανερό οποία είναι τα νόμιμα  δικαιώματα και οι υποχρεώσεις των δύο χωρών και κυρίως η  αυθαίρετη , παράνομη  και προκλητική στάση της Τουρκίας, η οποία δίδει το νόμιμο και ηθικό δικαίωμα της Ελλάδος να προχωρήσει σε μια σειρά μέτρων για την διασφάλιση των δικαιωμάτων της, όπως.

1] Να επεκτείνει την ηπειρωτική και νησιωτική της αιγιαλίτιδα ζώνη της σε 12ν.μ. αφού προηγουμένως προβεί σε μια  σειρά από προληπτικά   μέτρα.

2] Να εφαρμόσει τις ευθείες γραμμές για τον καθορισμό της αιγιαλίτιδας ζώνης και το εύρος των εσωτερικών της υδάτων

3] Να προσδιορίσει  την όμορο ,την  αλιευτική  και τη  αποκλειστική  οικονομική  της  ζώνη .

4] Να  διακυρήξει τις θαλάσσιες ζώνες ασφαλείας της  και να προσδιορίζει τους δίαυλους της ελευθεροπλοίας

5] Να καταγγείλει  στο Συμβούλιο Ασφαλείας και τη Γενική Συνέλευση ,την επιβουλή  εκ μέρους της Τουρκίας της  εθνικής μας κυριαρχίας ,της ανεξαρτησίας και της εδαφικής μας ακεραιότητας .

6] Να καταγγελθεί η Τουρκία στον  ICAO και IMCO,τις αλλεπάλληλες παραβάσεις των διεθνών συμφωνιών που ΄εχουν υπογραφεί υπό την αιγίδα των .

7] Να  γίνει μια συστηματική και συνεχής καταγγελία της Τουρκίας σε όλο τον κόσμο, μαζί με τον απανταχού Ελληνισμό  βάσει σχεδίου, για τις εγκληματικές της Πράξεις στη Μ.Ασία  την  Κων/πολη  τα νησιά Ιμβρου και Τενέδου και για τα  συνεχιζόμενα εγκλήματά της   στην Κύπρο 

8] Να σταματήσει  κάθε συνεργασία και  βοήθεια της Ελλάδος για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαική Ενωση και τους Δυτικοευρωπαικούς οργανισμούς 

9] Να σταματήσουν οι οικονομικές συναλλαγές με τους Τούρκους ιδιαίτερα των ανατολικών νησιών του Αιγαίου με τις Τουρκικές πόλεις της Μ.Ασίας.

10] Να θωρακιστεί η Ελλάδα με μια σειρά αμυντικών συμφωνιών με  όσες χώρες περιβάλουν  την Τουρκία και επιθυμούν να προχωρήσουν  σε συμφωνία μαζί μας για την Ειρήνη, την Ασφάλεια και την Ισορροπία της περιοχής,  όπως π.χ. η Ρωσία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία, η Σερβία , η Ουκρανία, η Γεωργία, το Καζακστάν, η Κιρκιζία, η Αρμενία, η Συρία, η Ιορδανία, η Αίγυπτος κτλ, όπως έκαμε ο Ελ. Βενιζέλος πριν από τους Βαλκανικούς πολέμους   

11] Να καταγγείλει  την δήθεν δέσμευσή της από τη συμφωνία της Βέρνης, για αποχή από ερευνες και εκμεταλεύσεις του Αιγαίου και να ξεκινήσει την άμεση  άντληση  πετρελαίου από τη θέση « μπάμπουρας « της Θάσου.

Γιά να γίνουν όμως όλα αυτά, θα πρέπει  να  υπάρξη  νέμεσης και  κάθαρσης του εσωτερικού μετώπου, από την κόπρο του Αυγείου και αυτό δυστυχώς είναι το μεγάλο  πρόβλημα της χώρας μας, που αναζητά επιτακτικά τη λύση του ...

[ παράκλησις, το κείμενο αυτό να μεταδοθεί για λόγους ενημέρωσης, 

σε όσους περισσότερους Έλληνες του εσωτερικού και του εξωτερικού ]

Απο εδώ η Πηγή

Αρχές Ηγεσίας κατά Πλάτωνα

Αρης Διαμαντόπουλος
Υποστράτηγος ε.α. - Ψυχολόγος
Διδάκτορας Φιλοσοφίας

1. Εισαγωγικά

Ενώ ο Πλάτων είναι σαφής και συγκεκριμένος για τις αρετές του ηγέτη, που αφορούν και τον κάθε άνθρωπο, για τις αρχές της ηγεσίας δεν συμβαίνει κάτι παρόμοιο με τις αρετές, οπότε αφήνεται στον μελετητή του να συμπεράνει αυτές μέσα από τις βασικές φιλοσοφικές σκέψεις του, που έχει διατυπώσει για διάφορα άλλα θέματα.
Οσον αφορά όμως την τέχνη της ηγεσίας, ασχολείται ιδιαίτερα στο έργο του με τον τίτλο «Πολιτικός», την οποία τέχνη ταυτίζει με την επιστήμη και ως πρώτη τέτοια επιστήμη στην ιεραρχία αυτών θεωρεί κατ’ αρχή την πολιτική και αμέσως μετά από αυτήν την στρατηγική.
Εφόσον γνωρίσαμε τις θεμελιώδεις αρετές κατά τον Πλάτωνα και αυτές όπως είδαμε κατά σειρά προτεραιότητας είναι: η φρόνηση, η σωφροσύνη, η δικαιοσύνη και η ανδρεία, θα προσπαθήσουμε να αναγνωρίσουμε και να καταγράψουμε και τις αρχές της ηγεσίας, σύμφωνα πάλι κατά κύριο λόγο, με τις σκέψεις του Πλάτωνα, αφού πρώτα γίνει κάποια σύντομη αναφορά στην εξελικτικότητα των απόψεών του για τη δυνατότητα διδαχής αυτών των αρχών και της επιστήμης της ηγεσίας.

2. Το Χάρισμα και η Επιστήμη της Ηγεσίας

Το θέμα εάν ο ηγέτης γεννιέται ή γίνεται μας έχει απασχολήσει και πάλιν, με το ίδιο πνεύμα όμως θα προσπαθήσουμε να εμπλουτισθούν αυτές οι άλλες σκέψεις και με τις παρούσες του Πλάτωνα, οι οποίες, όπως και οι προηγούμενες, ακολουθούν μία εξελικτική πορεία, ανάλογα προφανώς με την ηλικία του, αλλά και με τις συνθήκες κάθε χρονικής περιόδου.
Ετσι στα πρώϊμα έργα του, όπως είναι αυτό που αναφέρεται στον «Μένωνα», υποστηρίζει ότι οι αρετές και η επιστήμη της ηγεσίας δεν είναι διδακτές, καθόσον δεν υπάρχουν οι κατάλληλοι δάσκαλοι για να τις διδάξουν.
Αλλά και διότι θεωρεί την ορθή γνώμη ισάξια με την επιστήμη, όταν η καθεμία επεξεργάζεται το δικό της έργο κατά αποτελεσματικό τρόπο, θέλοντας προφανώς ο Πλάτων να τονίσει ότι για τον ηγέτη πρωταρχικό προσόν για τις σωστές αποφάσεις του είναι η ορθογνωμία και δευτερευόντως έρχεται η επιστήμη στην αντιμετώπιση των ποικίλων θεμάτων της ηγεσίας του.
Προς επιβεβαίωση αυτών των απόψεών του ο Πλάτων επικαλείται τον Περικλή, τον Θεμιστοκλή και τους άλλους ικανούς άρχοντες των Αθηνών, οι οποίοι δεν είχαν κάποια ιδιαίτερη επιστήμη, ώστε να ηγούνται της πόλης με τόσο μεγάλη επιτυχία.1
Την ίδια γνώμη, ότι η ηγετική τέχνη δεν διδάσκεται και δεν μεταφέρεται σε άλλους ανθρώπους, ο Πλάτων θα επαναλάβει στο διάλογό του με τον «Πρωταγόρα», ο οποίος βέβαια είχε αντίθετες απόψεις περί του θέματος, σαν γνήσιος σοφιστής που ήταν, δίδοντας πρωταρχική σημασία στην πειθώ του λόγου και της διδασκαλίας.
Ενώ ο Πλάτων, προς επιβεβαίωση των ισχυρισμών του, θα επικαλεσθεί τις περιπτώσεις εκείνες που οι άρχοντες προκειμένου να αποφασίσουν για κάποιο θέμα που έχει σχέση με τη διοίκηση της πόλης, δέχονται τις συμβουλές οποιουδήποτε πολίτη, αδιακρίτως αν είναι κτίστης, χαλκωματάς ή βυρσοδέψης, έμπορος ή πλοίαρχος, πλούσιος ή φτωχός, ευγενής ή ταπεινός, αρκεί να έχει ορθογνωμία και το θάρρος να συμβουλεύει και ας μην είχε κάποιο δάσκαλο επί των διοικητικών θεμάτων της πόλης.
Μάλιστα, θα συμπληρώσει ο Πλάτων, επειδή δεν διδάσκεται από ορισμένους η επιστήμη αυτή της διοίκησης δεν είναι ούτε ισχυρή, ούτε ηγεμονική, αλλά ούτε και αρχηγική.2
Αλλά, όπως ήδη έχει αναφερθεί, ο Πλάτων υπήρξε στις απόψεις του ένας εξελικτικός και όχι ένας κλειστός φιλόσοφος, όπως ισχυρίσθηκε σύγχρονος μελετητής του, ο Καρλ Πόπερ.
Ετσι και εδώ στις απόψεις του περί της διδαχής ή όχι της ηγετικής επιστήμης ο Πλάτων εξελίσσεται και στο πλέον ώριμο έργο του, που είναι η «Πολιτεία», προτείνει τον φιλόσοφο-άρχοντα της πόλης, στον οποίον δεν αρκούν μόνον η ευγενής φύση και τα θεϊκά ηγετικά χαρίσματα αυτού, αλλά πρέπει επιπροσθέτως, οι προοριζόμενοι για ηγετικούς ρόλους στην πόλη, να δέχονται την αρίστη αγωγή στη ψυχή, στο σώμα και στο πνεύμα, όπως αναλυτικά αυτή καθορίζεται από τον ίδιο στην «Πολιτεία» του.3
Ενώ δεν θα παραλείψει στον «Αλκιβιάδη» να διορθώσει προηγούμενες άλλες απόψεις του, δηλώνοντας ότι αυτός που πράγματι κατέχει την επιστήμη της ηγεσίας, έχει συγχρόνως και τη δύναμη να μεταδώσει αυτή και σε άλλους κατάλληλους στη φύση για ηγέτες.4
Με το ίδιο επίσης πνεύμα θα μιλήσει ο Πλάτων όπως είδαμε και στον «Πολιτικό», έργο κατ’ εξοχήν αφιερωμένο στην επιστήμη και στην τέχνη της ηγεσίας και στο οποίο πάλι τονίζει την αξία απόκτησης αυτής της επιστήμης από άτομα που έχουν από τη φύση τους τη θεία δωρεά του «βασιλικού γένους», δηλαδή το χάρισμα να είναι ηγέτες και η οποία δωρεά υπάρχει στους ανθρώπους ανεξάρτητα εάν είναι άρχοντες ή απλοί πολίτες.
Διότι τη «βασιλική» αυτή τέχνη, δηλαδή την πρώτη και αρχηγική ανάμεσα σε όλες τις άλλες τέχνες, ούτε το πλήθος των πλουσίων, ούτε και όλοι οι πολίτες ανεξαιρέτως θα μπορέσουν ποτέ να λάβουν και να χαρούν ως πολιτική επιστήμη, καθόσον αυτή είναι «βασιλική» τέχνη και ανήκει μόνο στους εκλεκτούς ανθρώπους του «βασιλικού γένους», στους οποίους ταιριάζει.
Αυτή όμως η αρχηγική επιστήμη και τέχνη είναι μία και έχει αρχές και κανόνες οι οποίοι με ευελιξία μπορούν να προσαρμόζονται σε οποιαδήποτε μορφή διοίκησης, είτε αυτή αφορά τη φροντίδα της πόλης, οπότε καλείται πολιτική επιστήμη, είτε αφορά την οικονομία και αποτελεί την οικονομική επιστήμη και τέχνη.
Απαραίτητο είναι όμως ο κάθε άρχοντας να κατέχει αυτή τη επιστήμη και την τέχνη της ηγεσίας, ώστε στη διοίκησή του να είναι αυτάρκης και να μην εξαρτάται από τις συμβουλές των άλλων για θέματα της διοίκησής του.
Αυτές οι τελευταίες σκέψεις του Πλάτωνα, με κάποια ελεύθερη απόδοση, θα μπορούσαν να διατυπωθούν και ως εξής:
Ενας άλλος επιστήμων ο οποίος είναι είτε οικονομολόγος, είτε νομικός ή μηχανικός κλπ και ο οποίος είναι κατάλληλος εκ φύσεως και επιδιώκει ηγετικούς ρόλους, πρέπει συγχρόνως να κατέχει και την τέχνη της διοίκησης, ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί επαρκώς στα ηγετικά επιστημονικά του καθήκοντα.
Ποια είναι η μορφή αυτής της τέχνης της ηγεσίας, ο Πλάτων σαφώς περιγράφει αυτή στον «Πολιτκό» και την αποδίδει με μία συνοπτική εικόνα παρομοιάζοντας αυτή με την κατάλληλη πλοκή του στημονιού και του υφαδιού, από την οποία παράγεται ένα ολοκληρωμένο υφαντό και το οποίο θα μπορούσε να είναι και το έργο του αποτελέσματος μίας καλής ηγεσίας με εφαρμογή των αρχών της.5
Αρχές οι οποίες, όπως κατέληξε ο Πλάτων, δύνανται να διδάσκονται μόνον από αυτούς που κατέχουν την επιστήμη και να τις δέχονται άνθρωποι οι οποίοι είναι εκ φύσεως προορισμένοι για ηγέτες.
Αυτή η αρχή, αποτελεί και δίκαιον κατά τον Πλάτωνα, δηλαδή ο καθένας να κάνει στην πόλη αυτό που ταιριάζει από τη φύση του, δεχόμενος την ανάλογη επιστήμη και τέχνη για αυτόν τον σκοπό.
Κατόπιν όλων αυτών, εύλογη είναι η απορία, ποιες άραγε αρχές ηγεσίας θα ήθελε ο Πλάτων να διδάξει, ώστε οι αποφάσεις του ηγέτη να είναι ευεργετικές για την κοινωνία που διοικεί και μεριμνά;
Αν και στα πολιτικά έργα του Πλάτωνα, αλλά και στα άλλα, καταγράφεται μεγάλος αριθμός αρχών και κανόνων ηγεσίας, στη παρούσα εργασία θα επιδιωχθεί να ανασυρθούν οι θεμελιωδέστερες από αυτές, οι οποίες ταιριάζουν περισσότερο στο θέμα μας και οι οποίες θα μπορούσαν να είναι:

3. Η Διαλεκτική

Προσδιορίζει αυτή δε ο Πλάτων ως αρχή και τέχνη ταυτοχρόνως, της οποίας έργον είναι η έρευνα ότι ουσιαστικά το «αυτό» δεν μπορεί να είναι το «έτερον» και το ανάπαλιν το «έτερον» δεν μπορεί να ταυτίζεται με το «αυτό».6
Ακόμα αρχή της διαλεκτικής στην έρευνά της είναι να προσδιορίζεται η αληθινή ουσία των πραγμάτων και όχι αυτή που δεν υπάρχει.7
Με αυτές τις σκέψεις του ο Πλάτων οριοθετώντας τη διαλεκτική καθορίζει και τους στόχους αυτής, οι οποίοι δεν μπορούν να είναι άλλοι από τον διαχωρισμό των πραγμάτων και την ανεύρεση της ουσίας αυτών, την ανακάλυψη της αλήθειας που υπάρχει μέσα σε αυτά.
Διότι υπάρχουν πράγματα που έχουν φυσικές ομοιότητες μεταξύ τους, οι οποίες γίνονται εύκολα αντιληπτές με τις αισθήσεις και τις οποίες δεν είναι δύσκολο να τις φανερώσουν, σε αυτούς που ήθελαν να τις παρατηρήσουν και να τις μελετήσουν, χωρίς να κουράσουν τα «μυαλά» τους.
Υπάρχουν όμως και όντα πολύ πιο μεγάλα και πολύ πιο πολύτιμα, τα οποία δεν έχουν αισθητές εικόνες για να δώσουν στους ανθρώπους τη σαφή και άμεση γνώση, η οποία θα ικανοποιούσε τη ψυχή αυτών που ερευνούν, χρησιμοποιώντας τις αισθήσεις και μόνο για την περιέργειά τους.
Αυτά τα όντα είναι νοητά, πανέμορφα και μέγιστα και αποκαλύπτουν την αληθινή εικόνα τους στους ερευνητές μόνο με τη λογική επεξεργασία και με τίποτε άλλο.
Αυτή όμως η έρευνα των πραγμάτων με το νου, με τη διάνοια και το «λόγο», δεν μπορεί να ολοκληρώσει το έργο από μόνη της, χωρίς τη συμμετοχή των εμπειριών των αισθήσεων στην αποκάλυψη της αλήθειας ή στη λήψη μίας ορθής απόφασης από τον ηγέτη.
Γι’ αυτό και ο Πλάτων, χωρίς να εγκαταλείπει και τη μέθοδο των συγκρίσεων των μεγεθών και των σχέσεων των πραγμάτων μεταξύ τους προκειμένου να βρεθεί το πρέπον με μία εύκολη και γρήγορη διαδικασία, συνιστά επιμόνως ως πρώτο σκοπό τον διεξοδικό διάλογο και κατά προτίμηση τη διαιρετική μέθοδο για την ανεύρεση της αλήθειας ή για την ορθή απόφαση του ηγέτη.
Μάλιστα να υποχρεώνονται οι συμμετέχοντες σε αυτούς τους διαλόγους να εκθέτουν τις απόψεις τους σύντομα και με επιχειρήματα, καθιστώντας έτσι αυτούς επιτήδειους στη διαλεκτική τέχνη και ικανούς ώστε να φέρνουν την αλήθεια σε πλήρες φως.8
Περιγραφή μίας διαλεκτικής διαδικασίας, η οποία δε διαφέρει και μάλλον προσομοιάζει με αυτόν τον μηχανισμό λειτουργίας ενός επιτελείου στις εκτιμήσεις των καταστάσεων και των συγκρίσεων των παραγόντων μεταξύ τους, προκειμένου ο ηγέτης να λάβει ορθές αποφάσεις με θετικά αποτελέσματα.
Μία επεξεργασία η οποία θα είναι κατ’ εξοχήν νοητική, πλην όμως θεμελιώνεται επάνω στις πραγματικές εμπειρίες των αισθήσεων, όπως από τον Πλάτωνα και από τον προγενέστερό του Δημόκριτο διακηρύσσεται αλλά και σήμερα για κάθε θέμα εφαρμόζεται, είτε αυτό είναι πολιτικό, είτε επιχειρησιακό, είτε ηθικό ή επιστημονικό.
Είναι η ίδια αξία της διαλεκτικής ως αρχής και τέχνης που υποχρέωσε και το νεότερο φιλόσοφο Ιμμάνουελ Καντ να ασχοληθεί ευρέως και επισταμένως με τον «’Καθαρό» αλλά και τον «Εμπειρικό Λόγο», μη αφήνοντας όμως εκτός από αυτούς και τον «Δυναμικό Λόγο» της βούλησης και της απόφασης για πράξη.
Όπως έγινε αντιληπτό από τα μέχρις εδώ εκτεθέντα, ο Πλάτων δεν χρησιμοποιεί τη διαλεκτική μόνο για την αποκάλυψη της αλήθειας η οποία υπερβαίνει την ανθρώπινη εμπειρία, αλλά χρησιμοποιεί αυτή και για αποφάσεις πρακτικής σημασίας, γι’ αυτό και στους Πλατωνικούς διαλόγους από τους συνομιλητές εκτίθενται όλες οι δυνατές πλευρές ενός θέματος προκειμένου να φωτισθεί όλη η αλήθεια και να ληφθούν ορθές αποφάσεις για κάποιο θέμα.
Για το λόγο αυτό ο Πλάτων επιλέγει τους συνομιλητές του στους διαλόγους ανάλογα με το χαρακτήρα τους, προκειμένου να παρουσιάζονται οι εμπειρίες τους, οι οποίες, όπως δέχεται και η σύγχρονη ψυχολογία, έχουν σχέση με τη φύση και τα ενδιαφέροντα κάθε προσωπικότητας.
Αυτή δε η επιλογή των συνομιλητών εκ μέρους του Πλάτωνα ταυτοχρόνως σημαίνει ότι ο φιλόσοφος γνώριζε την ανθρώπινη αδυναμία του νου να συλλάβει συνολικά την όλη αλήθεια και ότι ο κάθε νους έχει τη δυνατότητα να συλλαμβάνει μόνο μέρος αυτής ανάλογα με τη φύση και τα ενδιαφέροντα της κάθε προσωπικότητας.
Βεβαίως από αυτούς τους διαλόγους και προκειμένου να εξυπηρετήσουν το σκοπό τους εξυπακούεται και θεωρείται αυτονόητο ότι ο κάθε συνομιλητής, για να είναι αληθινός μέτοχος του διαλόγου, οφείλει να εγκαταλείπει τις προσωπικές του ακαμψίες και να είναι και ό ίδιος διαλεκτικός αποδεχόμενος τον ορθότερο λόγο των άλλων συνομιλητών του ή την ορθότητα του συμπεράσματος στο οποίο ο διάλογος καταλήγει.
Ειδάλλως, όπως και ο ίδιος ο Πλάτων λέει: η διαφωνία στους διαλόγους είναι έργο αφρόνων ανθρώπων.
Απεναντίας όμως ένας κανονικός διάλογος καλλιεργεί τη φιλία και την ενότητα μεταξύ των συνομιλητών, παρέχοντας συγχρόνως την ικανοποίηση στον καθένα για τη συμμετοχή του στην αποκάλυψη της αλήθειας, ή τη λήψη σωστών αποφάσεων, όπως  προκύπτουν από αυτόν τον διάλογο.
Χάριν αυτών των ευεργετημάτων του διαλόγου, ο Πλάτων κατακρίνει τους προσωκρατικούς φυσικούς φιλοσόφους διότι στις διδασκαλίες τους χρησιμοποιούν κατά τρόπο δογματικό και αριστοκρατικό τον μονόλογο.9
Θέση και πρακτική του Πλάτωνα σε όλα τα έργα του, που αποκαλύπτουν μεν ότι η διαλεκτική του αποτελεί μία εξελικτική συνέχεια της «μαιευτικής» μεθόδου του δασκάλου του Σωκράτη, αλλά συγχρόνως είναι καθαρά αποδεικτική της ανοικτής δημοκρατικής συνείδησης του Πλάτωνα, ανεξαρτήτως των πολιτικών του φιλοσοφικών θέσεων τις οποίες εξέφρασε στη πορεία της ζωής του χάριν μίας αρμονικής πολιτείας και βεβαίως περιορισμένες – αν όχι αβάσιμες – είναι και κριτικές του σύγχρονου φιλόσοφου Καρλ Πόππερ, ο οποίος παρουσιάζει τον Πλάτωνα ως «κλειστό» φιλόσοφο.10
Επίσης αυτή τη βαθειά δημοκρατική συνείδηση αποκαλύπτει ο Πλάτων όταν θεωρεί και συνιστά την διαλεκτική ως την πλέον κατάλληλη μέθοδο και στην παιδεία, προφανώς ως καλύτερο εργαλείο για την καλλιέργεια της νόησης, για τη ψυχική ικανοποίηση των μαθητών στην παραγωγή γνώσης, αλλά ταυτοχρόνως και για την καλλιέργεια της δημοκρατικής συνείδησης στους μαθητές.11
Η τέχνη όμως της Πλατωνικής διαλεκτικής, όπως καθαρά φαίνεται μέσα από τους διαλόγους του, κινείται προς δύο κατευθύνσεις μεθοδολογίας, προς την επαγωγική συνθετική διαδικασία και προς την παραγωγική διαιρετική προκειμένου να προσδιορισθεί ουσία ενός θέματος, με προτίμηση του Πλάτωνα, όπως είδαμε, στην διαιρετική μεθοδολογία έρευνας.
Αυτή όμως την αρχή και την τέχνη της διαλεκτικής, ως κατ’ εξοχή μεθοδολογία η οποία αναλύει και εκτιμά παράγοντες και συνθέτει συμπεράσματα προς αποκάλυψη της αλήθειας πέραν της εμπειρίας και πρακτικής για τη λήψη ορθών αποφάσεων, ο Πλάτων διαχωρίζει από τη ρητορική, την οποία θεωρεί ως τέχνη του λόγου μόνο για να πείθει.
Χαρακτηρίζει «βασιλικούς άνδρες» τους ρήτορες, αλλά δεν θεωρεί αυτούς επιστήμονες, οι οποίοι ερευνούν τα θέματα διαλεκτικά.12
Χαρακτηρισμός ο οποίος δηλώνει συγχρόνως τη ξεχωριστή αξία της ρητορικής ως τέχνη του λόγου και η οποία απαραίτητα πρέπει να συνοδεύει και τη διαλεκτική προκειμένου να μεταδίδει την αλήθεια, η οποία προέκυψε από την έρευνά της, αν και κατά τον Πλάτωνα, όπως φαίνεται από τα λεγόμενα του, η αλήθεια αυτή καθαυτή έχει την ικανότητα να πείθει.
Θέτει όμως ο Πλάτων σε κάποια ξεχωριστή θέση τη ρητορική από τη διαλεκτική, διότι προφανώς θεωρεί αυτή να ασχολείται με τα φαινόμενα επιφανειακά πράγματα και όχι με την ουσία αυτών, καθόσον το κύριο ενδιαφέρον της ρητορικής είναι πώς θα πεισθούν οι άλλοι.
Επομένως, κατά τον Πλάτωνα, η ρητορική κινείται στο ευλογοφανές και όχι για το αληθινό, όπως συμβαίνει με τη διαλεκτική.13
Ετσι, σαν κατάληξη, σύμφωνα με τις Πλατωνικές απόψεις, μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι ένας ηγέτης πρέπει να αποφασίζει ως ένας διαλεκτικός επιστήμονας και ως ένας ρήτορας να πείθει τους άλλους για την ορθότητα της απόφασής του.
Επί πλέον δε, για την ικανότητα του ηγέτη ο Πλάτων θα πει: «εάν κάποιος άλλος δύναται να αντιλαμβάνεται το πράγμα και ως σύνολο και αναλυμένο στα μέρη του, τον ακολουθώ κατά πόδας στα ίχνη του σαν να ήταν Θεός».14

4. Το Μέτρον

Συνέπεια της διαλεκτικής αρχής και τέχνης θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι αυτή του μέτρου, προκειμένου οι αποφάσεις του ηγέτη να εξασφαλίζουν και να διατηρούν την αρμονία και την ενότητα σε άνισες και αντιτιθέμενες καταστάσεις μέσα στη πόλη ή και σε οποιαδήποτε άλλη κοινωνική ομάδα την οποία διοικούν, για να μη καταστραφεί ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο από αυτές τις καταστάσεις.
Εργο πολύ δύσκολο κατά τον Πλάτωνα, ώστε να βρεθεί το μέτρο ανάμεσα στις αντιτιθέμενες συνθήκες, γι’ αυτό και παρομοιάζει την ανεύρεση και την εφαρμογή αυτής της αρχής με την υφαντική τέχνη, του στημονιού και του υφαδιού.15
Διότι, όπως θα επιβεβαιώσει και ο ίδιος ο Ηράκλειτος, κάθε αλαζονική υπέρβαση των ορίων του μέτρου και των ηθικών αξιών δεν αποτελεί μόνον ύβριν, αλλά θεωρείται και μεγάλη πηγή διαταραχής του πολιτικού βίου και εάν ήθελε συμβεί κάτι τέτοιο θα τρέχουμε να τη σβήσουμε περισσότερο από ότι σε μία πυρκαγιά.16
Με ανάλογο πνεύμα και πολύ έντονα μάλιστα θα μιλήσει για την αξία του μέτρου και της μεσότητας ο Δημόκριτος, χάριν της κοινωνικής ισορροπίας, αλλά και της ευδαιμονίας του ιδίου ανθρώπου, αποφεύγοντας να επιδιώκει την απόκτηση αγαθών πέραν από τις δυνατότητές του.17

Την αξία της μεσότητας θα επαναλάβει επίσης ο Αριστοτέλης, μαθητής του Πλάτωνα, ο οποίος θα ορίσει αυτή ως μέτρο σε κάθε υπέρβαση και έλλειψη, τόσο στις πολιτικές πράξεις των αρχόντων, όσο και στις ηθικές πράξεις κάθε ανθρώπου χάριν της ευδαιμονίας του και την οποία θα επιτύχει όταν η αρχή της μεσότητας στους λόγους και στις πράξεις μας γίνει καθημερινή συνήθεια.18

Αλλά για να δοθεί η απάντηση του μέτρου, θα πει ο Πλάτων, πρέπει πρώτα-πρώτα να εξετασθεί, έστω και γενικά, η σχέση της υπερβολής και της έλλειψης, έτσι ώστε να μπορούμε να επαινούμε για την ορθότητα του μέτρου και να κατακρίνουμε την υπερβολή ή το αντίθετό της.
Και πάλιν όμως, για να συμβεί αυτό, δεν πρέπει να αρκούμεθα απλώς στη σύγκριση των σχέσεων μεταξύ των μεγεθών των πραγμάτων, ποιό είναι μεγαλύτερο και ποιό το μικρότερο, αλλά η σύγκριση και των δύο πρέπει να γίνεται ως προς την ουσία η οποία προσδιορίζει το μέτρο της σύγκρισης.
Αυτή η ως προς την ουσία του μέτρου σύγκριση των πραγμάτων, φαίνεται ότι αποτελεί και φυσικό νόμο.
Ετσι, εκείνο το πράγμα το οποίο ξεπερνά τη φύση του μέτρου, είτε στη συνομιλία μας είτε στις πράξεις μας, είναι η καλύτερη σύγκριση η οποία δείχνει καλύτερα τη διαφορά μεταξύ των αγαθών και των κακών πραγμάτων.
Να γιατί όλες οι τέχνες και οι επιστήμες αυτού του είδους, δηλαδή του λόγου και της πράξης, θεωρούνται ότι προσέχουν το περισσότερο και το λιγότερο από το μέτρο, όχι ως κάτι το οποίο δεν υπάρχει, αλλά ως μία αυστηρή πραγματικότητα, η οποία προστατεύει τα λόγια και τις πράξεις μας, με αποτέλεσμα κατ’ αυτό τον τρόπο η αρχή του μέτρου να σώζεται και να εφαρμόζεται ώστε οι τέχνες με τις επιστήμες να απεργάζονται έργα καλά και αγαθά.
Ετσι λοιπόν, χάριν των καλών και αγαθών έργων, τα οποία είναι και η ουσία του μέτρου, πρέπει υποχρεωτικά η υπερβολή και η έλλειψη, το μεγαλύτερο και το μικρότερο και όλα τα παρόμοια μεγέθη, να γίνουν σύμμετρα, όχι μόνο μεταξύ τους, αλλά επίσης και ως προς το μέτρο το οποίο εκφράζει την δική τους κανονικότητα.
Εργο πολύ δύσκολο και κοπιαστικό, λέει ο Πλάτων, αλλά είναι αναγκαίο και δίκαιο να τίθεται αυτή η αρχή του μέτρου, για να μας δείξει ποιά είναι η καθαυτή ακρίβεια.
Τη ξεχωριστή αυτή τεχνική για την ανεύρεση του μέτρου ο Πλάτων αναγάγει στη μετρητική η οποία δύναται να έχει εφαρμογή σε όλες τις επιστήμες και τέχνες.
Συνίσταται δε αυτή στη συνεχή διαίρεση των ανομοίων ειδών και πραγμάτων μέχρι να κλείσει μέσα σε μία ομοιότητα όλα τα συγγενή στοιχεία και συμπεριλάβει αυτά στην ουσία ενός είδους, η οποία θα αποτελεί και το μέτρο σύγκρισης των διαφόρων μεγεθών μεταξύ τους.19
Αυτή η μετρητική τέχνη του Πλάτωνα χρησιμοποιείται σήμερα από τις Ενοπλες Δυνάμεις στις εκτιμήσεις των καταστάσεων των πολεμικών επιχειρήσεων προκειμένου να ληφθεί η ορθή απόφαση, διαιρώντας και συγκρίνοντας όλους τους παράγοντες τόσο μεταξύ τους, όσο και ως προς το μέτρο που εκφράζουν οι δικές μας δυνατότητες.
Αλλά αυτή η ίδια αρχή αποτελεί και τη μεθοδολογία για όλες τις άλλες επιστήμες και τέχνες, όπως λέει ο Πλάτων, προκειμένου να ληφθεί η σωστή απόφαση τόσον από τον ηγέτη, όσο και από τον επιστήμονα για οποιοδήποτε άλλο θέμα.
Αυτή η μεσότητα αποδίδεται και από το διάγραμμα του διοικητικού πλέγματος των ερευνητών της πολιτείας του Οχάϊο Robert Blake και Jane Mouton, το οποίο προέκυψε ύστερα από έρευνες και μελέτες επιβεβαιώνοντας τις φιλοσοφικές απόψεις του Πλάτωνα τόσο για όσα περί της υφαντικής τέχνης, όσο και περί μεσότητας μεταξύ αντιτιθεμένων παραγόντων και καταστάσεων, που λέει ο φιλόσοφος.20
Τέλος, από όσα περί της αρχής του μέτρου αναφέρθηκαν, για την επιτυχία της όλες οι αρετές του ηγέτη έχουν τη δικιά τους συμμετοχή, κυρίως όμως ταιριάζει η αρχή της σωφροσύνης, ως η πλέον κατάλληλη για την εξασφάλιση της αρμονίας στο κοινωνικό σύνολο σε αντιτιθέμενες καταστάσεις και η οποία μπορεί να συμβεί από μία καλή της αρχής του μέτρου διακυβέρνηση.

5. Η Ενότητα

Αυτή επίσης η αρμονία στην κοινωνία επιτυγχάνεται με την καλλιέργεια της ενότητας μεταξύ των πολιτών εκ μέρους των ηγετών.
Ετσι, εκτός από αρχή, η ενότητα αναδεικνύεται και ως ένας από τους βασικούς σκοπούς της ηγεσίας, για την επιτυχία του οποίου ο Πλάτων πάλι συνιστά την ίδια, όπως και για τις άλλες αρχές της ηγεσίας, την τέχνη του στημονιού και υφαδιού, μέσω των οποίων υφαίνεται το ύφασμα σε ένα ενιαίο δημιούργημα, όσο διαφορετικά και αν είναι τα συμπλεκόμενα στοιχεία του υφάσματος.
Πρέπει όμως να τονισθεί ότι, πέραν των άλλων διοικητικών πράξεων, η ενότητα των πολιτών κατ’ αρχήν απορρέει από το ήθος της προσωπικότητας αυτού του ίδιου του ηγέτη και το οποίον ήθος του, κατά τον Πλάτωνα, χαρακτηρίζεται από τις θεμελιώδεις αρετές: της φρόνησης, της σωφροσύνης, της δικαιοσύνης και της ανδρείας.21
Αλλά παράλληλα με το χάρισμα των αρετών ο ηγέτης πρέπει να έχει μία πλούσια μόρφωση σε όλο το φάσμα των επιστημών και κυρίως στις ανθρωπιστικές επιστήμες ψυχολογίας και κοινωνιολογίας, ώστε να μπορεί να απευθύνεται κατά τον αρμόζοντα τρόπο στο νου και στη ψυχή των πολιτών συμφιλιώνοντας αυτούς, σύμφωνα με την τέχνη της υφαντικής του Πλάτωνα.
Εάν όμως η παιδεία έχει μεγάλη αξία για τον ηγέτη, ακόμα μεγαλύτερη σημασία έχει για τους ίδιους τους πολίτες χάριν της μεταξύ τους ενότητας, διότι μόνον αυτή με τη βοήθεια της μουσικής έχει το προνόμιο της δύναμης να εντυπώνει τη συμφιλιωτική συνείδηση στους πολίτες, λαμβάνοντας την κατάλληλη γι’ αυτό το σκοπό αγωγή.
Θεωρεί βέβαια ο Πλάτων βασικό παράγοντα για την ενότητα των πολιτών την κατάλληλη αγωγή αυτών, αλλά δεν διαφεύγει της προσοχής του η ποιότητα των φιλικών δεσμών που αναπτύσσονται μεταξύ των ανθρώπων, παρατηρώντας ότι οι φιλικοί δεσμοί ανάμεσα στους κακούς μεταξύ τους, αλλά και μεταξύ κακών και αγαθών, δεν είναι σταθεροί.
Οπότε σε αυτούς του κακούς πολίτες είναι αμφίβολα και τα αποτελέσματα της κατάλληλης αγωγής και προκύπτει η ανάγκη εφαρμογής των νόμων, προκειμένου από το φόβο των συνεπειών αυτών να διατηρείται η κοινωνική γαλήνη, όπως φαίνεται από τη νομολογία του Πλάτωνα.
Ενώ απεναντίας δεν έχουν ανάγκη της επίβλεψης των νόμων οι αγαθοί χαρακτήρες, στους οποίους η ευγένεια είναι έμφυτη και συμπληρώνεται με την κατάλληλη αγωγή, οι δε φιλικοί δεσμοί παραμένουν σταθεροί ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους.
Αλλά εάν πρόκειται για ενάρετους ανθρώπους, όσον ανόμοιοι και αν είναι στο χαρακτήρα τους και όσον αντίθετες τάσεις και ιδεολογίες αν έχουν μεταξύ τους, ο σύνδεσμος που τους ενώνει είναι θειότερος, από αυτόν μεταξύ των φαύλων, θα πει ο Πλάτων.22
Προφανώς υπ’ αυτή την έννοια της ανάπτυξης φιλικών δεσμών, έστω και αν είναι αντίθετα κατά τα άλλα, δέχεται και ο Ηράκλειτος την ενότητα των αντιθέτων, που φέρουν αρμονία στη φύση, αλλά και στην κοινωνία, ενώ κυρίως, όπως είναι γνωστό, τα αντίθετα κατά τον Ηράκλειτο μόνο συγκρούσεις και πολέμους προκαλούν.23
Με το αυτό πνεύμα και ο Αριστοτέλης αποφθεγματικά θα πει ότι: «Το όμοιο τέρπει και το ανόμοιο συμπληρώνει», ανάμεσα στις διανθρώπινες σχέσεις.24
Ανεξάρτητα όμως από την ανάλυση του Πλάτωνα για την ανάπτυξη και τη διατήρηση των φιλικών δεσμών μεταξύ των κακών και αγαθών, μεταξύ των ευγενών και των αγενών πολιτών, υποχρέωση του ηγέτη είναι, χρησιμοποιώντας όλη τη δύναμη της τέχνης του, να διατηρεί σε ενότητα αυτά τα αντίθετα στοιχεία χάριν της ευδαιμονίας όλου του κοινωνικού συνόλου.
Αυτή την ενότητα μέσα στην πόλη ο Πλάτων δεν την εξασφαλίζει με την κοινοκτημοσύνη των αγαθών, όπως έχει παρεξηγηθεί, αλλά αυτή επιτυγχάνεται με τη φυσική αρχή της δικαιοσύνης.
Και ως τέτοια ο Πλάτων θεωρεί την ενασχόληση του κάθε πολίτη μέσα στην πόλη με ένα μόνο επάγγελμα , αυτό για το οποίο η φύση του έχει δώσει την πιο μεγάλη επιτηδειότητα, αυτό δηλαδή το οποίο του ταιριάζει στη φύση και επομένως του ανήκει.
Ακόμα δίκαιο είναι να κοιτάζει ο καθένας τη δική του δουλειά και να μην ανακατεύεται σε πολλές άλλες.
Επομένως κάθε εκτροπή και υπέρβαση από αυτή την αρχή της δικαιοσύνης θεωρείται από τον Πλάτωνα μεγίστη βλάβη για την πόλη και ορθά δύναται να χαρακτηρισθεί ως κακουργία υψίστου βαθμού σε βάρος της ενότητας των πολιτών μέσα στην πόλη.
Ο συντονισμός όμως να ασχολείται ο καθένας στην πόλη με το επάγγελμα που ταιριάζει στη φυσική του επιτηδειότητα, αρχή η οποία σήμερα αποτελεί τη σύγχρονη σχολή ψυχολογίας του Καρόλου Γιούνγκ, ανήκει στον κάθε ηγέτη και ιδιαίτερα στην πολιτεία με την εφαρμογή του επαγγελματικού προσανατολισμού.
Μία αρχή από την οποία ο κάθε πολίτης θα αισθάνεται ικανοποιημένος, αλλά και στην πολιτεία θα υπάρχει πρόοδος, ευημερία και επί πλέον θα διατηρείται η αρμονία και η ενότητα στο σύνολο της κοινωνίας.
Δικαίως αυτή τη λειτουργία της αρχής της δικαιοσύνης για την κοινωνία παρομοιάζει ο Πλάτων σε προσωπικό επίπεδο με τη διαιρετότητα της ψυχής: το επιθυμητικό, το θυμοειδές και το λογικό, όταν η κάθε λειτουργία έχει το δικό της ρόλο, πλην όμως συντονίζονται από το λογικό, ώστε η κάθε προσωπικότητα να παρουσιάζει αρμονικά την ενιαία ενότητά της ως οντότητα.25
Αλλά εάν για τον Πλάτωνα η αρχή της δικαιοσύνης, ως ανωτέρω, εξασφαλίζει την ενότητα των πολιτών και την αρμονία μέσα στην πόλη, για τον Αριστοτέλη αυτά τα αγαθά της κοινωνίας επιτυγχάνονται περισσότερο με τη φιλία, διότι αυτή είναι συγγενέστερη με την ομόνοια και εχθρικότερη προς τη διχόνοια, ενώ σήμερα ενδιαφερόμεθα και μετριέται μεταξύ των πολιτών δυστυχώς η ιδεολογική πολιτική πόλωση.26
Την αξία καλλιέργειας της φιλίας μεταξύ των πολιτών, χάριν της ενότητας της κοινωνίας ως συνόλου, που περισσότερο από κάθε άλλη εποχή είναι σήμερα αναγκαία, τονίσθηκε, όπως είδαμε, από τον Πλάτωνα και ιδιαίτερα από τον Αριστοτέλη, αλλά και πριν από αυτούς επίσης από τον Δημόκριτο χάριν του κοινωνικού «ευεστώ».
Μεταξύ των άλλων για τη φιλία ο Δημόκριτος είπε επιγραμματικά: Η φιλία ενός συνετού ανθρώπου είναι πολύ καλύτερη από τη φιλία όλων μαζί των μη συνετών και ότι
η μετά των φαύλων συναναστροφή  πολλαπλασιάζει την προς την κακία φυσική προδιάθεση των ανθρώπων.
Γι’ αυτούς τους λόγους, ο ίδιος, όπως και ο Πλάτων, χάριν επίσης του κοινωνικού «ευεστώ» θεωρεί απαραίτητη την αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτών, αλλά και τη μόρφωσή τους για να μη πολλαπλασιάζεται η προς την κακία φυσική προδιάθεση των ανθρώπων, η οποία επί του ασφαλούς οδηγεί στην καταστροφή της κοινωνικής αρμονίας και ενότητας.27
Όπως είδαμε, μεγάλη είναι η σημασία η οποία από τους φιλοσόφους προσδίδεται στην αξία της ενότητας στην πόλη, έτσι ώστε τελικά ο Πλάτων διερωτώμενος να πει: Τι τέλος πάντων μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ως μέγιστο αγαθό σχετικά με την οργάνωση και τους στόχους μίας πόλης και ποιο ως μέγιστο κακό;
Γνωρίζουμε λοιπόν να υπάρχει κανένα μεγαλύτερο για την πόλη και την κοινωνία της κακό, από εκείνο που την διασπά και από μία που είναι την κάνει πολλά κομμάτια ή μεγαλύτερο αγαθό από εκείνο, που την δένει μαζί και την κάνει μία; 28

6. Πρωτοβουλία και Νόμος

Το αντιφατικό αυτό διώνυμο των αρχών της ηγεσίας αφενός μεν της ανάπτυξης πρωτοβουλίας εκ μέρους του ηγέτη και αφετέρου της πειθαρχίας αυτού στους νόμους, θα επιδιωχθεί να παρουσιασθεί ακολουθώντας για το θέμα αυτό το εξελικτικό σκεπτικό του Πλάτωνα στο έργο του «Πολιτικός» σε ελεύθερη απόδοσή του.
Εισέρχεται λοιπόν ο Πλάτων στην ανάπτυξη των σκέψεών του αναγνωρίζοντας ότι η επιστήμη διακυβέρνησης των ανθρώπων είναι η πλέον δύσκολη και συγχρόνως η πλέον σημαντική, που μπορεί κάποιος να αποκτήσει.
Και με αυτό το δεδομένο αρχίζει να ερευνά το θέμα διερωτώμενος μήπως δεν χρειάζονται να υπάρχουν οι νόμοι και είναι προτιμότερο να άρχει μόνον ο ενάρετος και επιστήμονας άρχοντας.
Ως παράδειγμα της ορθότητας αυτού του ισχυρισμού επικαλείται τους γιατρούς οι οποίοι εκδίδουν συνταγές για να θεραπεύσουν τους ασθενείς τους βασιζόμενοι στην επιστήμη τους και μόνον, ανεξάρτητα εάν υπάρχουν ή όχι νόμοι, εάν είναι πλούσιοι ή φτωχοί οι ασθενείς τους, θεραπεύοντας μάλιστα αυτούς αδιακρίτως, είτε με τη θέλησή τους, είτε χωρίς αυτή.
Ακόμα για τον ίδιο σκοπό επικαλείται το παράδειγμα του κυβερνήτη, ο οποίος προσηλωμένος στο συμφέρον του πλοίου και των επιβατών του, έχοντας την επιστήμη και την τέχνη του ως νόμο, χωρίς να υπάρχουν γραπτοί νόμοι, σώζει όλους αυτούς που διακινδυνεύουν μαζί του από την θαλασσοταραχή.
Ετσι ο Πλάτων καταλήγει στο πρώτο συμπέρασμα ότι είναι αναγκαίο και αποκλειστικά σωστό μέσα στην πολιτεία να υπάρχουν αληθινοί και όχι φαινομενικά επιστήμονες ως άρχοντες, είτε άρχουν σύμφωνα με τους νόμους ή χωρίς νόμους, είτε με τη θέληση ή παρά τη θέληση των αρχομένων, είτε είναι φτωχοί, είτε είναι πλούσιοι.
Με αυτές τις σκέψεις του ο Πλάτων μέχρις εδώ, έδειξε ότι θέτει τον ενάρετο και επιστήμονα ηγέτη να έχει την πρωτοβουλία των αποφάσεών του, όχι μόνο για εκείνα τα θέματα για τα οποία οι νόμοι απουσιάζουν, αλλά κι γι’ αυτά που υπάρχουν νόμοι, αρκεί οι αποφάσεις τους να έχουν ευεργετικά αποτελέσματα για το κοινωνικό σύνολο.
Βέβαια ο Πλάτων δεν παύει να θεωρεί την ηγεσία του άρχοντα πολύ οδυνηρή και τολμηρή χωρίς νόμους, αλλά το θέμα αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον και αξίζει ακόμα περισσότερο να ερευνηθεί.
Στη συνέχεια της έρευνάς του για το ίδιο θέμα, επικαλείται το επιχείρημα της ανομοιότητας των ανθρώπων και των περιπτώσεων των πράξεων αυτών, ενώ ο νόμος ως ανθρώπινο έργο δεν μπορεί να έχει απόλυτο και διαχρονικό χαρακτήρα ώστε να ισχύει για όλες τις περιπτώσεις και για όλους τους χρόνους.
Οπότε η τυφλή εφαρμογή αυτού του νόμου, μοιάζει με τον αυθάδη και αμαθή άνθρωπο ο οποίος δεν επιτρέπει σε κανένα να κάνει κάποιο ενάντιο από αυτό που έχει αποφασίσει, ούτε επιτρέπει καμιά ερώτηση, ακόμα και αν έχει να προτείνει κάτι το καλύτερο από την εντολή που αυτός έδωσε.
Αλλά και ο νομοθέτης είναι αδύνατον να κάθεται κάθε στιγμή κοντά σε κάθε πολίτη και να του ορίζει ακριβώς τι οφείλει να κάνει, όσον άριστος επιστημονικά και αν είναι.
Υστερα από αυτή τη δεύτερη έκθεση των απόψεών του ο Πλάτων στο ερώτημα για την αναγκαιότητα να υπάρχουν νόμοι, όταν μάλιστα διαπιστώθηκε ότι δεν είναι ένα τέλειο ανθρώπινο έργο, καταλήγει προοδευτικά στο άλλο συμπέρασμα:
Ότι ο νομοθέτης θα θέσει και θα συντάξει εκείνους τους νόμους οι οποίοι ταιριάζουν στην πλειονότητα των πολιτών και στην πλειονότητα των περιπτώσεων, ώστε συνολικά να αφορούν και τον καθένα χωριστά και για τις περιπτώσεις εκείνες οι οποίες δεν μπορούν να συμπεριληφθούν σε αυτούς τους γραπτούς νόμους, η αρχή της δικαιοσύνης να επαφίεται στα αρχαία έθιμα των προγόνων, παραμένοντας έτσι για αυτές τις άγραφες περιπτώσεις στην πρωτοβουλία του ενάρετου επιστήμονα ηγέτη.
Στη συνέχεια πάλι της έρευνάς του ο Πλάτων για το θέμα των πρωτοβουλιών εκ μέρους του επιστήμονα ηγέτη, θέτει εκείνη τη διάσταση του θέματος που αφορά την αλλαγή των νόμων.
Και εδώ επικαλείται το παράδειγμα των γιατρών, αλλά και των γυμναστών, οι οποίοι με μόνη δύναμη την επιστήμη τους αλλάζουν τις συνταγές χάριν της βελτίωσης της υγείας των ασθενών τους, μάλιστα ορισμένες φορές και χωρίς τη θέλησή τους.
Ενώ όμως φέρει αυτό το παράδειγμα για τις αλλαγές των νόμων προς το καλύτερο, συγχρόνως δηλώνει ότι ούτε για αστείο να φαντασθεί κάποιος ότι μπορεί να συμβαίνει παρόμοια κατάσταση για τα νομοθετήματα, διότι η πλειονότητα των πολιτών θέλει και τη δική τους συγκατάθεση για αυτές τις περιπτώσεις.
Αφου ο Πλάτων συνέκρινε και ζύγισε αμφότερες τις πλευρές του θέματος της αλλαγής των νόμων, παραμένει στην αξία της πρωτοβουλίας του ηγέτη για αυτές τις περιπτώσεις, εφόσον θα φέρει δικαιότερους και ωφελιμότερους για την κοινωνία νόμους, έστω και αν υποχρεωθεί να παραβεί τους γραπτούς νόμους και τα πάτρια έθιμα.
Μπορεί να κατηγορηθεί για πολλά σε αυτές τις περιστάσεις ο ηγέτης, δεν θα κατηγορηθεί όμως ότι αδίκησε και ότι έκανε κακό στην κοινωνία.
Σε αυτή τη φάση για την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων καταλήγει ο Πλάτων λέγοντας, ότι οι σωστοί άρχοντες μπορούν να τα κάνουν όλα χωρίς να κινδυνεύουν να πέσουν σε πλάνη, εφόσον μπορούν να φυλάγουν ένα μεγάλο κανόνα:
Να απονέμουν σε κάθε ευκαιρία στου πολίτες τελειότατα δικαιοσύνη με νου και επιστήμη και να είναι ικανοί να σώζουν αυτούς και να τους καθιστούν από χειρότερους καλύτερους.
Οπως φάνηκε καθαρά από όλες τις μέχρις εδώ έρευνες, ο Πλάτων απέδειξε ότι προσδίδει πρωτεύουσα αξία στις πρωτοβουλίες του επιστήμονα και ενάρετου ηγέτη, είτε υπάρχουν είτε δεν υπάρχουν νόμοι, εφόσον βέβαια οι πρωτοβουλίες του αυτές πρόκειται να κάνουν καλό στο κοινωνικό σύνολο.
Από το σημείο όμως αυτό η έρευνά του για την πρωτοβουλία και την πειθαρχία του ηγέτη στους νόμους παίρνει μία άλλη στροφή, προκειμένου να καταλήξει στο τελικό και οριστικό του συμπέρασμα, το οποίο αφορά και την πειθαρχία όλων στους ισχύοντες νόμους.
Η στροφή αυτή των σκέψεών του αρχίζει με τις αμφιβολίες του κατά πόσον υπάρχει αυτός ο τέλειος ηγέτης, ο οποίος να διαθέτει όλα αυτά τα θεϊκά χαρίσματα.
Αλλά και επειδή οι γιατροί μπορούν να φθάσουν στο σημείο να φονεύουν ακόμα και τους ασθενείς τους για να πάρουν χρήματα, οι δε κυβερνήτες πλοίων επίσης να μηχανεύονται διάφορους δόλους και να διαπράττουν κακουργήματα με τα ίδια κίνητρα, ακόμα και οι άρχοντες για να μην εκτρέπονται κάνοντας κακό αντί του καλού στην πόλη, ως επίσης και οι δάσκαλοι που διδάσκουν να μη περιφρονούν τους νόμους πρέπει, λέει ο Πλάτων, να θεσπισθούν νόμοι, οι οποίοι θα υπαγορεύουν τις υποχρεώσεις τους και όποιος παραβαίνει αυτούς να τιμωρείται με βαρύτατες ποινές και πρόστιμα.
Στη σύνταξη αυτή των νόμων συμμετέχουν όλες οι επαγγελματικές ομάδες, ώστε οι νόμοι να είναι δικαιότεροι και ωφελιμότεροι για το κοινωνικό σύνολο και οι άρχοντες εκλέγονται ή κληρώνονται από όλες τις κοινωνικές ομάδες χωρίς διαχωρισμούς, εισάγοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο ο Πλάτων στον «Πολιτικό» του όσο το δυνατό δικαιότερες αρχές λειτουργίας μιάς ευνομούμενης Δημοκρατίας.

Συνεχίζοντας δε ο Πλάτων το σκεπτικό του σε αυτή την τελική στροφή των απόψεών του για την πειθαρχία πλέον στους νόμους, λέει: ότι εάν πρώτο μέλημα του νομοθέτη είναι η σύνταξη αρίστων νόμων, το δεύτερο, μετά από αυτό, το οποίο έχει να κάνει, είναι να επαγρυπνά ώστε να μην αφήνει μήτε ένα άτομο μήτε ένα πλήθος να πράττει οτιδήποτε ενάντια στους νόμους, που έχουν συνταχθεί, όπως είδαμε, κατά τον πλέον δίκαιο τρόπο από όλες τις επαγγελματικές ομάδες.
Ακόμα και στην περίπτωση κατά την οποία ο νόμος θεωρείται απαρχαιωμένος και ξεπερασμένος από τα πράγματα δεν επιτρέπεται, σύμφωνα με την τελική θέση του Πλάτωνα, ούτε ο άρχοντας να παραβαίνει αυτόν, διότι η ζημιά η οποία προκαλείται στο κοινωνικό σύνολο είναι μεγαλύτερη από αυτή η οποία συμβαίνει με την ισχύ του παλαιού νόμου.29
Παράδειγμα ιστορικό αφοσίωσης στους νόμους αποτελεί η αποδοχή της άδικης καταδίκης του σε θάνατο εκ μέρους του δασκάλου του Σωκράτη, ο οποίος δεν διέφυγε αυτόν παρά τις προτροπές των μαθητών του, διότι αισθανόταν χρέος να πειθαρχήσει στους νόμους, όσον άδικοι και αν ήταν και αφορούσαν την ίδια τη ζωή του, εφόσον δεν συνετέλεσε και ο ίδιος εγκαίρως στη δικαιότερη αλλαγή τους.30
Ο Πλάτων και στο καταληκτικό της ζωής του έργο, τους «Νόμους», παραμένει σταθερός στις προηγούμενες τελικές θέσεις του για την αφοσίωση στους νόμους, καθιστώντας αυτούς ισχυρότερους από τους άρχοντες και από αυτούς πλέον εξαρτά τη σωτηρία ή την καταστροφή της πολιτείας και της κοινωνίας γενικότερα.
Καταλήγει πλέον στο οριστικό του συμπέρασμα ότι όταν στην πολιτεία οι άρχοντες πειθαρχούν στους νόμους και οι νόμοι είναι κυρίαρχοι των αρχόντων, οι δε άρχοντες δούλοι των νόμων, τότε στην πολιτεία και στην κοινωνία όλη έρχονται όλα τα αγαθά του Θεού.31
Αλλά παραλλήλως αναγνωρίζει και την αναγκαιότητα να συμπληρώνονται και να εκσυγχρονίζονται οι νόμοι, προκειμένου αυτοί πάντοτε να είναι χρήσιμοι στην κοινωνία και να μη γίνονται οι νόμοι αιτία στάσεων και καταστροφών στην πόλη.
Γι’ αυτούς του λόγους επιβάλλεται κατά τον Πλάτωνα οι αλλαγές στους νόμους, όσο δύσκολο και αν είναι για τους άρχοντες-ηγέτες αυτό το έργο.32
Από όλες αυτές τις θέσεις του, για την αυθεντία σύνταξης και εφαρμογής των νόμων, όσο και για τις αλλαγές αυτών, αποδεικνύεται ότι ο Πλάτων υπήρξε ένας εξελικτικός και «ανοικτός», και όχι ένας «κλειστός» φιλόσοφος, όπως θέλει να παρουσιάσει αυτόν ο σύγχρονος φιλόσοφος Καρλ Πόππερ, παρουσιάζοντας επιλεκτικά ορισμένες απόψεις του μόνο από το έργο του η «Πολιτεία».
Γεγονός είναι ότι ο Πλάτων υπήρξε ένας εξελικτικός στις πολιτικές του απόψεις φιλόσοφος, διότι σε κάθε εποχή η κυρίαρχη συνείδησή του ήταν η σωτηρία της πόλης και η ενότητα της κοινωνίας.33

Αυτή η εξελικτική πορεία των σκέψεών του μεταξύ των πρωτοβουλιών και της απόλυτης πειθαρχίας στους νόμους, φάνηκε και στην παραπάνω συνοπτική έκθεση των απόψεών του από την έρευνά του για το θέμα αυτό στο έργο του ο «Πολιτικός» και στο οποίο ναι μεν καταλήγει οριστικά στο συμπέρασμα της απόλυτης εφαρμογής των νόμων σε άρχοντες και απλούς πολίτες, πλην όμως δεν παύει να είναι καταγεγραμμένες με ισχυρή επιχειρηματολογία και η αξία των πρωτοβουλιών εκ μέρους του επιστήμονα ενάρετου ηγέτη, εφόσον πρόκειται να ωφελήσουν την κοινωνία.
Μία πρωτοβουλία την οποία δείχνει να σέβεται και ο Αριστοτέλης, ο οποίος αν και υποστηρίζει και αυτός την απόλυτη εφαρμογή των νόμων, εισάγει όμως την αρχή της επιεικίας για ελάχιστες και ορισμένες περιπτώσεις και για τις οποίες βέβαια το επιεικές είναι υπέρτερον του δικαίου, διότι ο νόμος έχει γενικές διατάξεις.34
Αρχή της επιείκιας, η οποία έχει και σήμερα εφαρμογή στην απόδοση της δικαιοσύνης, όπως εξακολουθεί να ισχύει και η αρχή της πρωτοβουλίας εντός όμως των πλαισίων της πειθαρχίας στους νόμους και στους κανόνες  λειτουργίας της ευνομούμενης κοινωνίας.
Ετσι σύμφωνα με τη στρατιωτική αντίληψη, ως πρωτοβουλίες του ηγέτη θεωρούνται εκείνες οι πράξεις του οι οποίες δεν καθορίζονται από τους νόμους και τις διαταγές, αλλά απορρέουν από το προς εκτέλεση έργο του ηγέτη και είναι σύμφωνες με το πνεύμα των νόμων και των διαταγών.
Η πρωτοβουλία καλλιεργείται ως αρετή στους ηγέτες, πλην όμως απαιτείται από αυτούς να έχουν εφευρετικότητα, προβλεπτικότητα και τόλμη, προσόντα ανάλογα με αυτά τα οποία ο Πλάτων πρεσβεύει για τον επιστήμονα και ενάρετο άρχοντα γι’ αυτές τις περιπτώσεις της πρωτοβουλίας.
Απεναντίας στην παιδεία των στρατιωτικών ηγετών τονίζεται με έμφαση ότι η αδράνεια και η απραξία λόγω έλλειψης νόμων και διαταγών δεν δικαιολογούνται για τον ηγέτη.35
Ετσι λοιπόν σήμερα οποιοσδήποτε λειτουργός της πολιτείας και ιδιαίτερα οι ηγέτες αυτής, καλούνται στα καθήκοντά τους να εφαρμόζουν αυτό το διώνυμο της αρχής, αφενός μεν της απόλυτης πειθαρχίας προ στους ισχύοντας νόμους και αφετέρου της ανάπτυξης πρωτοβουλιών εκεί που ο νόμος δεν προβλέπει για κάποιες περιπτώσεις, προκειμένου η πολιτεία και γενικότερα η κοινωνία να λειτουργεί ομαλά, αρμονικά και προοδευτικά, χωρίς τριβές, εμπόδια και οπισθοδρομήσεις.
Οσον όμως και αν είναι διακριτά τα όρια μεταξύ της πειθαρχίας και της πρωτοβουλίας, δεν παύει να εμπεριέχουν ασάφεια, ώστε ορθά θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν ως αντιφατικές αρχές και δικαίως η αξία ενός ηγέτη κρίνεται σε αυτές τις οριακές θέσεις, όταν ενεργεί όχι προς ίδιον όφελος, αλλά προς όφελος της πόλης, όπως ο Πλάτων έλεγε και ως εξ αυτού η απόφαση του ηγέτη σε αυτές τις περιπτώσεις απαιτεί επιστήμη και αρετές.
Τέλος, ιδιαίτερα ασχοληθείς ο Πλάτων με την πολιτική φιλοσοφία, κατ΄ εξοχήν επιστήμη της ηγεσίας, δεν παύει σε όλα τα παρόμοια έργα του να τονίζει με έμφαση για την αρμονική λειτουργία της πόλης, αφενός την αξία των αρίστων νόμων οι οποίοι να αποβλέπουν στο καλό και μόνο του κοινωνικού συνόλου και αφετέρου στην επιλογή και στην εκλογή των κατάλληλων επιστημόνων και ενάρετων αρχηγών, οι οποίοι να διακατέχονται από τη συνείδηση και μόνο προσφοράς προς την κοινωνία και όχι προς εξυπηρέτηση προσωπικών ωφελειών και επιδιώξεων, τότε λειτουργεί ομαλότερα και το διώνυμο των αρχών της πρωτοβουλίας και της πειθαρχίας στους νόμους.

7.  Συγκρίσεις

Από όλη την παραπάνω διαδρομή στις Πλατωνικές αρχές ηγεσίας, τόσον από αυτές του μέτρου και της διαλεκτικής, όσο και από τις άλλες της ενότητας και της πειθαρχίας στους νόμους, διαφάνηκε καθαρά ότι όλες έχουν ως μοναδικό προσανατολισμό την «ευδαιμονία» των πολιτών και του κοινωνικού συνόλου, έχοντας ως κυβερνήτη αυτής της πορείας του επιστήμονα και ενάρετο ηγέτη, ο οποίος με ξεχωριστή τέχνη εφαρμόζει τις αποφάσεις του.
Σε αυτό το ίδιο Πλατωνικό πνεύμα έχουν δομηθεί και οι σύγχρονες αρχές και η τέχνη ηγεσίας, τις οποίες καλείται να εφαρμόζει και σήμερα επιτυχώς ο επιστήμων ηγέτης, ο οποίος πρέπει να γνωρίζει το έργο του και τις δυνατότητες των πολιτών προς εκπλήρωση του έργου αυτού, χάριν της δικής τους ευημερίας.
Είναι ο ικανός εκείνος ηγέτης, ο οποίος με τέχνη θα οργανώσει και θα κατανείμει καταλλήλως το προς εκπλήρωση έργο της πολιτείας και ο οποίος με ξεχωριστή διαλογική επιτηδειότητα θα συνεργάζεται με τους πολίτες, ώστε με πνεύμα ενότητας, ασισιοδοξίας και πειθαρχίας όλοι να εργάζονται για το καλό του κοινωνικού συνόλου.36
Εαν όμως οι σύγχρονες αρχές ηγεσίας, αν και προερχόμενες με διασκευή από στρατιωτικό εγχειρίδιο, των οποίων το πνεύμα τους διέπεται από δυναμικό χαρακτήρα, είναι μέσα στα ίδια πλαίσια της ηθικής των Πλατωνικών αρχών, χάριν του καλού της κοινωνίας, δεν συμβαίνει το ίδιο με τις αρχές του ηγεμόνα του Νίκολο Μακιαβέλι, οι οποίες διατυπώθηκαν με αποκλειστική επιδίωξη την προσωπική ωφέλεια του ηγεμόνα.
Αξίζει να αναφερθούν ορισμένες από αυτές χάριν του λόγου το αληθές και για τις οποίες ο Νίκολο Μακιαβέλι λέει:
Στο ζήτημα εάν ο ηγεμόνας θέλει να θεωρείται φιλεύσπλαχνος και όχι σκληρός, αν είναι καλύτερο να τον αγαπούν παρά να τον φοβούνται ή το αντίθετο, η απάντηση είναι ότι θα ήθελε και το ένα και το άλλο, αλλά επειδή είναι δύσκολο να συνδυασθούν αυτά μαζί, είναι πολύ πιο ασφαλές να τον φοβούνται παρά να τον αγαπούν, όταν πρόκειται να στερηθεί το ένα από τα δύο.
Υπάρχουν δύο είδη αγώνα: ο ένας με τους νόμους, ο άλλος με τη δύναμη: ο πρώτος ταιριάζει στον άνθρωπο, ο δεύτερος στα θηρία.
Αλλά επειδή ο πρώτος πολλές φορές δεν φθάνει, χρειάζεται να καταφύγει κανείς στο δεύτερο.
Γι’ αυτό ένας ηγεμόνας είναι απαραίτητο να ξέρει να χρησιμοποιεί και το θηρίο και τον άνθρωπο.
Χρειάζεται να είναι αλεπού για να αναγνωρίζει τις παγίδες και λιοντάρι για να τρομάζει τους λύκους.37
Από τα δύο αυτά παραδείγματα, αλλά και από όλους τους άλλους κώδικες αρχών τους οποίους ο Νίκολο Μακιαβέλι άφησε στο ομώνυμο σύγγραμμά του για τον ηγεμόνα, έδειξε καθαρά ότι αυτοί έχουν μόνον ωφελιμιστική ηθική, η οποία αποβλέπει στο συμφέρον και μόνο του ηγεμόνα.

Οσο και αν έχουν κάποιον πραγματικό χαρακτήρα, είναι εντελώς αντίθετες προς την ηθική αυτή των Πλατωνικών αρχών, οι οποίες εφαρμόζονται από τον ενάρετο επιστήμονα ηγέτη και αποβλέπουν αποκλειστικά και μόνο στην ευημερία του κοινωνικού συνόλου.
Οι Μακιαβελικές αρχές είναι προσωρινές, δεν αντέχουν στο χρόνο και διαιρούν την κοινωνία.
Ενώ οι Πλατωνικές εξελίσσουν, ενώνουν, ενδυναμώνουν και διατηρούν σε ευημερία την κοινωνία.
Οι διανθρώπινες σχέσεις δεν καλλιεργούνται στη Μακιαβελική, αλλά στην Πλατωνική ηθική των αρετών και της φιλίας μεταξύ των πολιτών.

8. Επίλογος

Οι αρχές και η τέχνη της ηγεσίας, ως καταστάλαγμα της ανθρώπινης εμπειρίας, αποτελούν απαραίτητο και αναγκαίο συμπλήρωμα της φύσης των αρετών του ηγέτη, προκειμένου να είναι αποτελεσματικός στο έργο του επ’ ωφελεία της κοινωνίας.

Με εκτίμηση - Αρης Διαμαντόπουλος

Σημειώσεις – Σχόλια

1. Πλάτων. Μένων. 90b, 96b, 99b. Μετάφραση-Σχόλια. Βασίλης Τατάκης-Ηλίας Λάγιος. Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος. Αθήνα
2. Πλάτων, Πρωταγόρας. 319b, 319d, 352b. Μετάφραση-Σχόλια Αλέξανδρος Γαληνός. Εκδόσεις Πάπυρος. Αθήνα.
3. Αρης Διαμαντόπουλος. Φιλοσοφία Ηγεσίας. Το Ηθος του Ηγέτη στον Πλάτωνα. Τόμοι 1ος-2ος. Διδακτορική διατριβή. Αθήνα 1999. Αποσπάσματα διασκευασμένα αποτελούν την παρούσα εργασία: «Αρχές Ηγεσίας κατά Πλάτωνα».
4. Πλάτων. Αλκιβιάδης Α΄ 118d. Μετάφραση-Σχόλια Ε.Κ. Λιακάκος. Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος. Αθήνα.
5. Πλάτων. Πολιτικός. 259a, 259b, 259c, 278e, 279b, 283a, 300e. Μετάφραση-Σχόλια. Ηλίας Λάγιος. Επιμέλεια. Ευάγγελος Παπανούτσος. Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος. Αθήνα
6. Πλάτων. Σοφιστής. 253. Μετάφραση-Σχόλια. Δημήτριος Γληνός. Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος. Αθήνα.
7. Πλάτων. Θεαίτητος. 187a. Μετάφραση-Σχόλια. Βασίλης Τατάκης. Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος. Αθήνα
8. Πλάτων. Πολιτικός. 285c-287a. Μετάφραση-Σχόλια. Ηλίας Λάγιος. Επιμέλεια Ευάγγελος Παπανούτσος. Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος. Αθήνα.
9. Πλάτων. Σοφιστής. 242c, 243a. μετάφραση-Σχόλια. Δημήτρης Γληνός. Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος. Αθήνα.
10.  Αρης Διαμαντόπουλος. Φιλοσοφία Ηγεσίας. Το Ηθος του Ηγέτη στον Πλάτωνα. Αντίκρουση κριτικής Καρλ Πόππερ. Διδακτορική διατριβή. Αθήνα 1999. Αποσπασματική διασκευή αποτελεί και η παρούσα εργασία: «Αρχές Ηγεσίας κατά Πλάτωνα».
11.  Πλάτων. Πολιτεία. 534d. Μετάφραση-Σχόλια. Κ.Δ. Γεωργούλης. Εκδόσεις Σιδέρης. Αθήνα 1963.
12.  Πλάτων. Φαίδρος. 266c. Μετάφραση-Σχόλια. Στέφανος Χ.Παππάς. Εκδόσεις Πάπυρος. Αθήνα.
13.  W.K.C. Guthrie. Οι Σοφιστές. Ρητορική και φιλοσοφία. Σελίδες 221, 222, 225, 226. Μετάφραση Δαμιανός Τσεκουράκης.
14.  Πλάτων. Φαίδρος. 266b. μετάφραση-Σχόλια. Στέφανος Χ.Παππάς. Εκδόσεις Πάπυρος. Αθήνα 1975.
15.  Πλάτων. Νόμοι.  690e, 693c, 875b. Μετάφραση-Σχόλια Κων/νος Φίλιππας. Εκδόσεις Πάπυρος. Αθήνα 1975.
Πλάτων. Φαίδρος. 246b. Μετάφραση-Σχόλια. Στέφανος Χ.Παππάς. Εκδόσεις Πάπυρος. Αθήνα.
16.  Κων/νος Δ.Γεωργούλης. Ηράκλειτος. Απόσπασμα 43. Σελίδα 204. Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό «Ηλιος». Τόμος Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα. Αθήνα.
17.  Αρης Διαμαντόπουλος. Δημόκριτος. Κοινωνικό «Ευεστώ». Ανέκδοτη χειρόγραφη εργασία στο αρχείο του.
18.  Αριστοτέλης. Ηθικά Νικομάχεια. Βιβλίο Β. Κεφάλαια 5-6. 1108b15, 1108b25-30, 1108b35-40, 1109a, 1109a25. Βιβλίο Γ΄. Κεφάλαια 13, 14, 15. Μετάφραση-Σχόλια Ανδρέας Δαλέζιος. Εκδόσεις Πάπυρος. Αθήνα 1975.
19.  Πλάτων. Πολιτικός. 283a, 283b-284c, 284c-285c. μετάφραση-Σχόλια. Ηλίας Λάγιος. Επιμέλεια Ευάγγελος Παπανούτσος. Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος. Αθήνα.
20.  Σχολή Πολέμου των ΗΠΑ. Σύγχρονες Απόψεις της Σχολής Πολέμου των ΗΠΑ Περί Ηγεσίας. Μετάφραση Ανδρέας Καλατζάκος. Στρατιωτική Επιθεώρηση. Αθήνα. Απρίλιος 1975.
21.  Αρης Διαμαντόπουλος. Φιλοσοφία Ηγεσίας. Το Ηθος του Ηγέτη στον Πλάτωνα. Οι Αρετές του Ηγέτη. Σελίδες 115-154. Διδακτορική διατριβή Τομέα Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Αθηνών. Αθήνα 1999.
22.  Πλάτων. Πολιτικός. 309d, 309e, 310a. Μετάφραση-Σχόλια Ηλίας Λάγιος. Επιμέλεια Ευάγγελου Παπανούτσου. Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος. Αθήνα.
23.  Αρης Διαμαντόπουλος. Ηράκλειτος. Ανέκδοτη χειρόγραφη εργασία στο αρχείο του.
24.  Αριστοτέλης. Ηθικά Νικομάχεια. Περί Φιλίας. Μετάφραση-Σχόλια Ανδρέας Δαλέζιος. Εκδόσεις Πάπυρος. Αθήνα 1975.
25.  Πλάτων. Πολιτεία. 357b-d, 367c-d, 368e-369a, 433a-b, 433b, 433d, 433e, 434c, 435b, 436a-e, 439c-440d, 441d-e, 442c-d, 443d-444a, 557a-d, 559b-c, 561a, 561e, 562c, 563e-564a. Μετάφραση-Σχόλια. Κ.Δ. Γεωργούλης. Εκδόσεις Σιδέρης. Αθήνα 1963.
26.  Αριστοτέλης. Ηθικά Νικομάχεια. 1155a25, 1155b5, 1155b35. Βιβλίο 8ο. Κεφάλαια 1, 2, 3, 4, 8, 9, 10, 11, 15, 16. Βιβλίο 9ο .εφάλαια 4, 6, 9, 10, 11, 12. Μετάφραση-Σχόλια. Ανδρέας Δαλέζιος. Εκδόσεις Πάπυρος. Αθήνα 1975.
27.  Κων/νος Δ.Γεωργούλης. Δημόκριτος. Αποσπάσματα 98, 99, 101, 103, 106, 107, 109, 188. Σελίδες 238, 239, 242. Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό «Ηλιος». Τόμος Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα. Αθήνα.
- Αρης Διαμαντόπουλος. Δημόκριτος. Κοινωνικό «Ευεστώ». Ανέκδοτη χειρόγραφη εργασία στο αρχείο του.
28. Πλάτων. Πολιτεία. 462a-c. Μετάφραση-Σχόλια Κων/νος Δ.Γεωργούλης. Εκδόσεις Σιδέρης. Αθήνα 1963.
29. Πλάτων. Πολιτικός 292d-293e, 293e-295b, 295c-e, 296a-297c, 297d-300c. Μετάφραση-Σχόλια. Ηλίας Λάγιος. Επιμέλεια Ευάγγελος Παπανούτσος. Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος. Αθήνα.
-    Πλάτων. Ευθύδημος. 281a. Μετάφραση-Σχόλια. Ηλίας Λάγιος. Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος. Αθήνα.
-  Πλάτων. Πολιτεία. 338e, 359a, 445e. Μετάφραση-Σχόλια. Κων/νος Δ.Γεωργούλης. Εκδόσεις Σιδέρης. Αθήνα 1963.
-  Πλάτων. Παρμενίδης. 134e. Μετάφραση-Σχόλια. Βασίλης Τατάκης-Ηλίας Λάγιος. Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος. Αθήνα.
- Πλάτων. Γοργίας. 483d, 484a, 484b. Μετάφραση-Σχόλια. Κ. Κορδάτος. Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος. Αθήνα.
30. Πλάτων. Κρίτων 51e. Μετάφραση-Σχόλια. Κ.Θ. Αραπόπουλος. Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος. Αθήνα.
31. Πλάτων. Νόμοι. 688b, 714a, 715d, 716a. Μετάφραση-Σχόλια. Κων/νος Φίλιππας. Εκδόσεις Πάπυρος. Αθήνα 1975.
-    Πλάτων. Πρωταγόρας. 326d. Μετάφραση-Σχόλια. Αλέξανδρος Γαληνός. Εκδόσεις Πάπυρος. Αθήνα.
-    Πλάτων. Κριτίας. 121b
32. Πλάτων. Νόμοι. 770b, 790b, 875d, 935c. Μετάφραση-Σχόλια. Κων/νος Φίλιππας. Εκδόσεις Πάπυρος. Αθήνα 1975.
-   Πλάτων. Πολιτεία. 452c. Μετάφραση-Σχόλια. Κων/νος Δ.Γεωργούλης. Εκδόσεις Σιδέρης. Αθήνα 1963.
33. Καρλ Πόππερ. Η Ανοικτή Κοινωνία και οι Εχθροί της. Μετάφραση. Ειρήνη Παπαδάκη. Τόμοι Ι-ΙΙ. Εκδόσεις Δωδώνη. Αθήνα 1980-1982.
34. Αριστοτέλης. Ηθικά Νικομάχεια. 1137b10-40. Μετάφραση-Σχόλια. Ανδρέας Δαλέζιος. Εκδόσεις Πάπυρος. Αθήνα 1975.
35. Στρατιωτικό Εγχειρίδιο ΕΕ 181-1. Αρχές και Τέχνη Διοίκησης. Ιδιότητες Ηγεσίας. Εκδόσεις Γενικού Επιτελείου Στρατού. Αθήνα.
36. Στρατιωτικό Εγχειρίδιο ΕΕ 181-1. Αρχές και Τέχνη Διοίκησης. Σελίδες 68-93. Ελεύθερη Απόδοση.  Εκδόσεις Γενικού Επιτελείου Στρατού. Αθήνα.
37. Νίκολο Μακιαβέλι. Ο Ηγεμόνας. Σελίδες 61-63, 64. Μετάφραση Ηλέκτρα Ανδρεάδη. Εκδόσεις Κάκτος. Αθήνα 1989.
38. Επίσης στις Αρχές Ηγεσίας κατά Πλάτωνα πρέπει να θεωρηθεί και η Απόφαση του Ηγέτη, η οποία έχει αναπτυχθεί σε ιδιαίτερο μελέτημα και έχει δημοσιευθεί στα περιοδικά:
- Στρατιωτική Επιθεώρηση. Τεύχος 4. Ιουλ-Αυγ. 2006. Σελίδες 158-165. ΓΕΣ/7ον ΕΓ.
- Προβληματισμοί. Τεύχος 26/Ιαν-Φεβ. 2005. Σελίδες 21-23. Ελληνικής Εταιρείας Στρατηγικών Μελετών.

Απο εδώ:

H Μακεδονική ασπίδα του Старо Бонче (Πρίλεπ)

Aloe Vera το θαύμα της φύσης

Aloe Vera το θαύμα της φύσης

Aloe Vera το δώρο της φύσης για την υγεία μας.
"Τέσσερα είναι τα βασικά συστατικά για την υγεία του ανθρώπου, τα δημητριακά, το σταφύλι, η ελιά και η αλόη.
Το πρώτο τρέφει, το δεύτερο ανυψώνει το πνεύμα, το τρίτο δίνει αρμονία και το τέταρτο θεραπεύει."
Cristoforo colombo 1451-1506

Το φυτό θαύμα Aloe Vera προκαλεί πολλές εκπλήξεις και έχει γίνει ένα από τα πιο σημαντικά αντικείμενα μελέτης, από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας, από διάφορα επιστημονικά ερευνητικά κέντρα και πανεπιστήμια.
Με μια πρώτη ματιά θυμίζει κάκτο αλλά δεν είναι. Ανήκει στην οικογένεια των λειλιδών, στην ίδια οικογένεια με το σκόρδο και το κρεμμύδι. Υπάρχουν περισσότερες από 300 ποικιλίες αλόης, λίγες όμως είναι οι θεραπευτικές. Η Aloe Barbadensis Miller έχει βρεθεί ότι περιέχει τα περισσότερα ζωτικά συστατικά τα οποία μπορούν να απορροφηθούν στο σύνολο τους από τον οργανισμό ανθρώπων και ζώων. Το όνομα Aloe Vera δόθηκε σε αυτό ακριβώς το φυτό το 1720 από τον Carl Von Linne για να ξεχωρίσει αυτή την άκρως θεραπευτική ποικιλία.
Καταγεγραμμένες, οι θεραπευτικές ιδιότητες της Αλόης από την αρχαιότητα βρίσκονται σε εκατοντάδες πετρώματα, τοιχογραφίες, παπύρους και βιβλία. Η αλόη δεν αποτελεί ξαφνική ανακάλυψη του σύγχρονου κόσμου.
Οι πρώτες καταγραφές της παρουσίας της οι οποίες διασώζονται μέχρι σήμερα ξεκινούν το 2.500 π.Χ. από τους Σουμέριους οι οποίοι τη χρησιμοποιούσαν ευρέως για χαλάρωση σε όλο το σώμα, για θεραπεία των πληγών αλλά και δερματικών προβλημάτων. Σίγουρα ο λαός αυτός παρατήρησε τον τρόπο που η ίδια η αλόη κλείνει μόνη της τις πληγές της μέσα σε λίγες ώρες. Ίσως το ίδιο μπορούσε να κάνει και σ’ αυτούς. Και το έκανε.
Προσπερνάμε εκατοντάδες μαρτυρίες για να φτάσουμε στον δικό μας Μέγα Αλέξανδρο.
Ο Αλέξανδρος δύο φορές θεραπεύθηκε από το χυμό της αλόης. Από μια λοίμωξη όταν ήπιε την αλόη και από ένα τραυματισμό με βέλος όπου το τραύμα επουλώθηκε μέσα σε λίγες μέρες μετά από συνεχείς επαλείψεις με λάδι αλόης. Ο δάσκαλος του Αριστοτέλης περιέργως κατείχε μοναδική γνώση για την αλόη, προέτρεψε τον Αλέξανδρο να καταλάβει το νησί Σοκότρα, νότια της Υεμένης όπου η αλόη είναι αυτοφυής σε τεράστιες  ποσότητες.
Στην αρχαιότητα η Σοκότρα λεγόταν Διοσκορίδιος νήσος λόγω ενός δικού μας Έλληνα βοτανολόγου (του πατέρα της Βοτανολογίας) Διοσκορίδη. Ο Διοσκορίδης στα Βιβλία του «Περι ύλης Ιατρικής» αναφέρει για την Αλόη “αποτοξινώνει το στομάχι, βοηθά στο έλκος, στη φαγούρα, στους ερεθισμούς του δέρματος, στις αιμορροΐδες, στα κτυπήματα και στους μώλωπες, σταματά την τριχόπτωση, τους στομαχικούς πόνους, την αιμορραγία από πληγές, τις αρρώστιες στόματος και ματιών και την αμυγδαλίτιδα” . Οι παραπάνω περιπτώσεις έχουν πλέον σήμερα επαληθευτεί και επιστημονικά.
Τα βιβλία του Διοσκορίδη είναι τόσο σημαντικά που είναι το δεύτερο βιβλίο που τυπώθηκε στην ιστορία της τυπογραφίας μετά την Αγία Γραφή.
Η Αλόη βοήθησε στην περιποίηση των τραυμάτων του Χριστού όταν το σώμα του κατέβηκε από το σταυρό. Από το Ευαγγέλιο φαίνεται η εκτίμηση που τρέφανε για την Αλόη κατά την αρχαιότητα, αφού οι μαθητές του Χριστού
έπλυναν το νεκρό σώμα του δασκάλου τους με περίπου 100 λίτρα Αλόης
"Ήλθε δε και Νικόδημος ... φέρων μίγμα σμύρνης και αλόης. " Έλαβαν ούν το σώμα του Ιησού και έδησαν αυτό εν οθονίοις μετά των αρωμάτων ... ". Κατά Ιωάννην ιθ' 39-40.
Στο Μεσαίωνα η αλόη βοηθούσε τους ναυτικούς επουλώνοντας τα εγκαύματα από τον ήλιο από τις άπειρες ώρες δουλειάς πάνω στο καράβι αλλά και σαν διατροφικό συμπλήρωμα για να μην πεθάνουν από σκορβούτο. Ο Χριστόφορος Κολόμβος σε όλα τα ταξίδια του μετέφερε στα πλοία του γλάστρες αλόης την οποία ονόμασε «τον γιατρό στη γλάστρα».
Εκατοντάδες ιστορικές προσωπικότητες γνώριζαν και χρησιμοποίησαν τις θεραπευτικές δυνάμεις της Αλόης. Ενδεικτικά να αναφέρουμε μερικά ονόματα.
Η Νεφερτίτη, μητριά του Φαραώ Τουταγχαμών, η βασίλισσα Κλεοπάτρα, ο φυσικός Κέλσιος, ο παθολόγος Πλίνιος, ο Ιπποκράτης, ο βασιλιάς Σολόμωντας την αναφέρει 4 φορές, ο Άραβας φιλόσοφος και φυσικός Al Kindi, ο Ινδός Φιλόσοφος Gandhi, η Ζοζεφίνα, ο Μέγας Ναπολέων κ.α.
Σήμερα η μοντέρνα επιστημονική έρευνα έχει αποδείξει όλες τις  θεραπευτικές ιδιότητες που έχουν αναφερθεί κατά καιρούς.
Ο γνωστός Ρώσος οφθαλμίατρος Vladimir Philatov θεράπευσε στην δεκαετία του 1950 χιλιάδες περιπτώσεις καταρράκτη, κάνοντας ενέσεις ενεργοποιημένης αλόης κατ’ ευθεία μέσα στο μάτι. Ο Philatov ανέπτυξε την θεωρία ότι η αλόη είναι βιοδιεγέρτης (διεγείρει το βίο).
Στα επόμενα χρόνια αποδείχθηκε και επιστημονικά ο λόγος για τον οποίο η αλόη επουλώνει γρήγορα τραύματα και πληγές, εγκαύματα και θεραπεύει δερματοπάθειες με τη χρήση του τζελ της εξωτερικά. Επίσης αποδείχθηκε επιστημονικά ο λόγος για τον οποίο η αλόη σαν φυσικός χυμός λαμβανόμενος σε μικρές ποσότητες βοηθάει στην πρόληψη, θεραπεία ή καταπράυνση περίπου 100 διαφορετικών ασθενειών.

ΑΛΟΗ ΒΕΡΑ ΚΑΙ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ
Η αλόη είναι γνωστή με την ονομασία ¨Το θαύμα της Φύσης¨ και όχι άδικα. Το μοναδικό αυτό φυτό καταφέρνει να δημιουργήσει μέσα του περίπου 200 διαφορετικά συστατικά, κάποια από αυτά είναι πολύ σπάνια στη φύση. Η συνέργια αυτών των συστατικών (που από μόνα τους δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν), αλλά και ότι η αλόη αποτελεί μια φυσική πηγή (και όχι χημική εργαστηριακή όπως σε πολλά συμπληρώματα διατροφής σε χάπια) είναι το μυστικό της θεραπευτικής της δύναμης. Ερευνητές προσπάθησαν να αναπαραγάγουν το τζελ της αλόης συνδυάζοντας τα συστατικά της σε τεχνητή χημική μορφή αλλά το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό. Από όλα τα φάρμακα που κυκλοφορούν παγκοσμίως σε όλες τις χώρες, η αλόη περιέχει το 25% των συστατικών τους, με πολύ σημαντικό το γεγονός ότι είναι σε φυσική μορφή και όχι χημική. Αυτό μεταφράζεται και αλλιώς. Το 25% όλων των φαρμάκων περιέχει συστατικά της Αλόης!!!!
Η Αλόη είναι μια σημαντική πηγή βιταμινών, ειδικά τις A, C, E, σημαντικές βιταμίνες που ενεργοποιούν τις διαδικασίες αυτοκαθαρισμού του οργανισμού και είναι γνωστές ως αντιγηραντικές. Βοηθούν στην ανάπτυξη υγιούς δέρματος, μαλλιών, δοντιών, ούλων.
Ενισχύουν την άμυνα του οργανισμού απέναντι στους ιούς αλλά και προλαμβάνουν τις καρκινογενέσεις που γίνονται καθημερινά μέσα στον οργανισμό μας. Βελτιώνουν την ενεργητικότητα μας και βοηθούν την γονιμότητα (η Βιταμίνη Ε λέγεται και τοκοφερόλη δηλαδή φέρω-τοκετό). Η βιταμίνη Ε έχει αποδεδειγμένα ισχυρές αντικαρκινικές ιδιότητες.
Βιταμίνες της ομάδας Β (Β1, Β2, Β3, Β6, Β12 και φυλλικό οξύ). Πολύτιμες βιταμίνες βοηθούν στην καλή καρδιακή λειτουργία, την όραση, την καλή λειτουργία του νευρικού και μυϊκού συστήματος, βελτιώνουν τη μνήμη, τη συγκέντρωση και την ισορροπία.
Θεωρούνται ως φυσικό ηρεμιστικό του οργανισμού και είναι απαραίτητες για την αντιμετώπιση της αναιμίας. Είναι η πιο σημαντική φυτική πηγή της Β12 η οποία βρίσκεται μόνο σε ζωικές πηγές και παρατηρείτε έλλειψη της σε χορτοφάγους. Επίσης το φυλλικό οξύ είναι απαραίτητο για τη σύνθεση του DNA και του RNA του οργανισμού.
Μέταλλα και ιχνοστοιχεία όπως
- Ασβέστιο που σε συνδυασμό με το μαγνήσιο ρυθμίζει τη λειτουργία της καρδιάς και είναι απαραίτητο για την πήξη του αίματος.
- Μαγνήσιο που βοηθάει στην ομαλή λειτουργία της καρδιάς, των νεύρων, των μυών και των οστών. Επίσης βοηθάει στην κατάθλιψη και είναι ευεργετικό για τις μυϊκές κράμπες.
Επίσης: Νάτριο, Κάλιο, Χαλκός, Σίδηρος, Ψευδάργυρος, Μαγγάνιο και Θείο. Πολύτιμα συστατικά που ρυθμίζουν την ισορροπία του νερού στο σώμα μας, παίζουν σημαντικό ρόλο στην δημιουργία της ελαστίνης (μαζί με τη βιταμίνη C), βοηθούν τη μεταφορά οξυγόνου στα κύτταρα και εκατοντάδες άλλες ζωτικές λειτουργίες.
Η αλόη περιέχει 18 αμινοξέα (σημαντικούς λίθους που κατασκευάζεται η πρωτεΐνη του κρέατος μας). Τα 8 βασικά αμινοξέα που ο ανθρώπινος οργανισμός δεν μπορεί να συνθέσει μόνος του υπάρχουν σε αφθονία στην αλόη. To αμινοξύ Λυσίνη που φαίνεται να αποτρέπει τις μεταστάσεις του καρκίνου αλλά και τον έρπη ζωστήρα υπάρχει στην αλόη σε φυσική μορφή.
Η αλόη περιέχει σημαντικά ένζυμα που ενεργοποιούν διαδικασίες στον οργανισμό. Η αμυλάση διασπά τους υδατάνθρακες για την καλύτερη πέψη τους και η Λιπάση διευκολύνει την διάσπαση και απορρόφηση του λίπους. Γι’ αυτό το λόγο άνθρωποι που πίνουν αλόη κάνουν καλύτερη χώνευση. Επίσης η λιπάση απομακρύνει τα τριγλυκερίδια από τα τριχοειδή αγγεία. Η Φωσφοκινάση έχει σαν προορισμό της να μεταφέρει φώσφορο και βοηθάει στην επιδιόρθωση των μυών. Η κρεατινίνη δίνει ενέργεια στους μύες και μειώνει την κόπωση. Η καταλάση αποτρέπει τον σχηματισμό ελευθέρων  ριζών (δηλαδή της σκουριάς τους οργανισμού).
Στον χυμό της Αλόης βρίσκονται σε μικρές ποσότητες συστατικά που λέγονται Ανθρακινόνες. Οι Ανθρακινόνες έχουν αναλγητικές, αντιβακτηριδιακές, αντιμυκητιασικές, αντιιικές, αντιβιοτικές, αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες. Πρόκειται για συστατικά που δρουν σαν φυσικά αντιβιοτικά και αποτελούν μια ασπίδα προστασίας ενάντια σε μύκητες, βακτηρίδια και ιούς.
Σημαντική ανθρακινόνη είναι η αλοϊνη που είναι υπεύθυνη για την εξυγίανση του εντέρου, τη δημιουργία σωστών συσπάσεων και έχει ήπια καθαρτική δράση.
Επιδημιολογική Ιαπωνική Έρευνα έδειξε ότι η Αλόη εμποδίζει την ανάπτυξη καρκίνου των πνευμόνων. Επίσης μελέτες έδειξαν ότι η Αλοϊνη είχε άμεση δράση κατά των όγκων, ενώ η Αλόη Εμοδίνη είχε σαφή κυτταροστατική δράση σε ορισμένα λευχαιμικά κύτταρα»
Επίσης: Μπαρμαλοϊνη, Ισομπαρμαλοϊνη, Ανθρανόλη, Ανθρακίνη, Ρεσιστανόλη, Αλοϊνικό οξύ, Χρυσοφανικό οξύ.
Η αλόη περιέχει στεροειδή, δηλαδή τύπο φυσικής κορτιζόνης, χωρίς καμία από τις παρενέργειες της χημικής κορτιζόνης, γι’ αυτό έχει πολύ καλό αποτέλεσμα ενάντια στις αλλεργικές αντιδράσεις του οργανισμού, αλλά και βοηθάει στη μείωση της χοληστερίνης. Επίσης περιέχει Λιπαρά οξέα τα οποία και αυτά βοηθούν στο να έρθει η χοληστερίνη και τα τριγλυκερίδια στις φυσιολογικές τιμές.
Η αλόη περιέχει Γλυκοζαμίνη. Θεωρείται αναμφισβήτητα αποτελεσματική στην προστασία των χόνδρων των αρθρώσεων καθώς αποτελεί την λιπαντική τους ουσία. Γι’ αυτό το λόγο η αλόη βοηθάει στην γρήγορα ανακούφιση των αρθριτικών και την αναστροφή της νόσου.
Η αλόη περιέχει Γαλακτοζαμίνη η οποία είναι συστατικό της χονδροϊτίνης. Η χονδροϊτίνη είναι η ουσία που προστατεύει και αναπλάθει τους χόνδρους των αρθρώσεων. Σε συνεργασία με τη Γλυκοζαμίνη βοηθάνε στην αρθρίτιδα.
Επίσης η Αλόη περιέχει
- Σαλυκιλικό οξύ, το βασικό συστατικό της ασπιρίνης, που έχει παυσίπονη δράση. Γι’ αυτό όταν την τοποθετούμε σε ανοικτή πληγή, σε δόντι που πονάει, σε περιοχή του δέρματος που τσούζει κλπ σταματά ο πόνος.
- Μαλικό οξύ, το οποίο βοηθάει τους σακχαροδιαβητικούς να ρυθμίσουν το σάκχαρο στο αίμα τους.
- Σαπονίνη, φυσική ουσία με καθαριστικές και αντισηπτικές ιδιότητες.
- Λιγνίνη, που παίζει ρόλο στο μεταβολισμό και την παχυσαρκία. Επίσης βελτιώνει τη διεισδυτικότητα των καλλυντικών προϊόντων στο δέρμα.
- Αιθέρια Έλαια. Αντισηπτικά, βακτηριοκτόνα και μπορούν να δρουν κατά των ιών. Δεν αναπτύσσουν αντοχή τα μικρόβια σ’ αυτά και δεν έχουν παρενέργειες.
ACEMANNAN
Ένα από τα θαυματουργά συστατικά της αλόης είναι το Acemannan το οποίο δίνεται σε περιπτώσεις σκλήρυνσης κατά πλάκας. Δρα σαν ισχυρός αντιφλεγμονώδης παράγοντας.
Διεγείρει τα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος. Βοηθάει στην εξόντωση βακτηριδίων, ιών, μυκήτων και παρασίτων. Βοηθάει στην απορρόφηση του νερού.
Βελτιώνει τον συνολικό μεταβολισμό και τη λειτουργία του κυττάρου. Διεγείρει τη δραστηριότητα του μυελού των οστών. Βελτιώνει την αλλεργική συμπεριφορά του οργανισμού. Διεγείρει την παραγωγή ινοβλαστών για την απελευθέρωση κολλαγόνου.
Προκαλεί λιπαντική δράση στις αρθρώσεις. Επισκευάζει τα τοιχώματα των κυττάρων ώστε να γίνεται σωστά η ανταλλαγή των ουσιών. Διορθώνει τα τοιχώματα του εντέρου ώστε να μην τραβάει τοξίνες στο αίμα.
Ανακαλύφθηκε το 1993 από την φαρμακευτική εταιρία Carrington Laboratories όταν έκανε έρευνες για να βρει τον λόγο που η αλόη δυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα
του οργανισμού. Κατά την έρευνα της βρήκε το Acemannan το οποίο πατεντάρισε ώστε να μπορεί μόνο αυτή να το χρησιμοποιήσει σε χημική μορφή. Έτσι κατασκεύασε το φάρμακο Carrysin, νοσοκομειακό φάρμακο για την σκλήρυνση κατά πλάκας και ασθένειες που δημιουργούνται από ιούς όπως το AIDS. Ακόμα μια περίπτωση που κάποιο συστατικό της αλόης γίνεται φάρμακο.
ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ
Τα τελευταία χρόνια όλη η επιστημονική κοινότητα, χιλιάδες ερευνητικά κέντρα και πανεπιστήμια, εργαστήρια ανοσοθεραπείας και βιομηχανίες φαρμάκων αφιερώνουν σημαντικό κομμάτι της έρευνας τους για την διερεύνηση της αλόης. Πλέον σήμερα γνωρίζουμε αρκετά πράγματα για την αλόη και είναι αποδεκτό από όλη την επιστημονική κοινότητα το γεγονός ότι η αλόη βοηθάει στην αντιμετώπιση τουλάχιστο 60 διαφορετικών μεταξύ τους ασθενειών. Προσοχή όμως. Όταν κάποιος είναι άρρωστος
θα πρέπει να πάει αμέσως στο γιατρό γιατί ο γιατρός είναι ο ειδικός και θα του πει τι έχει. Από την πρώτη όμως ημέρα μπορεί να πίνει χυμό αλόης.
Δεχόμαστε πλέον ότι:
Η ΑΛΟΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ ΕΠΟΥΛΩΝΕΙ ΑΜΕΣΑ ΠΛΗΓΕΣ ΚΑΙ ΔΕΡΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ.
Επιταχύνει την επούλωση πληγών μέχρι και 5 φορές (ανάλογα με την ηλικία). Απορροφάτε 7 φορές πιό γρήγορα και βαθύτερα από το νερό και διαπερνά όλες τις στοιβάδες του δέρματος.
Η ΑΛΟΗ ΣΑΝ ΧΥΜΟΣ ΕΠΕΜΒΑΙΝΕΙ ΒΟΗΘΗΤΙΚΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΥΤΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ.
Το σύστημα αυτοθεραπείας είναι το σημαντικότερο σύστημα στον οργανισμό που μας κρατάει υγιείς. Μπορείτε να καταλάβετε την λειτουργία του συστήματος παρατηρώντας πως επουλώνεται μια πληγή. Όταν χτυπήσουμε, το σύστημα αυτοθεραπείας δημιουργεί πάνω στην πληγή πύων για να μην εισχωρήσουν τα μικρόβια. Σιγά – σιγά δημιουργείται το προστατευτικό "κακάδι" όσο από κάτω το δέρμα αναπλάθεται. Όταν τελειώσει η διαδικασία το κακάδι απομακρύνεται και η πληγή έχει κλείσει εντελώς. Το σύστημα αυτό επιτελεί εκατομμύρια εργασίες καθημερινά στον οργανισμό μας, με κυριότερη την πρόληψη και καταστολή των καρκινογενέσεων. Αν εκδηλωθεί οποιαδήποτε ασθένεια σημαίνει ότι το σύστημα αυτοθεραπείας κάπου έχει αποτύχει.

Η ΑΛΟΗ ΣΑΝ ΧΥΜΟΣ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗ ΤΗΣ ΑΜΥΝΑΣ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ.
Άνθρωποι που πίνουν συστηματικά το χυμό της αλόης ενεργοποιούν στον οργανισμό τους ένα σύστημα αντίστοιχο με εκείνο που ενεργοποιείτε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης (π.χ. ένα τρακάρισμα ή μια σοβαρή λοίμωξη). Ο οργανισμός βρίσκεται σε επιφυλακή και δυναμώνει την άμυνα του για να μπορέσει να επιζήσει από την σοβαρή αυτή κατάσταση. Η αλόη ενεργοποιεί την άμυνα μας στα ανώτερα φυσιολογικά επίπεδα έτσι ώστε να είμαστε σε ετοιμότητα.
Εργαστήρια ανοσοθεραπείας έχουν βρει ότι η κατανάλωση χυμού αλόης διπλασιάζει μέσα σε περίπου 20 ημέρες την άμυνα μας μέσω του διπλασιασμού των Τ- Λεμφοκυττάρων (κυττάρων που σκοτώνουν τους ιούς) αλλά και των β-κυττάρων μέσα από τα οποία δημιουργούνται τα αντισώματα της ανοσίας.
Γι’ αυτό το λόγο άνθρωποι που πίνουν αλόη αρρωσταίνουν δύσκολα, περνούν ευκολότερα τις ασθένειες και τις λοιμώξεις, δεν ασθενούν από τον ιό της γρίπης και έχουν καλύτερη ποιότητα ζωής.
Έρευνες που έγιναν σε 29 ασθενείς με HIV, τον ιό που δημιουργεί το AIDS, στους οποίους δόθηκε μισό λίτρο αλόης κάθε μέρα σε 14 δόσεις, για 18 μήνες παρατηρήθηκαν τα εξής. Μειώθηκαν τα συμβάντα μόλυνσης, κούρασης, διάρροιας ενώ αυξήθηκαν τα Τ- Λεμφοκύτταρα που σημαίνει ότι το ανοσοποιητικό σύστημα λειτούργησε θετικά. Οι ερευνητές βρήκαν ότι η αλόη απομάκρυνε την πιθανότητα αναπαραγωγής του ιού και σε 3 ασθενείς ο ιός στο αίμα τους ήταν σε χαμηλά επίπεδα που δεν ανιχνευόταν.
Η αλόη έχει πολύ σημαντική δράση (και προληπτική) στις περιπτώσεις καρκίνου που προέρχονται από ιώσεις.
Η ΑΛΟΗ ΣΑΝ ΧΥΜΟΣ ΑΠΟΦΡΑΣΣΕΙ ΤΟ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΒΟΗΘΑΕΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ.
Το κυκλοφορικό σύστημα είναι ένα από τα πιο σημαντικά στον ανθρώπινο οργανισμό γιατί μεταφέρει μέσω του αίματος τα θρεπτικά συστατικά σε όλα τα κύτταρα του σώματος. Επίσης μαζεύει από τα κύτταρα τις τοξίνες, τα αποτελέσματα του μεταβολισμού (κάτι σαν τα καυσαέρια).
Σημαντικό κομμάτι του κυκλοφορικού είναι τα τριχοειδή αγγεία. Τα τριχοειδή αγγεία είναι πολύ λεπτά αγγεία με πάχος 1/20 της τρίχας που μέσα από ένα τεράστιο πλέγμα περνούν από όλα τα κύτταρα των οργάνων του σώματος. Τα τριχοειδή αγγεία αγγίζουν τα 150.000 χιλιόμετρα αν τα ξετυλίξουμε από το σώμα μας και χωράνε 3 λίτρα αίμα. Αν είχαν το πάχος μιας τρίχας θα χωρούσαν 1200 λίτρα αίμα.
Μέσα από αυτά κινούνται τα ερυθρά αιμοσφαίρια που μεταφέρουν το οξυγόνο και τα θρεπτικά συστατικά για να λειτουργούν σωστά τα κύτταρα.
Το κάπνισμα, το αλκοόλ, το άγχος, η κακή διατροφή και ο κακός συνδυασμός τροφών, οι ακτινοβολίες και η μόλυνση του περιβάλλοντος είναι μερικές από τις αιτίες που προκαλούν την στένωση των τριχοειδών με αποτέλεσμα να ξεκινάνε περίπου 60 διαφορετικές ασθένειες ανάλογα με το σημείο του σώματος που η στένωση θα λάβει χώρα. Το αίμα δεν μπορεί να φτάσει σε όλα τα όργανα σωστά, δεν μπορεί να γίνει σωστά ο καθαρισμός των αποβλήτων των κυττάρων ούτε να τα εφοδιάσει με το ζωτικό οξυγόνο.
Πίνοντας χυμό αλόης και μέσα σε περίπου 20 ημέρες, μέσω ενός μηχανισμού που δεν έχουμε ακόμα πλήρως κατανοήσει, ξεκινούν όλα τα τριχοειδή του σώματος και επανέρχονται στην κανονική τους διάμετρο. Οι ασθένειες αυτές σιγά-σιγά υποχωρούν και ο οργανισμός μας δουλεύει καλύτερα. Καταπολεμάτε η κόπωση, έχουμε περισσότερη ενεργητικότητα και διάθεση. Πίνοντας αλόη βοηθάμε την καλή λειτουργία του οργανισμού σε κυτταρικό επίπεδο.
Η ΑΛΟΗ
Επουλώνει πληγές, τραύματα και εγκαύματα γρήγορα σε ανθρώπους και ζώα. Γι’ αυτό το λόγο και χρησιμοποιείτε για την επούλωση ουλών μετά από εγχειρήσεις με επάλειψη gel αλόης αλλά και προληπτικά σε έγκυες για να μην αφήσουν σημάδια ραγάδες μετά την εγκυμοσύνη. Επίσης είναι ιδανική για την περιποίηση και την πρόληψη δημιουργίας ουλών στην ακμή. Η αλόη σταματάει την ουλίτιδα μέσα σε 1 εβδομάδα, όταν χρησιμοποιείτε σε οδοντόκρεμα, διορθώνει προβλήματα στα ούλα και προλαμβάνει της ασθένεια περιοδοντίτιδα ειδικά με οδοντόκρεμα που εκτός από αλόη περιέχει και πρόπολη.
Έχει αντιαλλεργιογόνο δράση βοηθώντας τον οργανισμό να απορροφά καλύτερα τις ουσίες που μας προκαλούν αλλεργίες. Επίσης η αλόη είναι υποαλλεργική για το 99,999% των ανθρώπων. Η αλόη βελτιώνει το άσθμα μετά από συνεχή λήψη 6 μηνών αν και τα αποτελέσματα αρχίζουν να φαίνονται ακόμα και από τον πρώτο μήνα με αντίστοιχη μείωση των εισπνεόμενων φαρμάκων.
Έχει ευεργετική δράση στο έντερο. Θαυματουργή στην κολίτιδα και τη δυσκοιλιότητα, φουσκώματα και μυκητιάσεις. Για προχωρημένη δυσκοιλιότητα διαλύστε 300 ml χυμού αλόης σε περίπου ένα λίτρο νερό και πιείτε το ανά διαστήματα μέσα σε μια ημέρα και για 3 ημέρες τουλάχιστο.
Είναι η καλύτερη φίλη των φαρμάκων. Βοηθάει τα φάρμακα να λειτουργήσουν καλύτερα και δεν έχει καμία παρενέργεια ούτε αλληλεπιδράσεις με αυτά.
Μειώνει το ζάχαρο στους διαβητικούς. Ειδικά στον γεροντικό διαβήτη (τύπου ΙΙ) τα αποτελέσματα είναι θαυματουργά και φαίνονται σε 20 ημέρες εώς 2 μήνες. Σε αυτή την περίπτωση ξεκινάτε την αλόη μαζί με τα φάρμακα αλλά όσο το ζάχαρο κατεβαίνει σε συνεννόηση με το γιατρό σας μειώνετε σταδιακά τα φάρμακα.
Μειώνει την χοληστερίνη και τα τριγλυκερίδια μέσα σε λίγες εβδομάδες χρήσης του χυμού. Επίσης μειώνει την πίεση σε περίπτωση υπέρτασης.
Σταματάει την τριχόπτωση που προέρχεται από άγχος με το σαμπουάν αλόης και το ειδικό σπρέι αλόης με βότανα σαν μάσκα που δεν ξεβγάζεται.
Θεραπεύει το έλκος στομάχου και τις γαστροπεπτικές διαταραχές ακόμα και χωρίς τη χρήση φαρμάκων. Προστατεύει το στομάχι από φάρμακα που το επιβαρύνουν και βοηθάει τη χώνεψη. Ηρεμεί ξινίλες, ρεψίματα και διάφορες διαταραχές. Επίσης σταματά την γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση.
Ο χυμός της Αλόης μπορεί να πίνετε καθημερινά και ισόβια σε μικρές ποσότητες 60- 100ml καθημερινά σε 2 ή 3 δόσεις. Στις μισές ποσότητες είναι ο ιδανικός χυμός για τα παιδιά. Μπορεί να διαλυθεί σε νερό ή χυμό ή χλιαρό τσάι.
Η αλόη σκοτώνει το μύκητα που δημιουργεί την κολπίτιδα στα γυναικεία γεννητικά όργανα. Επίσης είναι ευεργετική στις ουρολοιμώξεις ακόμα και αν αυτές είναι χρόνιες.
Είναι ο απόλυτος σύμμαχος στην καθημερινή υγιεινή των ευαίσθητων περιοχών.
Ο χυμός της αλόης πρέπει να καταναλώνετε συστηματικά από τους καπνιστές. Είναι απαραίτητη η χρήση της σε αυτή την περίπτωση. Βοηθάει τον οργανισμό μέσα από τα τριχοειδή να καθαρίσει τα εκατοντάδες δηλητήρια που κολλάνε στους πνεύμονες και πρέπει να απομακρυνθούν άμεσα από τον οργανισμό. Προλαμβάνει τις καρκινογενέσεις που δημιουργούνται στον οργανισμό από τις ουσίες του τσιγάρου όπως η φορμαλδεΰδη, το βενζόλιο και το μονοξείδιο του άνθρακα.
Ο χυμός της αλόης χρησιμοποιείται παραδοσιακά για τη θεραπεία των αιμορροΐδων και του πόνου ή του κνησμού που αυτές δημιουργούν.
Με τη χρήση του χυμού, του σπρέι άμεσης δράσης και της κρέμας με πρόπολη θεραπεύονται διάφορες δερματοπάθειες όπως δερματίτιδα, έκζεμα ή ψωρίαση. Ειδικά για την ψωρίαση η Αλόη αποτελεί μία από τις πιο σίγουρες θεραπείες. Υποχωρεί μέχρι και 95% μέσα σε 2 -8 μήνες. Τα αποτελέσματα όμως φαίνονται από το πρώτο 20ήμερο.
Μέσα από αυτή τη δράση της η αλόη θεραπεύει όλα τα αυτοάνοσα νοσήματα. Είναι ασθένειες που τις δημιουργεί ο ίδιος ο οργανισμός λόγο δυσλειτουργίας του ανοσοποιητικού.
Ο χυμός αλόης είναι άριστος σύμμαχος κατά τη διάρκεια μικρής ή μακράς δίαιτας, παρέχει πολύ σημαντικά ζωτικά συστατικά και βοηθάει τον μεταβολισμό.
Μελέτη του 1997 από το πανεπιστήμιο του Texas δείχνει ότι η αλόη μακραίνει τη ζωή και μικραίνει τη συχνότητα ασθενειών.
Ο χυμός της αλόης πίνετε προληπτικά ακόμα και αν δεν υπάρχει κάποια ασθένεια. 2-3 φορές τη μέρα από 30 ml είναι αρκετά για να ζήσετε τις ιδιαίτερες ιδιότητες της.
Η αλόη είναι μια σημαντική ελπίδα για το μέλλον, σε εποχές που θα έρθουν και επιδημίες που θα λάβουν χώρα και τα κλασικά φάρμακα θα αποτύχουν. Απο εδώ: