Αφιερωμένο σε όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1950-1980

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε...

Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή:

περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.

Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.

Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή...

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί… Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».

Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. 

Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει.
Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»

Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. 

Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. 

Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.
Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. 

Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. 

Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό 

και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. 

Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας 

το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet.

Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε..

Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.
Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου.
Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι
κι όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. 

Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι κι έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. 

Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.

Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, 

όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας....   : -)  :- D  :- P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια!

Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί... 

απο εδώ

Ερωτήσεις που (δεν) ζητούν απάντηση

Ερωτήσεις που (δεν) ζητούν απάντηση

Έχετε δανείσει 100 ευρώ σε έναν με μισθό 100 ευρώ και 500 ευρώ σε κάποιον με μισθό 1000 ευρώ. Ο πρώτος σας χρωστάει το 100% του μισθού του, ενώ ο δεύτερος σας χρωστάει το 50% του μισθού του.
Βάσει ποιας λογικής θα κυνηγούσατε τον πρώτο που αδυνατεί να πληρώσει το χρέος του και θα
αφήνατε τον δεύτερο που ΜΠΟΡΕΙ να πληρώσει;;;;

Γιατί προσπαθείτε να πάρετε τα 100 και όχι τα 500;;;

Αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει με το ΔΝΤ.
Είδα στο διαδίκτυο τον κατάλογο με τα χρέη όλων των χωρών της γης. Ενδεικτικά:
-Η Γερμανία με 5 τρις έλλειμμα έχει χρέος στο 155% του ΑΕΠ της.
-Η Γαλλία πάλι με 5 τρις έχει χρέος στο 188% του ΑΕΠ της.
-ΟΙ ΗΠΑ με 13 τρις έλλειμμα έχει χρέος στο 94% του ΑΕΠ της.
Οπότε είναι προφανές ότι δεν έχει τόση σημασία το μέγεθος του χρέους
όσο το ποσοστό του επί του ακαθαρίστου εθνικού προϊόντος.

Μετά από μερικές ματιές στον πίνακα

προκύπτουν κάποιες απορίες:

Ερώτηση 1. Πως γίνεται και ενώ το Λουξεμβούργο, η Αγγλία, η Ελβετία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Δανία και η Αυστρία έχουν ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ποσοστό χρέους από εμάς, αυτοί να ΜΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ σώσιμο, αλλά αντίθετα έρχονται να σώσουν εμάς;
Ερώτηση 2. Πως γίνεται το Αφγανιστάν με περίπου μισόν αιώνα συνεχείς πολέμους να έχει μόνο 23% του ΑΕΠ του χρέος, την στιγμή που ξέρουμε ότι ένας πόλεμος μερικών ημερών μπορεί να " ξετινάξει" μία χώρα;
Ερώτηση 3. Πως γίνεται να χρωστάνε 29% το Κουβέιτ, 54% το Μπαχρέιν και τα Αραβικά εμιράτα 56% την στιγμή που είναι παγκόσμιοι προμηθευτές πετρελαίου;
Ερώτηση 4. Πως γίνεται στην Ελβετία με 271% χρέος, μία απλή καθαρίστρια σε νοσοκομείο (περίπου το 2000) να πληρώνεται με 2000 ευρώ μισθό όσα έπαιρνε την ίδια στιγμή (στα βρώμικα καρβουνο-εργοστάσια της ΔΕΗ) ένας «υψηλόμισθος» τεχνικός, ανώτερης στάθμης εκπαίδευσης,
ενταγμένος στα υπερ-βαρέα/ανθυγιεινά με 25 χρόνια προϋπηρεσία;
Ερώτηση 5. Πως γίνεται η Νορβηγία με 143% χρέος να μην έχει πρόβλημα και να μην χρειάζεται σώσιμο ή περικοπές;

Ένα πραγματικό παράδειγμα από εκεί:

Γνωστός μου μετακόμισε στην Νορβηγία πριν δύο χρόνια. Προσέξτε τώρα τι «έπαθε» εκεί:

α) Έπιασε δουλειά σε κουζίνα εστιατορίου σαν ανειδίκευτος και έπαιρνε 2.500 ευρώ τον μήνα μισθό!
β) Μετά τρεις μήνες στην δουλειά δήλωσε ότι ήταν «ψυχικά κουρασμένος» και του έδωσαν αμέσως άδεια 15 ημερών!
γ) Με τις επιστροφές φόρων (κάτι σαν το δικό μας δώρο) πήγε μαζί με
την γυναίκα του στο Θιβέτ διακοπές.
δ) Τώρα είναι άνεργος (με την δικαιολογία ότι ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ εκεί που δούλευε!) και για δύο χρόνια παίρνει 1700 ευρώ τον μήνα!
Ερώτηση 6. Γιατί οι παγκόσμιοι δανειστές δεν ανησυχούν μήπως χάσουν τα 13, 5 τρις που χρωστάνε οι ΗΠΑ, τα 2 τρις που χρωστάει το Λουξεμβούργο, τα 9 τρις που χρωστάει η Αγγλία (κλπ, κλπ) αλλά ανησυχούν για τα 500 δις που χρωστάμε εμείς;
Ερώτηση 7. Πως γίνεται και ολόκληρος ο πληθυσμός της γης χρωστάει το 98% των χρημάτων του;
Ερώτηση 8. Ποιοι έχουν τόσα πολλά ώστε να «αντέχουν» να δανείσουν τόσο πολύ χρήμα;
Ερώτηση 9. Πού τα βρήκαν τόσα χρήματα;
Ερώτηση 10. Γιατί τα χρήματά τους δεν συμμετέχουν στο ΑΕΠ της χώρας τους;
Τελικά μήπως τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι η παγκόσμια οικονομία δεν είναι παρά μία τεράστια φούσκα, ενώ το χρήμα είναι ψεύτικο, τυπωμένο στα άδυτα των πολυεθνικών τραπεζών μόνο και μόνο για να επιτευχθεί ένας παγκόσμιος έλεγχος;

Ολόκληρος ο κατάλογος με τα χρέη παγκοσμίως βρίσκεται εδώ:
http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_external_debt

Η Παραποίηση της Ιστορίας (κάπως έτσι)

"Let's sweeten history by pretending cigarettes didn't exist." 

" Ας απο-φορτίσουμε την Ιστορία, υποκρινώμενοι ότι το τσιγάρο δεν Υπήρξε ποτ
έ. "

 Η Παραποίηση της Ιστορίας.... Αποδεικνύεται κάπως έτσι !!

Δείτε τις γνήσιες παλιές φωτό καπνιστών

και τις νέες φωτό, Πολιτικά Ορθές (Politically Correct) !!

Αμφιβάλετε ακόμη γιατί ξαναγράφουν:

π.χ Βιβλία Ιστορίας της χώρας μας!!!

Είναι η τακτική που πρώτος ο Γκαίμπελς (Ναζί Υπουργός Προπαγάνδας) χρησιμοποίησε.... λέγοντας:

λέγε-λέγε, όλο και κάτι θα μείνει !!!

ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΑΘΗΝΑ & ΣΠΑΡΤΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ

ΑΘΗΝΑ-ΣΠΑΡΤΗ

εισαγωγή

Η αρχαία ελληνική πόλη ως έκφραση ομαδικής συμβίωσης, ακολουθεί τα χνάρια των ελληνικών φύλων .Ήδη από τα έπη του Ομήρου, ο όρος «πόλιν» ή «πτολίεθρον», αντικαθιστά ή συμπορεύεται με τον όρο «άστυ»[1]. Στην εργασία αυτή, θα ασχοληθούμε με τις δυο πιο σημαντικές πόλεις της αρχαιότητας. Την Αθήνα και τη Σπάρτη .Η χρονική περίοδος που θα αγγίξουμε, θα κυμανθεί από την αρχαϊκή εποχή έως και την κλασική. Θα εστιάσουμε το ενδιαφέρον μας, στην κοινωνική διαστρωμάτωση και τα πολιτικά δικαιώματα, που ίσχυαν τότε με βάση πολιτικά, νομικά και οικονομικά κριτήρια.
Τα περισσότερα διασωθέντα στοιχεία και πληροφορίες που έχουμε, αφορούν την Αθήνα και ειδικά του 5ου και 4ου αι. π.χ[2]. Αυτό, θα επηρεάσει αναγκαστικά και τη δομή της εργασίας .Απαραίτητη επίσης διευκρίνιση, είναι πως όταν θα αναφερόμαστε σε κοινωνικές ομάδες και πολιτικά δικαιώματα, θα αποκλείεται εν γένει ο γυναικείος πληθυσμός. Οι γυναίκες, δεν είχαν ενεργή συμμετοχή στην πολιτική ,ούτε δικαίωμα ψήφου[3] . Ο Todd αναφέρει χαρακτηριστικά, πως οι δυο πόλεις «είχαν κοινό σύστημα ένα σύστημα μειοψηφικής διακυβέρνησης των αρρένων πολιτών[4]».
Η σύγκριση ανάμεσα στις πρωταγωνίστριες πόλεις αναπόφευκτη. Οι ομοιότητες τους μα και οι διαφορές τους ,έκδηλες . Στο συμπέρασμα, οι δυο πόλεις λαμβάνουν την ισοτιμία που τις αρμόζει, καθότι η συμπεριφορές τους έχουν κοινό παρονομαστή και επιδίωξη. Την ελευθερία .

1.ΑΘΗΝΑ

1.1Αρχαϊκή εποχή
Η αρχαϊκή περίοδος που ξεκινά ήδη από τα τέλη του 9ου αι. π.χ. σηματοδοτείται από κοινωνικές ανακατατάξεις και πολιτικές αλλαγές. Η αριστοκρατία ήταν το σύνηθες κοινωνικό και ταυτόχρονα πολιτικό καθεστώς της εποχής. Στην Αθήνα όπως στις περισσότερες ελληνικές πόλεις, οι αριστοκράτες έχουν στα χέρια τους την απόλυτη εξουσία. Πολιτική, στρατιωτική, δικαστική, θρησκευτική. Η μοναρχία υποχωρεί κι ο βασιλιάς παραχωρεί εξουσίες σε ένα συμβούλιο απαρτιζόμενο μόνο από τα μέλη μιας στρατιωτικής αριστοκρατίας. Ο ίδιος εκλέγεται για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Η κατοχή γης και η καταγωγή, αποτελούν προϋποθέσεις για τη συμμετοχή στην εξουσία. Κατά τον 7ο αι. π.χ. οι ευγενείς (στην Αθήνα ονομάζονταν Ευπατρίδες),είναι οι στρατοκράτορες, έχουν στην κατοχή τους τεράστιες εκτάσεις γης και είναι οι απόλυτοι πρωταγωνιστές στην πολιτική σκηνή.

Οι 9 άρχοντες διοικούν την πόλη. 

Ο επώνυμος 'Αρχων κατέχει τη μέγιστη εξουσία, ο 'Αρχων βασιλιάς έχει θρησκευτικά καθήκοντα, ο πολέμαρχος 'Αρχων έχει την αρχηγεία του στρατού και οι υπόλοιποι 6 άρχοντες είναι οι θεσμοθέτες ή νομοθέτες με δικαστικά καθήκοντα. Διοικητικό σώμα αποτελεί ο 'Αρειος Πάγος με ισόβια μέλη, από τέως άρχοντες ,εποπτεύει τη διοίκηση με αρμοδιότητες δικαστικές ,ελεγκτικές[5] .
Η Αθήνα συμμετείχε ενεργά στην ανάπτυξη του αποικισμού, βιώνοντας σημαντικότατες αλλαγές στον οικονομικό τομέα. Αυτές, επέφεραν αλυσιδωτές αντιδράσεις, που επηρέασαν σε κοινωνικό επίπεδο την πόλη . Αίτια, όπως η αύξηση της παραγωγής , πλεόνασμα ,ανταλλακτικό εμπόριο, είχαν ως συνέπεια την καθιέρωση της δουλείας, ως παράγοντα κοινωνικοοικονομικό. Οι δούλοι ωστόσο δεν αποτελούν κοινωνική τάξη, παρά μόνο μοχλό ανάπτυξης της πόλης. Παράλληλα, ένα μέρος της αριστοκρατικής τάξης ασχολείται με την εξάπλωση του αποικισμού και του εμπορίου ,διατηρώντας μ’ αυτόν τον τρόπο τα προνόμιά τους, έναντι των φτωχών[6].Μια «νέα τάξη εμπόρων» αποτελούμενη από ξένους και «λιποτάκτες της παλιάς αριστοκρατίας» είναι πια γεγονός[7].
Ουσιαστικά, ο πληθυσμός της αριστοκρατικής κοινωνίας του 7ου αι. π.χ. εκτός από τους Ευπατρίδες (οι κάτοχοι της εξουσίας) διαιρείται σε άλλες δυο κοινωνικές τάξεις : στους «δημιουργούς (τεχνίτες), και στους αγρότες[8]». Οι δημιουργοί (ξένοι οι περισσότεροι) είναι οι επαγγελματίες της εποχής ,οι οποίοι σχημάτισαν μια κοινωνική τάξη χωρίς όμως πολιτικά δικαιώματα.

Οι αγρότες (Γεώμοροι ή αγροίκοι) χωρίζονται σε μικρούς ή μεσαίους ιδιοκτήτες γης[9]. 

Στους φτωχούς αγρότες αναγνωρίζονται ατομικά δικαιώματα και δικαιώματα ιδιοκτησίας αλλά και υποχρεώσεις, όπως η παραχώρηση μέρος του εισοδήματός τους καθώς και η δέσμευση ,της μη εγκατάλειψης της γης και του επαγγέλματός τους.
Η αριστοκρατική διακυβέρνηση συνεχίζει να υφίσταται με την ανοχή του πληθυσμού κι αυτό φαίνεται το 636-630 π.χ από την αποτυχία του εγχειρήματος του Κύλωνα να καταλάβει την εξουσία, ως τύραννος. Για πρώτη φορά, ο λαός εκδηλώνει ένα είδος πολιτικού λόγου[10].
Το 624 ή το 621 π.χ. ο Δράκοντας τροποποιεί το πολίτευμα. Προσπαθεί να διατυπώσει τους νόμους γραπτώς και να επεκτείνει τα πολιτικά δικαιώματα και στις άλλες τάξεις των πλουσίων. 

Ειδικά στους «τοις όπλα παρεχομένοις[11]». 

Με νομοθεσία αντικαθιστά το εθιμικό και το οικογενειακό δίκαιο, δίνοντας την αρμοδιότητα αυτή στον 'Αρειο Πάγο. Η θέσπιση γραπτών νόμων -που ισχύουν για όλους- παραχωρεί αρμοδιότητες στο κράτος και σηματοδοτεί τη «νομική γέννηση της πόλης[12]».
Η εποχή του Σόλωνα
Το 594 π.χ. ο Σόλωνας εκλέγεται επώνυμος άρχοντας. Ο νέος 'Αρχων, έρχεται αντιμέτωπος με την εσωτερική κρίση (στάσις), που μαστίζει από το τέλος του 7ου αι. π.χ. την Αθήνα, με κύριο αίτημα τον αναδασμό της γης και την αποκοπή των χρεών[13].
Με μια σειρά από νόμους, καταφέρνει να δημιουργήσει μια νέα κοινωνικοπολιτική κατάσταση. Ανάμεσα τους, διακρίνονται δυο σημαντικοί νόμοι με χαρακτήρα κοινωνικό .

Ο πρώτος, είναι η κατάργηση του να δανείζει κάποιος τον εαυτό του.Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ελευθερωθούν όλοι όσοι μέχρι τότε είχαν υποδουλωθεί λόγω χρεών, ενώ στο μέλλον απαγορεύτηκε αυστηρά μια τέτοιου είδους συναλλαγή. 

Ο δεύτερος νόμος, είναι «η σεισάχθεια». Κάθε είδος χρεών προς το δημόσιο και τους ιδιώτες παραγράφεται. Αυτό ταυτόχρονα, οδηγεί και στην πλήρη ενσωμάτωση των αγροτών στην πολιτική κοινότητα[14].
Ο Σόλωνας διαιρεί τους πολίτες με βάση το ετήσιο εισόδημά τους, σε 4 τάξεις. 

Στους πεντακοσιομέδιμνους, οι οποίοι έχουν το πλεονέκτημα να εκλέγονται μόνο αυτοί στο αξίωμα του άρχοντα και στη διοίκηση του στρατού. Στους ιππείς, που έχουν δικαίωμα εκλογής στα ανώτερα αξιώματα και υπηρετούν με την ιδιότητα του ιππέα. Στους ζευγίτες, με δικαίωμα συμμετοχής σε κατώτερα αξιώματα και τέλος στους θήτες, που είναι όλοι οι υπόλοιποι ελεύθεροι πολίτες με δικαίωμα συμμετοχής στην εκκλησία του δήμου και στο στρατό, όπου υπηρετούν ως ψιλοί. Η διαίρεση αυτή, έχει επιπτώσεις στην κοινωνική και πολιτική κατάσταση του Αθηναίου πολίτη, αφού βασιζόταν σε οικονομικά κριτήρια τα οποία κατά βάση είναι ρευστά[15].
Σημαντικές μεταρρυθμίσεις υπήρξαν και σε νομοθετικό επίπεδο. Όλοι οι Αθηναίοι άνω των 20 ετών, έχουν το δικαίωμα συμμετοχής στην συνέλευση του δήμου, η οποία εξέλεγε τους άρχοντες και τα μέλη του Αρείου Πάγου (τα μέλη του ανήκαν στην 1η τάξη). 

Η θέσπιση ενός νέου θεσμού ,η Βουλή των 400 , έρχεται να περιορίσει την εξουσία του 'Αρειου Πάγου. Τα μέλη της (100 από κάθε φυλή) προέρχονται, από τις τρεις πρώτες τάξεις. Η αρμοδιότητα της είναι τα προβουλεύματα[16].
Ένας νέος σημαντικός πολιτικός θεσμός, αποτελεί η θέσπιση του δικαστηρίου της Ηλιαίας. Ένα λαϊκό δικαστήριο, με πολυπληθή μέλη(έως και 6.000) προερχόμενα κατόπιν κλήρωσης.
Οι μεταρρυθμίσεις του Σόλωνα, δίνουν για πρώτη φορά πολιτική δύναμη και υπόσταση στις μεσαίες τάξεις .Προϋπόθεση για τη συμμετοχή στην εξουσία δεν αποτελεί πια η καταγωγή αλλά ο πλούτος(τιμοκρατία).Επιπλέον, με τον νόμο «περί ατιμίας» οι χαμηλότερες τάξεις αποκτούν πολιτική συνείδηση, ενώ υποχρεούνται να παίρνουν θέση όλοι στις πολιτικές διενέξεις, διαφορετικά στερούνταν των πολιτικών τους δικαιωμάτων[17].
Η εποχή του Κλεισθένη

Το 507 π.χ. ο αριστοκράτης Κλεισθένης επαναστατεί, καταλαμβάνει την εξουσία και εγκαθιδρύει τη δική του τυραννία. Σκοπός του να οργανώσει την εξουσία και το πολιτικό σώμα[18]. Αρχικά, με γεωγραφικά κριτήρια αυξάνει τις φυλές σε 10. Η καθεμιά τους αποτελείται από 3 τριττύες και 10 δήμους. Ο δήμος είναι η νέα διοικητική διαίρεση, που στους κόλπους του ενσωματώνει περισσότερους πολίτες. Στο πολιτικό σώμα εντάσσονται ξανά -παίρνοντας πίσω τα πολιτικά τους δικαιώματα- οι εκδιωχθέντες από τον Ισαγόρα (οι ονομαζόμενοι νεοπολίτες)[19].
Πολιτικά δικαιώματα δίδονται για πρώτη φορά σε ξένους, αλλά και σε δούλους, που κατοικούσαν στην Αττική. Έτσι, η κατοχή γης παύει να αποτελεί πια προϋπόθεση για την πολιτική συμμετοχή[20]. Η αριστοκρατική τάξη αποδυναμώνεται, ενώ ο λαός συσπειρώνεται . 4 νόμοι ενδυναμώνουν τους δημοκρατικούς θεσμούς. Ο νόμος του «οστρακισμού» και «ο όρκος των βουλευτών», προστατεύουν τη δημοκρατία από την τυραννία. Ο νόμος για τον «τρόπο εκλογής των αρχόντων», ορίζει την εκλογή τους υπό την επίβλεψη του δήμου .Οι άρχοντες κληρώνονται από κάθε φυλή και εκλέγονται με ψηφοφορία .Ο τελευταίος νόμος, που εισήχθηκε μετά τα Μηδικά, «ο θεσμός των στρατηγών» επικύρωνε την εισβολή των στρατηγών στη πολιτική διοίκηση της πόλης. Όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στους νόμους (ισονομία). Οι εισοδηματικές τάξεις του Σόλωνα διατηρούνται με τη διαφορά της ενίσχυσης της τάξης των θητών, οι οποίοι μπορούν πια να εκλέγονται κι αυτοί για άρχοντες .Η Βουλή αποκτά 100 μέλη παραπάνω. Ο δήμος της Αθήνας εξακολουθεί να αποτελείται από αγρότες ,μικρομεσαίους ,τεχνίτες και εμπόρους. Σε οικονομικό επίπεδο οι πλούσιοι επωμίζονται τα βάρη των φτωχών[21].
1.2 Κλασική εποχή
Τον 4ο αι.π.χ ο Εφιάλτης αφαιρεί εξουσίες από τον 'Αρειο Πάγο και τις παραχωρεί στην εκκλησία του δήμου, στην Ηλιαία και στη Βουλή των 500ων. 

Επίσης θεσπίζει «τη γραφή των παρανόμων».Οποιοσδήποτε πολίτης, μπορούσε να εναντιωθεί σε όποιο μέτρο εκείνος θεωρούσε πως έρχονταν σε αντίθεση με τους νόμους της πόλης του[22].
Η εποχή του Περικλή
Οι βασικές κοινωνικές ομάδες την εποχή του Περικλή είναι οι Αθηναίοι πολίτες , οι μέτοικοι και οι δούλοι. Το 451 π.χ. ορίζεται με νόμο το δικαίωμα της ιδιότητας του πολίτη. Προϋπόθεση είναι πια η καταγωγή, να είναι και οι δυο γονείς του Αθηναίοι πολίτες. Ο νόμος «περί ιθαγένειας», ισχυροποίησε την προνομιακή θέση του πολίτη, καθώς την έκανε πιο «δυσπρόσιτη[23]». Μόνο οι Αθηναίοι πολίτες, έχουν πολιτικά προνόμια και το δικαίωμα της ψήφου. Σ’ αυτούς, εντάσσονται και οι κληρούχοι, δηλαδή, οι αποικιστές Αθηναίοι πολίτες. Κι αυτοί κρατούν την ιδιότητά του πολίτη με όλα τα δικαιώματα, κι ας μη κατοικούν στη Μητρόπολη[24].
Συνεχίζοντας το έργο του Εφιάλτη, ο στρατηγός Περικλής, θεσπίζει μια σειρά μέτρων, εδραιώνοντας τη δημοκρατία ως έκφραση πολιτικής επιλογής. Η «μισθοφορά», επιτρέπει σε κάθε Αθηναίο πολίτη ακόμα και στον πιο φτωχό να μετέχει ενεργά στην δημόσια ζωή. Για την εκτέλεση ενός δημόσιου λειτουργήματος, δίδεται μισθός. Η πολιτική αποκτά μορφή επαγγέλματος κι έτσι ο καθένας μπορεί να εξασφαλίσει τον απαιτούμενο χρόνο που απαιτείται[25]. Τα πολιτειακά όργανα στα οποία μετέχουν οι πολίτες είναι η Εκκλησία του δήμου, η Βουλή, τα δικαστήρια και ο θεσμός των αρχόντων. Στην Εκκλησία του δήμου, έχουν όλοι ,όχι απλά το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση της συμμετοχής. Έτσι το μεγαλύτερο μέρος της, το αποτελούν φτωχοί πολίτες. Ο καθένας, μπορούσε να κάνει μια πρόταση στη συνέλευση. Η συνέλευση αποφάσιζε για θέματα εξωτερικής πολιτικής και εσωτερικής οργάνωσης. Νομοθετούσε, επέβλεπε την οικονομία και επενέβαινε στη δικαστική εξουσία[26]. 

Στη Βουλή των 500ων μπορεί να μετέχει κάθε πολίτης μια έως 2 φορές στη ζωή του ,με διάρκεια κάθε φορά ενός έτους. Τον 4ο αι παρατηρείται μείωση των εξουσιών της[27]. 

Τα δικαστήρια της Αθήνας είναι ο 'Αρειος Πάγος και η Ηλιαία. 

Ο 'Αρειος Πάγος, το παλαιότερο δικαστήριο της Αθήνας, που ο ρόλος του ήταν και πολιτικός, παραχωρεί την ίδια περίοδο εξουσίες στο λαϊκό δικαστήριο, την Ηλιαία. 

Στην Ηλιαία μετέχουν Αθηναίοι πολίτες άνω των 30 ετών. Αρμοδιότητες της, η πολιτική και αστική δικαιοσύνη[28]. Οι άρχοντες αναδεικνύονται με κλήρο ή ψήφο. 

Θεωρητικά μετέχει κάθε πολίτης, αφού οι τιμοκρατικές προϋποθέσεις αχρηστεύονται κι ο ρόλος τους καταλήγει να είναι θρησκευτικός[29]. Στην κλασική εποχή επίσης παρατηρείται το γεγονός, η στρατιωτική οργάνωση να συγχέεται με την πολιτική ζωή. 

Ο ίδιος ο Περικλής είχε εκλεγεί για 15 χρόνια αρχηγός [30].

Ένας Αθηναίος πολίτης ,όταν το δικαίωμά ακυρωνόταν, έπεφτε στην κατηγορία του μέτοικου[31].
Οι μέτοικοι είναι οι ελεύθεροι μη Αθηναίοι ,Έλληνες και ξένοι, που ζούσαν και εργάζονταν στην Αθήνα[32].Δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα. Κάποιοι απ’ αυτούς είναι οικονομικά εύρωστοι. Ασχολούνται επί το πλείστον με το εμπόριο και με ελεύθερα επαγγέλματα. Δεν ανταγωνίζονται τους Αθηναίους, αντίθετα το όνειρό κάθε μέτοικου είναι να αποκτήσει κάποτε την ιδιότητα του πολίτη[33]. Υποχρεούνται από το κράτος να μετέχουν σε χορηγίες. Η μη ανταπόκρισή τους, σήμαινε αυτόματα και την υποβάθμισή τους σε δούλους[34].
Οι δούλοι στην Αθήνα, έχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ τους[35]. Βασικός διαχωρισμός είναι σε κρατικούς (δημόσιους) δούλους και οι ιδιωτικούς . Πολιτικά δικαιώματα σαφώς δεν είχαν αλλά μπορούσαν να ελπίζουν στην εξαγορά της ελευθερίας τους. Χωρίς καμιά διάθεση για εξέγερση εκτελούν όλων των ειδών τα επαγγέλματα με μισθό[36].

2.ΣΠΑΡΤΗ

2.1.Αρχαϊκή εποχή
Οι περισσότερες πληροφορίες για τη Σπάρτη, προέρχονται από μη Σπαρτιάτες συγγραφείς[37]. 

Η οργάνωση της πόλης, κυμαίνεται από τα τέλη του 9ου αι. π.χ έως τις αρχές του 8ου αι. π.χ. Την εποχή εκείνη η Σπάρτη αντιμετωπίζει δημογραφικό πρόβλημα , «στενοχωρία»(έλλειψη καλλιεργήσιμης γης) . Για να το αντιμετωπίσει δεν στρέφεται στον αποικισμό, αλλά στη Μεσσηνία την οποία καταλαμβάνει επεκτείνοντας τα σύνορά της.Τον 7ο αι. π.χ. αποτελεί μια αριστοκρατική κοινωνία, ανοιχτή και φιλόξενοι προς όλους τους ξένους, προσφέροντάς τους επιπλέον πολιτική ισότητα[38].Τέλη του 7ου αι. π.χ η επανάσταση των Μεσσηνίων δημιουργεί κοινωνική και οικονομική κρίση. Η νίκη τους, προερχόμενη από την υιοθέτηση της φάλαγγας των οπλιτών, μεταλλάσσει τον πολιτικοκοινωνικό οικοδόμημα της Σπάρτης. Από κοινωνία των αρίστων γίνεται κοινωνία των οπλιτών[39]. Από τότε το πολίτευμά της αποτελεί, χωρίς ουσιαστικές μεταβολές, το μακροβιότερο στην ιστορία της αρχαίας Ελλάδας.
Η Μεγάλη Ρήτρα
Η πολιτειακή οργάνωση της Σπάρτης, αγγίζει τα όρια μιας μυθοπλασίας. Ως πρώτος νομοθέτης και θεμελιωτής του πολιτικού συστήματος, φέρεται ο Λυκούργος, ένα πρόσωπο κατά πολλούς ανύπαρκτο[40].Η νομοθεσία, γνωστή ως Μεγάλη Ρήτρα, όριζε τη διαίρεση του λαού σε φυλές(ωβές) ,την ίδρυση της Γερουσίας, δυο βασιλείς και την Απέλλα. Αργότερα, εισέρχεται στο πολιτικό σκηνικό ένα συλλογικό σώμα από άνδρες άνω των 30 ετών, που εκλεγόταν από την Απέλλα και αποτελούσαν τους θεματοφύλακες της πολιτικής ζωής. Η εκλογή τους γινόταν κάθε χρόνο[41] .
Κοινωνικές ομάδες και δικαιώματα
Τρεις κοινωνικές ομάδες υπάρχουν στη Σπάρτη. Οι Όμοιοι ,σπαρτιατικός δήμος με πολιτικά δικαιώματα, οι περίοικοι και οι είλωτες. Οι προϋποθέσεις για να είναι κάποιος όμοιος είναι η γέννηση(καταγωγή), η επιτυχής συμμετοχή στην εκπαίδευση(αγωγή) ,η συμμετοχή στα συσσίτια και η εφαρμογή των νόμων[42].Ο Σπαρτιάτης αποκτά δικαιώματα μόνο αν παρακολουθήσει με επιτυχία την αγωγή. Από δω φαίνεται πως δεν έφτανε κάποιος να γεννηθεί απλά Σπαρτιάτης αλλά γινόταν στην πορεία. Η εκπαίδευση είναι υποχρεωτική ,ανήκει στο κράτος και είναι ίδια για όλους ,χωρίς κριτήρια καταγωγής ή φύλλου[43]. Οι Σπαρτιάτες έπρεπε να είναι σε θέση να οργανώνουν κοινά δείπνα(συσσίτια) [44]. Μπορούν να εκλέγουν και να εκλέγονται. Δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ τους. Είναι ιδιοκτήτες γης. Η ισότητα των κλήρων με βάση τα έσοδά τους όριζε και την ισότητα(ομοιότητα) ανάμεσά τους. Δεν επιτρεπόταν στους Ομοίους να εξασκούν κάποιο επάγγελμα παρά μόνο τα στρατιωτικά τους καθήκοντα[45]. Οι Όμοιοι μετέχουν σ’ όλα τα πολιτειακά όργανα. Στη Σπάρτη υπάρχει δυαρχία, δυο βασιλείς με ισότιμη πολιτική εξουσία. Η γερουσία αποτελείται από ισόβια μέλη 28 συν τους δυο βασιλιάδες. Όλοι όσοι είναι πάνω από 60 χρονών έχουν εκπληρώσει τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις κι έχουν διακριθεί για το ήθος τους μπορούν να μετέχουν σ’ αυτή. Στην Απέλλα συμμετέχουν όλοι οι Σπαρτιάτες άνω των 30 ετών. Η συνέλευση αυτή απλά επικύρωνε «δια βοής» τα προβουλεύματα της γερουσίας[46].
Δεύτερη κοινωνική ομάδα είναι οι περίοικοι. Υποτελής κάτοικοι της Λακωνίας που πλήρωναν φόρο στη Σπάρτη. Ζούσαν σε κοινότητες υπό δική τους διοίκηση και εξασκούσαν όλα τα επαγγέλματα. Η συμβίωσή τους με τους Σπαρτιάτες είναι αρμονική. Δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα[47].
Η Τρίτη κοινωνική ομάδα είναι οι είλωτες. Αγροτικοί κρατικοί δούλοι ,καταγωγής ελληνικής. Ζουν σε ξεχωριστές κοινότητες και καλλιεργούν τη γη των Σπαρτιατών. Συμμετέχουν στο στρατό ως ψιλοί. Δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα. Έξω από τα σύνορα της Σπάρτης ,όμως, αντιμετωπίζονται ως ελεύθεροι ,από τους υπόλοιπους Έλληνες [48]. Ο Todd αναφέρει πως ανάμεσα των κυριών τους και των ιδίων υπήρχε αντιπαλότητα[49].
2.2Κλασική εποχή
Τον 5ο αι.π.χ. η Σπάρτη εισέρχεται σε μια περίοδο αλλαγών. Το σώμα των Ομοίων συρρικνώνεται εξ αιτίας του Πελοποννησιακού πολέμου. Ο ρόλος των εφόρων ενισχύεται σε βάρος της βασιλείας .Η πολιτική ισότητα ανάμεσα στους πολίτες ανατρέπεται .Το πολιτικό σώμα χάνει την ομοιογένειά του. Πολίτες λόγω οικονομικών παραγόντων εκτοπίζονται από το σώμα των Ομοίων. Μόνο οι πολίτες-οπλίτες καταλήγουν μεγαλοϊδιοκτήτες γης. Το πολίτευμα είναι στα χέρια των ολίγων και η πολεμική ιδιότητα εκχωρείται και σε άλλες κοινωνικές ομάδες [50]. Αυτές, λόγω της συμμετοχής τους στο στρατιωτικό έλλειμμα, αρχίζουν να διεκδικούν συμμετοχή στην πολιτική ζωή κι απόκτηση πολιτικών δικαιωμάτων. Είναι οι υπομείωνες ,πρώην όμοιοι που έχασαν τα πολιτικά τους δικαιώματα. Οι τρέσαντες οι οποίοι δείλιασαν στη μάχη. Οι τρόφιμοι ,ξένοι που συμμετείχαν στην αγωγή. Μόθακες που ήταν συνήθως τα νόθα παιδιά των ομοίων και οι νεοδαμώδεις ,είλωτες που είχαν ανταμειφθεί για την προσφορά τους στο κράτος[51]. Τον 4ο αι.π.χ. ο νόμος του Επιταδέα επιτρέπει σε κάθε Σπαρτιάτη να μεταβιβάζει τον κλήρο του όπως αυτός επιθυμούσε[52] .

Συμπέρασμα

Ανεξάρτητα από τις διαφορές των δυο πόλεων, Αθήνας και Σπάρτης υπήρχε μια σαφής ομοιότητα. 

Η διακυβέρνησή τους στηριζόταν σε ένα σύστημα μειοψηφίας που το αποτελούσαν μόνο άρρενες πολίτες. Οι πολεμική και πολιτική αρετή ήταν κοινή επιδίωξη . Ο στόχος ωστόσο ήταν η ελευθερία. 

Οι πολίτες των δυο πόλεων υπάκουαν στους νόμους ,σέβονταν τους θεσμούς. 

Η ελευθερία και τα δικαιώματα οριοθετούνται και απορρέουν μέσα απ’ την πόλη [53].

Για τους αρχαίους Αθηναίους και Σπαρτιάτες η ελευθερία αυτή αποκτιόταν μέσα από συνεχείς αγώνες και εξαρτιόταν άμεσα απ’ αυτούς. 

Τίποτα δεν αποτελούσε πανάκεια και δεν χαριζόταν ως φυσικό δικαίωμα .
________________________________________
[1] Α.Μήλιος, «Γέννηση και εξέλιξη της αρχαίας ελληνικής πόλης», στο Δημόσιος και Ιδιωτικός Βίος στην Ελλάδα Ι:Από την Αρχαιότητα έως και τα Μεταβυζαντινά Χρόνια, Ε.Α.Π., Πάτρα ,2000, σελ.26
[2] στο ίδιο σελ.82
[3] S.C.Todd, «Δημοκρατία, Ολιγαρχία και κατανομή της εξουσίας» ,στο Αθήνα και Σπάρτη, μτφρ.Χ.Φαράκλας, Καρδαμίτσα, 2005,σελ. 54
[4] στο ίδιο, σελ.53
[5] ο.π., Ν.Μπιργαλιάς, «Γενικά χαρακτηριστικά της αριστοκρατικής κοινωνίας την αρχαϊκή εποχή (8ος -6ος αι. π.χ.», στο Δημόσιος και Ιδιωτικός Βίος στην Ελλάδα Ι:Από την Αρχαιότητα έως και τα Μεταβυζαντινά Χρόνια, σελ131.
[6],στο ίδιο.,σελ.118
[7] στο ίδιο, σελ.120-121
[8] στο ίδιο, σελ.119
[9] στο ίδιο, «Πολιτική και Κοινωνία στην Αρχαϊκή και κλασική Αθήνα», σελ.131
[10] στο ίδιο, σελ.132
[11] στο ίδιο,σελ.133
[12] στο ίδιο
[13] στο ίδιο
[14] στο ίδιο, σελ.134
[15] στο ίδιο,σελ.135
[16] Ν.Μπιργαλιάς, «Πολιτική και Κοινωνία στην Αρχαϊκή και κλασική Αθήνα », στο Δημόσιος και Ιδιωτικός Βίος στην Ελλάδα Ι:Από την Αρχαιότητα έως και τα Μεταβυζαντινά Χρόνια, σελ136
[17] στο ίδιο, σελ.137-138
[18] στο ίδιο, σελ.140
[19] στο ίδιο,σελ.140-141
[20] στο ίδιο, σελ.141
[21] στο ίδιο, Ν.Μπιργαλιάς, ,«Πολιτική και Κοινωνία στην Αρχαϊκή και κλασική Αθήνα », σελ.144-145
[22] στο ίδιο, σελ.146
[23] S.C.Todd, «Δημοκρατία, Ολιγαρχία και κατανομή της εξουσίας» ,στο Αθήνα και Σπάρτη, μτφρ.Χ.Φαράκλας, Καρδαμίτσα, 2005,σελ.54-55
[24] ο.π., Ν.Μπιργαλιάς, σελ. 147
[25] στο ίδιο., Ν.Μπιργαλιάς, σελ. 147
[26] στο ίδιο, σελ.152
[27] στο ίδιο, σελ.155
[28] ο.π., S.C.Todd, σελ.56
[29] ο.π., Ν.Μπιργαλιάς, σελ 157
[30] στο ίδιο, σελ.163-164
[31] M.M.Austin –P.Vidal- Naquet, «Η Κλασική Αθήνα», στο Οικονομία και Κοινωνία στην Αρχαία Ελλάδα, μτφρ.Τ.Κουκουλιός, Δαίδαλος Ι.Ζαχαρόπουλος , Αθήνα, 1998,σελ.147
[32] ο.π., S.C.Todd, σελ.54-55
[33]ο.π. M.M.Austin ,σελ.150
[34] στο ίδιο, σελ. 147
[35] στο ίδιο,σελ.151
[36] στο ίδιο, σελ. 148
[37] ο.π., Ν.Μπιργαλιάς, «Πολιτική και Κοινωνία στην Αρχαϊκή και κλασική Σπάρτη», στο Δημόσιος και Ιδιωτικός Βίος στην Ελλάδα Ι:Από την Αρχαιότητα έως και τα Μεταβυζαντινά Χρόνια, σελ170
[38] στο ίδιο, σελ.170
[39] στο ίδιο,σελ. 174
[40] P.Cartledge, «Εισαγωγή», Οι Σπαρτιάτες μια επική ιστορία, μτφρ.Α.Φιλιππάτος. Λιβάνη ,Αθήνα ,2004, σελ.31-32
[41] ο.π., Ν.Μπιργαλιάς,σελ.202
[42] ο.π., Ν.Μπιργαλιάς,σελ179
[43]στο ίδιο,σελ180
[44]στο ίδιο,σελ183
[45]στο ίδιο,σελ..177-178
[46] στο ίδιο,σελ.197
[47] στο ίδιο, σελ. 186
[48] στο ίδιο,σελ.187-188
[49] ο.π.,S.C.Todd, «Δημοκρατία, Ολιγαρχία και κατανομή της εξουσίας» ,στο Αθήνα και Σπάρτη,σελ.64
[50] ο.π., Ν.Μπιργαλιάς,σελ191
[51] στο ίδιο.,σελ.192-195
[52] στο ίδιο,σελ.196
[53] στο ίδιο,σελ.184

Αναρτήθηκε εδώ

Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ

Η ψυχολογία των χρωμάτων..

To χρώμα μας συγκινεί και μας εκφράζει. Αναμφίβολα, δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό.
Έχει αποδειχτεί ότι οι προτιμήσεις μας είναι έμφυτες. Μπορούμε να πούμε ότι το χρώμα είναι ταυτόχρονα μια θετική και μια αρνητική δύναμη. Το χρώμα είναι κραδασμός, κραδασμός είναι κίνηση, κίνηση είναι δραστηριότητα μιας θετικής ή αρνητικής δύναμης.
Ο δημιουργικός κραδασμός και ο καταστρεπτικός κραδασμός προέρχονται από την ίδια πηγή.
Η διαφορά έγκειται στον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούμε αυτήν την ενέργεια.

Ας δούμε τις επιδράσεις 5 βασικών χρωμάτων στην ψυχολογία του ανθρώπου:

ΓΑΛΑΖΙΟ: Είναι το χρώμα του πνεύματος. Το σύμβολό του στοχασμού, της προσευχής και του ουρανού. Σχεδόν κάθε είδος γαλάζιου είναι καλό αλλά οι βαθύτερες αποχρώσεις του είναι καλύτερες. Το ανοιχτό γαλάζιο δείχνει μικρό βάθος και έναν αγώνα προς την ωριμότητα. Εκείνοι με την βαθιά απόχρωση γαλάζιου έχουν βρει το έργο τους κι έχουν συμμετοχή σ' αυτό. Είναι κυρίως πνευματικά προσανατολισμένοι. "Το γαλάζιο είναι το χρώμα της συμπαντικής έλξης" σύμφωνα με τον Μπίρρεν. Είναι, ακόμα, το χρώμα της απελευθέρωσης, του συντηρητισμού και της αποδοχής των υποχρεώσεων.

ΠΡΑΣΙΝΟ: Είναι ο κραδασμός της ζωής στην ανάπτυξη. Το καθαρό σμαραγδένιο πράσινο, ιδιαίτερα αν έχει μια χροιά γαλάζιου, είναι το χρώμα της θεραπείας. Είναι χρήσιμο, δυνατό και φιλικό. Έχει την συμπαντική έλξη της φύσης με την αίσθηση της ισορροπίας και της ικανότητας. Όσοι αγαπούν το πράσινο πιθανόν κατοικούν στο μεγάλο δάσος της ανθρωπότητας. " Είστε ένας αξιοσέβαστος γείτονας, κατασκευαστής σπιτιών, γονέας, ψηφοφόρος, κηδεμόνας, συνεργάτης". Η "πράσινη" προσωπικότητα προσπαθεί να υπερνικήσει την αντίθεση με σκοπό να επιτύχει αναγνώριση.

ΚΙΤΡΙΝΟ: Είναι το χρώμα της ενέργειας ή του σεξ. Μπορούμε ν' αποδώσουμε στο κίτρινο τα θετικά στοιχεία της δημιουργικότητας, εφευρετικότητας, επινοητικότητας, ανεξάντλητης ενέργειας, δύναμης ισχύος, θάρρους, αυτοπεποίθησης και δύναμης του χαρακτήρα. Επίσης, σ' αυτό αποδίδονται τα αρνητικά χαρακτηριστικά της διαμάχης, εριστικότητας, δογματικότητας και του θυμού. Το άτομο που προτιμά το κίτρινο έχει την τάση να είναι απόμακρο από τους άλλους. Έχει τις καλύτερες προθέσεις αλλά σπάνια κάνει οτιδήποτε γι' αυτές. Το να απορρίπτει κανείς το κίτρινο, είναι σαν να απορρίπτει το καινούριο και την καινοτομία.

ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ: Είναι το χρώμα του ήλιου. Είναι ένα ζωτικό και γενικά ένα ωραίο χρώμα που δείχνει περίσκεψη και ενδιαφέρον για τους άλλους. Το χρυσαφένιο πορτοκαλί είναι ζωτικό και δείχνει αυτοέλεγχο. Ενώ το καφετί πορτοκαλί δείχνει μία έλλειψη φιλοδοξίας και μία στάση αδιαφορίας. Το άτομο που προτιμά το πορτοκαλί θέλει να επιτύχει σε οτιδήποτε ασχολείται. Αναζητά την διέγερση και αναζητά να βιώσει πλήρως την ζωή. Είναι ένα πνεύμα που αγαπά την ελευθερία, που χαίρεται να έρχεται σ' επαφή με τους άλλους, είναι εκ φύσεως ενθουσιώδες και ανταποκρίνεται σε οτιδήποτε νέο και συναρπαστικό. Αυτό το άτομο είναι αισιόδοξο για το μέλλον του, αναζητώντας να επεκτείνει συνεχώς τις δραστηριότητες του και έχει πολλά ενδιαφέροντα.

ΚΟΚΚΙΝΟ: Είναι ένας κραδασμός ώθησης που συνδέεται με την επιθετικότητα και την κατάκτηση. Είναι ένα ερεθιστικό χρώμα. Ο κόκκινος κραδασμός είναι το πνεύμα της δραστηριότητας, μια κινητήρια επιρροή. Μια προτίμηση γι' αυτό το χρώμα τονίζει μια δυνατή σεξουαλική ορμή, μια δημιουργικότητα, μία επιθυμία για νέα πράγματα και νέους φίλους, για ταξίδια και αλλαγές ακόμα και στο περιβάλλον. Στην αρνητική του όψη υπάρχει μία επιθετική, πολεμοχαρής στάση, εγωκεντρικότητα και αστάθεια. Μπορεί να υποδηλώνει ενδιαφέρον για τα μυστικιστικά και τα απόκρυφα. Οι "κόκκινες" προσωπικότητες θέλουν να είναι οι εμπειρίες τους τέλειες και πλήρεις.

Το χρώμα είναι η ουσία της δύναμης και της ζωής γύρω μας.
Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κάθε χρωματικό κραδασμό εποικοδομητικά ή μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε καταστροφικά. Μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε σε αρμονία με την δημιουργική δύναμη ή μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε εγωιστικά και για ιδιοτελείς σκοπούς.
Η επίγνωση αυτής της αρχής μπορεί να επιφέρει μεγαλύτερες ικανότητες για περισσότερη αρμονία.

Οι Μοίρες της Ελληνικής Μυθολογίας

Οι Μοίρες ήταν χαρακτήρες της Ελληνικής Μυθολογίας και παριστάνονταν, συνήθως, ως τρεις γυναικείες μορφές που κλώθουν. Ήταν τρεις, η Κλώθω, η Λάχεσις και η Άτροπος, και οι αρχαίοι τις φαντάζονταν σαν τρεις γυναίκες που κλώθουν τα νήματα της ζωής των ανθρώπων.

Η Κλωθώ έγνεθε το νήμα της ζωής, αντιπροσωπεύει το παρόν στη ζωή των ανθρώπων και θεωρείται η μεγαλύτερη από τις άλλες δύο. Πιστευόταν ότι έκλωθε με τη ρόκα της το νήμα της ζωής του κάθε ανθρώπου, το πεπρωμένό του, που τον συνόδευε μέχρι το θάνατό του.

Η Λάχεσις μοίραζε τους κλήρους με το τι ήταν γραφτο να λάχει στον καθένα, αντιπροσώπευε το μέλλον της ζωής των ανθρώπων, επειδή το τέλος, σύμφωνα με τη φύση, εκδηλώνεται σε όλα τα πράγματα. Όριζε τη διάρκεια της ζωής του κάθε ανθρώπου μετρώντας με το ραβδί της.

Ενώ η Άτροπος έκοβε το νήμα της ζωής. Η Άτροπος αντιπροσώπευε το παρελθόν· ό,τι έχει περάσει είναι πλέον αμετάκλητο. Εξέφραζε το αναπόφευκτο, το μοιραίο αλλά και το άτεγκτο και το δογματικό στη ζωή των ανθρώπων. Έκοβε τη ζωή των ανθρώπων με τα τρομερά ψαλίδια της, ενώ η Κλωθώ γυρίζε το νήμα της ζωής και η Λάχεση μετρούσε τη διάρκεια. .
Η λέξη "μοίρα" παράγεται από το ρήμα "μοιράζω", και αντικατοπτρίζει την αντίληψη των αρχαίων ελλήνων σχετικά με το τυχαίο και το ασήμαντο τόσο της ανθρώπινης ζωής, όσο και της ευτυχίας ή δυστυχίας του κάθε ανθρώπου κατά τη διάρκειά της.

Η κλωστή που κρατούν στα χέρια τους οι Μοίρες, είναι η ανθρώπινη ζωή· συμβολίζεται έτσι το πόσο μηδαμινή κι ασήμαντη αποδεικνύεται τελικά, αφού κόβεται με το παραμικρό, όπως μια κλωστή. 

Η πρώτη Μοίρα, η Κλωθώ, γνέθει το νήμα της ζωής,
η δεύτερη, η Λάχεσις, μοιράζει τους κλήρους, 
καθορίζει τι θα "λάχει" στον καθένα. 
Η τρίτη Μοίρα, τέλος, η Άτροπος,κόβει
χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, όταν έρθει η ώρα, την κλωστή της ζωής των ανθρώπων. 

Οι Μοίρες είναι επομένως οι δυνάμεις που ευθύνονται για τα καλά και τα κακά της ζωής του κάθε θνητού, από τη γέννηση μέχρι το θάνατό του. Σε κάποιες περιπτώσεις οι άνθρωποι πίστευαν πως δεν ήταν τρεις, αλλά μία ή δύο, όπως, για παράδειγμα, συνέβαινε στο μαντείο των Δελφών, όπου λάτρευαν μόνο τη Μοίρα της Γέννησης και τη Μοίρα του Θανάτου.

Η λέξη "μοίρα" βγαίνει από το ρήμα "μοιράζω", είναι δηλαδή το "μερίδιο" και το "μερτικό", το κομμάτι που παίρνει ο καθένας από τη μοιρασιά ενός όλου. Έτσι, μοίρα σημαίνει πάνω απ' όλα το μερίδιο που διεκδικεί ο καθένας στη ζωή και την ευτυχία. 
Ας υπυθέσουμε τη μοιρασιά του κρέατος ενός ζώου. Τυχαίνει, καθώς το τεμαχίζουν, άλλος να πάρει μικρό ή μεγάλο "κομμάτι", με πολύ ή με λίγο λίπος· έτσι γίνεται και στην ζωή. 

Άλλοι ζουν πολλά χρόνια, άλλοι λιγότερα, 

άλλοι είναι ευτυχισμένοι κι άλλοι όχι.

Πίστευαν πως το νήμα της ζωής, το έγνεθαν οι Μοίρες δυο φορές, κατά τη διάρκειά της:
μία κατά τη γέννηση και μία κατά το γάμο, 

γιατί ήταν δύο γεγονότα σημαντικά για την παραπέρα πορεία της. 

Ο Νέστορας, ο βασιλιάς της Πύλου, λόγου χάρη, αποτελούσε στην αρχαιότητα ένα ιδανικό ζωής, χάρη στην εύνοια της Μοίρας: έζησε πολύ και από το γάμο του απέκτησε πολλούς γιους.
Η περίπτωση του Αχιλλέα αποτελεί, παράλληλα, χαρακτηριστικό παράδειγμα της αντίληψης ότι τα πολλά χρόνια ζωής δε σημαίνουν απαραίτητα πως αυτά είναι γεμάτα χαρά κι ευτυχία: Ο Αχιλλέας στην Ιλιάδα μιλά για τη μοίρα του, που ξέρει πως είναι διπλή από τη μητέρα του τη Θέτιδα: μπορεί να έχει μια μακρόχρονη, αλλά ασήμαντη ζωή, αν γυρίσει στην πατρίδα του, ή να επιλέξει να μείνει και να πολεμήσει στην Τροία, να διακριθεί για τα πολεμικά του κατορθώματα, αλλά και να πεθάνει νέος. Το όνομά του θα συνδεθεί με τη δόξα κι όλοι θα τον θυμούνται σαν φοβερό ήρωα στο παρόν και στο μέλλον, όπως και έγινε τελικά.

Ενδεικτικός για το ρόλο που έπαιζαν οι Μοίρες στη γέννηση του ανθρώπου είναι ο μύθος του Μελέαγρου. Όταν μια γυναίκα θέλησε να μάθει την τύχη του νεογέννητου γιου της, παραφύλαξε τις Μοίρες, τη νύχτα που θα έρχονταν να αποφασίσουν για τη ζωή του μωρού· άκουσε λοιπόν από την Κλωθώ πως θα γίνει όμορφο και από τη Λάχεση πως θα γίνει δυνατό. 
Η Άτροπος όμως, φώναξε πως πρόκειται το παιδί να πεθάνει σε λίγο κι έδειξε ένα πυρωμένο ξύλο που καιγόταν στο τζάκι.
Έπειτα, είπε πως αυτό θα συμβεί μόλις το δαυλί αποκαεί. 
Αφού έφυγαν οι Μοίρες από την κάμαρα, η μητέρα άρπαξε το μισοκαρβουνιασμένο ξύλο, το έσβησε και το έχωσε βαθιά μέσα σε μια κασέλα. Κράτησε για χρόνια κρυφό το μυστικό της ζωής του γιου της κι εκείνος μεγάλωνε κι ομόρφαινε. Όταν κάποτε πήγε για κυνήγι μαζί με τον αδερφό της μητέρας του, μάλωσε μαζί του για τη μοιρασιά και, πάνω στο θυμό του, τον σκότωσε. ΄
Οταν εκείνη το έμαθε, έτρεξε αμέσως στην κασέλα, έβγαλε το δαυλί και το έριξε στη φωτιά. Μόλις κάηκε εντελώς, ο γιος της άφησε την τελευταία του πνοή.

Στον Τρωικό πόλεμο ο γιος του Δία, ο Σαρπηδόνας, μάχεται γενναία εναντίον του Πάτροκλου, ο οποίος όμως τον έχει σχεδόν νικήσει. Ο Δίας παρακολουθεί τη μονομαχία και πονάει για το γιο του· σκέφτεται λοιπόν ν' αντιταχτεί στη μοίρα και ν' αποφευχθεί ο θάνατος του Σαρπηδόνα, που πολύ τον αγαπούσε. Εμπιστεύεται στην Ήρα τη σκέψη του ν' αλλάξει τα γραμμένα, εκείνη όμως τον συνεφέρει με τα λόγια της· υπενθυμίζει τη μεγάλη δυσαρέσκεια που θα προκαλέσει στους υπόλοιπους θεούς. Εκείνος, τελικά, υποχωρεί και ρίχνει στη γη ματωμένες ψιχάλες, για να δείξει τη λύπη του. Λίγο παρακάτω, όταν ο Έκτορας μονομαχεί με τον Αχιλλέα και πρόκειται σε λίγο να σκοτωθεί, ο Δίας εκμυστηρεύεται στην Αθηνά πόσο πολύ θα ήθελε να μπορούσαν όλοι οι θεοί να συμφωνήσουν, ώστε ν' αλλάξουν τη μοίρα του και να τον γλιτώσουν. Η Αθηνά του αποκρίνεται ακριβώς όπως και η Ήρα, οπότε ο Δίας συμμορφώνεται και πάλι. Στην πιο κρίσιμη στιγμή, όμως, της αναμέτρησης, παίρνει μια χρυσή ζυγαριά, ώστε να κριθεί με αντικειμενικό τρόπο το ποιος θα επικρατήσει. 

Σε κάθε μεριά της βάζει από μια μοίρα

του θανάτου και την ισορροπεί. 

Τελικά, βαραίνει η μεριά του Έκτορα που πρέπει τώρα να πεθάνει. Ο Απόλλωνας, που μέχρι τότε συνεχώς τον προστάτευε, τον εγκαταλείπει. 

Στα ομηρικά έπη, λοιπόν, η Μοίρα 

είναι κάτι το δεδομένο από την αρχή της ζωής. 

Οι Μοίρες όμως είναι απλώς το όργανο στην υπηρεσία των θεών, που εκτελούν τη θέλησή τους. Το νήμα της ζωής το γνέθουν ουσιαστικά εκείνοι, οι οποίοι καθορίζουν τα γεγονότα, τις περιπέτειες, τον πλούτο και το θάνατο για τον κάθε άνθρωπο. 

Οι θεοί μπορούν και έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τη μοίρα, αφού οι ίδιοι την ορίζουν στην αρχή της ζωής των θνητών. 

Μια τέτοια αλλαγή όμως, θα είχε πολύ άσχημες συνέπειες, γιατί θα διατάρασσε την αρμονία και την τάξη. 

Ο Δίας, λοιπόν, μπορεί ν' αλλάξει τη Μοίρα, μα προτιμά να μην το κάνει, γιατί κι οι άλλοι θεοί θα ζητούσαν να κάνουν το ίδιο για τους δικούς τους προστατευόμενους.

 Μοίρα είναι πάνω απ' όλα ιδιοκτησία του, γι' αυτό και τον ονόμαζαν "Μοιραγέτη" (ηγέτη, οδηγό, αρχηγό των Μοιρών), παρόλο που εκείνη τον περιορίζει και αναγκάζεται να την σεβαστεί. 

Η σύγκρουση αυτή είναι αναπόφευκτη, γιατί αφορά την ίδια τη ζωή κι αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ερωτηματικά της: ποιος είναι πιο πάνω, ο θεός ή "ό,τι είναι γραφτό να συμβεί;". Το ερώτημα απασχόλησε, όπως ήταν φυσικό, και όλους τους μεταγενέστερους ποιητές και φιλοσόφους.

Ήδη από την εποχή του Ησίοδου (7ος αι.) οι Μοίρες δεν είναι πια τα όργανα που εκτελούν τυφλά τη βούληση των θεών, μα έχουν και κάποιες δικές τους αρμοδιότητες και ρόλους. 

Παρόλα αυτά, ο Δίας είναι πάλι εκείνος που τους παραχώρησε την πολύ μεγάλη τους εξουσία, παραμένει δηλαδή "Μοιραγέτης". 

Αυτή η αντίληψη της παντοδυναμίας των θεών γενικά κυριαρχεί στην αρχαιότητα: οι θεοί υπακούν βέβαια στη Μοίρα, μόνο και μόνο όμως επειδή την έχουν οι ίδιοι ορίσει. 
Συναντάμε και σε μεταγενέστερες εποχές πολλές περιπτώσεις σύγκρουσης Μοίρας και θεών, όπου όμως τα γραμμένα καμιά φορά αλλάζουν· στην περίπτωση του Κροίσου, ο Απόλλωνας κατάφερε να πάρει για χάρη του από τις Μοίρες τρία χρόνια αναβολή, για την άλωση των Σάρδεων. Ο Απόλλωνας, πάλι, επενέβη στην περίπτωση του Άδμητου, που έπρεπε να πεθάνει· μέθυσε τις Μοίρες και τις ξεγέλασε, ώστε να δεχτούν να πεθάνει η γυναίκα του, η Άλκηστη, αντί για κείνον.
Ας δούμε τους ρόλους που με τον καιρό απέκτησαν οι Μοίρες, όπως αναφέρθηκε παραπάνω: ο ποιητής Ησίοδος μας πληροφορεί πως υπήρχαν δύο εκδοχές για την καταγωγή τους. 

Σύμφωνα με την πρώτη, οι Μοίρες ήταν κόρες της Νύχτας, μοιράζουν τα καλά και τα κακά, μα και καταδιώκουν τους θεούς κι ανθρώπους για τα εγκλήματά τους, μέχρι να τους εκδικηθούν και να τους τιμωρήσουν με τρόπο φοβερό.

Σύμφωνα με τη δεύτερη εκδοχή, ήταν κόρες του Δία και της Θέμιδας. Πρόσθεταν μάλιστα και μια τέταρτη αδερφή, την Τύχη, που θεωρούνταν ότι είχε και το μεγαλύτερο κύρος. 

Οι δύο αυτές εκδοχές συμβολίζουν 

και δύο διαφορετικούς ρόλους. 

Ως κόρες της Νύχτας είναι κακοποιές δυνάμεις, που συγγενεύουν με το σκοτάδι, τον Άδη και τον Κάτω Κόσμο. Από την άποψη αυτή, συνδέονται με τις Ερινύες, που επίσης είναι αδίστακτες τιμωροί των ανθρώπων. 
Ακριβώς όμως, επειδή οι πράξεις του ενός έχουν άμεσο αντίκτυπο στο σπίτι του και στους γύρω του, η κρίση των Μοιρών, που επιβάλλεται εντελώς αυθαίρετα και ανεξάρτητα από τους θεούς, φτάνει να αφορά και ολόκληρες οικογένειες, κάποτε για πολλές γενιές.
Άλλοτε φτάνουμε να μιλάμε και για μια ολόκληρη πόλη, όπου οι Μοίρες καλούνται να διαφυλάξουν και ν' αποκαταστήσουν την κοινωνική τάξη και τη δικαιοσύνη. Πρόκειται, πλέον, για το ρόλο τους σε επίπεδο κοινωνικό.  
Ως κόρες του Δία και της Θέμιδας, από την άλλη πλευρά, είναι δυνάμεις καλοπροαίρετες, ουράνιες και φωτεινές, που λαμπρύνουν με την παρουσία τους σημαντικά γεγονότα, όπως η ίδρυση των Ολυμπιακών αγώνων.

Είναι θεότητες της ευτυχίας και της ευλογίας, καθώς και όργανα της βούλησης των θεών. 

Μιλάμε, επομένως, για τα εντελώς αντίθετα απ' αυτά που αναφέραμε παραπάνω. Ο Πίνδαρος διηγούνταν πως εκείνες οδήγησαν με χρυσά άλογα τη Θέμιδα (που δεν ήταν όμως μητέρα τους, σύμφωνα με τον ποιητή) στον Όλυμπο, για να παντρευτεί τον Δία, επιβεβαιώνοντας έτσι την παραδοσιακή σχέσή τους με το γάμο, ως θεότητες ευγονίας και ευτυχίας. Τις βρίσκουμε να τραγουδούν στους γάμους της Θέτιδας, καθώς και του Δία και της Ήρας.

Όταν μια κοπέλα στην αρχαία Αθήνα γινόταν νύφη, πρόσφερε τις κοτσίδες της στις Μοίρες και οι γυναίκες ορκίζονταν στο όνομά τους. Επίσης, έχοντας άμεση σχέση με τη γέννηση των ανθρώπων, γιατί η δύναμη τους κατά κύριο λόγο τότε φανερώνεται, είναι πολύ συχνά παρούσες στις γέννες ως βοηθοί, όπως για παράδειγμα στη γέννηση του Ασκληπιού. 

Γι' αυτό και συνήθιζαν να τις λατρεύουν κάποτε μαζί με θεές σχετικές με τον τοκετό, όπως η Άρτεμη και η Ειλείθυια (που έφερνε τους πόνους της γέννας). 

Τις Μοίρες τις συναντάμε μέχρι σήμερα διατηρημένες στη λαϊκή μας παράδοση: είναι πάντα τρεις γυναίκες, συνήθως γριές, 
που γνέθουν για τον καθένα το νήμα της ζωής, 
μέχρι να τελειώσει το μαλλί ή να κοπεί απότομα. 

Παρουσιάζονται συνήθως στη γέννηση του μωρού, 

τη νύχτα μετά την τρίτη μέρα.