ΠΕΛΑΣΓΙΚΑ ΕΤΥΜΑ

ΠΕΛΑΣΓΙΚΑ ΕΤΥΜΑ

ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

και δευτερευόντως των ΚΥΘΗΡΩΝ     .......του Γρηγόρη Μπέλλου

ΑΡΧΗ ΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ Η ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ ...    ΣΩΚΡΑΤΗΣ

...ΓΡΑΦΕΙ ΞΕΝΟΦΩΝ ΟΤΙ ΗΡΧΕΤΟ ΑΠΟ ΤΗΣ ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΕΠΙΣΚΕΨΕΩΣ,

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΚΑΣΤΟΝ......  ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ

Ο Επίκτητος διασώζει την άποψι του Σωκράτους, όστις, συμφώνως προς τα διδασκόμενα στον Πλατωνικό διάλογο, Κρατύλος, εξέφρασε το παραπάνω παιδευτικό δόγμα, δηλώνοντας την εκπληκτική ιδιότητα της ελληνικής γλώσσης -και πελασγικής γενικώς ομογλωσσίας- να δύναται να ενσωματώνη και κατά κάποιο τρόπο να αποκρύπτει στις ίδιες τις λέξεις τα νοήματα της θεολογίας και φιλοσοφίας και γενικώς διαφόρους ορισμούς και περιγραφές. 

Οπότε, η ετυμολόγησις και μελέτη των ιδίων των λέξεων, μπορεί να αναδομήση μία φιλοσοφία

Έχοντας αυτά υπ' όψιν, παρατηρώντας τοπωνύμια, προκύπτει ευκόλως ότι οι αρχαίοι Πελασγοί, ονομάτιζαν λαούς και περιοχές, κυρίως συμφώνως προς τα ιδιαίτερα γεωγραφικά ή άλλα εγγενή χαρακτηριστικά των, περιλαμβάνοντας αυτά τα χαρακτηριστικά μέσα στις ίδιες τις λέξεις. Αυτή η τακτική ακολουθείται ακόμη και σήμερα όπου τα περισσότερα τοπωνύμια αντιστοιχούν σε ιδιότητες του τόπου όπως π.χ. Παλαιόκαστρο, Νεοχώρι, Ιτέα, Πτελέα, Πλάτανος, Ποταμιά, Αράχωβα, Ζαγόρι, Γόρτυνα, Λουτρά κλπ ή ακόμη και χαρακτηριστικά του τόπου όπως π.χ. Γραικία, Ελλάς, Κρήτη, Ιθάκη, Σέριφος, Φολέγανδρος, Κύθηρα όπου όμως, πολλές φορές λόγω γλωσσικής αγνοίας έχει χαθή η παναρχαία σωστή ετυμολογία.

Όταν οι πρωτοπηγές της γλώσσας χάθηκαν και επομένως χάθηκε ο συνδετικός γλωσσικός κρίκος με τις πελασγικές-γραικικές ονομασίες, παρατηρούμε ότι άρχισαν πλέον οι Έλληνες, π.χ. Ησίοδος, εν τη αδυναμία τους να ετυμολογήσουν, να επινοούν ψευδογενάρχες, ώστε να ταυτίσουν με τα ονόματα των γεναρχών, τους λαούς και τις περιοχές. 
Εξαιρετικά σπάνια, για να μην πούμε καθόλου, οι Πελασγοί  ωνομάτιζαν λαούς με ονόματα γεναρχών.  
Αυτό το μέγα λάθος ωδήγησε σταδιακώς σε πλήρη απαξίωσι και απώλεια των ετύμων και πνευματική ραθυμία σε ότι αφορούσε την γλώσσα. Η παρακμή ήτο προ των πυλών.  
Θύματα οι ελλαδικές περιοχές (όπως π.χ. Αιτωλία, Ακαρνανία, Ημαθία, Μακεδονία, Αττική, Ευρυτανία, Βοιωτία, Κως, Μύκονος, Μυγδονία, Φρυγία κλπ) οι ονομασίες των οποίων είναι γεωγραφικές και επ' ουδενί ονόματα βασιλέων ή ηρώων ασχέτως αν κάποιοι βασιλείς αργότερα εταύτισαν το όνομά των με την περιοχή τους.

Οι ληρολόγοι(σοφισταί), ελληνόφωνοι και μη, γνήσια τέκνα της era vulgaris, ηδονίζονται στο έπακρον διαβάζοντας παρόμοιες παραπλανητικές και παρακμιακές θέσεις-απόψεις αρχαίων Ελλήνων και παρασυρόμενοι από ανθελληνικά παραληρήματα, εκδίδουν επιστημονικές θεωρίες βασιζόμενες όχι στην ενδελεχή επιστημονική μελέτη γλωσσικών ριζών αλλά στο τι γράφει το κάθε αμφιβόλου επιστημονικής αξίας, πιθανώς και παραποιημένο, σύγγραμμα της αρχαιότητος.

Η Πελασγική πρωτογλώσσα όμως, η μήτρα των γραικικών διαλέκτων και κατόπιν των ελληνικών, έχει αφήσει τον απόηχό της, παρά την πάροδο χιλιετιών, ακόμη και στην σημερινή βαρειά λαβωμένη νεοελληνική, η οποία άνθεξε τα τραύματα αιώνων σκλαβιάς, διαστρεβλώσεως και τελικώς σήμερον, απορρίψεως.

Στην αναζήτησι και του κατά το δυνατόν προσδιορισμού των πρωταρχών της (τεχνητώς προκυψάσης εκ της πελασγο-αιολο-δωρικής) ελληνικής γλώσσης, οφείλουμε να αναλύουμε υπάρχουσες λέξεις και αναζητούμε τους γραικικούς και πελασγικούς αποήχους των ριζών οι οποίες επεβίωσαν παρά την γλωσσική παρακμή, με αριστοτελική ενδελέχεια. 

Στην αρχή της δημιουργίας της Νεωτέρας Ελλάδος, οι Φαναριώται με την δράσι των επέβαλον την γλωσσική αττικο-ιωνική καθαρότητα στην γλώσσα. Αυτό μπορεί να είχε αρκετά θετικά διότι η γλωσσική καθαρότης ήτο βασική συνιστώσα αναπτύξεως συνοχής του νέου κράτους με αποβολή τουρκικών λέξεων, αλλά οπωσδήποτε είχε και αρνητικές επιπτώσεις διότι στο όνομα της γλωσσικής "καθαρότητος", όποια τοπωνύμια δεν κατεγράφοντο στο λεξικό της αττικής διαλέκτου, όλως βλακωδώς-κακοηθώς εβαπτίσθησαν ...σλαβικά και διεγράφησαν.  Πολλά βλαχικά δηλ. Αιολοδωρικά τοπωνύμια εβαπτίσθησαν ...λατινικά. 
Λατινολαγνεία ή σλαβολαγνεία βασισμένες στην γλωσσική απαξίωσι και άγνοια ή ακόμη και αποτέλεσμα κάποιας πανσλαβικής φενάκης.

Ευτυχώς για μας, η Φαναριώτικης προελεύσεως αντίληψις περί γλωσσικής (καταστροφικής σήμερα) "καθαρότητος" των δωρικών περιοχών, δεν μπόρεσε να αφανίση (ακόμη) τους αντίλαλους των διαλέκτων οι οποίες ήταν βασισμένες σε θεμέλια μη ιωνικά. Οι αντίλαλοι αυτοί, δυστυχώς, εντοπίζονται σήμερα κυρίως μόνο σε ξεχασμένα τοπωνύμια, δηλαδή, σε αυτά τα οποία παρά το ότι επενέβησαν οι μύσται της ιωνικής-αττικής διαλέκτου (καλούμενοι αδικαιολογήτως φιλόλογοι) απ' την μία και οι οπαδοί των ανοήτων πανασλαβικών δογμάτων απ' την άλλη, γενικώς και οι δύο όμως γλωσσοκαταστροφείς, παρέμειναν δια της παραδόσεως, ηρωικά αντιστασιακά απομεινάρια ενός διαχρονικού σιωπηλού πολέμου, θύμα του οποίου είναι και η ετυμολογία της Κύπρου.

Λόγω γεωπολιτικής και θέσεως, οι Κύπριοι είχαν επαφές με πολλούς γειτονικούς λαούς όπως Αιγυπτίους, Φοίνικες, Κάρες κλπ κι αυτό το γεγονός, σε συνδυασμό με το ότι χάθηκε η επαφή μας με την πελασγική πρωτογλώσσα, ωδήγησε πολλούς στο εσφαλμένο συμπέρασμα ότι η νήσος ωνοματοδοτήθη με επίθετα ή ονόματα μη ελληνο-γραικικά ή μη-πελασγικά γενικώς. Οι περισσότερες ονομασίες ανάγονται στην αρχαιότητα αλλά υπάρχουν και κάποιες μεταγενέστερες ρωμαϊκής και βυζαντινής εποχής.

Η Κύπρος, αιπεινή (ψηλή, απότομη), ιμερτή (πολυπόθητη, λαχταριστή), περικαλλής (πεντάμορφη, ωραιότατη), ζαθέα (θειότατη, αγιότατη), φιλομίστειρα (από τα πολλά της λιμάνια) ήτο Πελασγική νήσος και γνωστή στην αρχαιότητα με πολλά ονόματα τα οποία μπορούμε να ομαδοποιήσουμε σε διάφορες κατηγορίες.

Α...Μία κατηγορία είναι όλα εκείνα τα Πελασγογραικικά ονόματα τα οποία, κατά τα Πελασγικά ήθη, αναφέρονται σε γεωγραφικά χαρακτηριστικά της Νήσου και μάλιστα στην σχέσι της με το νερό. Αυτά είναι τα: Τεμέση, Ακαμαντίς, Ασσελία, Μηιονίς, Φιλορμιστική, Γιατνάνα, Αλασία

Β...Ονόματα αναφερόμενα σε γεωγραφικά-οικονομικά χαρακτηριστικά εκτός υδάτων είναι τα:

Ανεμόεσσα, Δασόεσσα, Χαλκόεσσα, Κολινία, Αμπελία, Ευέλαιος, Εύοινος, Ευώδης, Οφιούσα, Ασπελία, Μακαρία, Κρύπτος, Σφήκεια, Θαρσίς

Γ...Βυζαντινά ονόματα όπως τα: Νήσος των Αγίων, Νέα Ιουστινιανή, Ιερά νήσος

Δ...Ονόματα πόλεων ονοματοδότες όλης της νήσου είνα τα: Παφία, Σαλαμινία, Αμαθουσία, Κίττιον, Γόλγοι

Ε...Ξένα ονόματα εβραϊκά-φοινικικά-αιγυπτιακά τα: Τσι, Χέθιμα, Χεττιείμ

ΣΤ...Σκοπίμως αφήσαμε για το τέλος την γραικοελληνική ομάδα ονομάτων η οποία θεωρείται η πλέον σημαντική για την εξεύρεσι της ορθής ετυμολογίας της ΚΥΠΡΟΥ. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, τα παρακάτω ονόματα σχετίζονται άμεσα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της θεοσεβικής αντιλήψεως των Αρχαίων σε σχέσι προς την Κύπρο και αποτελούν επομένως την κορωνίδα των άκρως σημαντικών ονομασιών.  
Είναι τα: Κυοφόρος, Ζωηφόρος, Ζωηγράφος, Αερία, Αφροδισία, Κεράστεια, αλλά τελικώς επεκράτησε το Κύπρος.

Αναφορικώς με την υπάρχουσα ετυμολογία της Κύπρου, αναφέρονται διάφορες εκδοχές, άλλες επιφανειακές κι άλλες πιό σοβαρές.

Επιφανειακή είναι επί παραδείγματι η εκδοχή να βγήκε το όνομα Κύπρος από το Κρύπτος, πρώην όνομα της νήσου, "δια το κρύπτεσθαι πολλάκις υπό της θαλάσσης".

Η πιό σοβαρή προσπάθεια ετυμολογήσεως πηγάζει από άκρως αμφιβόλου επιστημονικής αξίας συγγράμματα της αρχαιότητας, μίας όμως γλωσσικώς παρακμιακής εποχής όπου η αρχικώς περιγραφείσα γλωσσική ραθυμία έψαχνε πάντα την εύκολη απάντησι. 

Η ομάς αυτή των ετύμων αναφέρεται:

Α...σε κάποια άγνωστη πόλι Κύπρο, ονοματοδότειρα της νήσου,

Β...το φυτό κύπρος (χέννα),

Γ...τον υιό ή την κόρη του μυθικού βασιλέως Κινύρα, Κύπρο,

Δ...το επίθετο ή θεολογικώς μιλώντας, την Ιδιότητα και Ενέργεια της θεάς Αφροδίτης, «Κυπρίς» ή «Κύπρα»,

Ε...το σε μεγάλες ποσότητες υπάρχον ορυκτό, τον χαλκό.

Οι παραπάνω προσπάθειες συγκλίνουν όλες στο ίδιο λάθος. Δεν λαμβάνουν σοβαρώς υπ' όψιν ότι οι Πελασγοί πάντοτε είχαν την συνήθεια να καταγράφουν ή να κωδικοποιούν μέσα στην ίδια την λέξι, ιδιότητες και χαρακτηριστικά του περιγραφομένου (να ταυτίζουν σημαίνον-σημαινόμενο). 
Επομένως, με το όνομα κάποιας αγνώστου πόλεως, ενός φυτού, των τέκνων του Κινύρα, του χαλκού ή της ιδιότητος της Αφροδίτης, προκύπτει πάλι το ίδιο ετυμολογικό ερώτημα. 
Δηλαδή, τι εσήμαινε το όνομα το οποίο μάλιστα έπρεπε να αρμόζη σε μία Θεά και σε βασιλόπουλα; 
Διότι γνωρίζουμε πως τα ελληνικά ονόματα κάτι σημαίνουν και δεν είναι απλώς γράμματα βαλμένα σε σειρά όπως ας πούμε τα αγγλικά. 
Επειδή όμως αυτή η ιδιότης/μεθοδολογία των λέξεων στην πελασγική/ελληνική απεφασίσθη από τους ειδικούς/φιλολόγους να μην διδάσκεται, γενιές ολόκληρες μελετητών έχουν γαλουχηθή να σκέπτονται λάθος και να εκφέρουν λέξεις με λανθασμένο νόημα.

Υποκρύπτεται πίσω από την παραπάνω γλωσσική αδυναμία και μία άλλη σκοπιμότης η οποία αναφέρεται σε θεολογία. Το ισχύον θεολογικό σύστημα -χριστιανισμός-, ετοποθέτησε σκοπίμως τον νεοέλληνα όσο το δυνατόν μακρύτερα από την πηγή της γλώσσης του, των ελληνικών παραδόσεων και εν τέλει και του αρχαίου θεοσεβικού συστήματος ώστε μη γνωρίζοντας τίποτε από εκείνο -και μάλιστα διδάσκοντάς τον εντελώς διαστρεβλωμένες αντιλήψεις περί αρχαιότητος-, να μην δύναται να συγκρίνη το ισχύον τότε με το παρόν. Αυτό επιτυγχάνεται κυρίως μέσω παιδείας και μάλιστα γλωσσικής παιδείας όπου σκοπίμως η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών δομείται έτσι ώστε να δίδεται αποσπασματικά και με μισητό τρόπο η γνώσις, δίχως υποψία σοβαρών γλωσσολογικών αναλύσεων και επικεντρωμένη πάντα σε αττική διάλεκτο.

Στην δε περίπτωσι της ΚΥΠΡΟΥ, απευκταίον είναι η θεολογική προσπάθεια εμβαθύνσεως στην θεϊκή ενέργεια με το όνομα Αφροδίτη, στις ιδιότητες και ενέργειές της, ώστε μέσα από αυτές να προκύπτη και το έτυμον του επιθέτου Κυπρίς το οποίο κρύβει τις ενέργειες και δεν είναι ένα όνομα-ταμπέλα όπως θα ήταν στα αγγλικά.

Η Αφροδίτη ήτο η ονοματοδοτηθείσα έτσι Θεϊκή ενέργεια του Έρωτος, δηλαδή της θεϊκής εκείνης ΡΟΗΣ η οποία ΕΝΩΝΕΙ με αποκλειστικό σκοπό την Δημιουργία. 
Σαν ΡΟΗ λοιπόν εσυμβολίζετο με Ύδωρ -αναδυομενη εκ του αφρού- ως το πλέον αντιπροσωπευτικό στοιχείο των Ιδιοτήτων των Ερωτικών Ροών. Είναι δε θηλυκή Ενέργεια διότι μέσω της Δράσεως της εκπορευομένης εξ αυτής, γεννάται-δημιουργείται ένα έργο ή ύπαρξις. 
Η ετυμολογία του ονόματός της επομένως δεν είναι καθόλου περίεργη αλλά συνεπής με την Εξ Υδάτων (αλληγορικώς Συναισθημάτων) προερχομένη ενέργειά της.

Όμως, οι πάσχοντες από γλωσσική πελασγική απαιδεία επιστήμονες θεωρούν προβληματική την πασιφανή ετυμολογία της την οποία αναζητούν, όπως πάντα λόγω ιουδαιοχριστιανισμού, στην Ανατολή. 
Φθάνουν μέχρι του σημείου να θεωρούν ετυμολογική συγγένεια Αφροδίτης και Αστάρτης, στηρίζοντας την φενάκη στον Ηρόδοτο (Ιστορίες Ι, 105) ο οποίος αναφέρει ότι ο ναός της Αφροδίτης Ουρανίας στην Ασκαλώνα της Συρίας ήτο το αρχαιότερο ιερό της και μέσω Φοινίκης εξηπλώθη η λατρεία της στην Κύπρο και στα Κύθηρα. Ο Ηρόδοτος φυσικά, ως ιστορικός απατεών που ήτο, δεν ενδιεφέρθη να μάθη αν στην Ασκαλώνα ζούσαν Πελασγοί, όπως απεφάνθη η αρχαιολογία (όρα εκδοτικό εισαγωγικό σημείωμα του παρόντος τεύχους). 
Ούτε τον ενδιέφερε ότι οι Μακεδόνες την απεκάλουν Ζειρήνη δηλ. γεμάτη+θερμή+ροή, ό,τι δηλαδή είναι η Ερωτική Ροή. Όμως και στα λατινικά, το VENUS σημαίνει ροή νερού^[1]. Μελετώντας τα παραπάνω, δεν ξενίζει το να γράφη ο Παυσανίας ότι την λατρεία της Θεάς έφερε στην Αττική ο Αιγέας διότι η λέξις Αιγέας προτείνει Ερωτική δυναμική ενέργεια (εκ του αΐσσω).   
Αλλοι μελετηταί την θεωρούν ξενική διότι, κατά τον Όμηρο, προστάτευε την Τροία παραβλέποντας το ότι, πάλι κατά τον Όμηρο, οι Τρώες είχαν ίδιους θεούς και γλώσσα, ίδια ήθη κι έθιμα με τους Αχαιούς. (η ονομασία Έλλην δεν είχε ακόμη τότε εθνική σημασία). 
Εξ άλλου στην Ιλιάδα υπάρχουν άπειρα αλληγορικά θεολογικά στοιχεία τα οποία, λόγω κρατούσης θρησκείας, δεν προσεγγίζονται και δεν μελετώνται σκοπίμως, ώστε οι εντυπώσεις να παραμείνουν στο παραμυθητικό στοιχείο του Έπους. 
Υπάρχουν και θεωρίες περί αλληγορικής Θεσσαλικής καταγωγής της αλλά η λέξις θεσσαλία πάλι αναφέρεται σε ύδατα. Όπως και το επίθετο Παφία, το οποίο σημαίνει ήρεμα νερά^[2]. Η αλληγορική σχέσις της με το νερό είναι φανερή κι από τα επίθετά της Ποντία, Λιμενία, Πελαγία, Θαλασσία και Γαληναίη.

Για την σχέσι Αφροδίτης-Υδάτων εγράφησαν περιληπτικώς τα παραπάνω ώστε να τεκμηριωθή η ανάγκη "ταυτίσεώς" της συμβολικώς με νήσους και συγκεκριμένα ΚΥΠΡΟ-ΚΥΘΗΡΑ οπότε καθόλου τυχαία δεν προέκυψαν τα ομηρικά προσηγορικά της θεάς Κύπρις και Κυθέρεια τα οποία όχι μόνο ΔΕΝ έχουν τοπικό χαρακτήρα αλλά πρέπει να εξετασθή η πιθανότης μήπως εκ της Θεάς να ωνομάσθηκαν έτσι διότι οι αρχαίοι ήσαν άκρως ευσεβείς εκείνες τις εποχές.

Ο ΧΑΛΚΟΣ

Είναι γνωστό από επιγραφές Αιγυπτίων ή Χετταίων περί τον 15ο αι. π.Χ. ότι η Κύπρος ήτο γνωστή ως Abesin (γραικοπελασγική λέξις σημαίνουσα καταμεσίς του νερού) ή Tsi (εκ του Κυ) ή ¶συ (πελασγική λέξις σημαίνουσα Ζωηφόρος ή Πύρινη όπου πυρ=ενέργεια στην γραικοπελασγική θεολογία). 
Δεν ήτο γνωστή ακόμη ως Κύπρος διότι η ονομασία αυτή ίσως να μην είχε καθιερωθή ακόμη από την Γραικοελληνική θεολογική συνείδησι ή μπορεί να είχε καθιερωθή μόνο μεταξύ Γραικοελλήνων.

Η ανάπτυξις των Αχαιών-Δαναών εβασίσθη εν ολίγοις στην ανταγωνιστικότητά των και στην διάθεσί των να μην αποφεύγουν πολέμους. Η επικράτησίς των στους πολέμους ωδήγησε στην ανάπτυξι πολεμικών μέσων τα οποία εβασίζοντο στον χαλκό. Η Κύπρος ήτο πασίγνωστη για τον χαλκό του υπεδάφους της ο οποίος ήτο απαραίτητος για την πολεμική μηχανή των Αχαιών. Η
Ύστερη Περίοδος του Χαλκού (1650-1050 π.Χ) εσημείωνε και την ακμή των Αχαιών και ήτο φυσικό η Κύπρος να είχε θεωρηθή ως νήσος-πηγή όχι μόνον χαλκού καθ' εαυτού αλλά δυνάμεως η οποία απεκτάτο μέσω χαλκού. Η Κύπρος δεν εταυτίσθη με τον χαλκό αλλά με την Ισχύ την οποία προσέδιδε η κατοχή χαλκού εκείνη την εποχή. 
Σε αυτήν την πολύ λεπτή διαφορά οφείλονται τα ετυμολογικά σφάλματα περί Κύπρου. Διότι οι Πελασγοί ήσαν πολύ προσεκτικοί στις ονοματοδοσίες των και ήταν αδύνατον να ωνομάσουν μία πανίσχυρη περιζήτητη πολύτιμη νήσο με το όνομα μετάλλου.  Αντιθέτως, ωνόμασαν το μέταλλο με όνομα περιγράφον την ισχύ την προσέδιδε η κατοχή του. 
Επειδή το μέταλλο αυτό, με τα άφθονα κοιτάσματα και τεχνολογία κατεργασίας μετά την εξόρυξι, προσέδιδε απίστευτα μεγάλη οικονομική/στρατιωτική ισχύ, πολύ λογικά σκεπτόμενοι, ωνόμασαν το ίδιο το μέταλλο ως ισχυρομέταλλο και την νήσο παρομοίως, αποικίζοντάς την ταυτοχρόνως ώστε να ευρίσκονται πλησίον του ισχυρομετάλλου χαλκού, από τον οποίον, αναμειγνύοντάς τον με κασσίτερο, εδημιούργησαν τον ανθεκτικό ορείχαλκο (μπρούτζο), ασυναγώνιστο στην μάχη.

Κατόπιν των παραπάνω, και παραλείποντες τις εκ του πονηρού ή εξ αφυίας προσπάθειες ετυμολογήσεως δήθεν από Σουμερίους και άλλους ανατολικούς λαούς, ως η ελληνική γλώσσα να ήτο πάμπτωχος ζήτουλας λέξεων σαν την λατινική ή αγγλική σήμερα, παραθέτουμε και την ελληνική άποψι.

Αναλύουμε την ΚΥΠΡΟ ως σύνθετη λέξι αποτελουμένη από την γραικοπελασγική ρίζα ΚΥ- και την σημαντικότατη γραικοπελασγική ρίζα ΕΡΙ-.

Η ΡΙΖΑ ΚΥ-

Η ενέργεια αυτής της ρίζας γίνεται αμέσως κατανοητή από το πλέον σημαντικό παράγωγο ρήμα της, το ΚΥΩ. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό το άμεσα σχετιζόμενο με την Αφροδίτη-ερωτική ενέργεια ρήμα; Δηλώνει κατ' αρχάς μία αυξητική ενέργεια δηλ. μία μεγένθυσι-διόγκωσι η οποία όμως δεν είναι κενή αλλά αντιθέτως, περικλείει κάτι (ον, ή υλικό, ή ιδεολογικό, ή αφηρημένο ενεργειακό κλπ) μέσω σπερματοδοτήσεως κάποιας ενεργείας. Το ΚΥΩ σημαίνει ότι κάτι ΚΥΟΦΟΡΕΙΤΑΙ και ευρίσκεται εντός σπηλαιώδους-καλυπτομένου-προστατευμένου περιβάλλοντος κι αυτό δεν είναι πάντα μία ύπαρξις αλλά αφαιρετικά αναφέρεται σε ΚΥΟΦΟΡΙΑ ίσως ενεργειών ή συστήματος ενεργειών ή ιδεών ή σχεδιασμών ή ισχύος ή δυνάμεως κλπ.

Παράγωγο ουσιαστικό της ρίζας ΚΥ- είναι το ΕΓΓΥΟΣ>ΕΝ-ΚΥ-ΟΣ όπου ΕΝ-=το εντός (το αγγλικό ΙΝ). Οπότε σημαίνει το ΕΝ- καταστάσει διογκώσεως περικλείον κάτι ΚΥ-, το Έγγυον=κυοφορούν.

Η ρίζα ΚΥ- δηλ. διόγκωσις περικλείουσα ύλη ή και ενέργειες, όταν είναι περιορισμένη-κλειστή λέγεται ΚΥ-ΚΛΟΣ... Το δεύτερο συνθετικό είναι το δήθεν αγγλικό close...

άλλα παράγωγα είναι το:

κύββα=ποτήρι ή για την ακρίβεια διόγκωσις ΚΥ- περιέχουσα υγρό ΒΑ- εξ ου και κύβας=νεροθήκη.

Σ-κύτη=κεφαλή ως περικλείουσα την ακαθόριστη ουσία εγκέφαλο το σήμερα λίαν κακώς ονομαζόμενο μυαλό

σ-κύτος=δέρμα ως εμπεριέχον-περικλείον τα ζωτικά όργανα

κύπη-κύπελλο ως εμπεριέχον-περικλείον νερό

άλλα παρόμοια ουσιαστικά είναι τα:

κυφόν, κύφωσις=καμπούρα, σ-κύβω=κύπτω, κύβεθρον=κυψέλη κλπ

Με συνήθη αλλαγή του φωνήεντος (πολύ μικρή σημασία έδιναν στα φωνήεντα οι Πελασγοί και η ορθογραφία τους έχει λιγώτερη έως αμελητέα σημασία στις ετυμολογίες) προκύπτουν κοίλον, κοιλιά, κοιλάδα, κυρτό, κάμπτω, καμάρα, καμπύλο, κοίτος, κουκούλι.

Βάσει αυτής της ρίζας έχουμε μυθολογικές έννοιες όπως ΚΥΚΝΟΣ, ΚΟΙΟΣ, ΦΟΡΚΥΣ, ΚΗΤΩ.

Η δε ΚΙ-ΘΑ-ΡΑ έχει την διόγκωσι-ηχείο όπου κυοφορείται ο ήχος της εξ ού και η ονομασία της.

Η ρίζα ΚΥ- όπως την εξετάσαμε, έχει ονοματίσει κι άλλες πελασγικές έννοιες. 
Για τις ανάγκες αυτής της εργασίας χρησιμοποιούνται ρίζες όπου το ΟΥ- εναλλάσσεται με Υ-^[3] αλλά και με Ω-^[4] συμφώνως προς τις συνηθέστατες γνωστές γλωσσικές τροπές της πελασγο-γραικο-ελληνικής και παραγώγων γλωσσών.

Το ΚΥ- τρεπόμενο σε ΚΟΥ- είναι το όνομα της αγελάδος (λόγω του όγκου της όπως και του κήτους στην θάλασσα) στην γραμμική Β' κι έτσι διετηρήθη στην Σαξονική-Γερμανική. 
Το ΚΟΥ- όμως είναι ίδιο με το ΚΩ- οπότε προκύπτει η ονομασία της νήσου η οποία έχει το σχήμα αγελάδος και είναι όνομα συνεπές με την πελασγική συνήθεια ονομασιών βάσει γεωγραφίας.

Στην γραμμική Β' και το πλέον πολύτιμο μέταλλο αρχίζει με ρίζα ΚΥ=ΚΟΥ. 
Πρόκειται για την ονομασία του χρυσού=ΚΟΥ-ΡΑ-ΣΟ αν η γραμμική Β' είναι σωστά ερμηνευμένη. 
Η ετυμολογία είναι προφανής. Όποιος κατέχει χρυσό κατέχει μεγάλη ισχύ κι αυξητική θερμή ενέργεια.

Η Αφροδίτη ταυτίζεται και με τα ΚΥ-Θ-ΗΡΑ>ΚΥΘΕΡΑ. 
Παρατηρούμε πάλι τις ίδιες ρίζες με την ΚΥ-Π-(ε)ΡΟ δηλαδή ΚΥ- κι ΕΡΙ-. 
Η Αφροδίτη λοιπόν δεν εμφανίζεται πρώτα στα ΚΥΘΗΡΑ κι έπειτα στην ΚΥΠΡΟ ή αντιθέτως αλλά εννοιολογικώς και ετυμολογικώς πρόκειται απολύτως για την ίδια λέξι με την ίδια θεολογική σημασία. 
Είναι ανυπόφορη κατάντια και ηθικός ξεπεσμός το να ψάχνουν την ετυμολογία των ΚΥΘΗΡΩΝ στον αγνώστου ταυτότητος βιβλικό λαό Καφθώρ. 
Η λαγνεία για την Ανατολή αναμφιβόλως πηγάζει από την κρατούσα θρησκεία αλλά τα θύματα πάντα είναι οι Πελασγοί πρόγονοι. Κι επιτέλους, όταν οι ανυπόφοροι Ρωμαίοι έλεγαν το ΕΧ ORIENTE LUX ανατολικά τους είχαν την Ελλάδα...

Η ΡΙΖΑ ΕΡΙ-

Για την σημασία της ρίζας αυτής οι πηγές αναφέρουν:

αχώριστον μόριον προτιθέμενον των λέξεων προς επίτασιν της εννοίας αυτών (Liddel & Scott).

Ησύχιος.: ΕΡΙ=πολύ, μέγα, ισχυρόν

Παρατίθενται πολλές λέξεις των οποίων η σημασία αποκτά μεγίστη ΙΣΧΥ με την χρήσι της ρίζας αυτής.

Ερι-μύκος=ισχυρώς μυκώμενος  

ερί-φλοιος=έχων παχύν φλοιόν

Ερι-κλάγκτης=σφοδρώς κλάζων, ηχών 

ερι-φυής=πολύβλαστος

Ερι-κυδής=μεγάλη δόξα 

ερί-χρυσος=πλούσιος εις χρυσόν

ερι-ώδυνος=πολυώδυνος

Ερι-πτοίητος=πάρα πολύ πτοούμενος 

ερι-ώδων=μεγάλους έχων οδόντας

Ερι-σθενής=ερί-σφηλος=μεγαλοδύναμος

ερι-ώλη=σφοδρή ανέμου συστροφή

Ερι-σάλπιγξ=ηχηρώς σαλπίζων 

ερι-ώπις=μεγαλόφθαλμος 

Ερι-σμάραγος=ερι-σφάραγος=ηχηρώς βροντών

ερι-θυρίς=μεγάλη θύρα

ερί-πνοος=ισχυρώς πνέων

ερι-αυγής=λίαν φωτεινός 

ερι-αυχήν=έχων υψηλόν τράχηλον

ερι-βόας=ισχυρός βοών

ερί-βομβος=ισχυρώς βομβών

ερι-βριθής=λίαν βαρύς

ερί-βρυχος=ηχηρώς βρυχώμενος

ερι-βώλαξ=έχων μεγάλους βόλους

ερί-βωτος=μεγαλόψυχος

ερι-γάστηρ=μεγάλην έχων γαστέρα

ερι-γδουπέω=κτυπώ σφοδρώς

ερι-γηθής=λίαν περιχαρής

ερί-γηρυς=μεγαλοφώνως ομιλών

ερί-γληνος=έχων μεγάλους βολβούς οφθαλμών

ερί-δηλος=λίαν επιφανής

ερι-δινής=λίαν ταχέως περιδινούμενος

ερί-δματος=ισχυρώς εκτισμένος

ερι-ήκοος=έχων οξείαν την ακοήν

ερι-ηχής=ισχυρός ηχών

ερί-θαλλος=σφοδρά θάλλων

ερί-θυμος=οξύθυμος

ερί-κλυτος=πολυφημισθείς, περήφανος

ερι-κτέανος=πολυκτήμων, πλούσιος

ερι-κύμων=σφόδρα εγκύμων

ερι-λαμπής=σφόδρα λάμπων

ερί-ολβος=σφόδρα όλβιος

ερί-δωρος=μεγαλόδωρος

ερί-ζωος=μακρόβιος

ερί-πλευρος=έχων ισχυράς πλευράς

ερί-σπορος=καλώς σπαρμένος

ερι-στάφυλος=πλούσιος εις σταφυλάς

ερι-ταρβής=μεγάλως δειλός

ερί-τιμος=πολύτιμος,

ερί-τμητος=καλώς κεκομμένος

ερι-φεγγής=λίαν λαμπρός

ερι-φλεγής=πάνυ φλέγων

ερί-φυλλος=έχων πολλά ή μεγάλα φύλλα

Εκ της ρίζας ΕΡΙ- παράγεται το ουσιαστικό ΕΡΙΟΝ το οποίο κυριολεκτικώς σημαίνει μαλλί. Πρόκειται για μία από τις λέξεις-γρίφους ή καλύτερα ένα από τα γλωσσικά παιγνίδια επί τη βάσει των οποίων εδομήθη η ελληνική Μυθολογία. Δηλαδή, όπου υπάρχει Μύθος αναφερόμενος σε μαλλιά αλληγορείται ΙΣΧΥΣ.

Ένα κλασσικό μυθολογικό παράδειγμα είναι η Γοργόνα Μέδουσα της οποίας το Μαλλί=Έρι=Ισχύς είναι από φίδια. Οι ενέργειες της Μεδούσης (συναισθηματικές λόγω του ότι σχετίζεται με νερό) οδηγούν σε Ισχύ χθονία-φιδίσια δηλ. χαμηλού ενστικτώδους-αισθητηριακού επιπέδου, κάτι το οποίο θεραπεύεται μόνο με την αποκοπή της κεφαλής-Ισχύος της από τον Περσέα=διανοητικόν πυρ.

Αλλο μυθολογικό παράδειγμα του ΕΡΙΟΥ είναι η γέννησις του γενάρχου των Αθηναίων ΕΡΙΧΘΟΝΙΟΥ από το Μαλλί=Εριο=ΙΣΧΥΣ της Αθηνάς και το σπέρμα του Ηφαίστου. 
Αυτός ο μύθος παραπέμπει απ' ευθείας σε αυτό το οποίο με σημερινούς οικονομίστικους όρους θα αποκαλούσαμε "προστιθεμένη αξία". Επρόκειτο για πρότυπο αναπτύξεως των αρχαίων Αθηναίων διδάσκον την ευφυιά αξιοποίησι της εργασίας όπως επί παραδείγματι να μην αρκούνται στην Ηφαιστιακή δυναμική δημιουργίας πήλινων σκευών αλλά να τα ζωγραφίζουν όμορφα ώστε να μην πωλούνται απλώς ως πήλινοι αμφορείς αλλά ως έργα υψηλής τέχνης.

Αυτό το πελασγογραικικό πρότυπο εδανείσθησαν οι Εβραίοι και εδημιούργησαν τον μύθο με τον μακρυμάλλη Σαμψών όπου η ισχύς του ήτο αλληγορικώς στο μαλλί=έριό του. 
Όταν η Δαλιδά συμβολικώς του κόβει το μαλλί του αφαιρεί την ισχύ του.

Έχοντας αυτά περί ΕΡΙ- υπ' όψιν, μπορούμε να ερμηνεύσουμε τα τελευταία δύο ονόματα της Κύπρου δηλ. Αερία και Κεράστεια.

Στην ΑΕΡΙΑ το αρχικό -Α- δεν είναι στερητικό αλλά είναι επιτατικόν της εννοίας όπως το -Α- στην λέξι Αδελφός δηλαδή προερχόμενος ΑΠΟΛΥΤΩΣ εκ της ιδίας δελφύος-μήτρας. ΑΕΡΙΑ λοιπόν είναι η επίτασις του ΕΡΙ-, η πανίσχυρη, η ακατάβλητη, η ακαταμάχητα δυνατή. 
Μας προξενεί δε τεραστία εντύπωσι η ευκολία με την οποία λατινοποιείται η λέξις ως δήθεν προερχομένη από την αρχαία λατινική λέξη για τον χαλκό (aes-aeris). Απαράδεκτη Λατινολαγνεία βασισμένη στην άγνοια των πελασγικών παραδόσεων όπου αποσιωπάται ότι οι αρχαίοι λατίνοι ήσαν κι αυτοί Πελασγικής καταγωγής και μάλιστα οι Ρωμαίοι ήσαν άποικοι Αρκάδες και Βοιωτοί κι ήταν αυτοί οι οποίοι έδωσαν γλώσσα και γράμματα στην Ιταλία. 
Οι αρχαίοι Πελασγοέλληνες μετέδωσαν το όνομα του χαλκού (κύπ-ε-ρος) στους Ρωμαίους, ενώ παλαιότερα ωνομάζετο πάλι πελασγικά ae(r)s-aeris. Από το πελασγογραικικό κύπ(ε)ρον=cuprum, προήλθε και η ονομασία του χαλκού στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες όπως αγγλικά copper, γαλλικά cuivre, γερμανικά kupfer, κλπ.

ΑΕΡΙΑ όμως ήτο προσωνυμία και της Αφροδίτης κατά τον Τάκιτο και βέβαια δεν βγήκαν οι Έλληνες στην ζητιανιά λέξεων για να χαρακτηρίσουν την Θεά τους. 
Όσο για τις αναφερόμενες εκδοχές ότι ΑΕΡΙΑ ωνομάσθη από τον Αερία, μυθικό ιδρυτή του ναού της Αφροδίτης ή από την ομίχλη ή από τους αέρηδες, δεν αξίζει να τα λάβουμε υπ' όψιν.

Αναφορικά στο Κεράστεια/Κεραστία/Κεραστιάς/Κεραστίς η ονομασία οφείλεται πάλι στην ΙΣΧΥ διότι αυτή ήτο η σημασία των ΚΕΡΑΤΩΝ στους αρχαίους λαούς και τις θρησκείες-μυθολογίες των. 
Με λίγη προσοχή βλέπουμε ως σύμβολο Ισχύος (και δικαιοσύνης) τα κέρατα στην Μινωική Κρήτη, τα κέρατα του Πανός, το κέρας της Αμαλθείας, τα κέρατα του Άμμωνος Διός, κέρατα σε Βίκινγκς, σε Πέρσες βασιλείς, στον Μέγα Αλέξανδρο κλπ.

Τελικώς η λέξις Κύπρος δηλεί ΠΗΓΗ ΙΣΧΥΟΣ.

Καταλήγουμε ότι συνδυάζοντας μετά τα παραπάνω το ΚΥ- και ΕΡΙ- προκύπτει, όχι η λέξις-ταμπέλα Κύπρος, ούτε ο χαλκός, ούτε η ΑΦΡΟΔΙΤΗ, αλλά ΑΥΤΟΣ Ο ΤΟΠΟΣ Ο ΠΕΡΙΚΛΕΙΩΝ/ΚΥΟΦΟΡΩΝ ΔΥΝΑΜΙ-ΙΣΧΥ-ΕΝΕΡΓΕΙΑ κι αυτό ακριβώς είχε όποιος κατείχε χαλκό εκείνη την εποχή αλλά κι όποιος ευλογείται από θεϊκό Έρωτα και άρα θα ΚΥοφορήση σπουδαία έργα ή υπάρξεις. 
Υπό αυτό το πρίσμα εξετάζοντας τα ονόματα της Κύπρου Κυοφόρος, Ζωηφόρος, Ζωηγράφος, Αφροδισία, αυτά αποκτούν ουσιαστική σημασία και παραπλήσια εννοιολογικώς του Κύπρος. ΚΥΠΡΟΓΕΝΗΣ σημαίνει ΙΣΧΥΡΟΝ ΓΕΝΝΗΜΑ και γι' αυτό υπάρχουν ονόματα όπως Αριστόκυπρος, Θεμιστοκύπρα, Πασίκυπρος, Στασίκυπρος, Τιμόκυπρος, Φιλόκυπρος, Κυπριανός, Κυπρόθεμις, Κυπραγόρας, Κυπράνωρ, Κυπρολέων κλπ. 

Η Αύρα της Κύπρου (ας μας επιτραπή η μεταφυσική θεώρησις) είναι ΙΣΧΥΡΗ, είναι τόπος γεμάτος ΙΣΧΥΡΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ κατά τους Αγίους Προγόνους μας κι αυτό αποδεικνύεται από τις αξεπέραστες ικανότητες των σθεναρών Κυπρίων σε όλους τους τομείς παρά τις διαχρονικές τρομακτικές καταστροφές.

Τα δεσμά με τα οποία η Κυπριακή Ιερά ΙΣΧΥΣ είναι δεμένη αποτελούνται αποκλειστικώς από την έλλειψι κοινωνικο-πολιτικο-θρησκευτικής παιδείας. Λίγο Διανοητικό Πυρ απαιτείται δια την ενεργοποίησιν, της σε λανθάνουσα κατάστασι υπάρχουσας Ισχύος. Όμως οι καλοθεληταί δεσμοφύλακες πάμπολλοι. 
Άλλοι θέλουν το όνομά της σουμερικό από τον χαλκό, zubar, ή ακόμη την σουμεριακή λέξη kubar (ορείχαλκος). 
Άλλοι δήθεν Ετεοκυπριακό κι άλλοι λένε Κύπρος=το Χάλκινο Νησί ή της Αφροδίτης ή Νήσος της Αγάπης.

Είναι και οι Λατινολάγνοι όπου η θεά των Τυρρηνών Κύπρα, μυστηριωδώς φέρεται να κολύμπησε και περιδιαβαίνοντας την νήσο την ονόμασε στανικώς Κύπρο ή ακόμη κι η cubrarmatris (όχι αγαπητή μητέρα αλλά η κυοφορούσα Ισχύ μητέρα) της Ουμβρίας η οποία μέσω θαύματος της εποχής, έζευξε τον δήθεν ανυπέρβλητο πασίγνωστο Ουμβρικό Πολιτισμό(!!!) με την Κύπρο[5]...

Υπάρχουν κι οι πολλοί σκληροί ανατολισταί πνευματοδεσμοφύλακες όπου όλα τα ανάγουν στην Μέση Ανατολή, σε ανοησίες κάποιας Παλαιάς Διαθήκης, σε μυθικούς σκοτάρχες Εβραίους γενάρχες, (τοις κύνων ρήμασι πειθόμενοι) ή Φοίνικες αφυείς κακεμπόρους πνευματομάχους.

Δεν ευελπιστούμε ότι η αναπτυχθείσα ετυμολογική θεωρία αυτή θα διδαχθή και θα ενισχύση το φρόνημα των υπό πνευματική κατοχήν Κυπρίων μέσω εκπαιδευτικού συστήματος.

Η Θεά έδειξε τον δρόμο τον οποίον οφείλουν να ακολουθήσουν οι Κύπριοι. 
Η ίδια επροστάτευσε αποτελεσματικά την ελληνικότητα της Κύπρου το 117 με τον Αδριανό, το 1571 με την ναυμαχία της Ναυπάκτου και το 1880 με την Αγγλοποίησι όταν οι μουσουλμάνοι Κύπριοι επεθύμησαν να επαναχριστιανισθούν.  Το ανατολικό σκότος όμως εβούλετο διαφορετικώς μέσω Αρχιεπισκόπου και η ευκαιρία χάθηκε.

---

[1] Αναλυτικά στο περιοδικό "ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ ΑΕΙΓΝΗΤΟΣ", Θεσσαλονίκη, Τεύχος 33, σελίς 39

[2] Περιοδικό "ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ ΑΕΙΓΝΗΤΟΣ", Θεσσαλονίκη, Τεύχος 34, σελίς 39

^[3] Πολύ συνηθισμένη τροπή Υ- με ΟΥ-. Π.χ. πτέρΥγα-φτερΟΥγα, τΥμβος-τΟΥμπα, τΥμπανο-τΟΥμπανο, κρΥσταλλο-κρΟΥσταλλο κλπ. Οι απαράδεκτοι αμαθείς γλωσσοφόνοι, λειψεγκέφαλοι, γλωσσομαφιόζοι καθηγηταί επιβάλλουν την αντικατάστασι του Υ- με Ι-. Π.χ. στη ελλαδική τηλεόρασι το γαρύφαλο γράφεται πλέον γαρίφαλο. Το Ι- όμως ποτέ δεν τρέπεται σε ΟΥ- άρα δεν μπορεί το γαρΙφαλο να λέγεται και γαρούφαλο... Επίσης το ντοκΙμανταίρ είναι λάθος για τον ίδιο λόγο.

^[4] Πολύ συνηθισμένη τροπή Ω- με ΟΥ- σε δωριείς-βλάχους όπου κΩφός=κΟΥυφός, κλΩβός-κλΟΥβί-club, πΩλώ-πΟΥλώ, κΩδΩν-κΟΥδΟΥνι, σκΩληξ-σκΟΥλήκι, πΩλος-πΟΥλάρι κλπ.

[5] Λίαν κακώς το Κύπρα θεωρείται ότι σημαίνει αγαπητή. Η ετυμολογική του συγγένεια με το λατινικό cupio και cupido (έρωτας), δείχνουν πάλι το ΕΡΙ- ως πανίσχυρη συναισθηματική ενέργεια και δείχνουν προς τα που ετυμολογείται ο ΕΡΩΣ. Από το Κύπρα παράγεται επίθετο Κυπρίς (θεά κυοφορούσα Ισχύ κι όχι θεά κάποιας νερόβραστης απροσδιόριστης αγάπης), επίθετο αποδιδόμενο στην Αφροδίτη.