Εβραίοι και Έλληνες

Φιλία ή εχθρότης Ελλήνων και Εβραίων; Μπερνάρ Λαζάρ και αντισημιτισμός.

4 Αυγούστου 2007

Αναλυτική απάντηση στα γραφέντα, και πάλιν, περί Μπερνάρ Λαζάρ και πολυαίωνης αντιθέσεως Ελλήνων-Εβραίων. Επιθυμώ να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα, διότι άλλοι από τους αναγνώστες θεωρούν αντιεβραϊκά τα γραφόμενά μου και άλλοι φιλοεβραϊκά!

Ούτε το ένα, ούτε το άλλο! Εγώ την Ελλάδα κοιτάζω!

Εν γένει, λοιπόν, δεν διαφωνώ με αυτά που γράφεις, φίλε επιστολογράφε, αλλά πρόσεξε το δικό μου σκεπτικό. Γίνομαι σαφέστερος: συμφωνώ σχεδόν με όλα αυτά που πολύ σωστά γράφεις, και ορισμένοι κόλακες των εβραίων (από ραγιαδισμό και αρνησιπατρία, όχι από γνήσια εκτίμηση προς τον εβραϊκό λαό) θα έπρεπε να τά διαβάσουν, μήπως και ξεκολλήσει το μυαλό τους. (Προσθέτω, επίσης, ότι πρακτικώς δεν τίθεται θέμα συμμαχίας είτε με το Ισραήλ είτε με τους Άραβες, για τον απλούστατο λόγο ότι -όσο και αν ενοχλεί τον εγωισμό μας- ουδείς μάς έχει ανάγκη και ουδείς ζητά την συμμαχία μας. Όταν το Ισραήλ έχει ολόκληρες ΗΠΑ και τον διεθνή εβραϊσμό, οι δε Άραβες της Μέσης Ανατολής ένα δισεκατομμύριο μουσουλμάνους στον κόσμο, λες να καίγονται για την συμμαχία της Ελλάδος; Όμως, σχέσεις εντίμου και υπευθύνου συνεργασίας επί των διμερών ζητημάτων – π.χ. Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, αντιμετώπιση ισλαμικής τρομοκρατίας, στρατιωτική συνεργασία κ.ά. όχι ασήμαντα, είναι και δυνατή και αναγκαία. (Υπ’ όψιν ότι είχε προταθεί από το Ισραήλ στρατιωτική συνεργασία με την Ελλάδα, πριν προταθεί στους Τούρκους. Εμείς αδρανήσαμε λόγω αριστερίστικου λαϊκισμού, και επωφελήθηκαν οι τούρκοι (μουσουλμάνοι, έστω και κεμαλικοί, εχθροί των Εβραίων)· αυτούς δεν τούς εμπόδισε κανένας αντισημιτισμός ή άλλη προκατάληψη. Και, εντάξει, προωθήθηκε από τα λόμπυ και συμφέροντα των ΗΠΑ το πράγμα, αλλά εμείς την ίδια περίοδος αγκαλιαζόμασταν με Αραφάτ, Καντάφι και άλλους αξύριστους και φωνάζαμε «αμερικάνοι και σιωνιστές, φονιάδες των λαών», ανεμίζοντας σφυροδρέπανα και πράσινους ήλιους. Δεν φταίνε για όλα οι Εβραίοι, λοιπόν.))

Το μόνο στο οποίο διαφωνώ μαζί σου, είναι ότι οποιαδήποτε συνεργασία αποκλείεται διότι το Ελληνικό πνεύμα είναι εγγενώς αντίθετο στον εβραϊκό υλισμό. Πολιτιστικές και ιστορικές αντιθέσεις υπάρχουν (και οι Εβραίοι, όντως, καθώς δεν μπορούσαν να έχουν γη, ούτε κράτος, εστράφησαν από νωρίς στο εμπόριο, στα χρηματιστηριακά και στις τέχνες). Αλλά τέτοιες ή άλλες πολιτιστικές αντιθέσεις ουδέποτε απέκλεισαν την συνεργασία στην εξωτερική πολιτική επί τη βάσει κοινών συμφερόντων. Έτσι γίνεται η υπεύθυνη εξωτερική πολιτική· βάσει γεωστρατηγικών συμφερόντων· όχι βάσει του αν… το Ελληνικό Δωδεκάθεο είναι ή όχι συμβατό με τον ανατολικό δεσποτισμό, ούτε με το αν οι Μακκαβαίοι και ο Ιώσηπος πολεμούσαν και κατηγορούσαν τους Έλληνες, ο δε Αντίοχος ο Δ’ και ο Απίων τους Εβραίους, πριν δυο χιλιάδες χρόνια! Σημειώνω, επίσης, διότι είναι ολέθριο να υποτιμάς τους ξένους (και δη τους αντιπάλους σου – εάν είναι αντίπαλοι) και να κλείνεις τα μάτια στην δική σου κατάσταση, ότι εμείς οι Έλληνες, με την μεταπρατική, παρακμιακή και ξενόδουλη κοινωνία και το κρατίδιό μας τους τελευταίους δύο αιώνες (πλην συντόμων αναλαμπών δόξης), θα έπρεπε, αντί να κατηγορούμε τους Εβραίους που έχουν βγάλει τόσους γίγαντες της επιστήμης, του πνεύματος και της τέχνης τους τελευταίους αιώνες -η αλήθεια να λέγεται-, και να λέμε ότι είναι… ανίκανοι για πνευματικό πολιτισμό -έλεος!-, αλλά και έχουν αποδείξει εμπράκτως την ζωτικότητα και τον πατριωτισμό τους, να στρωνόμασταν στην δουλειά μήπως και προκόψει η πατρίδα μας! Λαός που προδίδει την δική του Ιστορία και αφελληνίζει τα παιδιά του με το Ρεπούσειο ανοσιούργημα, δεν δικαιούται να κάνει υποδείξεις σε άλλους, πολύ δε περισσότερο να επικαλείται προγονικές δάφνες.

Αυτά δεν έχουν καμμία σχέση με την εβραιολαγνία των ημετέρων αρνησιπάτριδων “προοδευτικών” -το τονίζω και ελπίζω να γίνομαι κατανοητός-, αλλά και με την παγκόσμια εξουσία των φιλοεβραϊκών λόμπυ, μέσω της οποίας, και με τα προσχήματα του “αντιρατσισμού”, του “πολυπολιτισμού” κ.ά., με την πρόθυμη συνεργασία -και πρωτοβουλία- των ντόπιων λακέδων της Νέας Τάξης επιχειρείται ο αφελληνισμός του τόπου και η εξαφάνιση των εθνών της Γης. Οι διώξεις κατά της ελευθερίας του λόγου και η αστυνόμευση της σκέψης που εξαπολύουν οι φασίστες Δημητράδες και οι μιασματικοί “Ιοί” (τελευταίο κρούσμα: στις 5 Σεπτ. δικάζεται ο Κ. Πλεύρης, επί “ρατσισμώ”, για το βιβλίο του – και δεν μέ ενδιαφέρει τί λέει ο Πλεύρης (εγώ, σε ορισμένα διαφωνώ σαφώς)· εδώ είναι ζήτημα ελευθερίας του λόγου· οι νεοταξικοί φασίστες Δημητράδες, “Ιοί” και λοιποί, με πρόσχημα τον “αντιρατσισμό”, επιδιώκουν την δίωξη κάθε εθνικού φρονήματος· αύριο η καμπάνα θα χτυπήσει για εμάς), γίνεται πρωτίστως για πολιτικούς λόγους (κατεδάφιση της εθνικής ιδέας), και όχι από καμμιά αγάπη στους εβραίους. Προσβολή για την μνήμη των νεκρών του ολοκαυτώματος και των εβραίων της Ελλάδος είναι στην πραγματικότητα όλη αυτή η εβραιοκαπηλεία των “προοδευτικών” – το μίσος για την Ελλάδα είναι το κίνητρό τους, όχι η αγάπη για τους εβραίους (τις εβραϊκές κοινότητες, όχι τα διεθνή εξουσιαστικά όργανα) και τον εβραϊκό πολιτισμό. (Σκέπτομαι: Μόνον ζημιά κάνει στους εβραίους της Ελλάδος η νταβατζίδικη «προστασία» που τούς πουλάνε οι ανθέλληνες, «προστασία» η οποία κάνει κάθε πατριώτη Έλληνα να αγανακτεί! Θα πρέπει και οι ίδιοι οι εβραίοι της Ελλάδος να αποκηρύξουν τους Δημητράδες ξεκάθαρα, όπως στο παρελθόν απεκήρυξαν, προς τιμήν τους, της ανθελληνικές ντιρεκτίβες του Κέντρου Βίζενταλ.) Αλλά για το πού έχει φτάσει η ξενοκρατία, ο μισελληνισμός και η υποτέλεια (για να θυμηθώ τον τίτλο του εμβληματικού ιστορικού έργου του Κυριάκου Σιμόπουλου) σε αυτόν τον τόπο, θα ακολουθήσει νέο σημείωμα. (Επί του παρόντος, διαβάστε το καταπληκτικό άρθρο του αν. καθηγητού Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου, Κωνσταντίνου Ρωμανού, «Ολοκαύτωμα και διαπολιτισμική αγωγή στα ελληνικά σχολεία», και θα καταλάβετε πολλά για το πού τό πάνε μερικοί.)

Υπάρχει σιωνιστική συνωμοσία;

31 Ιουλίου 2007

Προς απάντησιν του σχολίου του «Αντιόχου Επιφανούς», δημοσιεύω τα ακόλουθα από το σοβαρό και υπεράνω κάθε υποψίας περί… νεοναζισμού, περιοδικό «Άρδην» – περιοδικό του αριστερού χώρου, δηλαδή. Διότι, εδώ θα βγω σε λίγο και εβραιόφιλος! (Αλλά, αν το συμφέρον της πατρίδος μου απαιτούσε να συμμαχήσω με τους εβραίους, φυσικά και θα το έκανα χωρίς κανέναν ενδοιασμό – όπως και με οποιονδήποτε άλλον. Έτσι γίνεται η εξωτερική πολιτική από τους σοβαρούς λαούς – βάσει των εθνικών συμφερόντων, όχι βάσει προκαταλήψεων και συνωμοσιολογιών, από την μία, ούτε βάσει μπουρδολογικών ιδεολογημάτων τύπου «αντιρατσισμού», «φιλειρηνισμού» κ.λπ. «προοδευτικές» σαπουνόφουσκες, από την άλλη.)

Δες λοιπόν, φίλε μου, έτσι για εξισορρόπηση, και την ανάλυση του Γ. Καραμπελιά, για το αν υπάρχει πράγματι «σιωνιστική συνωμοσία». Διότι, όπως σωστά γράφει, οι συνωμοσιολογίες, τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, οι… ενδογήινοι και οι λοιπές αηδίες (θα έμπαινα στον πειρασμό να υποθέσω ότι τα κατασκευάζει η… Μοσάντ, για να δίνει λαβή στο Κέντρο Βίζενταλ να μας ελέγχει ως παρανοϊκούς αντισημίτες! – αλλά η βλακεία των ουφολόγων είναι αρκετή εξήγηση), μάς εμποδίζουν να δούμε την φανερή και υπαρκτή εμπλοκή του διεθνούς εβραϊσμού στην παγκόσμιο πολιτική! Τί χρειάζεται να ασχολούμεθα με «κρυφές συνωμοσίες», όταν τα πάντα γίνονται φανερά;

Το υπόλοιπο κείμενο δεν θα το σχολιάσω, θα αρκεστώ όμως στα χωρία που επικαλείσαι από τον Μπερνάρ Λαζάρ. Λέει περίπου ότι οι Εβραίοι της διασποράς, ήθελαν πάντοτε να παραμείνουν Εβραίοι και διατηρούσαν με ζήλο την πίστη τους, τις παραδόσεις τους, τον πολιτισμό τους, την εθνική τους συνείδηση! (Γι’ αυτό και προκαλούσαν αντιπάθειες!) Ε λοιπόν, εύγε τους! Εγώ δεν τους αντιπαθώ γι’ αυτό· τους βγάζω το καπέλο! Αυτό θα έπρεπε να κάνει κάθε λαός, προπάντων ο Ελληνικός, με τέτοια Ιστορία! Ας τα βλέπουν οι «προοδευτικοί» τσιφτετέλληνες που εγκαταλείπουν τις δικές τους παραδόσεις! Εάν οι τσιφτετέλληνες είναι αρνησιπάτριδες και προσκυνημένοι γραικύλοι, ας μην τους φταίνε οι Εβραίοι που είναι πατριώτες! Και ένας λαός, όπως οι Εβραίοι, ο οποίος διετήρησε την εθνική του συνείδηση και την πίστη του δύο χιλιάδες χρόνια, στην εξορία, χωρίς δικό του κράτος, όχι, κάθε άλλο παρά δέχομαι ότι δεν έχει αξιόλογο πολιτισμό! Όχι φίλε μου! Έχουν πολιτισμό αξιολογότατο και τον σέβονται και τον τιμούν. Τα περί… καμηλών και προβάτων, επίτρεψέ μου, είναι για γέλια! Ας σέβονται και οι Έλληνες λίγο παραπάνω τον δικό τους μεγαλειώδη πολιτισμό, αν είναι άξιοι να λέγονται Έλληνες.

Να σου πω και κάτι για το οποίο διαφωνώ με το «’Αρδην» (το οποίο παρασύρεται από τον παραδοσιακό φιλοαραβισμό της Αριστεράς) και θα κάνει πολλούς να φρίξουν; Ακόμα και στο κράτος του Ισραήλ, βγάζω το καπέλο. Τους παραδέχομαι αυτούς τους ανθρώπους, με τον αγώνα και το αίμα τους κρατούν μια γωνιά προαιώνιας πατρογονικής γης, μέσα σε μια εχθρική, φανατισμένη, ισλαμική λαοθάλασσα! Τι θα έπρεπε να δηλαδή να κάνουν; Να γίνουν φυγόστρατοι, αρνησιπάτριδες διεθνιστές σαν τους νεοέλληνες και να αφήσουν τους Άραβες να τους πνίξουν και να τους αφανίσουν πληθυσμιακώς; Ερωτώ. Πείτε με και οπαδό του Σαρόν αν θέλετε, αλλά απαντήστε στο ερώτημα. Δύο χιλιάδες χρόνια, «και του χρόνου στην Ιερουσαλήμ» εύχονταν. Εσύ να τα βλέπεις -σ’ εσένα που διαβάζεις μιλώ φιλαράκο- που μιλάς για «χαμένες πατρίδες» και τώρα αναρωτιέσαι αν είναι και η… Μακεδονία Ελληνική!

Αλλού έχω εγώ πρόβλημα με τους Εβραίους. Όταν εμπλέκονται στις εθνικές μου υποθέσεις με τρόπο απαράδεκτο και επιζήμιο για τα εθνικά μου συμφέροντα. (Και έγραψα αρκετά γι’ αυτό, και υπάρχουν πολλά ακόμη, χειρότερα. Βλέπε επί τη ευκαιρία και σχετική δημοσίευση, «Ποιός αντισημιτισμός στην Ελλάδα;», στο νέο ιστολόγιο Φιλοπατρία.) Εκεί (και για όποιον άλλον εμπλέκεται στις εθνικές μου υποθέσεις) ζώνομαι τα άρματα! Με τον πολιτισμό τους και την θρησκεία τους δεν έχω κανένα πρόβλημα, είναι από τους αρχαιότερους και εν τοις πράγμασι αξιολογότερους της ανθρώπινης Ιστορίας! (Είναι ανασφάλεια και όχι συνειδητός εθνικισμός να νιώθεις την ανάγκη να πειστείς ότι ο άλλος δεν έχει πολιτισμό, προκειμένου να υπερασπιστείς τον δικό σου! Τον πολιτισμό μου, την φυλή μου και την πατρίδα μου δεν την υπερασπίζομαι επειδή είναι ανώτερη ή κατώτερη, αλλά επειδή είναι δική μου. Αυτό κάνει ο πραγματικός εθνικιστής.) Εκεί, με τον πολιτισμό τους και την θρησκεία τους, δεν έχω πρόβλημα με τους Εβραίους.

Αλλά όταν παρεμβαίνουν στα εθνικά μου ζητήματα, ΑΛΤ! ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ!

Όμως, και για το τελευταίο ακόμα, οι αρνησιπάτριδες γραικύλοι μειονεκτικοί ψευτοπροοδευτικοί τσιφτετέλληνες ευθύνονται, όχι οι Εβραίοι! Εάν εσύ είσαι καρπαζοεισπράκτορας και όποιος περνά (ακόμη και ο ξυπόλητος σκοπιανός) βαράει, ας μην σου φταίει ο Εβραίος που κάνει το αυτονόητο για κάθε άνθρωπο, να αγαπά την πατρίδα του, την φυλή του, την θρησκεία του και την παράδοσή του, και να προωθεί τα εθνικά του συμφέροντα! Τι το παράξενο βλέπεις σε αυτό; Δεν υπάρχει «προαιώνια συνωμοσία» που σε κάνει να τρως σφαλιάρες· το ότι σκύβεις τον αυχένα φταίει, ραγιά!

Ακολουθούν τα άρθρα του «’Αρδην», για μία άλλη οπτική επί του ζητήματος.

————————————————————————
Υπάρχει σιωνιστική συνωμοσία;
Ένας από τους λόγους που μας ώθησαν στην έκδοση αυτού του αφιερώματος ήταν η ανάγκη να απαντήσουμε σε ένα ερώτημα που τίθεται όλο και πιο επιτακτικά τον τελευταίο καιρό και στη χώρα μας: στην ενισχυόμενη πεποίθηση πως βρίσκεται σε εξέλιξη μια παγκόσμια σιωνιστική συνωμοσία, η οποία καθοδηγεί υποχθόνια τη “νέα τάξη”, οικονομική και πολιτική, που κυβερνάει τον πλανήτη μας.
Βιβλία όπως τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, (που κατασκευάστηκαν μάλλον από την τσαρική μυστική αστυνομία) θεωρούνται αυθεντικές εκφράσεις αυτής της συνωμοσίας και κυκλοφορούν σε εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα. Και όσο η κατεστημένη σκέψη θα αρνείται να υποβάλει σε οποιαδήποτε σοβαρή κριτική το κράτος του Ισραήλ και το σιωνιστικό λόμπι, τόσο περισσότερο θα ενισχύεται, ιδιαίτερα στα λαϊκά στρώματα, η πεποίθηση για την αυθεντικότητα μιας τέτοιας
συνωμοσίας, όπως ήδη συμβαίνει στις ΗΠΑ, όπου μεγάλο μέρος των Αφροαμερικανών και ιδιαίτερα οι Black Muslims και ο Λούϊς Φάραχαν είναι ένθερμοι οπαδοί της θεωρίας της συνωμοσίας, για να μην αναφερθούμε στις μουσουλμανικές χώρες.
Ωστόσο το σιωνιστικό φαινόμενο και ο ρόλος του εβραϊκού λόμπι στις ΗΠΑ μπορεί να εξηγηθεί χωρίς να χρειαστεί να προσφύγουμε στη “θεωρία της συνωμοσίας”.
Οι Εβραίοι δείχνουν πράγματι μια μεγάλη αλληλεγγύη μεταξύ τους, έχουν ιδιαίτερη και αυξημένη συμμετοχή στις τραπεζιτικές και χρηματιστικές δραστηριότητες, όπως επίσης και στη διανόηση και τα ΜΜΕ.
Σε ό,τι αφορά την υπεραντιπροσώπευσή τους στον τραπεζιτικό και χρηματιστικό τομέα, είναι απολύτως λογική, διότι οι Εβραίοι καθώς αποκλείονταν για εκατοντάδες χρόνια από παραγωγικές δραστηριότητες στράφηκαν ήδη από την ύστερη αρχαιότητα στο επάγγελμα του σαράφη, του τραπεζίτη, του αργυραμοιβού, του εμπόρου πολυτίμων λίθων.
Ως προς την ενισχυμένη αίσθηση της κοινότητας τα πράγματα είναι εξ’ ίσου απλά.
Το εβραϊκό έθνος, μετά τη “βαβυλώνια αιχμαλωσία” και την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τον Τίτο, μεταβλήθηκε σε ένα “έθνος χωρίς πατρίδα”, οπότε το βασικό στοιχείο της συνοχής του γίνεται η θρησκεία.
Ο εβραϊκός λαός είναι ο μοναδικός λαός του οποίου η ιστορία είναι ταυτισμένη με την θρησκεία του.
Ζώντας ανάμεσα σε ξένους λαούς, διατήρησε την ταυτότητά του μέσα από την ισχυρή κοινοτική του αίσθηση. Οι Εβραίοι άντεξαν διώξεις και “εξόδους”, μόνο και μόνο γιατί διέπονταν από αυτή τη φοβερή συνοχή. Κατά συνέπεια όχι μόνο συνέχισαν να δείχνουν αλληλεγγύη μεταξύ τους αλλά καλλιέργησαν στον ύψιστο βαθμό την τεχνική της “απόκρυψης” και της συνωμοτικής τακτικής.
Οι ντονμέδες στην Τουρκία (Εβραίοι που έγιναν τυπικά μουσουλμάνοι, διατηρώντας την
εβραϊκή τους ταυτότητα) και οι μαράνοι στην Ιβηρική χερσόνησο είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα αυτής της αντοχής μέσα από την απόκρυψη (οι κρυπτοχριστιανοί της σημερινής Τουρκίας είναι ένα άλλο παράδειγμα σε χριστιανικούς πληθυσμούς).
Γι’ αυτό και θα συμμετέχουν σε υψηλά ποσοστά σε όλων των ειδών τις συνωμοτικές και επαναστατικές εταιρείες, είτε του φιλελευθερισμού (μασωνισμός), είτε του σοσιαλισμού (επαναστατικά κόμματα και οργανώσεις).
Αυτή η ενισχυμένη συμμετοχή επέτρεψε στους αντισημίτες, ιδιαίτερα τους Γερμανούς ακροδεξιούς, να παρουσιάζουν τον φιλελευθερισμό και τον μπολσεβικισμό ως τις δύο όψεις της “παγκόσμιας εβραϊκής συνωμοσίας”.
Το γεγονός δε ότι, μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σχεδόν 2 εκατομμύρια Εβραίοι ζούσαν στη Σοβιετική Ένωση και 4,5 στην Αμερική, δηλαδή στο σοσιαλιστικό και το φιλελεύθερο κέντρο αντίστοιχα, αποτελούσε για τους Ναζί και την απόδειξη της συνωμοτικής τους θεωρίας.
Όσο για το μεγάλο ειδικό βάρος τους μεταξύ των διανοουμένων, των ακαδημαϊκών, των δημοσιογράφων και των καλλιτεχνών, τις ρίζες του φαινομένου θα πρέπει να τις αναζητήσουμε στη σχέση των Εβραίων με τη γνώση. Κατ’ αρχάς, η διατήρηση της εθνικής-θρησκευτικής ταυτότητας προϋπέθετε τη γνώση των κειμένων της Τορά και του Ταλμούδ.
Κατά συνέπεια ο αναλφαβητισμός ήταν πολύ μικρότερος στους Εβραίους απ’ό,τι σε όλους τους άλλους λαούς, τουλάχιστον από τον Μεσαίωνα και μετά. (Θα είναι οι πρώτοι που θα φτιάξουν τυπογραφείο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία).
Αν σε αυτό προσθέσουμε και την ανάγκη τουλάχιστον στοιχειωδών γνώσεων για ένα λαό εμπόρων, καθώς και τον αποκλεισμό τους από πολλές παραγωγικές απασχολήσεις, που τους έστρεφε προς
τα ελεύθερα επαγγέλματα, θα κατανοήσουμε το βάρος και τη σημασία της εκπαίδευσης γι’ αυτούς. [Τα ίδια φαινόμενα σε μικρότερη έκταση θα παρατηρηθούν και στους Έλληνες. Αρχικά η εκκλησία και αργότερα οι έμποροι θα τροφοδοτήσουν το φαινόμενο του νεοελληνικού "διαφωτισμού".]
Η κοινωνική άνοδος μέσω της γνώσης ήταν η δεύτερη μεγάλη λεωφόρος –παράλληλα με το
χρήμα– για τους Εβραίους. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο αντισημιτισμός θα υποχωρήσει σε εκτεταμένη κλίμακα σε όλες τις δυτικές κοινωνίες, σαν συνέπεια του Ολοκαυτώματος και
της ήττας των Ναζί.
Το κράτος του Ισραήλ θα ιδρυθεί, “εξαγοράζοντας” σε μεγάλο βαθμό τις τύψεις των δυτικών, ενώ στην Αμερική θα συγκεντρωθεί το μεγαλύτερο μέρος των Εβραίων δεδομένου ότι στην Ευρώπη εξοντώθηκαν. Η κοινωνική άνοδος των Εβραίων θα είναι ταχύτατη.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή υπήρχαν, σχεδόν σε όλες τις χώρες, δύο μεγάλες κοινωνικές κατηγορίες της
εβραϊκής κοινότητας: Μία που ανήκε στα μεσαία και ανώτερα αστικά στρώματα,
λίγο-πολύ ενσωματωμένη στο κυρίαρχο σύστημα και μια άλλη, μικροαστική και
προλεταριακή, που υφίστατο τη μεγαλύτερη πίεση του αντισημιτισμού.
Η πρώτη ομάδα συγκροτούσε φιλελεύθερες εταιρείες και οργανώσεις,
η δεύτερη συμμετείχε στα σοσιαλιστικά κόμματα, εξέδιδε έντυπα και προμήθευε τους περισσότερους μετανάστες για τη Σιών.
Μετά τον πόλεμο, ιδιαίτερα μετά το 1960 και την άρση κάθε διάκρισης και προκατάληψης σε βάρος τους, οι Εβραίοι θα ανέβουν ταχύτατα την κοινωνική κλίμακα (μια αντίστοιχη άνοδο αλλά πολύ πιο περιορισμένη θα πραγματοποιήσουν και οι Ελληνοαμερικανοί) και θα τείνουν να συγκροτήσουν μια ενιαία κοινωνική ομάδα μεσαίων και ανώτερων στρωμάτων.
Παράλληλα, η εθνική τους εστία, το Ισραήλ, θα γίνει ο σημαντικότερος σύμμαχος των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Η πατροπαράδοτη αλληλεγγύη θα μεταβληθεί σε ένα πανίσχυρο λόμπι!
Ένα λόμπι το οποίο θα ενισχύει την άνοδο των Εβραίων στις ΗΠΑ (και δευτερευόντως στη
Γαλλία και την Αγγλία) και τον έλεγχο στρατηγικών θέσεων σε όλους τους τομείς των επιχειρήσεων και ιδιαιτέρως της πολιτικής και πνευματικής ζωής.
Και αυτός ο έλεγχος θα θεωρείται αναγκαίος για δύο λόγους:
Α. Για να μη ξαναβρεθούν ποτέ οι Εβραίοι σε μια θέση παρόμοια με εκείνη που οδήγησε στο Ολοκαύτωμα και
Β. Για να μπορούν κινητοποιηθούν αποτελεσματικά στην υπεράσπιση του κράτους του Ισραήλ.

Η υποτιθέμενη “σιωνιστική συνωμοσία” δεν είναι συνωμοσία γιατί οι ηγετικές ομάδες του σιωνισμού, που κυριάρχησε μεταξύ των εβραϊκών κοινοτήτων, δεν κρύβουν τους στόχους τους, ούτε δρουν με καλυμμένο πρόσωπο. Διαθέτουν ισχυρότατες οργανώσεις, κινητοποιούνται ανοιχτά για την υπεράσπιση του Ισραήλ και της “νέας τάξης πραγμάτων” την οποία θεωρούν προϋπόθεση για την
επιβίωση του Ισραήλ, και διεκδικούν αλαζονικά την κυριαρχία τους.
Ωστόσο αυτή η μεταβολή τους σε μια οιονεί άρχουσα τάξη-έθνος, στα πλαίσια της νέας τάξης, αναγεννά τα παλαιά σύνδρομα σ’ έναν αυξανόμενο αριθμό χωρών και ομάδων.
Ο Τρίτος Κόσμος, σχεδόν στο σύνολό του, στρέφεται εναντίον του Ισραήλ και των σιωνιστών υποστηρικτών του. Χαρακτηριστική υπήρξε η καταδίκη του Ισραήλ και του σιωνισμού ως ρατσιστικών το Καλοκαίρι του 2001 από τη διάσκεψη της Unesco.
Στις ίδιες τις δυτικές χώρες, η μεταβολή της εβραϊκής κοινότητας σε τμήμα της άρχουσας τάξης και των ελίτ, και η αλαζονική διεκδίκηση αυτού του ρόλου, στρέφει εναντίον της ένα αυξανόμενο κομμάτι των
φτωχών στρωμάτων και των διανοούμενων από άλλες κοινότητες και ομάδες που βρίσκουν “κλειστή την πόρτα” της ανόδου γι’ αυτούς. Αφροαμερικάνοι, λατίνος, μουσουλμάνοι, κλπ., ομάδες που πριν 30 ή 40 χρόνια βρισκόταν στο ίδιο στρατόπεδο με τους Εβραίους στην διεκδίκηση των κοινών δικαιωμάτων, τώρα περνούν σταδιακά σε μια συνολική απόρριψη του σιωνισμού, που συχνά
μεταφράζεται και στην υιοθέτηση της άποψης της “σιωνιστικής συνωμοσίας”.
Και δεδομένου ότι το εβραϊκό προοδευτικό στρατόπεδο, που απορρίπτει τον σιωνισμό, αποτελώντας ένα φράγμα σε κάθε πρωτόγονο αντισημιτισμό, έχει αποδυναμωθεί τα τελευταία χρόνια, ο σιωνισμός με τη λογική του, της με κάθε τρόπο ανόδου και ενίσχυσης του Ισραήλ, κινδυνεύει να τροφοδοτήσει και πάλι τον λαϊκό αντισημιτισμό του παρελθόντος.
Πράγματι, όπως τόσο εύστοχα επισημαίνει ο Ισραήλ Σαχάκ, οι διώξεις κατά των Εβραίων, μέχρι τους ναζί, συχνά μπορούσαν να χρησιμοποιούν τον “λαϊκό αντισημιτισμό”, που τροφοδοτούνταν από το γεγονός ότι οι Εβραίοι ήταν προσκολλημένοι στις εκάστοτε άρχουσες τάξεις για την επιβίωσή τους, στην Ισπανία και την Πολωνία με τους ευγενείς, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία με τους Τούρκους, κλπ. και χρησιμοποιούνταν από αυτούς για την εκμετάλλευση των αγροτικών πληθυσμών, για την είσπραξη των φόρων, κ.λπ. Έτσι το μίσος των εγχώριων πληθυσμών στρεφόταν κατά των Εβραίων, τους οποίους περιοδικά οι άρχουσες τάξεις παρέδιδαν ως εξιλαστήρια θύματα για την εκτόνωση των λαϊκών εξεγέρσεων.
Σήμερα, η προσκόλληση του σιωνισμού στη νέα τάξη των ΗΠΑ δεν κινδυνεύει να τους μετατρέψει πάλι σε εξιλαστήριο θύμα μιας παγκόσμιας λαϊκής αγανάκτησης ;
Οι σιωνιστές κάνουν ό,τι μπορούν για να επιβεβαιώσουν την αντίληψη της σιωνιστικής συνωμοσίας. Αυτό υποστηρίζουν οι Εβραίοι αντισιωνιστές που προσπαθούν, μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες, να διατηρήσουν την προοδευτική εβραϊκή παράδοση, αποτρέποντάς μας ταυτόχρονα από την
υιοθέτηση μιας αστυνομικής αντίληψης της ιστορίας.  Γιώργος Καραμπελιάς
…………………………………

Από τον σιωνισμό στον εβραϊκό φονταμενταλισμό

Έχουμε επανειλημμένα τονίσει πως η νεώτερη δυτική σκέψη, τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα, εισήλθε σε μια παρατεταμένη κρίση. Ένα μέρος της Αριστεράς και ίσως η πλειοψηφία των αριστερών και φιλελεύθερων διανοουμένων θα μεταβληθούν σε κατ’ εξοχήν ιδεολογικούς εκπροσώπους και φορείς της νέας παγκοσμιοποιητικής και ισοπεδωτικής ιδεολογίας του Αμερικάνικου
ιμπεριαλισμού.
Στην ίδια κατεύθυνση –και εξίσου σημαντική και βαρύνουσα για το μέλλον της Δύσεως– είναι η εξάντληση του ιουδαϊκού επαναστατικού μεσσιανισμού και η εκτεταμένη ταύτισή του με τον σιωνισμό, που, μόλις πριν μερικές δεκαετίες, αποτελούσε ένα ρεύμα και μόνο της εβραϊκής σκέψης.

Ο εβραϊκός λαός, μέσα από την εξορία του, μεταβλήθηκε σε ένα ιδιότυπο “έθνος”, που διατηρούσε την ενότητά του μέσα από την πίστη σε μια θρησκεία και μία παράδοση, έστω και αν τα μέλη του ήταν διασκορπισμένα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Είναι γνωστές οι διώξεις που έχουν υποστεί οι Εβραίοι στη μακραίωνη ιστορική τους διαδρομή με αποκορύφωμα το ναζιστικό Ολοκαύτωμα.
Κατά συνέπεια, η προσδοκία ενός Μεσσία, που ακόμα δεν έχει έλθει –μια και ο Εβραίος, από την άποψη της καταγωγής, Χριστός συνδέθηκε με την ελληνορωμαϊκή οικουμενικότητα και απορρίφθηκε από το εβραϊκό έθνος– καθώς και οι διώξεις εναντίον των Εβραίων, τους μετέβαλαν σε ένα λαό που αναζητούσε αενάως τη λύτρωση στη σφαίρα του μέλλοντος.
Αυτή η λύτρωση, μέχρι τον 18ο αιώνα, θα παραμένει αποκλειστικά εβραϊκή, μέσα από κοινότητες που διατηρούσαν, με μια φοβερή εσωτερική ιεραρχία και πειθαρχία, τη συνοχή τους, γεγονός που τους
επέτρεπε να επιβιώνουν παρά τις διώξεις, τις μετακινήσεις, τα πογκρόμ. Οι εβραϊκές κοινότητες ήταν αυτοδιοικούμενες και συχνά διέθεταν δικαιώματα ζωής ή θανάτου έναντι των μελών τους.1

Ωστόσο, μετά τον 18ο αιώνα, με τη συγκρότηση των εθνικών κρατών και την επέκταση των ατομικών δικαιωμάτων, οι αποκλειστικά εβραϊκές κοινότητες θα αποσυντεθούν μέσα στα νέα κράτη.
Και θα εγκαινιαστεί η καταπληκτική εβραϊκή εποποιία του 19ου και του 20ού αιώνα. Οι Εβραίοι, απελευθερωμένοι από το βάρος της κλειστής κοινότητας, θα “εξαγάγουν” την ουτοπία τους από τα στενά εβραϊκά πλαίσια της Τορά και του Ταλμούδ σε ένα καθολικό ή τουλάχιστον πανευρωπαϊκό πεδίο. Η εβραϊκή “ουτοπία” δεν μπορούσε πλέον να είναι στενά εβραϊκή ούτε “εθνική” –στα καθ’ έκαστα έθνη όπου ζούσαν οι Εβραίοι αυτής της γενικευμένης διασποράς– αλλά μάλλον οικουμενική, κοινωνική και πνευματική2.
Έτσι θα αποτελέσουν έναν από τους σημαντικότερους παράγοντες διαμόρφωσης της ευρωπαϊκής υπερεθνικής ταυτότητας, των πνευματικών αναζητήσεων, της καθολικότητας.
Ο ρόλος τους στην ανάπτυξη του εμπορίου, της επιστήμης, των πνευματικών ανταλλαγών, της φιλοσοφίας, θα είναι χωρίς προηγούμενο. Αρκεί να αναφερθούμε σε ελάχιστα ονόματα, Σπινόζα, Χάινε, Μαρξ, Φρόυντ, Αϊνστάιν, Σαγκάλ.

Μεσσιανισμός και σιωνισμός

Όσοι όμως, σαν συνέπεια και του πάντα παρόντος αντισημιτισμού, νοσταλγούσαν την εβραϊκή κοινότητα, δεδομένου ότι δεν ήταν πλέον εφικτή η επιστροφή σ’ αυτή, θ’ αρχίσουν να προσανατολίζονται προς τον σιωνισμό, με την επιστροφή στα “πατρογονικά εδάφη” και τη μεταβολή του οιονεί εβραϊκού έθνους σε ένα “κανονικό” έθνος-κράτος –έστω και αν θα έπρεπε να εκδιώξουν τους Άραβες που κατοικούσαν εκεί για χιλιάδες χρόνια.
Ο εβραϊκός κοσμικός μεσσιανισμός αντιπαρέθετε στο σιωνιστικό όνειρο μια πανανθρώπινη απελευθέρωση, και μέσω αυτής την απελευθέρωση των Εβραίων3.
Η “αριστερή πτέρυγα” του σιωνισμού, που θα εγκαινιάσει και το κίνημα των κιμπούτζ (των αγροτικών κοινοτήτων-κοινοβίων), ήδη από τις αρχές του αιώνα, θα συγκροτηθεί κατά μεγάλο ποσοστό από αριστερούς επαναστάτες που εγκατέλειψαν την οπτική της παγκόσμιας απελευθέρωσης και στρατεύτηκαν σε μια πιο συγκεκριμένη εθνική και κοινωνική αποκατάσταση, σε συμβίωση –σύμφωνα με την αρχική τους άποψη– με τον γηγενή αραβικό πληθυσμό.
Μέχρι τη δεκαετία του 1930, ο σιωνισμός παρέμενε ένα κίνημα σχετικά περιθωριακό και μειοψηφικό, στα πλαίσια του διεθνούς ιουδαϊσμού. Παρά το ότι οι πρώτες κοινότητες στην Παλαιστίνη είχαν χρηματοδοτηθεί από τον βαρόνο Εδμόνδο Ρότσιλντ4, ενώ στη συνέχεια, ως αντίδραση στα μεγάλα πογκρόμ του 1903-1905 στη Ρωσία, τον ενστερνίστηκε και ένα μέρος των σοσιαλιστών Εβραίων, στα 1930 δεν υπήρχαν περισσότεροι από 100.000 Εβραίοι στην Παλαιστίνη.
Όμως η άνοδος του αντισημιτικού ναζισμού στη Γερμανία και ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος θα έχουν καταλυτικές επιπτώσεις. Το Ολοκαύτωμα, που ξερίζωσε τους Εβραίους από την περιβόητη Γίντισλαντ, τον εβραϊκό “χώρο” που άρχιζε από την Εσθονία και τη Μόσχα και έφθανε έως τη Θεσσαλονίκη, νότια, και έως το Βερολίνο και τη Βιέννη, δυτικά, μετέβαλε τα πληθυσμιακά και
ιδεολογικά δεδομένα: Ο σιωνισμός και η δημιουργία μιας κρατικής εθνικής εστίας –έστω και εάν η Παλαιστίνη κατοικούνταν ήδη από έναν άλλο λαό– παράλληλα με τη μετανάστευση στην Αμερική, θα εμφανιστεί ως η μόνη διέξοδος5.
Δύο θα γίνουν πλέον τα επίκεντρα του εβραϊκού κόσμου, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ:
Οι μεν ΗΠΑ ήταν μια χώρα πρώην μεταναστών που περνούσε στην πλανητική ηγεμονία, με διακηρυγμένο όραμα την υποταγή, ει δυνατόν, όλου του κόσμου σε ένα νέο imperium, αντίστοιχο με εκείνο της Ρώμης. Το δε Ισραήλ είναι, ίσως, η πιο αποκλειστική χώρα του κόσμου, όπου αρκεί η θρησκεία για την απόκτηση της υπηκοότητας και το έθνος-κράτος συγκροτείται μέσω της
σταδιακής εκδίωξης και παραγκωνισμού των αυτοχθόνων –θα έλεγε κανείς ο αντίποδας των ΗΠΑ.
Πώς λοιπόν ο εβραϊκός –και αμερικανικός– οικουμενισμός θα συμβίωνε με την ισραηλινή αποκλειστικότητα; Για αρκετά χρόνια, η αντίφαση θα είναι πραγματική. Ιδιαίτερα στη Γαλλία, αλλά και στις ΗΠΑ, αρκετοί φιλελεύθεροι και οι αριστεροί Εβραίοι διανοούμενοι, πιστοί στην παράδοση του
οικουμενισμού, θα υποστηρίζουν τους Παλαιστινίους και τους Άραβες απέναντι στον Νταγιάν και την Γκόλντα Μέιρ. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της γαλλικής εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, στην οποία οι Εβραίοι διανοούμενοι θα παίξουν καθοριστικό ρόλο.
Ωστόσο η εβραϊκή οικουμενικότητα ήταν πάντα –και ίσως εξ ανάγκης μια και οι Εβραίοι απορρίπτονταν από τις πλειοψηφικές θρησκείες– μια “αποκλειστική οικουμενικότητα” διότι αναφερόταν πάντα σε έναν “περιούσιο λαό”.
Ο Μεσσίας θα έλθει γι’ αυτόν (απ’ αυτόν) τον λαό. Μπορεί στην επαναστατική εκδοχή να
επρόκειτο για το προλεταριάτο ή, έστω για τους διανοουμένους, όμως το στοιχείο της αποκλειστικότητας παραμένει. Ως προς την ιδιαιτερότητα του εβραϊκού μεσσιανισμού, είναι απολύτως χαρακτηριστική και συμβολική η περίπτωση του Μόζες Χές (Moses Hess -1812-1875). Ο Χες, που για ένα διάστημα υπήρξε ο μέντορας του νεαρού Μαρξ στην πορεία του από τον αριστερό
εγγελιανισμό στον κομμουνισμό, στη δεκαετία του 1850, με μια “στροφή”, εγκαινίασε πρώιμα τον σύγχρονο σιωνισμό στη διαπλοκή του με το σοσιαλισμό και εξέδωσε το 1862 το πρώτο σύγχρονο σιωνιστικό βιβλίο, Ρώμη και Ιερουσαλήμ, Το τελευταίο εθνικό ζήτημα6.
Αν λοιπόν ο μεσσιανισμός, από επαναστατικός και αντικαθεστωτικός, περάσει στην “υπεράσπιση της Δύσης”, μπορεί ευκολότατα να μεταβληθεί σε ένα ακόμα όχημα του νέου περιούσιου λαού, των Αμερικανών7. Γι αυτό και θα είναι οι Εβραίοι της Αμερικής που θα πραγματοποιήσουν με μεγαλύτερη ευκολία τη σύνδεση ανάμεσα στην πλανητική ηγεμονία και τον παγκοσμιοποιητικό οικουμενισμό, από τη μια, και το κράτος του Ισραήλ, από την άλλη, τον μεσανατολικό χωροφύλακα των συνολικών συμφερόντων του “πολιτισμένου κόσμου” –εν μέσω των “βαρβάρων”–, συμφερόντων που αποπνέουν την οσμή του πετρελαίου.
Από τη δεκαετία του ‘80 και στο εξής, κάτι ανάλογο θα συμβεί και στην Ευρώπη. Η κοινωνική άνοδος των Εβραίων, η κρίση των σοσιαλιστικών ιδεολογιών και η εξάντληση κάθε οραματικού στοιχείου του δυτικού πολιτισμού θα επιταχύνουν τη διαδικασία.
Ο εβραϊκός επαναστατικός μεσσιανισμός θα υποκατασταθεί από τον σιωνισμό, ή μάλλον ακόμα χειρότερα το Ισραήλ, και ο μεγάλος του προστάτης, οι ΗΠΑ, θα υποκαταστήσει την προσμονή της έλευσης τουΜεσσία. Το Ισραήλ θα είναι ο επί τέλους επελθών Μεσσίας και η ρομφαία των
πυρηνικών του όπλων –μαζί με την αμερικανική ομπρέλα παρεμπιπτόντως– θα παίρνει εκδίκηση για χιλιετίες διώξεων, από τους Αιγυπτίους και τους Ασσυρίους έως τον Χίτλερ.
Μόνο που θα παίρνει αυτή την εκδίκηση στρεφόμενο κατά των θυμάτων της νέας τάξης, στο πλευρό των θυτών τους. Τα δεδομένα θα αντιστραφούν. Κατά τον ίδιο τρόπο που ο μαρξιστικός
διεθνισμός θα χρησιμοποιηθεί από την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης έτσι και ο εβραϊκός οικουμενισμός θα γίνει ένα ιδεολογικό όπλο στα χέρια της πλανητικής υπερδύναμης.
Το εβραϊκό έθνος έπαψε να είναι ο παρίας αυτού του κόσμου, έπαψε να είναι ο “περιπλανώμενος Ιουδαίος” και οι Εβραίοι αντικαταστάθηκαν από… τους Παλαιστίνιους, τα θύματά τους.
Η τετριμμένη αλλά πραγματική “αποκατάσταση” του εβραϊκού έθνους σκότωσε τον επαναστατικό
μεσσιανισμό του. Και το γεγονός ότι Εβραίοι διανοούμενοι, όπως ο Τσόμσκι και πολλοί άλλοι ακόμα, που επιχειρούμε να παρουσιάσουμε σε αυτό το τεύχος, συνεχίζουν στον επαναστατικό δρόμο της παλιάς εβραϊκής παράδοσης, δεν αποτελεί πλέον κάποια ιδιαιτερότητα, ωστόσο μας προφυλάσσει από οποιονδήποτε πρωτόγονο αντιεβραϊσμό και από οποιαδήποτε μετατροπή του αντισιωνισμού σε
αντισημιτισμό. Απλούστατα, οι Εβραίοι έγιναν δυτικοί όπως οι άλλοι και, σε μια αρνητική συγκυρία για οποιοδήποτε απελευθερωτικό πρόταγμα, παύουν να βρίσκονται στην πρωτοπορία της παγκόσμιας απελευθερωτικής σκέψης, όπως συνέβαινε από τα μέσα του 19ου μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα.

Η άνοδος του φονταμενταλιστικού σιωνισμού

Αυτή η μεταστροφή της εβραϊκής διανόησης από την Αριστερά στον σιωνισμό, και κατά συνέπεια στην υποστήριξη της πολιτικής του κράτους του Ισραήλ και των ΗΠΑ, κατέστρεψε την παραδοσιακή φιλελεύθερη και προοδευτική παράδοση των Αμερικανών και Γάλλων Εβραίων8.
Η μετατροπή του Ισραήλ από εθνική εστία των καταδιωκόμενων Εβραίων (έστω και παραβιάζοντας τα δικαιώματα των Παλαιστινίων) σε μια αλαζονική πυρηνική ακροδεξιά υπερδύναμη, παράλληλα με
τη συνολική ενσωμάτωση της παραδοσιακής Αριστεράς σε όλες τις δυτικές κοινωνίες, συμπαρέσυρε και την εβραϊκή φιλελεύθερη παράδοση. Το τίμημα της επιτυχίας για τους Εβραίους και το Ισραήλ υπήρξε πολύ ακριβό, τους μετέβαλε από θύματα σε θύτες, από διωκόμενους σε διώκτες, και τροφοδοτεί υποδόρια τον κίνδυνο εμφάνισης ενός νέου κύματος γενικευμένου αντι-σημιτισμού.
Κάτι τέτοιο έχει ήδη γίνει στις μουσουλμανικές χώρες, όπου δύσκολα μπορεί να υπάρξει πλέον διάκριση ανάμεσα στους Εβραίους και τους σιωνιστές.
Χαρακτηριστική είναι και η εξέλιξη του σιωνιστικού κινήματος τα τελευταία είκοσι χρόνια:
Η καρδιά του σιωνισμού δεν είναι πια τα αριστερά (το Εργατικό Κόμμα θα χάσει για πρώτη φορά τις εκλογές το 1977), αλλά τα θρησκευτικά κόμματα.
Οι έποικοι στα κατεχόμενα δεν θα είναι μέλη των αριστερών οργανώσεων που δημιούργησαν τα κοινόβια των Κιμπούτζ, αλλά, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι θρησκευτικοί φονταμενταλιστές, του Γκους Εμουνίμ. Όπως τονίζουν οι αντισιωνιστές Εβραίοι διανοούμενοι και αγωνιστές, αν δεν
εμφανιστεί ένα ισχυρό αντισιωνιστικό ρεύμα στο εσωτερικό του εβραϊκού λαού, ο κίνδυνος μιας ευρύτερης ανάφλεξης θα έρχεται όλο και πιο κοντά.  Γιώργος Καραμπελιάς
Σημειώσεις
1. Βλέπε Professor Israel Sahak, Jewish History, Jewish Religion, The Weight
of Three Thousand Years, Pluto Press, Λονδίνο
2. Η τελευταία μεγάλη απόπειρα για μια εγκόσμια, οιονεί “εθνική” και
μεταφυσική απελευθέρωση των Εβραίων, το κίνημα του “Μεσσία” Σαμπατάι Τσέβι
στον 17ο αιώνα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο “σαμπαταϊσμός” αφού ξεσήκωσε
όλες τις Εβραϊκές κοινότητες της Ευρώπης, θα καταλήξει σε παταγώδη αποτυχία,
μετά την φυλάκισή του “Μεσσία” από τους Τούρκους και κυρίως μετά την
αποστασία του καθώς και αρκετών οπαδών του στον μουσουλμανισμό (ντονμέδες).
[Βλέπε Σάββα Μιχαήλ (Σαμπετάϊ Μάτσα) Μορφές του Μεσσιανικού, Άγρα, 1999 και
Gershom Scholem, Sabbatai Sevi, Prin-ceton Univ Pr; 1976.]
3. Χαρακτηριστική υπήρξε η αντίθεση του Λένιν –αλλά και των Εβραίων
αντισιωνιστών, όπως ο Τρότσκυ και η Λούξεμπουργκ– με την αντίληψη μιας
χωριστικής και χωριστής οργάνωσης των Εβραίων εργατών στα πλαίσια του
ρωσικού εργατικού κινήματος. Η “Μπουντ”, η πανίσχυρη για τα μέτρα της εποχής
εβραϊκή εργατική οργάνωση, διεκδικούσε τη διατήρηση χωριστών οργανώσεων για
τους Εβραίους εργάτες μέσα στο υπό συγκρότηση Ρωσικό Σοσιαλδημοκρατικό
Κόμμα. Στη συνέχεια, μεγάλο μέρος των στελεχών της πέρασε στο αριστερό
σιωνιστικό κίνημα και μετανάστευσαν στην Παλαιστίνη Dictionnaire
encyclopιdique du Judaοsme, Bouqins, Cerf/Robert Laffont, σσ.1195-98.
4. Amos Elon, The Israelis, Founders and Sons, ό.π. σ. 59.
5. Μέχρι το 1989, ένα σημαντικό μέρος τους θα παραμείνει στη Σοβιετική
Ένωση, ενώ στη Δυτική Ευρώπη η μόνη σημαντική κοινότητα, περίπου 1% του
συνολικού πληθυσμού της χώρας, θα συνεχίσει να ζει στη Γαλλία.
6. Βλέπε Isaiah Berlin, “Τhe life and opinions of Moses Hess”, στο Against
the Current, Essays in the History of Ideas , Oxford University Press,
Λονδίνο 1981, σσ. 213-251.
7. Δεν είναι τυχαίο πως τα δύο κυρίαρχα λόμπι των ΗΠΑ, το προτεσταντικό
(βλέπε Χάντιγκτον) και το εβραϊκό (βλέπε Κίσινγκερ) αναφέρονται εξίσου στην
Παλαιά Διαθήκη και την εξολόθρευση των αλλοφύλων και διαπνέονται από ένα
παρόμοιο αυτοκρατορικό-θρησκευτικό παραλήρημα
8. Χαρακτηριστική είναι η εκλογική συμπεριφορά των Αμερικανοεβραίων που
σχεδόν πάντα στήριζαν το Δημοκρατικό Κόμμα και τις πιο προοδευτικές του
μερίδες. Έτσι, από το 1932 έως το 1944, υπερψήφισαν για 4 συνεχόμενες
εκλογές τον Ρούζβελτ με ποσοστά από 82%-90% , όταν στο συνολικό εκλογικό
σώμα έπαιρνε από 53%-62%. Το 1962 έκριναν την εκλογή του Κένεντυ με 82% των
ψήφων ενώ στο συνολικό εκλογικό σώμα είχε λάβει μόλις 51%. Ακόμα και το 1988
υποστήριξαν κατά 64% τον Δουκάκη που έχασε με 45% στο σύνολο. Ωστόσο τα
λόμπι των Εβραίων στο Κογκρέσο και τη Γερουσία στήριζαν στην πλειοψηφία των
περιπτώσεων όλες τις επιλογές αντιδραστικής κατεύθυνσης στην εξωτερική
πολιτική.[Βλέπε J.J. Goldberg, Jewish Power, Inside the American Jewish
Establishment, Perseus Books, Ρήντινγκ Μασαχουσέτη, 1966. σ. 34.]
……………………………………
Και κάτι που αποδεικνύει οτι τους Σιωνιστές δεν τους αντέχουν ούτε οι ίδιοι
οι Εβραίοι.Ιδού πως τους ξεμπροστιάζουν.Το θλιβερό της υπόθεσης είναι οτι οι
σιωνιστικές σέκτες των ΗΠΑ πιστεύουν ακράδαντα οτι οι Εβραίοι είναι κάτι το
διαφορετικό ακόμα και στο DNA. Παράνοια ή βαθύτατη θρησκοληψία ;
……………………………………
“Το DNA των Εβραίων είναι διαφορετικό”
Τεράστια επιρροή άσκησαν σε πολλούς θρησκευόμενους Εβραίους, στο Ισραήλ και
στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι διδασκαλίες και τα γραπτά του ηγέτη των
“Λούμπαβιτς”, του επιλεγόμενου “Λουμπαβίτσερ Ρέμπε”, του ραβίνου Μεναχέμ
Μέντελ Σνίρσον (Menachem Mendel Schneerson), ηγέτη της οργάνωσης Χαμπάντ. Αν
και ο Σνίρσον και οι “Λούμπαβιτς” οπαδοί του είναι Χαρεντίμ, εντούτοις
αναμίχθηκαν στην πολιτική ζωή του Ισραήλ και συμμερίζονται πολλές από τις
απόψεις του Γκους Εμουνίμ και του Εθνικού Εβραϊκού Κόμματος. Οι ιδέες του
ραβίνου Σνίρσον, που παρουσιάζονται στη συνέχεια, πάρθηκαν από ένα βιβλίο
που έχει τίτλο Συλλογή συζητήσεων και δημοσιεύθηκαν στους Αγίους Τόπους το
1965. Ό,τι δίδασκε ο ραβίνος Σνίρσον ήταν, ή άμεσα έγινε, επίσημη πίστη των
Χασιδιτών του Λούμπαβιτς.
O Λουμπαβίτσερ Ρέμπε αναφέρει: “Η διαφορά μεταξύ ενός Εβραίου και ενός μη Εβραίου πηγάζει από την κοινή έκφραση: ‘Αφήστε μας να διαφοροποιηθούμε.’ (…) Όπως έχει εξηγηθεί, ένα
έμβρυο αποκλήθηκε ανθρώπινη ύπαρξη διότι έχει και σώμα και ψυχή. Επομένως, η
διαφορά μεταξύ ενός εμβρύου Εβραίου και ενός μη Εβραίου μπορεί να γίνει κατανοητή.
Υπάρχει επίσης και μια διαφορά στα σώματα. Το σώμα ενός εμβρύου Εβραίου ανήκει σε ανώτερο επίπεδο από εκείνο ενός εμβρύου μη Εβραίου. Η ίδια διαφορά υφίσταται και ως προς την ψυχή: η ψυχή του εμβρύου ενός Εβραίου είναι διαφορετική από την ψυχή ενός μη Εβραίου. (…)
Ένας Εβραίος δεν δημιουργήθηκε ως μέσο για την επίτευξη κάποιου [άλλου] σκοπού, ο ίδιος είναι
ο σκοπός, καθώς η ουσία όλων των πραγμάτων [θείας] προέλευσης δημιουργήθηκε μόνο για να υπηρετεί τους Εβραίους.
Όταν λεει ότι “Στην αρχή ο Θεός δημιούργησε τον Ουρανό και την γη” (Γένεσις [1:1]) εννοεί ότι [ο ουρανός και η γη] δημιουργήθηκαν για χάρη των Εβραίων, που αποκλήθηκαν η “αρχή”.
Αυτό σημαίνει ότι τα πάντα, όλες οι εξελίξεις, όλες οι ανακαλύψεις, η δημιουργία, περιλαμβανομένων του ουρανού και της γης, είναι μια ματαιότητα συγκρινόμενα με τους Εβραίους. Τα σημαντικά πράγματα είναι οι Εβραίοι, διότι δεν υφίστανται για κάποιον άλλο σκοπό, οι ίδιοι είναι ο [θείος] σκοπός.”
Έπειτα από κάποιες επιπρόσθετες εξηγήσεις με βάση την Καμπάλα, o Ρέμπε των Λούμποβιτς συμπεραίνει: “Από αυτά που ειπώθηκαν, μπορεί να γίνει κατανοητό γιατί ένας μη Εβραίος θα έπρεπε να τιμωρείται με θάνατο εάν σκοτώνει ένα έμβρυο και γιατί ένας Εβραίος δεν θα έπρεπε να καταδικάζεται με θάνατο. Η διαφορά μεταξύ ενός εμβρύου και ενός γεννημένου μωρού είναι ότι το έμβρυο δεν αποτελεί μια αυθυπόστατη πραγματικότητα αλλά μάλλον είναι εξαρτημένο τμήμα• είτε είναι παράρτημα της μητέρας του είτε αποτελεί μια πραγματική δημιουργία μετά τη γέννησή του, όταν ο [θείος] σκοπός της ύπαρξής του έχει πια εκπληρωθεί…
Είναι γραμμένο: “Ξένοι θα ‘ρθουνε να δουλεύουνε για χάρη σας• θα βόσκουν τα κοπάδια σας, θα είναι γεωργοί και αμπελουργοί σας” [Ησαΐας 61:5].
Όλη η ύπαρξη [ενός μη Εβραίου] υπάρχει μόνο για χάρη των Εβραίων.
Εξαιτίας αυτού ένας μη Εβραίος θα έπρεπε να τιμωρείται με θάνατο εάν σκοτώσει ένα έμβρυο, ενώ ένας Εβραίος, του οποίου η ύπαρξη είναι η πιο σημαντική, δεν θα έπρεπε να τιμωρείται με θάνατο εξαιτίας της εξόντωσης κάποιου εξαρτήματος. Δεν θα έπρεπε να καταστρέψουμε ένα σημαντικό πράγμα για χάρη κάποιου πράγματος που είναι ατελές. (…)”

Το 1965, όταν δημοσιεύθηκαν τα παραπάνω, ο Ρέμπε των “Λούμποβιτς” είχε συμμαχήσει στο Ισραήλ με το Εργατικό Κόμμα και το κίνημά του είχε ήδη αποκομίσει πολλαπλά πλεονεκτήματα από την κυβέρνηση, όπως είχε συμβεί και με τις προηγούμενες ισραηλινές κυβερνήσεις.
Οι “Λούμποβιτς’, επί παραδείγματι, απέκτησαν αυτονομία για το δικό τους εκπαιδευτικό δίκτυο μέσα στο σύστημα της κρατικής θρησκευτικής εκπαίδευσης. Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, ο
Ρέμπε αποφάσισε ότι το Εργατικό Κόμμα ήταν πολύ μετριοπαθές και επομένως μετέθεσε την πολιτική του υποστήριξη άλλοτε προς το Λικούντ και άλλοτε προς την θρησκευτική συμμαχία.
Ο Αριέλ Σαρόν ήταν ο αγαπημένος πολιτικός του. Ο Σαρόν με την σειρά του επαίνεσε τον Ρέμπε δημοσίως και εκφώνησε ένα λόγο γι’ αυτόν στην Κνεσσέτ μετά τον θάνατό του. Από τον πόλεμο του Ιουνίου του 1967 και μέχρι τον θάνατό του, ο Ρέμπε υποστήριζε πάντα τους πολέμους του Ισραήλ
και αντιτιθόταν σε οποιαδήποτε υποχώρηση. Το 1974, εναντιώθηκε σθεναρά στην αποχώρηση του Ισραήλ από την περιοχή του Σουέζ, την οποία είχε κατακτήσει στον πόλεμο του 1973, υποσχόμενος τη θεία εύνοια εάν το Ισραήλ επέμενε στην κατοχή αυτής της γης. Μετά τον θάνατό του, χιλιάδες οπαδοί του στο Ισραήλ, που εξακολουθούσαν να διατηρούν τις απόψεις που εκθέσαμε πιο πάνω, έπαιξαν
σημαντικό ρόλο στην εκλογική νίκη του Νετανιάχου, διαδηλώνοντας στα σταυροδρόμια πριν από την ημέρα των εκλογών, και τραγουδούσαν το σύνθημα: “Ο Νετανιάχου είναι καλός για το Ισραήλ”.
Αν και άσκησαν έντονη κριτική για τη συνάντηση του Νετανιάχου με τον Αραφάτ, τη συμφωνία της Χεβρώνας και τη συμφωνία για μια δεύτερη υποχώρηση, οι οπαδοί του Ρέμπε συνέχιζαν να δείχνουν την προτίμησή τους στην κυβέρνηση Νετανιάχου.
(…)Ανάμεσα στους θρησκευόμενους έποικους στα κατεχόμενα, οι “Χαμπάντ Χασσίντς” εκπροσωπούν μια από τις πιο εξτρεμιστικές αντιλήψεις.  Ο Μπαρούχ Γκολντστάιν, ο σφαγέας των Παλαιστινίων, ήταν ένας από αυτούς.
Ο ραβίνος Γιτζάκ Γκίνσμπουργκ, ο οποίος έγραψε ένα κεφάλαιο σε ένα βιβλίο που επαινεί
τον Γκολντσάιν και όσα έκανε, είναι ένα άλλο μέλος της ομάδας. Ο Γκίνσμπουργκ είναι ο πρώην επικεφαλής της Γιόσεφ Τομπ Γεσίβα, που βρίσκεται στα περίχωρα της Ναμπλούς. Ο ραβίνος Γκίνσμπουργκ, ο οποίος ήρθε στο Ισραήλ από τις ΗΠΑ και έχει ισχυρούς δεσμούς με την κοινότητα των “Λούμποβιτς” στις ΗΠΑ, έχει συχνά εκφράσει τις απόψεις του στα αγγλικά σε αμερικανοεβραϊκά
έντυπα. Το απόσπασμα που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στις 26 Απριλίου του 1996 στο Jewish Week (της Νέας Υόρκης) που περιέχει μια συνέντευξη με τον ραβίνο Γκίνσμπουργκ: “Θεωρούμενος ως μία από τις αυθεντίες της σέκτας των “Λούμποβιτς” στον ιουδαϊκό μυστικισμό, ο γεννημένος στο Σαιντ Λούις ραβίνος, ο οποίος έχει επίσης πτυχίο στα μαθηματικά, μιλά ελεύθερα για τη γενετικά θεμελιωμένη πνευματική ανωτερότητα των Εβραίων, σε σχέση με τους μη Εβραίους.
Είναι μια ανωτερότητα η οποία ισχυρίζεται ότι έχει προσδώσει στη ζωή του Εβραίου μεγαλύτερη αξία σύμφωνα με την Τορά: ‘Αν έβλεπες δυο ανθρώπους να πνίγονται, έναν Εβραίο και ένα μη Εβραίο, η Τορά λεει ότι σώζεις πρώτα την ζωή του Εβραίου’”.
Ο ραβίνος Γκίνσμπουργκ δήλωσε στο Jewish Week ότι: “Αν κάθε απλό κύτταρο στο σώμα του Εβραίου εμπεριέχει το θεϊκό στοιχείο, είναι μέρος του Θεού, τότε κάθε ίνα του DNA είναι μέρος του Θεού. Επομένως, το εβραϊκό DNA είναι κάτι το ιδιαίτερο”.
Στη συνέχεια, ο ραβίνος Γκίνσμπουργκ έκανε μια ρητορική ερώτηση:
“Αν ένας Εβραίος χρειαστεί ένα συκώτι, μπορεί να πάρει ένα από έναν αθώο μη Εβραίο περαστικό για να σωθεί ;  Η Τορά πιθανώς να το επέτρεπε. Η ζωή του Εβραίου έχει απεριόριστη αξία”, εξηγεί.
“Υπάρχει κάτι το απεριόριστα πιο άγιο και μοναδικό στη ζωή του Εβραίου από ό,τι στη ζωή του
μη Εβραίου”.  Ισραήλ Σάχακ