Μήπως είμαστε σωβινιστές και εθνικιστές;

Μήπως είμαστε σωβινιστές και εθνικιστές;

Μερικοί καλοθελητές κατηγορούν κάθε επαινετή της Ελλάδος ως δήθεν σωβινιστή. 

 

Καλούμε λοιπόν εδώ, όχι Έλληνες, αλλά επιφανείς ξένους να τεκμηριώσουν με το λόγο τους την αξία, την ακτινοβολία, την αθανασία της Ελληνικής γλώσσας.

- Κικέρων (ο ενδοξότερος ρήτωρ της αρχαίας Ρώμης):
«Εἰ οἱ θεοὶ διαλέγονται, τῇ τῶν Ἑλλήνων γλώττῃ χρῶνται»

- Huan Azio (Βάσκος γερουσιαστής):
«Διά την διεθνοποίησιν της Ελληνικής γλώσσης μεγάλην έχομεν ευθύνην, ως ουκ ούσαν άλλην γλώσσαν αυτής ανωτέραν».

- Errieta Valter (Γαλλίδα γλωσσολόγος):
«Η Ελληνική γλώσσα είναι η μόνη στην Ευρώπη που δεν υπέκυψε σε καμία κατοχή».

- Wandruska (καθηγητής Γλωσσολογίας Πανεπ. Βιέννης):
«Οι ευρωπαϊκές γλώσσες φαίνονται ως διάλεκτοι της Ελληνικής».

- Sagredo και Puhana (Βάσκοι Ελληνιστές):
«Η Ελληνική γλώσσα και παιδεία αποτελούσι το θεμέλιον του Δυτικού πολιτισμού. Πάντες δε Ευρωπαίοι οφειλέται της Ελλάδος εσμέν».

- M. Ventris (Άγγλος επιστήμων που αποκρυπτογράφησε τη Γραμμική γραφή Β'):
«Η αρχαία Ελληνική γλώσσα ήτο και είναι η ανωτέρα όλων των παλαιοτέρων και νεωτέρων γλωσσών».

- U. Wilamowitz (Γερμανός φιλόλογος):
«Η Ελληνική φυλή, ανωτέρα κάθε άλλης, είναι και μητέρα κάθε πολιτισμού».

- Βολταίρος (Γάλλος διανοητής):
«Είθε η Ελληνική γλώσσα να γίνει κοινή όλων των λαών».

- Var. Goeger (Γερμανός σοφός):
«Ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός ξεκινά από την Ελλάδα».

- Goethe (ο κορυφαίος Γερμανός ποιητής):
«Η Ελλάδα είναι ο νους και η καρδιά της οικουμένης».

- Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ, "Παγκόσμια Ιστορία":
«Χωρίς τα θεμέλια που έθεσαν οι Έλληνες δεν θα υπήρχε ο νεώτερος ευρωπαϊκός πολιτισμός. Η Ελληνική λογοτεχνία είναι η αρχαιότερη της Ευρώπης».

- Hellen Keler (η διάσημη τυφλή Αμερικανίδα συγγραφέας):
«Όπως το βιολί είναι το τελειότερο μουσικό όργανο, έτσι και η Ελληνική γλώσσα».

- H.F. Kitto (Άγγλος καθηγητής Πανεπιστημίου):
«Όλοι οι κλάδοι της λογοτεχνίας και της επιστήμης αρχίζουν με τους Έλληνες. Η Ελληνική γλώσσα είναι η πιο καθαρή και η πιο πλούσια στον κόσμο».

- Irina Kovaleva (Ρωσσίδα καθηγήτρια Πανεπιστημίου Μόσχας):
«Η Ελληνική γλώσσα είναι όμορφη σαν τον ουρανό με τ' άστρα».

- Maurice Kruaze (Γάλλος Ακαδημαϊκός):
«Οι άνθρωποι θα ανατρέχουν πάντα στις πηγές της Ελληνικής κλασσικής αρχαιότητας για να δροσιστούν».

- Furtvengler (καθηγήτρια Πανεπιστημίου Βιέννης):
«Η Ρώμη στάθηκε μία αιώνια πόλη, αλλά η Αθήνα είναι κόσμος ολόκληρος».

- Marianne McDonald (η πρωτεργάτης του TLG)
«Η γνώση της Ελληνικής γλώσσας είναι απαραίτητο θεμέλιο υψηλής πολιτιστικής καλλιέργειας».

- Karl Marx (ο θεμελιωτής του Μαρξισμού):
«Οι αξίες του Ελληνικού Πολιτισμού παραμένουν άφθαστα πρότυπα».

- Bernard Shaw (Ιρλανδός συγγραφέας):
«Αν στη βιβλιοθήκη σας δεν έχετε έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, τότε μένετε σ’ ένα σπίτι χωρίς φως».

- Will Durant (Αμερικανός ιστορικός):
«Το αλφάβητό μάς προήλθεν εξ Ελλάδος διά της Κύμης και της Ρωσσίας».

  - Martin Heideger (φιλόσοφος):
«Τα αρχαία Ελληνικά δεν είναι μία γλώσσα, αλλά "Η Γλώσσα"». και..

«Για τους Έλληνες η ύψιστη προίκα τους είναι η γλώσσα τους, στην οποία η παρουσία (φιλοσοφικός όρος) ως τοιαύτη φθάνει στην εκκάλυψη και στην κάλυψη. Όποιος δε μπορεί να δει τη δωρεά ενός τέτοιου δώρου προς τον άνθρωπο και όποιος δε μπορεί ν’ αντιληφθεί τον προορισμό ενός τέτοιου πεπρωμένου, καθόλου δε θ’ αντιληφθεί τον λόγο περί του προορισμού του είναι, όπως ο φυσικός τυφλός δε μπορεί ν’ αντιληφθε ιτι είναι το φως και το χρώμα».

- Werner Heisenberg (Γερμανός φυσικομαθηματικός-φιλόσοφος):
«Η θητεία μου στην Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκησις. Στη γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία μεταξύ της λέξεως και του εννοιολογικού της περιεχόμενου».

- Marriane McDonald (η πρωτεργάτης του TLG):
«Η Γλώσσα της Ελευθερίας, ο Ένδοξος θησαυρός της Ελλάδος, η Δόξα της Ελλάδος, ανήκει σε όλους μας και έχει διαμορφώσει την επιστημονική και λογοτεχνική κληρονομιά του Δυτικού Κόσμου. [...] 

Η ιστορία της Ελληνικής γλώσσας αποτελεί την ιστορία της φιλοσοφικής και πολιτιστικής εξέλιξης του ανθρώπου της Δύσης. Από όλα τα ανθρώπινα δημιουργήματα, η Ελληνική γλώσσα είναι το καταπληκτικότερο. Η γνώση της Ελληνικής γλώσσας, της ζωής και των σχέσεων στις οποίες οι Έλληνες εξέφρασαν τη σκέψη τους και τα αισθήματά τους, είναι ουσιαστικά αντιπροσωπευτικά στοιχεία για έναν υψηλό πολιτισμό. Δεν υπάρχει πιο όμορφη γλώσσα από την Ελληνική.

Έχει διατηρήσει την ομορφιά της μέσα στους αιώνες, όχι μόνο με τη μορφή και τους ήχους της, αλλά και με τις ηθικές ιδέες που εκφράζει. [...] Οι Έλληνες μας έδωσαν το χρυσό μέτρο και τη χρυσή τους γλώσσα. [...] Η Ελληνική γλώσσα πρέπει να διαιωνιστεί ως πολύτιμος και ωραίος θησαυρός. [...] Πρέπει να ξεκινήσουμε μία νέα σταυροφορία για την υπεράσπιση της Ελληνικής γλώσσας και τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης του παρελθόντος. Η Ελληνική γλώσσα είναι ένα γερό κτίσμα όσο ο Παρθενώνας. [...] Ας εργαστούμε όλοι μαζί για να λαμπρύνουμε το θησαυρό της Ελληνικής Γλώσσας και να τον κάνουμε κτήμα προσιτό σε όλον τον κόσμο».

- G. Murray (καθηγητής της Ελληνικής Γλώσσας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης):
«Η Ελληνική είναι η τελειότερη γλώσσα. Συχνά διαπιστώνει κανείς ότι μία σκέψη μπορεί να διατυπωθεί με άνεση και χάρη στην Ελληνική, ενώ γίνεται δύσκολη και βαριά στην Λατινική, Αγγλική, Γαλλική ή Γερμανική. Είναι η τελειότερη γλώσσα επειδή εκφράζει τις σκέψεις των τελειότερων ανθρώπων».

- T.L. Heath (Βρετανός μαθηματικός):
«Η Ελληνική γλώσσα προσφερόταν κατά εξαιρετικό τρόπο ως όχημα της επιστημονικής σκέψεως. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της γλώσσας του Ευκλείδη είναι η θαυμαστή ακρίβεια. Η γλώσσα των Ελλήνων είναι επίσης θαυμασίως περιεκτική. Στον Αρχιμήδη, στον Ήρωνα, στον Πτολεμαίο και στον Πάππο θα βρούμε πραγματικά πρότυπα περιεκτικών δηλώσεων».

- Huan Puhana Arza (Βάσκος Ελληνιστής):
«Η της Ελληνικής γλώσσης σαφήνεια, η τελειότης, η ελασιμότης και πλούτος τοσούτοι εισίν ή πάσας άλλας γλώσσας υπερίσχυκε και ικανή του δημιουργείν και αναπτύσσειν τοσούτον πολιτισμόν ή πάσαι άλλαι ήττονές εισίν, αλλ’ αφειλέται αυτής».

- M. Ventris:
«Η αρχαία Ελληνική γλώσσα είχε ανωτερότητα και εξακολουθεί να έχει απέναντι σε όλες τις νεώτερες γλώσσες και, γιατί όχι, απέναντι σε όλες τις λατινικές, γερμανικές ή σλαβικές. Αυτό το εργαλείο είναι το τελειότερο πνευματικό εργαλείο που σφυρηλάτησε ποτέ η ανθρώπινη νόησις».

- Jean Bouffartigue kai Anne-Marie Delrieu (Γάλλοι λεξικογράφοι):
«Μακρινή πηγή του πολιτισμού μας η Ελλάδα, βρίσκεται ζωντανή μέσα στις λέξεις που λέμε. Σχηματίζει κάθε μέρα τη γλώσσα μας. Οι βάσεις και ο εξοπλισμός του επιστημονικού λεξιλογίου ήρθαν από την Ελλάδα, ακόμα και στην αρχαιότητα. Τα δάνεια όμως εξακολούθησαν, και όχι μόνο από συνήθεια. Συνέχισαν, διότι η Ελληνική γλώσσα προσφέρεται με αξιοθαύμαστο τρόπο, πολύ περισσότερο από ό,τι η Λατινική, για την δημιουργία των λέξεων ανάλογα με τις ανάγκες.

Η Ελληνική γλώσσα δεν παρείχε πια αρκετές λέξεις για τον αυξανόμενο αριθμό νέων εννοιών. Παρουσιάστηκε τότε η ιδέα να χρησιμοποιηθούν οι μέθοδοι που εφάρμοζαν οι Έλληνες για να αυξάνουν το λεξιλόγιό τους. Η δομή της γλώσσας τους τούς επέτρεπε να συνθέτουν λέξεις μ’ έναν τρόπο απλό και αποτελεσματικό. Τους μιμήθηκαν κατασκεύασαν μία νέα λέξη, την οποία μετέτρεψαν στη γλώσσα τους (γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά, ιταλικά). Η μίμηση τις πιο πολλές φορές είναι πετυχημένη, διότι οι κατασκευαστές Ελληνικών λέξεων είναι εξαίρετοι Ελληνιστές».

- H.F. Kitto (Βρετανος καθηγητής Πανεπιστημίου Bristol):
«Είναι στη φύση της Ελληνικής γλώσσας να είναι ακριβής, καθαρή και σαφής. Η ασάφεια και η έλλειψη άμεσης ενοράσεως, που χαρακτηρίζει μερικές φορές τα Αγγλικά, καθώς και τα Γερμανικά, είναι εντελώς ξένες στην Ελληνική γλώσσα. Μαζί με αυτή τη σαφήνεια και τη δημιουργικότητα και τη σοβαρότητα, βρίσκουμε επίσης ευαισθησία και άψογη κομψότητα».

- Albert Zursen:
«Δε μπορεί κανείς ν’ αναφερθεί στα Ελληνικά γράμματα, χωρίς να αναφέρει ότι και η ίδια η γλώσσα, μία από τις ωραιότερες απ’ όσες μίλησαν πoτέ οι άνθρωποι, εξακολουθεί να ζει και σήμερα στην επιστημονική ορολογία της εποχής μας, παρέχοντάς μας μία αστείρευτη πηγή νέων όρων».

- W. Thompson (καθηγητής Φυσικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο St. Andrews):
«Υπάρχουν άνθρωποι που λένε ότι τα Ελληνικά δε χρειάζονται. Πράγματι, υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους τα Ελληνικά δε θα μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Υπάρχουν όμως και θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν πολλοί άλλοι, που στην Ελληνική σοφία και στην γλυκιά Ελληνική γλώσσα ανακαλύπτουν κάτι που το έχουν ανάγκη και που χωρίς αυτό θα ένιωθαν στ’ αλήθεια φτωχοί: κάτι που είναι σαν ραβδί στο χέρι, φως στο μονοπάτι, φάρος-οδηγός... Και όταν κάποιος τους ρωτήσει για ποιό λόγο ασχολούνται με την Ελληνική γλώσσα, το πιθανότερο είναι ότι θα μείνουν άφωνοι μπροστά στην τερατώδη ύβρη της ερωτήσεως και ο λόγος της αφοσιώσεώς τους θα μείνει για πάντα κρυμμένος από τον ερωτώντα».

- Edward Gibbon (Βρετανός ιστορικός):
«Οι Βυζαντινοί εξακολουθούσαν να κατέχουν το χρυσό κλειδί που μπορούσε να ξεκλειδώνει τους θησαυρούς της αρχαιότητος: τη μουσική και την πλούσια Ελληνική γλώσσα που δίνει ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων και σώμα στις αφηρημένες έννοιες της φιλοσοφίας».

- Mary Shelley:
«Η γλώσσα των Ελλήνων, σε ποικιλία, απλότητα, ευλυγισία και πιστότητα ξεπερνά κάθε άλλη».

- Johann Wolfgang von Goethe:
«Άκουσα στον Άγιο Πέτρο της Ρώμης το Ευαγγέλιο σε όλες τις γλώσσες. Η Ελληνική ξεχώρισε, άστρο λαμπερό μέσα στη νύχτα».

- Φρειδερίκος Νίτσε ("Η Γένεση της Τραγωδίας", κεφ. XV, 1872)
«Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες. Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν (οι δυτικοευρωπαίοι) δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το Ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα. Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικό (για κάθε εποχή) ό,τι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του.
Μα ποιοί, επιτέλους, είναι αυτοί των οποίων η ιστορική αίγλη υπήρξε τόσο εφήμερη, οι θεσμοί τους τόσο περιορισμένοι, τα ήθη τους αμφίβολα έως απαράδεκτα, και οι οποίοι απαιτούν μια εξαίρετη θέση ανάμεσα στα έθνη, μια θέση πάνω από το πλήθος; Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε από αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.
Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους (Έλληνες), οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα».

Ύστερα λοιπόν από αυτά τα τεκμήρια, τί λέτε, είμαστε σωβινιστές και εθνικιστές;

[Του Γιάννη Παυλάκη, φιλολόγου και προέδρου ΟΔΕΓ Πειραιώς. Άρθρο στην εφημερίδα «Η Γλώσσα μας» του Ομίλου Πειραιώς για τη διάδοση της Ελληνικής Γλώσσας]

ΕΙΣΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ ;;; ΓΡΑΦΕ ΕΛΛΗΝΙKA !!!

Πηγή: http://logioshermes.blogspot.com/2010/12/blog-post_152.html#ixzz197n3Ysdt

Θουκυδίδου Ἱστορία (μτφ Ελευθ.Βενιζέλου)

+

Ἡ Ἱστορία τοῦ Θουκυδίδου σέ μετάφραση τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου. 

Ὁ Θουκυδίδης γενικά ἀναγνωρίζεται ὡς ἕνας ἀπό τούς πρώτους ἀληθινούς ἱστορικούς. Συμπεριλαμβάνονται ὅλα τά βιβλία τοῦ ἔργου σέ πολυτονική μορφή, τήν μετατροπή τῶν ὁποίων ὁλοκλήρωσε ἡ ὁμάδα τοῦ In Nomine Portal.

Ὁ Θουκυδίδης γενικά ἀναγνωρίζεται ὡς ἕνας ἀπό τούς πρώτους ἀληθινούς ἱστορικούς. 

Ἀντίθετα μέ τόν προγενέστερό του Ἡρόδοτο (ἀποκαλούμενος ὡς «πατέρας τῆς Ἱστορίας» ἀπό τόν Ρωμαῖο Κικέρωνα), ὁ ὁποῖος περιελάμβανε στήν ἱστορία τοῦ φῆμες καί ἀναφορές στή μυθολογία καί τούς θεούς, 

ὁ Θουκυδίδης συμβουλευόταν ἐπίμονα καί σέ μεγάλο βαθμό γραπτά ντοκουμέντα καί συνομιλοῦσε μέ ἀνθρώπους πού συμμετεῖχαν ἤ καί πρωταγωνίστησαν στά γεγονότα τά ὁποῖα περιέγραφε. 

Ἴσως καί νά κατέληξε ἀσυνείδητα σέ ὁρισμένα βεβιασμένα συμπεράσματα, γιά παράδειγμα σύγχρονοι ἱστορικοί θεωροῦν ὅτι ὑποτίμησε τήν περσική ἐπιρροή στίς ἐξελίξεις στήν Ἑλλάδα. 

Μάλιστα εἰκάζεται ὅτι τήν περίοδο τοῦ θανάτου τοῦ σχεδίαζε νά ἀναθεωρήσει πλήρως τό ἔργο του, συνειδητοποιώντας αὐτή τήν παράβλεψη.  Παρόλ’αὐτά ὑπῆρξε ὁ πρῶτος ἱστορικός πού προσπάθησε πραγματικά νά εἶναι πλήρως ἀντικειμενικός. 

Μέ τήν εἰσαγωγή τῆς μεθόδου τῆς ἱστορικῆς αἰτιότητας (τῆς ἀναζήτησης τῶν βαθύτερων αἰτιῶν ἑνός γεγονότος) ὑπῆρξε ὁ πρῶτος πού προσέγγισε μέ ἐπιστημονικό τρόπο τήν ἱστορία.

---

---

Ἡ μόνη σημαντική διαφορά μεταξύ του ἔργου τοῦ Θουκυδίδη καί ἑνός σύγχρονου ἱστορικοῦ ἔργου εἶναι ὅτι ὁ Θουκυδίδης συμπεριλαμβάνει στήν Ἱστορία τοῦ μακροσκελεῖς λόγους πολιτικῶν προσώπων, οἱ ὁποῖοι ὅπως ἐπισημαίνει ὁ ἴδιος, εἶναι ἡ καλύτερη δυνατή ἀπόδοση, δεδομένων τῶν περιορισμῶν τῆς μνήμης, τῶν ὅσων λέχθηκαν (ἴσως αὐτῶν πού ἴδιος πίστευε ὅτι πρέπει νά λέχθηκαν). 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα εἶναι ὁ Περικλέους Ἐπιτάφιος (ὁ λόγος πού ὁ Περικλῆς ἐκφώνησε γιά τούς πρώτους νεκρούς του πολέμου), πού περιλαμβάνει ἕνα φλογερό ὕμνο στήν Ἀθηναϊκή δημοκρατία. Τό παρακάτω ἀπόσπασμα ἀναφέρεται συχνά σέ πολεμικούς ἐπικήδειους, καθώς εἶναι ἐξαιρετικό παράδειγμα ἀπόδοσης τιμῶν στούς νεκρούς:

Ἀνδρῶν γάρ ἐπιφανῶν πάσα γῆ τάφος, καί οὐ στηλῶν μόνον ἐν τή οἰκεία σημαίνει ἐπιγραφή, ἀλλά καί ἐν τή μή προσηκούση ἄγραφος μνήμη παρ’ ἐκάστω τῆς γνώμης μᾶλλον ἤ τοῦ ἔργου ἐνδιαιτᾶται.
(Διότι τάφος τῶν ἐπιφανῶν ἀνδρῶν εἶναι κάθε τόπος, καί δέ σώζεται τό ὄνομά τους μόνο σέ ἐπιγραφές στήν πατρίδα τους, ἀλλά διατηρεῖται ἡ ἀνάμνησή τους καί στίς ξένες χῶρες, πιό πολύ στή μνήμη καί στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων παρά στά γραπτά μνημεῖα καί στούς τάφους.)

Ἀξίζει νά σημειωθεῖ ὅτι ὁ Θουκυδίδης δέν ἐξετάζει τήν τέχνη, τή λογοτεχνία ἤ τήν κοινωνία τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἀλλά αὐστηρά ὅ,τι θεωροῦσε ὅτι σχετιζόταν μέ τόν πόλεμο, καί αὐτό γιατί περιέγραφε ἕνα συγκεκριμένο γεγονός καί ὄχι μία ἱστορική περίοδο. Ἐπίσης ἄξιο προσοχῆς εἶναι ὅτι εἶχε συναίσθηση τῆς σπουδαιότητας πού θά εἶχε τό ἔργο του γιά τίς μελλοντικές γενιές, ὅπως φαίνεται στό παρακάτω ἀπόσπασμα:

Καί εἰς μέν ἀκρόασιν ἴσως τό μή μυθῶδες αὐτῶν ἀτερπέστερον φανεῖται, ὅσοι δέ βουλήσονται τῶν τέ γενομένων τό σαφές σκοπεῖν καί τῶν μελλόντων ποτέ αὔθις κατά τό ἀνθρώπειον τοιούτων καί παραπλησίων ἔσεσθαι, ὠφέλιμα κρίνειν αὐτά ἀρκούντως ἔξει. Κτῆμα τέ ἔς ἀεί μᾶλλον ἤ ἀγώνισμα εἰς τό παραχρῆμα ἀκούειν ξύγκειται.

(Κατά τήν ἀκρόαση ἴσως ἡ ἱστορία αὐτή φανεῖ λιγότερο διασκεδαστική ἀπ’ὅτι θά ἔπρεπε, καθώς δέ μοιάζει μέ παραμύθι. Θά μοῦ εἶναι ὅμως ἀρκετό νά τήν κρίνουν ὠφέλιμη ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι θέλουν νά ἔχουν μία σαφῆ εἰκόνα τῶν ὅσων ἔχουν γίνει, ἤ μία πρόβλεψη τῶν ὅσων θά γίνουν, μέ παρόμοιο τρόπο, ὅπως συνήθως συμβαίνει μέ τήν ἀνθρώπινη ἱστορία. Καί ὄντως ἔχει συντεθεῖ γιά νά ἀποτελέσει περισσότερο αἰώνιο κτῆμα τῶν ἀνθρώπων παρά γιά νά διαβάζεται σέ γιορτές καί ρητορικούς ἀγῶνες).

απο εδώ:

Τα 7 Θαύματα του Αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού

Δείτε μια σειρά ντοκυμαντέρ.

Τα 7 Θαύματα του Αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού, 

ας ελπίσουμε αυτό να ξυπνήσει τους Έλληνες και να τους κάνει να θυμηθούν πως είναι να ζεις αρμονικά σε μια χώρα με κοινούς στόχους και ένας απο αυτούς, το μεγαλείο του πολιτισμού μας αλλά και η ποιότητα ζωής με τέχνη και τεχνολογία.

απο εδώ: Travel to a land of breathtaking beauty and ancient intellect, where science, art and inspiration from the gods combined to produce some of the world's greatest marvels of architecture and design. 
From prehistoric palaces to bold symbols of victory, explore the seven wonders of ancient Greece: the Theatre of Epidaurus, the statue of Zeus at Olympia, Apollo's Temple at Delphi, the Colossus of Rhodes, the settlement at Santorini, the Palace of Knossos, and surely the greatest masterpiece of them all, the Parthenon!

«ΠΡΟΣ ΤΟ ΛΑΟ» Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΩΝ ΘΕΟΚΡΑΤΩΝ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΑ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΩΝ ΘΕΟΚΡΑΤΩΝ 

ΜΕ ΤΟ ΦΥΛΛΑΔΙΟ «ΠΡΟΣ ΤΟ ΛΑΟ»

Για όσους γνωρίζουν την πραγματική Ιστορία των πολιτισμών, καθώς επίσης και για όσους είναι ψυχικά στοιχειωδώς στα καλά τους, η διαχρονική αναίδεια και θράσος των μεγάλων και μικρών ηγετών του Χριστιανισμού δεν αποτελεί έκπληξη, αφού το να ισχυρίζεται κανείς ότι κατέχει μία «μοναδική» αλήθεια, στην οποία μάλιστα νομιμοποιείται θεόθεν να υποτάξει ολόκληρη την ανθρωπότητα, είναι κάτι αξιωματικώς παράλογο, εξωφρενικό και απαράδεκτο. Υπήρξαν όμως και εξακολουθούν να υπάρχουν και στιγμές, και μάλιστα πάμπολλες, που αυτό το βαθύ θράσος τους αποδεικνύεται κατά κυριολεξίαν απύθμενο, λες και εκτός της πολιτισμικής ποικιλίας αλλά και της αιδούς έχουν βαλθεί να βλάψουν κι από πάνω την κοινή λεγόμενη λογική.
Ένα τέτοιο ακραίο παράδειγμα απύθμενου θράσους, αλλά και της σύμφυτης με τον Χριστιανισμό υποκρισίας, δίνουν στις ημέρες μας οι θεοκράτες της δικτατορεύσουσας στην πατρίδα μας Ορθόδοξης Εκκλησίας, μέσα από το προκλητικό φυλλάδιό τους «Προς το Λαό», στο οποίο επιτίθενται στις έως τώρα δουλικές προς αυτούς πολιτικές ηγεσίες του τόπου, προσποιούνται τους... εξ απυροβλήτου πολέμιους του περιβόητου «Μνημονίου» και, στο «δια ταύτα», αλαζονεύονται ως δήθεν οι... «μόνοι που μπορούν να σταθούν δίπλα στον άνθρωπο και να τον στηρίξουν»! 
Ποιοι μιλάνε;
Μιλάνε αυτοί που κατ' εξοχήν ευθύνονται για την από ιδρύσεως του Ελληνικού Κράτους οικονομική υπανάπτυξη της πατρίδας μας, αυτοί που με κουρελοτίτλους από την βυζαντινοκρατία και την οθωμανοκρατία, έχουν ιδιοποιηθεί τεράστιο ποσοστό από τον εθνικό πλούτο, αυτοί που επί δύο σχεδόν αιώνες εμπόδισαν την δημιουργία Κτηματολογίου, αυτοί που ρευστοποίησαν και καρπώθηκαν εύκολο χρήμα από γαίες, ακίνητα και τραπεζικές μετοχές που στην πραγματικότητα δεν τους ανήκαν ποτέ, αυτοί που υποχρέωσαν το δούλο σε αυτούς Ελληνικό Κράτος, είτε είχε είτε δεν είχε, να στέλνει απίθανα τεράστια ποσά από τα χρήματα των φορολογούμενων υπηκόων του σε ξένες χώρες για να συντηρήσει χρηματοβόρα «πατριαρχεία» και προσηλυτιστικές «αποστολές».
Μιλάνε αυτοί των οποίων οι χρυσοφόρες «υπηρεσίες», επιχειρήσεις και προσοδοφόρα ακίνητα φοροαπαλάσσονται σκανδαλωδώς, σε ύψος 2 περίπου δισεκατομμυρίων ευρώ ετησίως, αυτοί των οποίων τους μισθούς πληρώνει το Κράτος που τώρα σείει άγρια την σπάθα κατά των εργαζομένων στο Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ, αυτοί που δεν τους άγγιξε έως τώρα κανένα «μέτρο» και, καθ' όπως φαίνεται, ούτε που μελλοντικά θα τους αγγίξει, αυτοί που επί δύο περίπου αιώνες επέβαλλαν στο υπόδουλο Κράτος, με ραβασάκια ή τηλεφωνήματά τους, διορισμούς, τοποθετήσεις στελεχών, ακόμη και χορηγήσεις πτυχίων.
Μιλάνε αυτοί που με την πολιτική τους ισχύ ελέγχουν όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και με την οικονομική τους ισχύ την πλειοψηφία των Μαζικών Μέσων Ενημέρωσης, αυτοί που επιβάλλουν και πετυχαίνουν να σκύβουν μπροστά τους το κεφάλι σε ένδειξη υποταγής, όλοι ανεξαιρέτως οι εκπροσωπούντες το Ελληνικό Κράτος, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρωθυπουργό έως την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων. 
Μιλάνε αυτοί που βουλιμικά κατασπάραξαν τεράστια ποσά κοινοτικών χρημάτων για να αυξήσουν την χλιδή και την τρυφή στις υπερβολικά πολλές μητροπόλεις και στα ακόμα πιο πολυπληθή μοναστήρια τους, αυτοί που καταβρόχθησαν αμύθητα ποσά για δήθεν «φιλανθρωπικό» έργο, αυτόκλητοι εργολάβοι, για να μην πούμε νταβατζήδες, της αυτονόητης φιλαλληλίας την οποία έχουν εδώ και αιώνες ξεφτιλίσει σε ελεημοσύνη. Αυτοί που με την περιβόητη «Αλληλεγγύη» και την «καθαρτήρια» μετάλλαξή της «Αποστολή» κατάπιαν και εξακολουθούν να καταπίνουν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ του Έλληνα φορολογούμενου, με την κάλυψη και υποστήριξη μάλιστα των πρόσφατων κυβερνήσεων τις οποίες τώρα τόσο αχάριστα και υποκριτικά εγκαλούν, αλλά και αυτού του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια.
Μιλάνε αυτοί που κατ' εξοχήν ευθύνονται τόσο για την, μέσα από τις οικογένειες, τα σχολεία και τα Μ.Μ.Ε. που ελέγχουν, διαμόρφωση των νεοελλήνων σε λαό που ηλιθιωδώς υποθήκευσε το μέλλον του, όσο και του λασπώδους ηθικού τοπίου που κυριαρχεί παντού, του λασπώδους ηθικού τοπίου του βυζαντινισμού, αλλά και του οθωμανισμού, του οποίου τελευταίου κατήντησαν το Ελληνικό Κράτος τον μοναδικό συνεχιστή, όταν η ίδια η Τουρκία έχει εδώ και έναν περίπου αιώνα τελειώσει με αυτόν οριστικά.
Μιλάνε αυτοί που τώρα, εντελώς απρόσβλητοι από τις βίαιες ανακατατάξεις που δεχόμαστε κατακέφαλα όλοι οι άλλοι «κοινοί θνητοί» και όλες ανεξαιρέτως οι κοινωνικές τάξεις και όλα τα επαγγέλματα, περιμένουν στην άκρη, καθισμένοι επάνω στον αμύθητο πλούτο τους, ακίνητο αλλά και «ρευστό», αποθηκευμένο στην χώρα αλλά και, κυρίως, στο εξωτερικό, για να καταπιούν αύριο ολόκληρη την ημιδιαλυμένη και παραπαίουσα νεο-ελληνική κοινωνία, με την «βαθιά» εξουσία της οικονομικής και, εν τέλει, πολιτικής ευρωστίας τους.  Ακόμα και έτσι όμως είναι αδηφάγοι και για, για να μην ξεχάσουν την... τέχνη, εξακολουθούν να κατασπαράσσουν ακόμα και «φθηνουρίες», όπως 1 ταπεινό ευρώ από κάθε ειδική συναλλαγή μιας ζημιογόνας κρατικής τράπεζας ή μπουκιές από το ποσό που συγκεντρώθηκε από τον «8ο Ετήσιο Αγώνα Κατά της Φτώχειας» (14.12.«2010»).
Αυτοί είναι που μιλάνε! Οι ρασοφόρες ακρίδες και το τεράστιο πλήθος των συνενόχων τους, που τώρα υποδύονται τους πατριδαμύντορες -αυτοί που στα «ιερά» τους βιβλία αγνοούν παντελώς την λέξη «πατρίδα»!
Αυτοί είναι που μιλάνε! Οι εκλεκτοί και μοσχαναθρεμένοι των βυζαντινών και οθωμανών κατακτητών, οι συνεργάτες όλων των τυράννων και κατακτητών, οι εφευρέτες του ψυχοτρομοκρατικού «επιχειρήματος» ότι όποτε υποδουλωνόντουσαν οι πιστοί τους ήταν γιατί ο «τριαδικός» Θεός τους το επιθυμούσε!
Αυτά τα καλοζωϊσμένα παράσιτα έρχονται τώρα να δαγκώσουν το υπηρετικό χέρι που επί δεκαετίες τους μπουκώνει και τους σκουπίζει, για να πουλήσουν φιλολαϊκό προφίλ και φιλοπατρία, ουρλίαζοντας υστερικά μέσα από το φυλλάδιό τους ότι η Ελλάδα είναι «χώρα υπό κατοχή».
Για πρώτη φορά, και μοναδική ίσως, θα συμφωνήσουμε μαζί τους στο τελευταίο. Μόνο που η κατοχή δεν επεβλήθη πρόσφατα και ούτε ο στρατός κατοχής είναι μόνον εκείνος, τον οποίο αυτοί κουτοπόνηρα επιχειρούν να δείξουν. Αργά ή γρήγορα θα πάψει η πλατυτάτη ομπρέλα προστασίας που τώρα οι θεοκράτες συντηρούν με τα πλούτη τους και τις πολυειδείς πιέσεις τους και τότε οι Έλληνες θα δουν την κανονική εικόνα. Και όταν την δουν, οι όποιοι κατακτητές, «παλαιοί» και «νέοι», θα περιέλθουν σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Σε μια θέση από την οποία δεν θα τους βγάζει κανενα προπαγανδιστικό πυροτέχνημα, πόσω μάλλον τα ευχέλαια και τα σταυροκοπήματα.
Έτσι πάντως, «για την Ιστορία» που λέμε, θυμίζουμε ότι το 1857, την ίδια χρονιά που στην τραγική πατρίδα μας το υπόδουλο στους ορθόδοξους θεοκράτες Κράτος επέβαλλε στους μαθητές την υποχρέωση του τακτικού εκκλησιασμού υπό την επιτήρηση των δασκάλων τους, στο Μεξικό η κυβέρνηση Χουάρες προέβαινε σε εθνικοποίηση της ακίνητης περιουσίας της Εκκλησίας και των μοναστηριών για να την χρησιμοποιήσει ως ενέχυρο για κρατικό δάνειο από το εξωτερικό. 
Πέρα από τους ρεκασμούς των θεοκρατών, αυτό θα αποτελούσε για την Ελλάδα του 2011 μια σημαντικότατη βοήθεια για την αποτροπή της εξαθλίωσης των πολιτών της και την εκχώρηση της εθνικής της κυριαρχίας. Μόνο που, για την ώρα τουλάχιστον, δεν υπάρχουν πολιτικοί με το ικανό ανάστημα να το δρομολογήσουν. Οι υπάρχοντες εκχωρούν καθημερινά ολοένα και περισσότερη Ελλάδα στις περιβόητες «αγορές» και παράλληλα σκύβουν υποτακτικά μπροστά στα ρασοφόρα αφεντικά τους. 

ΥΠΑΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ - ysee.gr -Περισσότερα εδώ:: 

FREDERIC MYERS (Μάϊερς)

FREDERIC MYERS (Μάϊερς)

Παν. Μαρίνης: Τα ψυχικά φαινόμενα

Αφήνεται, συγχρόνως, να έννοηθή ότι οί ασχολούμενοι με τάς ψυχικάς έρευνας είναι «περίεργοι» ή «γραφικοί»! 

Ό αναγνώστης οφείλει να γνωρίζη ότι οί ισχυριζόμενοι τούτο, εάν δεν είναι αναίσχυντοι χριστιανοί πράκτορες, είναι αυτοί οί ίδιοι άξεστοι και αγράμματοι άνθρωποι! 

Αντιθέτως, οί θεμελιωταί της επιστήμης της ψυχικής έρεύνης υπήρξαν άπαντες πεπαιδευμένοι, ύπό την πλήρη έννοιαν τής λέξεως! 

Δεν αποδίδει την πραγματικότητα το νά λέγωμε ότι επαγγελματικώς ήσαν κλασσικισταί, νομομαθείς , ιατροί, φιλόσοφοι, φυσικοί ή χημικοί! 

Ήσαν άνθρωποι οί όποιοι είχον λάβει τήν έγκύκλιον κλασσικήν 

και φιλοσοφικήν παιδείαν τής Βικτωριανής εποχής. 

Γράφει, "επί παραδείγματι, εις τήν αύτοβιογραφίαν του 

ό FREDERIC MYERS (Μάϊερς) ότι εις ήλικίαν δέκα ετών έγνώριζε ήδη Ελληνικά και Λατινικά.

Το πρώτον κλασσικό ανάγνωσμα του ήτο ό Βιργίλιος, κατόπιν από τά δέκα έως τά δεκαέξ περνούσε τήν ήμέραν του άπαγγέλλων άπό στήθους Όμηρον, Αίσχύλον, Λουκρήτιον, Όράτιον και Όβίδιον. 

Εις ηλικίαν δεκατεσσάρων ετών ήτο δι' αυτόν μέγα διαφωτιστικόν συμβάν ή ανάγνωσις του πλατωνικού Γοργίου, 

ενώ ή μελέτη του Φαίδωνος εις τά δεκαέξ τού προκάλεσε μίαν πραγματικήν ψυχικήν μεταστροφήν με αποτέλεσμα νά άποτάξη τάς σαθράς ιδέας τής χριστιανικής κατηχήσεως.

Τότε επανήλθε εις τήν λατρείαν -ώς λέγει- τού Βιργιλίου, έχων απομνημονεύσει πλήρως: 

τα Βουκολικά, τα Γεωργικά και την Αινιάδα.

Και συνεχίζει: «ή ανακάλυψις εις τα δεκαεπτά μου, των ποιημάτων της Σαπφούς, που εως τότε την έγνώριζον μόνον ως όνομα ήτο δι' έμέ διαρκής πηγή μεθυστικής χαράς, χαράς τήν οποίαν έβίωσα επίσης ολίγον άργότερον κατά τήν μοναχικήν μου αποκρυπτογράφηση του Πινδάρου» (1893 έπανέκδ. 1961).

Άς τα ίδούν αυτά οι σημερινοί άξεστοι και τρισβάρβαροι διδάσκαλοι, καθηγηταί και μαθηταί οί όποιοι δεν δύνανται νά γράψουν σωστά ούτε μίαν λέξιν τής ελληνικής, όμως έχουν ως "χόμπυ" τάς καταλήψεις και τάς πυρπολήσεις των σχολών των διότι πρέπει το κράτος νά δώση και άλλα επιπλέον χρήματα διά τήν "έκπαίδευσίν" των!

Έσώθημεν πολλάκις άπο τής εθνικής έκμηδενίσεως διά τής θρησκείας "Ελληνική θρησκεία του ΔΩΔΕΚΑΘΕΟΥ"

Έσώθημεν πολλάκις άπο τής εθνικής έκμηδενίσεως διά τής θρησκείας "Ελληνική θρησκεία του ΔΩΔΕΚΑΘΕΟΥ"

ΙΩΑΝΝΟΥ ΛΑΜΠΡΙΔΟΥ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ

ΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑΙ ΑΠ0ΙΚΙΑΙ

ΜΕΛΕΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ
1895

Hμείς οί Έλ­ληνες θά άποβάλωμεν το ήμισυ τού χριστιανισμού μας, εάν όντες χριστιανοί μη ώμεν και Έλληνες.

Η Θρησκεία. Ως μέσο προαγωγής τών Ελληνικών αποικιών.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η'
Μέσα προαγωγής τών Ελληνικών αποικιών.

α' Θρησκεία.

Εί και ανωτέρω παρετηρήθη και παγκοίνως γνωστή τυγχάνει, όμως πρέπει νά επαναλάβω, ότι μία των σπουδαιότατων αιτιών της ταχυτέρας μετά τών αλλοδαπών συγχωνεύσεως τών αποικούντων Ελλήνων έν τοις Κράτεσι του Αίμου και τη Ρωσσία ύπηρξεν ή ομοδοξία. 
Είς ού πολύ άφ' ημών άφεστώτας χρόνους ή φυλή έξηφανίζετο προ του θρησκεύματος και ή αλλοδοξία του κοινού τών Λαών της Ελληνικής Χερσοννήσου κατακτητού συνηδέλφωσε και τά διαφορώτατα τών εθνών εις μίαν και την αύτην ποίμνην, την ποίμνην του χριστιανισμού.  

Δεν έξήταζεν ο Ρωμούνος η ο Σέρβος η ο Βούλγαρος ή ο Έλλην πρό μιας ετι έβδομηκονταετίας την εθνικότητα του αλλοφύλου, ηρκει δέ αυτώ το ομόπιστον του ξένου, όπως τον θεώ­ρηση άδελφόν. 

Το πνεύμα της εθνικότητος δεν ειχεν αφυπνισθή, ουδ' η κατάπτωσις του κοινού δεσπότου χρεωστουμένη πλην άλλων και είς την κοινην τών υποδούλων αντίδρασιν είχε διαιρέσει τους πρώην εν ταις έλπίσι τουλάχιστον, αν μη έν τοις έργοις, συμμάχους. 
Τί αν ο Έλλην αποδημών είς Σερβίαν, Βουλγαρίαν, Βλαχίαν, άπέβαλλε τήν γλώσσαν αυτού, άφ' ου διετήρει την θρησκείαν τών πατέρων του ; τί έζημιώθη ο Ελληνισμός από μιας έκατονταετηρίδος, ίνα μη μακρότερον άναδράμω, είνε δυσυπολόγιστον γενεαί όλαι συνεχωνεύθησαν προς τους αλλοφύλους εκείνους και άσπονδους της σήμερον εχθρούς και το εύγενέστατον της Ελλάδος αίμα ρέει όρατόν παρά τήν περιβολήν ξενικού ονόματος εις τάς φλέβας ό,τι εξοχον δύνανται νά έπιδείξωσι. Βλαχία και Βουλγαρία, μάλιστα δε η πρώτη.  

Aλλά την Ισότητα και την ομοταξίαν του Ευαγγελίου διέσπασε της φυλής ή διάκρισις και ο ύπό τον πολιτικον χωρισμόν κοχλάζων κυκεών δυσαριθμήτων συμφερόντων ευρύνει το χάσμα μεταξύ των πρώην όμοτύχων και ενσπείρει μίση αδιάλλακτα άλλως ή δι' αιματηρών αγώνων έπικρατήσεως και εκμηδενίσέως του ασθενέστερου. Κατά τών νόμων τής φύσεως, διότι όλα ταύτα έγκεινται εις την άνθρωπείαν φύσιν, ουδείς δικαιούται νά αντιστρατευθή, ούδ επιτρέπεται τινι νά παραπονεθή, άλλα νόμος τής φύσεως είνε και τού ισχυ­ρότερου επί τον άσθενέστερον ή έπικράτησις και ή έπικράτησις αύτη, όπως παρασκευασθώ, είνε εργον κατ ' εξοχήν ανθρωπινής ενεργείας. 

Άπο τριακονταετίας εις τοιαύτην ένέργειαν ύπελείφθημεν ημείς πάντων τών αντιζήλων, αν δε μη κατεπέσαμεν ετι, οφείλεται εις την φυλήν τήν Έλληνικήν, άλλ' όχι και εις τήν Έλληνικήν πολιτείαν, ης το καθήκον και κατά τήν τελευταίαν ταύτην στιγμήν καιρός είνε νά άρχίση.
 
Έσώθημεν πολλάκις άπο τής εθνικής έκμηδενίσεως διά τής θρησκείας και θά έσωζόμεθα βεβαίως και νυν, άν καθ ' ημών άντιμέτωποι ίσταντο άλλόδοξοι. 
Άλλα τούτο δεν συμβαίνει έν ταις πολυαριθμοτάταις τών αποικιών ημών και αί εύχαί τού εύλογούντος τον Έλ­ληνα άποικον ιερέως μένουσιν ευχαι χριστιανικαί εις οιανδήποτε γλώσσαν έκφερόμεναι.  
Άλλ' άν τούτο ίκανοποιή τόν χριστιανόν, δεν ικανοποιεί τον Ελληνα καί, καθ' όν χρόνον τά εχθρικά πάθη δείκνυται άνίκανον νά κατασιγάση τό Ευαγγέλιον, όργανον διασώ­σεως τών ομοφύλων άπέμεινεν ή γλώσσα μόνον. 

Άν εις τον Ιδιώτην ραπιζόμενον υπαγορεύει τό Εϋαγγέλιον νά στρέψη και την έτέραν παρειάν, ή ιστορία αντιθέτως μαρτυρεί, ότι τοιαύτη ανεξικακία έφαρμοσθείσα ύπο έθνους έσημείωσε τήν ολοσχερή άπο τού βιβλίου τών ζώντων εκλειψιν τού έθνους τούτου, τοιαύτην δε έκλειψιν το Ελληνικόν έθνος ούδεμίαν έχει όρεξιν νά ύποστή.  

Εις τήν γλώσσαν τών αλλοφύλων, τό κατ' έξοχήν τούτο γνώρισμα τής εθνικότητος, δι' ου εκείνοι συγκρατούσι τους αδελφούς των εις την πίστιν προς την οικείαν πατρίδα, πρέπει νά άντιτάξωμεν τήν ήμετέραν γλώσσαν και νά προσπαθήσωμεν δι' αυτής μόνον νά εισδύη είς τήν ψυχήν καί τήν καρδίαν τού Έλληνος τό θρήσκευμα τών πατέρων του. 

Αύτη είναι ή φορά τών πραγμάτων καί αύτη θά είνε, έφ'όσον άν μη έπληρωθή τό δυσεκπλήρωτον τών φαντασιοκόπων ονειρον της καθολικής αδελφότητας και ειρήνης.  
Όταν ή θρησκεία συμπίπτη έπί τού αυτού προς την πατρίδα εδάφους, είνε άδιάφορον είς τόν βίον τών εθνών όπότερον τούτων είνε έπικρατέστερον. 
Θάτέρου ή έντασις αρκεί νά διατήρηση έν τη ζωή το έθνος εκείνο κατά πάσης ξένου επιδρομής άλλ ' άρα ως ή θρησκεία ύπερβή της πατρίδος τά όρια, κερδαίνουσα είς έκτασιν απόλλυσιν εις έντασιν και άρχεται η υπέροχη της πατρίδος ή συνέχουσα επί το αυτό έδαφος τους εις αυτό ανήκον­τας. 

Τίς θά άρνηθή την άλήθειαν ταύτην ; τίς ημών θά άποβάλη άφ’ εαυτού τον Έλληνα άρκούμενος είς τον χριστιανόν έν συνειδήσει του μεγεθους της αποβο­λής ; Άλλ ' ή συνείδησις αύτη δεν είνε καθολική παρά πασι, ιδία παρά τοις άπλουστέροις και τοις άμαθεστέροις ελλείπει όλως, τοϋθ' οπερ τά μέγιστα ημάς ζημιοί έν ταις χώραις έκείναις. Της κραταιώσεως δε της συνειδήσεως ταύτης το έπιτηδειότατον όργανον είνε ο ιερεύς.
Άλλ ' είς- το ύψος τοιαύτης ιεράς αποστολής δεν ευ­ρίσκεται δυστυχώς ο ιερεύς τών παρά τοις ορθοδόξοις λαοίς Ελληνικών αποικιών διά την έλλειψιν της προ­σηκούσης είς τους άρμοδίους προνοίας. Ούτε ένότης περί την άποστολην αυτών υπάρχει, ούτε προσοχή περί την έκλογήν αυτών καταβάλλεται. 
Έκαστη Κοινότης μεταπέμπεται άδιαφόρως τους ιερείς αυτής είτε εκ τής Ελευθέρας Ελλάδος είτε έκ της δικαιοδοσίας του Οίκουμενικού Πατριαρχείου ύποκείμενοι δε ούτοι κατά τά θέσμια τής ανατολικής ορθοδόξου εκκλησίας είς τόν τοπικον έπίσκοπον τής χώρας, έν ή η αποικία, αποβάλλει πάσαν συνάφειαν προς την άνωτάτην έθνικήν του αρχήν, είτε τό Οίκουμενικόν Πατριαρχείον είτε την αυτοκέφαλον τής Ελλάδος Έκκλησίαν και δεν δρα ή κατ’ οίκείαν έμπνευσιν και κατ' οίκείαν άντίληψιν κατά κανόνα μή ύπερβαίνουσαν τόν κύκλον τών βιωτικών αυτού αναγκών, ας και μόνον υπηρετεί. Άλλα τό σύστημα τούτο είνε έπιβλαβέστατον, ού μόνον διότι ο ιερεύς, συνήθης τις ων και κοινός και ώς τά πολλά άγράμματος, υπολείπεται του εγχωρίου αυτού συνάδελφου,άλλα διότι ένεκα τών ατελειών του τούτων και τής έσχατης πενίας, ήτις κατατρύχει τόν Έλληνικόν κλήρον, καταβιβάζων τό υψιστον έργον είς τό ταπεινόν τοϋ βιοπορισμού έπάγγελμα εξευτελίζει μέν εαυτόν, εξευτελίζει δέ και τήν άποστολην του, ήτις είνε διττώς μεγάλη έν ταις έλληνικαίς άποικίαις, διότι άφορούν μόνον τήν θρησκείαν, άλλα και την πατρίδα. 

Ή τοιαύτη του Έλληνος ιερέως έκπτωσις και ή ύποδεεστέρα αυτού θέσις προς τους αλλόγλωσ­σους εγχώριους έπιδρά όλεθριώτατα έπί τό φύσει συντηρητικον τών εθνικών και θρησκευτικών παραδόσεων στοιχείον του γυναικείου φύλου.  

Όλαι τών εθνών αι θρησκείαι έμμόνως και άμειώτως διετηρήθησαν κατ' έξοχην έν ταις γυναιξίν. Δεν άρνούμαι είς τήν Ελλη­νίδα τόν πατριωτισμόν, άλλ' ή δύναμις ή ηθική ή επικρατέστερα έν αυτή είναι ή δύναμις τής θρησκείας, ή ευαίσθητος δέ αυτής φύσις αποκρούουσα παν τό χυδαίον και το ευτελές μεταξύ δύο ιερέων μιας και τής αυτής θρησκείας θά προτιμήση τόν μαλλον μεμορφωμένόν, τόν μαλλον πεπροικισμένον ύπό θεολογικών γνώ­σεων εστω και άλλόγλωσσον, αν δε μή πράξη τούτο προτιμώσα το Ρωμούνον ή τόν Ρώσσον ίερέα, θα αισθανθή προς τον Έλληνα άδιαφορίαν και τούτο είνε ολέθριον.  
Άμα παύση ο Έλλην ιερεύς εμπνέων τον ανήκοντα αύτώ σεβασμόν και εύλάβειαν, τετέλεσται! Ευρίσκεται εκτός της αποστολής του και τούτο αρκεί νά εξήγηση τόν έπιγενόμενον όλεθρον εις τάς συνειδή­σεις και το φρόνημα των αποίκων. 
Μη τις λησμονήση, ό'τι λόγον ποιούμενος περί Ελλήνων ιερέων εν ταις άποικίαις, εννοώ τους έν ταις πόλεσι τοιούτους, διότι μόνον εν πόλεσιν ύπάρχουσιν κοινότητες πολυάριθμοι δυνάμεναι νά έχωσιν ιερέα και συντηρώσιν έκκλησίαν. 
Δεν αγνοώ επομένως ό'τι του Βλάχικου, του Βουλ­γαρικού, του Σερβικού και αυτού έτι τού 'Ρωσσικού κλήρου οί λειτουργοί εν γένει ευρίσκονται εις την αυτήν της απαιδευσίας κλίμακα, εις ην και ό Έλλην ιερεύς. Άλλα τών πόλεων οι αλλόγλωσσοι ιερείς είνε τών ημετέρων -κατά κανόνα υπέρτεροι. 

Ή σύγκρισις δε τών ημετέρων προς τά ξένα άναδεικνύουσα ταύτα κρείττονα εκείνων άσκεί σπουδαιοτάτην έπίδρασιν επί το φρόνημα, ώς είπον, το εθνικόν παρά τω πολλώ πλήθει εξωθούσα αυτό εις τάς αγκάλας τών αντιζή­λων. 
Ή απαγγελία η ξηρά τών ευχών της εκκλη­σίας είνε ίση και τώ μηδενί εις την άντίληψιν του Έλληνος, όταν ό άπαγγέλλων αύτάς φωραται άνίκανος νά κατάδειξη ε'ις το ποίμνιόν του, ότι αί εύχαί εκείναι έχουσι την ύψίστην διά τόν Έλληνα σημασιαν, ακριβώς διοτι φέρονται εις την καρδιαν αυτού διά της γλώσσης τών πατέρων του, ότι ημείς οί Έλ­ληνες θά άποβάλωμεν το ήμισυ τού χριστιανισμού μας, εάν όντες χριστιανοί μη ώμεν και Έλληνες.  

Εις την δισχιλιετή συζύμωσιν θρησκεύματος και πατρίδος, χρι­στιανικού Ευαγγελίου και γλώσσης Ελληνικής, πόσα έθιμα δεν έξετράφησαν εξόχως Ελληνικά, πόσαι παρα­δόσεις εθνικαί δέν έφΰησαν έπί τού ιερού της Ελληνι­κής εκκλησίας βωμού, πόσον δεν έτροποποιήθη ό όλος τών Ελλήνων ώς έθνους χαρακτήρ !  
Τά ίερά ταύτα σύμβολα τά αποτελούντα τους κρίκους μιας και της αυτής άλύσεως, έν ή συγκρατείται και συνέχεται το Όλον έθνος, αποκόπτονται, διασπάται δε ή ένότης τών δύο υπέρτατων της άνθρωπότητος δεσμών προς ό,τι αύτη γινώσκει όσιον και σεμνόν, και εκλύεται ή δύναμις τών δεσμών τούτων καθ ' εκάτερον, όταν παύση ή αμοιβαία αυτών επικουρία, όταν ή γλώσσα μη έμψυχώνη την λατρείαν τού θείου, όταν αύτη μη περιβάλλη διά της ιερότητας της τού έθνους την γλώσσαν !
Το έργον τού διδασκάλου συνεχίζει ο ιερεύς ού μό­νον τούτο, άλλα καί συμπληροί αυτό. 
Είνε διδάσκα­λος ανδρών ό ιερεύς καί όχι παιδιών, είνε ο ιεροφάντης δύο μυστηρίων, τού θρησκεύματος καί τής πατρίδος έν ταις ξέναις έκείναις χώραις, ών ή φιλοξενία προς τους Έλληνας συνίσταται εις την άπορρόφησιν αυτών. Ιε­ρεύς μεμορφωμένος φέρων τον ένθουσιασμόν έν τή καρ­δία του επί τη μεγάλη του αποστολή, εσται ό καθη­μερινός κήρυξ ο αφυπνίζων τόν έτοιμον νά κοιμηθη πατριωτισμόν τών από μακρότατου χρόνου είς την ξένην καταφυγόντων Ελλήνων.  

Τοιούτος ιερεύς εσται ή ζώσα παραμυθία τών οικογενειών, έσται ο Σωτήρ της Ελληνικής πατρίδος έν τη ψυχή καί τη καρδία της Έλληνίδος, σώζων δε ταύτην, θά σώση και τον Ελληνόπαιδα άπό της εις την ξένην άποσκιρτήσεως.

Άλλα διά τί νά επιμένω καταδεικνύων τά φαεινό­τατα και πασιν ορατά ; 

Την ύψηλην ταύτην, απαν­ταχού μεν άλλ' Ιδία εν 'Ρωμουνία, ενθα αί μέγισται και άκμαιόταται των Ελληνικών αποικιών, την θειοτάτην αποστολήν χειρίζονται αδέξια, αμαθή και ανάξια αυτής όργανα. Τίς πταίει ; αί Κοινότητες, άλλα και ή κυβέρνησις η Ελληνική. 

Αν, αυτή είχε συνείδησιν τής έτος παρ' έτος διωκόμενης έκεί μακράν ελληνικής δυνάμεως, εάν έγίνωσκεν, ότι είναι ο φυσικός υπέρτατος πνευματικός αρχηγός τών μυριάδων κατεσπαρμένων Ελλήνων και δούλων καί ελευθέρων, εάν έβαινεν εις την θεραπείαν τών εθνικών αναγκών έν άδιασπάστω ένότητι, θά έρρύθμιζε καί ένιαίαν την ένέργειαν τών προξένων της, καί θά υπέ­βαλλε τους ιερείς τών κοινοτήτων ύπο το απόλυτον πνευματικόν αυτής Κράτος έπιβάλλουσα εις τάς κοι­νότητας τους εκλεκτούς αυτής καί άποστέλλουσα εις αύτάς τους άριστους τών ιερέων. 

Αλλά άν τούτο μη έγένετο μέχρι τούδε, ακριβώς μάλιστα, διότι δεν εγένετο, όφείλομεν επειγόντως νά το πράξωμεν. δι' όλας τάς αποικίας καί τάς εν 'Ρωμουνία άμα τη έπαναλήψει τών διπλωματικών ημών μετ' αυτής σχέσεων. 
Υπό ποίον τρόπον γεννήσεται τούτο θά έξετάσωμεν εν ολίγοις έν τω περί Προξενείων κεφαλαίω, ένθα καί ανάγεται.

Ακτινογραφία Γραικύλων…

Πόσο διαχρονικός παραμένει ο Σουρής !!!!!! 

Ποιὸς εἶδε κράτος λιγοστὸ
σ᾿ ὅλη τὴ γῆ μοναδικό,
ἑκατὸ νὰ ἐξοδεύῃ
καὶ πενήντα νὰ μαζεύῃ;

Νὰ τρέφῃ ὅλους τοὺς ἀργούς,
νἄχῃ ἑπτὰ Πρωθυπουργούς,
ταμεῖο δίχως χρήματα
καὶ δόξης τόσα μνήματα;

Νἄχῃ κλητῆρες γιὰ φρουρὰ
καὶ νὰ σὲ κλέβουν φανερά,
κι ἐνῷ αὐτοὶ σὲ κλέβουνε
τὸν κλέφτη νὰ γυρεύουνε;

Κλέφτες φτωχοὶ καὶ ἄρχοντες μὲ ἅμαξες καὶ ἄτια,
κλέφτες χωρὶς μία πῆχυ γῆ καὶ κλέφτες μὲ παλάτια,
ὁ ἕνας κλέβει ὄρνιθες καὶ σκάφες γιὰ ψωμὶ
ὁ ἄλλος τὸ ἔθνος σύσσωμο γιὰ πλούτη καὶ τιμή.


Ὅλα σ᾿ αὐτὴ τὴ γῆ μασκαρευτῆκαν
ὀνείρατα, ἐλπίδες καὶ σκοποί,
οἱ μοῦρες μας μουτσοῦνες ἐγινῆκαν
δὲν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

Ὁ Ἕλληνας δυὸ δίκαια ἀσκεῖ πανελευθέρως,
συνέρχεσθαί τε καὶ οὐρεῖν εἰς ὅποιο θέλει μέρος.

Χαρὰ στοὺς χασομέρηδες! χαρὰ στοὺς ἀρλεκίνους!
σκλάβος ξανάσκυψε ὁ ρωμιὸς καὶ δασκαλοκρατιέται.
Γι᾿ αὐτὸ τὸ κράτος, ποὺ τιμᾶ τὰ ξέστρωτα γαϊδούρια,
σικτὶρ στὰ χρόνια τὰ παλιά, σικτὶρ καὶ στὰ καινούργια!

Καὶ τῶν σοφῶν οἱ λόγοι θαρρῶ πὼς εἶναι ψώρα,
πιστὸς εἰς ὅ,τι λέγει κανένας δὲν ἐφάνη…
αὐτὸς ὁ πλάνος κόσμος καὶ πάντοτε καὶ τώρα,
δὲν κάνει ὅ,τι λέγει, δὲν λέγει ὅ,τι κάνει.

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαῖο,
ὕφος τοῦ γόη, ψευτομοιραῖο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Σπαθὶ ἀντίληψη, μυαλὸ ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι ὅλα τὰ ξέρει.

Κι ἀπὸ προσπάππου κι ἀπὸ παπποῦ
συγχρόνως μποῦφος καὶ ἀλεποῦ.
Καὶ ψωμοτύρι καὶ γιὰ καφὲ
τὸ «δὲ βαρυέσαι» κι «ὢχ ἀδερφέ».
Ὡσὰν πολίτης, σκυφτὸς ραγιᾶς
σὰν πιάσει πόστο: δερβεναγᾶς.
Θέλει ἀκόμα -κι αὐτὸ εἶναι ὡραῖο-
νὰ παριστάνει τὸν εὐρωπαῖο.

Στὰ δυὸ φορώντας τὰ πόδια πού ῾χει
στό ῾να λουστρίνι, στ᾿ ἄλλο τσαρούχι.
Δυστυχία σου Ἑλλάς, μὲ τὰ τέκνα ποὺ γεννᾶς.
Ὦ Ελλάς, ἡρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Γιώργος Σουρής

Υ.Γ. Ας μου συχωρέσει ο μεγάλος ποιητής την αυθαιρεσία, να βάλω στο ποίημά του τον τίτλο «ακτινογραφία γραικύλων», που είναι δικιάς μου επιλογής. Δεδομένου ότι δεν γνωρίζω τον τίτλο του ποιήματος…   από εδώ: